ROZDZIAŁ JEDENASTY - Niespodzianka

Od kiedy Daria po raz pierwszy została pod opieką brunetki minęły prawie trzy tygodnie. W piątek, ósmego listopada, Zaksa rozgrywała kolejny mecz wyjazdowy. Co za tym idzie, Praczyk znowu zajmowała się w tym czasie czterolatką. Jako, że wyjazd zespołu był zaplanowany na godziny poranne, pan Gladyr zdążył jeszcze odprowadzić córkę do przedszkola. Odebrać jednak musiała ją Klaudia.

Poprzednim razem, pan Jurij dzwonił do niej jedynie w celu porozmawiania z małą. Dopiero gdy wrócił do domu, zaprosił brunetkę na krótką rozmowę w cztery oczy. Praczyk była przekonana, że i tym razem mężczyzna postąpi podobnie. Kiedy jej telefon odezwał się, sygnalizując połączenie z siatkarzem, dziewczyna odebrała go, kierując swoje kroki w stronę pokoju Darii.

- Dzień dobry. Już panu daję córkę – odezwała się.

- Nie, nie. Najpierw porozmawiam z panią – wtrącił się blondyn. – Zapomniałem wczoraj o tym powiedzieć, ale proszę do mnie zadzwonić, gdy Daria już zaśnie. Chcę wiedzieć czy znowu nie płakała.

- No dobrze – zgodziła się. – Tylko, że Daria chciała pooglądać pana mecz, a ja jej pozwoliłam. Myślę, że przez to ona pójdzie spać trochę później, ale widać, że jej zależy.

- Nie ma problemu, niech ogląda. Tylko potem proszę zadzwonić, nieważne która będzie godzina.

- Tak zrobię – obiecała.

***

Podczas obiecanego Gladyrównie meczu, to głównie Daria emocjonowała się boiskowymi wydarzeniami. Klaudia oglądała go głównie z przymusu. Nawet nie mogła z nikim esemesować, bo Laura też była pochłonięta rozgrywanym spotkaniem, a inne koleżanki miały jakieś swoje sprawy. Dziewczynie nie pozostało nic innego jak oglądać mecz, choć robiła to z przymusu. Ostatecznie nawet się w jakimś stopniu w niego wciągnęła. Choć o siatkówce miała ogólne pojęcie i znała jej zasady, niektóre decyzje sędziego były dla niej zupełnie nie zrozumiałe.

- Dlaczego ta akcja została przerwana? – zdziwiła się w którymś momencie. – Przecież piłka była odbita.

- Ale ona poleciała na słupek – wyjaśniła czterolatka.

- No i co?

- Przecież nie można grać takiej akcji!

Jej podopieczna wypowiedziała to zdanie jakby było to coś oczywistego i banalnego. Brunetka nie wiedziała czy powinna poczuć się głupio, musiała jednak przyznać, że dziewczynka miała o wiele większe pojęcie o siatkówce niż ona. Kiedy w  którejś z następnych akcji Mikasa odbiła się od siatki i można było nadal grać, Klaudia była zupełnie zdezorientowana.

- Czy to nie powinno być przerwane?

- No nie.

- Wcześniej piłka odbiła się od słupka i był gwizdek sędziego.

- Ale od siatki może się odbić – wytłumaczyła.

- Nigdy tego nie ogarnę – westchnęła pokonana dziewiętnastolatka.

- Mój tata na pewno pani wyjaśni.

Dziewczyna się jedynie uśmiechnęła. Tak, pan Jurij na pewno by jej wszystko jasno opisał. Gdyby tylko chciało mu się poświęcić jej trochę uwagi, a to było zadaniem niewykonalnym.

Pomimo mglistego pojęcia o siatkówce, Praczyk doskonale wiedziała co oznacza nagroda MVP. Było to wyróżnienie dla najlepszego zawodnika na boisku, który miał największy wkład w zwycięstwo swojego zespołu. Kiedy po długim, pięciosetowym boju wygrali kędzierzynianie, a statuetkę otrzymał Jurij Gladyr, Daria nie posiadała się z dumy.

- Tato jest najlepszy!

- Zgadzam się z tobą całkowicie.

***

Jakieś dwie godziny później Klaudia wyszła z pokoju czterolatki i od razu złapała za telefon, aby wykręcić numer do swojego pracodawcy. Choć pan Gladyr kazał jej dzwonić niezależnie od pory, było już jednak trochę późno, więc dziewczyna chciała jak najszybciej mieć rozmowę za sobą, aby siatkarz mógł wreszcie odpocząć po meczu.

- Halo – usłyszała znajomy głos, który jednak nie był głosem pana Jurija.

- Eee – zająknęła się. – Czy rozmawiam z panem Gladyrem?

- Pff, oczywiście, że nie. Tu Grzesiek.

Bociek, no przecież wiedziała, że zna ten ton!

- Cześć. Nie wiem czy mnie pamiętasz, ja jestem koleżanką Laury i zajmuję się córką pana Gladyra. I chciałabym z nim porozmawiać.

- Klaudia, jasne, że pamiętam. Czekaj.

W tle zabrzmiały szumy, a po chwili odezwał się środkowy.

- Pani Klaudia?

- Dobry wieczór. Mam nadzieję, że pana nie obudziłam, ale prosił pan, żeby dać panu znać, nawet jeśli będzie późno.

- Nie, jeszcze nie spałem. Co z Darią?

