Rozdział dwunasty - Obalone mity

Choć pan Gladyr wrócił do domu przed czternastą, Klaudia dopiero około szesnastej wyszła z jego mieszkania. Niespodzianka z okazji zdobycia tytułu MVP w postaci naleśników okazała się bardzo udana, ale brunetkę bardziej cieszyła chyba rozmowa z jej pracodawcą. Pan Jurij był podczas niej taki uprzejmy i pomocny. Podziwiała jego cierpliwość, kiedy tłumaczył jej te reguły siatkówki, których nigdy nie potrafiła zrozumieć. Bardzo sympatyczne było też to, kiedy się z nią żegnał i jeszcze raz podziękował za posiłek. W ogóle nie chciał słyszeć o odkupieniu składników, co nieśmiało sugerowała. Machnął ręką na złamany zakaz słodyczowy – w końcu Daria mogła jeść słodkie rzeczy jedynie w niedziele – twierdząc, że naleśniki zalicza jako obiad, a nie deser. Co prawda pan Gladyr ani razu się nie uśmiechnął, ale podczas ich dialogu typowa dla mężczyzny ponura maska częściowo została zdjęta. Jej pracodawca zachowywał się miło. Praczyk nie bała się zadać mu paru pytań, co chyba najlepiej dowodzi dobrej atmosfery podczas posiłku.

Te wydarzenia zmusiły dziewczynę do przemyśleń. Wciąż miała w pamięci reakcję swojej koleżanki na wieść, że będzie opiekować się córką siatkarza. Laura przestrzegała ją przed nim, twierdząc, że zawodnik jest wiecznie zły i do nikogo się nie odzywa. Nieco przezornie nazywała go „panem Gburem” w odpowiedzi na szacunek, jakim dziewiętnastolatka darzyła szefa. Przez te przepracowane tygodnie w domu Gladyrów, Klaudia wyrobiła sobie własną opinię na jego temat. Owszem, sportowiec był milczący i ponury, ale nigdy na nią nie krzyczał ani nie zrobił jej niczego złego. Słowo „gbur” nie do końca odzwierciedlało jego charakter, bo pan Jurij obojętnie reagował na otaczające go wydarzenia. Nie rzucał złośliwymi komentarzami ani nie robił nikomu przykrości. On był po prostu zamknięty w sobie, a nie gburowaty. Poza tym, wydawało się, że pomimo muru, który wokół siebie wybudował, można się do niego zbliżyć. Dzisiejsza sytuacja udowadniała, że pan Gladyr nie jest tak do szpiku kości zimny i odpychający. On też potrafił rozmawiać z innymi i traktować ich zupełnie zwyczajnie, tylko po prostu nie wolno go od razu przekreślać. Może on sam potrzebował czasu? Brunetce trudno było sprecyzować od czego zależy zmiana zachowania mężczyzny, bo nie znała specjalnie dobrze ani jego, ani psychologii. Tego dnia zobaczyła jednak drugą twarz siatkarza. A skoro potrafił ją nosić przez dwie godziny, to może wystarczy trochę pracy nad tym, żeby nosił ją częściej? Dziewczyna nie miała pojęcia co mogłaby zrobić, by jej pracodawca zaczął już zawsze traktować ją tak dobrze, ale miała głęboką nadzieję, że ta rozmowa przełamała pierwsze lody. Marzyła, żeby pan Jurij za każdym razem odnosił się do niej tak uprzejmie, bo o wiele lepiej czuła się w towarzystwie miłego pracodawcy.

***

Od czasów kłótni po imprezie, kiedy Maks odkrył jej oszustwo odnośnie koleżeńskich stosunków z Grześkiem minęło kilkanaście dni, w trakcie których wiele się zdarzyło. Forowicz próbowała zerwać kontakt z Boćkiem, co kompletnie się jej nie udało. Chłopak rozbawiał ją swoim poczuciem humoru i wygłupami. Mulatka jednak nie ukrywała już tego przed swoim ukochanym. Choć sama nigdy nie zaczynała tematu atakującego, to zawsze szczerze odpowiadała na pytania Palowskiego. Informatykowi natomiast wystarczała prawdomówność dziewczyny i wydawało się, że nie ma nic przeciwko ich znajomości. Laura pozbyła się swoich wyrzutów sumienia, widząc, że jej związkowi nic nie grozi. No i zyskała świetnego kumpla, a to więcej niż się spodziewała.

W sobotnie popołudnie Zaksa podejmowała na własnej hali Skrę Bełchatów. Spotkanie to przyciągnęło na Mostową tłumy kibiców. Tradycyjnie już zespół cheerleaderek kilka godzin wcześniej miał swoją próbę, po której szatynka spotkała się ze swoją koleżanką. Dziewczyny pogrążyły się w pogawędce, którą przerwało im dopiero czteroletnie dziecko.

- Dzień dobry, pani Klaudio!

- Cześć – Praczyk szeroko uśmiechnęła się do swojej podopiecznej.

- A kto to jest? – spytała Gladyrówna, wskazując na mulatkę.

Zanim brunetka zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, tuż obok siebie usłyszała karcący ton środkowego.

- Daria, to nieładnie wytykać innych palcem.

- Dzień dobry – przywitała się dziewiętnastolatka ze swoim pracodawcą.

- Dzień dobry – mężczyzna rzucił jej krótkie spojrzenie. – Mogę zostawić już Darię, czy chce pani porozmawiać chwilę?

- Nie, nie, zajmę się nią – stwierdziła dziewczyna. – Powodzenia na meczu.

- Dziękuję – blondyn uniósł kąciki ust, słabo uśmiechając się do Klaudii.

Trudno powiedzieć, którą z koleżanek ta sytuacja zaskoczyła bardziej. Praczyk postanowiła ukryć zmieszanie, skupiając swoją uwagę na swojej podopiecznej. Wracając do jej wcześniejszego pytania, przedstawiła małej Laurę i wytłumaczyła, że jest ona cheerleaderką. Jako, że dziecko wydawało się trochę zawstydzone obecnością nowej osoby, dziewczyna pożegnała się z sąsiadką i ruszyła z Darią na trybuny. Mulatka odprowadziła je jedynie wzrokiem, wciąż zdziwiona rozgrywającymi się na jej oczach wydarzeniami. Będzie musiała się później zapytać Klaudii o co w tym wszystkim chodzi.

***

Mecz z Bełchatowianami rozpoczął się dosyć pechowo, bo gospodarze przegrali pierwszego seta. W kolejnych dwóch przeważyli jednak szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Pomiędzy poszczególnymi partiami Forowicz razem ze swoim zespołem wykonywała układy taneczne, przywołując uwagę widzów. A przynajmniej tak zakładała, bo była w tych momentach stuprocentowo skupiona na swojej choreografii. Podczas gry obserwowała jednak otoczenie. Choć do jej zadań w trakcie setów należało także wymachiwanie pomponami, to były to tak proste ruchy, że robiła je mechanicznie. Jej świadomość skierowana została na boisko, gdzie jej drużyna radziła sobie całkiem nieźle. Prowadzili już dwa do jednego i trzynaście do dziesięciu w czwartej partii. W tym momencie na zagrywkę powędrował Bociek.

Spojrzenie chłopaka przez chwilę spotkało się z jej wzrokiem. Szatynka uśmiechnęła się do kolegi, który co prawda nie odwzajemnił gestu, ale ewidentnie go zauważył. Kilka sekund później uderzył piłkę z taką siłą, że zawodnik Skry nie był w stanie utrzymać przyjęcia i odbita od jego dłoni Mikasa poleciała w trybuny.

- To był as, jeszcze raaaz! – ryknął do mikrofonu spiker, równocześnie z radosnym okrzykiem publiczności.