- Dzisiaj też płakała niestety. Ale uspokoiła się szybciej niż poprzednim razem. I też prosiła, żeby panu nie mówić. Myślę, że jej jest trochę wstyd.

- Teraz już śpi?

- Tak, choć znowu przy niej siedziałam. Mam nadzieję, że nie będzie pan zły…

- Nie, nic się nie stało. Dziękuję, że pani zadzwoniła.

***

Daria zdecydowanie chciała jakoś pogratulować swojemu tacie. Od samego rana zastanawiała się wspólnie z opiekunką w jaki sposób uczcić zdobycie nagrody MVP. Dziewczynka stała się jednak niesamowicie marudna – każdy z pomysłów spotykał się z falą krytyki. Nie odpowiadało jej narysowanie laurki, zbudowanie czegoś z klocków czy nawet wymyślenie wierszyka. Brunetkę powoli zaczynało irytować negatywne nastawienie małej, choć oczywiście tłumiła swoje uczucia.

- A może zrobimy tacie obiad? – wysunęła kolejną propozycję Praczyk.

Uśmiech czterolatki mógł oznaczać tylko jedno.

- Taaak! – zgodziła się entuzjastycznie. – Usmażymy naleśniki, tata je bardzo lubi.

- Dobra, to niech będą naleśniki.

***

Kiedy Jurij Gladyr wszedł do mieszkania, uderzył go zapach cukru wanilinowego. Chwilę później w jego ramiona wskoczyła córka. Dziewczynka cmoknęła go w policzek.

- Tato, chodź, pokażę ci coś!

- Dobra, dobra, tylko ściągnę kurtkę, mogę? – siatkarz popatrzył na nią rozbawiony i zaciekawiony jednocześnie.

- Ale szybko!

Kilka sekund później Daria zaciągnęła go do kuchni, gdzie zastał dziewiętnastolatkę opartą o kuchenny blat. Siatkarz nie do końca rozumiał co się tutaj dzieje.

- Chciałyśmy z panią Klaudią pogratulować ci nagrody MVP. I zrobiłyśmy ci niespodziankę!

Mężczyzna popatrzył na brunetkę.

- To był Darii pomysł – powiedziała od razu. – Ja jej tylko trochę pomogłam.

- Pani Klaudia zrobiła naleśniki – oznajmiła Gladyrówna.

Sportowiec uśmiechnął się i uścisnął córkę. Naleśniki to ostatnia rzecz, której by się spodziewał, ale to było bardzo miłe zaskoczenie. Czuł się doceniony za swoją pracę bardziej niż gdy odbierał tą statuetkę. Cieszył się, że ten mecz w Bydgoszczy mu wyszedł, ale uznanie córki znaczyło dla niego o wiele więcej.

- To teraz mamy wyzwanie, bo musimy je wszystkie zjeść – stwierdził, patrząc na dziewczynkę.

- Ale pani Klaudia może zostać z nami?

- Myślę, że nawet musi – zgodził się Jurij.

- Nie, nie, ja się będę zbierać. To jest pana niespodzianka – zaprotestowała Praczyk.

- Pani się też do niej przyłożyła, proszę zostać.

Jurij skrzyżował spojrzenie z opiekunką. W sumie nie miał nic przeciwko jej obecności. Wypadało ją zaprosić na obiad, skoro sama go zrobiła. Środkowy natomiast w ogóle nie zawracał sobie głowy problemem rozmowy. Było mu zupełnie obojętne czy będą siedzieć w milczeniu, czy żywo o czymś dyskutować, czy może porozmawia jedynie z Darią.

Gdy w końcu zasiedli do stołu, Gladyr musiał przyznać, że naleśniki wyszły świetnie. Od razu je skomplementował, co chyba trochę zawstydziło brunetkę.

- Tato, a wiesz, że pani Klaudia nie zna się na siatkówce?

- To znaczy?

- Pani Klaudia nie rozumie zasad. Musisz jej wytłumaczyć.

Zawodnik popatrzył zdziwiony na Praczyk. Dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Po prostu nie ogarniam niektórych reguł – mruknęła wymijająco.

- Których?

- Na przykład wtedy jak piłka odbija się od siatki i można dalej grać akcję. Ale kiedy odbije się od tego słupka, na którym stoi sędzia, to już nie. Kompletnie bez sensu, co to za różnica na co ona spadnie? Albo kolejna rzecz, kiedy zawodnik dotknie siatki. Za jednym razem można grać dalej, za innym akcja jest przerwana. Nie wiem, to chyba zależy od własnego widzi mi się sędziego.

- Wcale nie – zaprotestował. – Z tą siatką to jest tak, że…

W tym momencie środkowy szeroko zaczął opisywać zasady gry. Wyjaśniał dziewiętnastolatce wszystkie przepisy gry w siatkówkę, tłumaczył odstępstwa od reguły, objaśniał różnice. Pomiędzy nimi wywiązała się prawdziwa dyskusja, w której każde z nich miało coś do powiedzenia. Klaudia zadawała kolejne pytania, zaciekawiona niuansami w tym sporcie, a jej pracodawca odpowiadał na nie z pełnym zaangażowaniem, kompletnie nie przypominając siebie. Praczyk też zachowywała się jak nie ona, zapominając o swoim respekcie wobec sportowca. Nie bała się rozmowy z nim. Oboje zaczęli siebie traktować całkowicie normalnie, co w ich przypadku normalne przecież nie było. 

Chcieliście Gladyrów to macie. Czy końcówka rozdziału była dla Was taką niespodzianką jak dla Jurija naleśniki? :D