Siatkarze Zaksy zebrali się w kółeczku, gratulując Grześkowi udanej zagrywki. Atakujący jednak skierował swoje oczy w stronę cheerleaderki. Widząc, że ona też na niego patrzy, bez żadnego skrępowania wskazał na nią palcem i posłał szeroki uśmiech. Przekaz gestu był banalnie prosty.

As serwisowy to tylko i wyłącznie jej zasługa.

***

- Lauro – zawołał ją zawodnik, kiedy szła do swojej szatni, aby przebrać się po wygranym ostatecznie przez Kędzierzynian meczu.

- Grzegorzu – odwróciła się w jego stronę. – Gratuluję nagrody MVP.

- No właśnie, a propos MVP! Wybierz coś sobie.

Chłopak podsunął jej pod nos duży kosz wypełniony przeróżnymi owocami. Był to podarunek od jednego ze sponsorów Zaksy dla najlepszych zawodników poszczególnych meczy. Jako, że w spotkaniu ze Skrą to właśnie Bociek został wyróżniony, otrzymał również słodką przekąskę.

- O co ci chodzi? – zapytała zdezorientowana szatynka.

- Ten punkt z zagrywki to przecież dzięki tobie – uśmiechnął się. – Weź sobie jakiś owoc. Nie wiem co wolisz, banana, jabłko? Może tego melona? Chyba, że to nie jest melon, w sumie nie znam się.

Forowicz parsknęła śmiechem.

- Wyolbrzymiasz.

- Wcale nie – stwierdził, rzucając jej znaczące spojrzenie.

***

 Kiedy Laura przebierała się w swojej szatni, jej myśli krążyły wokół koleżanki, którą Gladyr potraktował zupełnie nie w swoim stylu. Dziewczynę zżerała ciekawość, co takiego się stało, że siatkarz zmienił swoje nastawienie do opiekunki jego córki. Choć sama Klaudia niechętnie wypowiadała się o wadach środkowego, to jednak przyznawała, że jest on wycofany i chłodny. Narzekała, że z mężczyzną trudno się dogadać przez jego odpychającą postawę. Sportowiec nie odpowiadał na jej przywitanie, nie wspominając już o jakichś rozmowach, które on najwyraźniej uważał za zbędne. Dzisiaj jednak było inaczej i cheerleaderka musiała przyznać, że kompletnie ją to zaskoczyło. Marzyła, by pogadać z Praczyk, ale wiedziała, że na chwilę obecną nie będzie to możliwe. Brunetka wciąż zajmowała się małą Darią, bo pan Gbur prawdopodobnie jeszcze się nie ogarnął po meczu. Poza tym czekał na nią Maks, z którym dziewczyny wracały do domu, a przy nim na pewno nie poruszy tematu Gladyra.

Jej ukochany dopingował ją na meczach z pełnym zapałem. Mimo, że informatyk opuścił pierwsze spotkanie, na kolejnych zawsze się pojawiał. Za każdym razem komplementował jej zdolności i mówił, że jest z niej dumny, dlatego też brak uśmiechu na jego twarzy, gdy Palowski czekał na nią przed tylnym wyjściem z hali, nieco ją zaskoczył.

- A ty co masz taką minę? – zapytała.

- Właśnie się zastanawiam czy powinienem być zły.

- Za co? – szczerze zdziwiła się szatynka.

- Ta akcja w ostatnim secie – wyjaśnił. – Bociek pokazał całej hali jak go napędzasz do asów serwisowych.

- Ach, przestań wymyślać – zbagatelizowała Forowicz. – Przecież nie zrobiłam nic złego. Uśmiechnęłam się do niego, gdy na mnie popatrzył i tyle. Nie wiem o co tutaj można się wkurzać. 

Tak sobie myślę, że za tydzień rozdziału nie dodam. Wtedy wypadają święta, pewnie wszyscy będziecie siedzieć przy stołach, a nie przy komputerach. W moich poprzednich blogach zauważyłam, że w tym okresie frekwencja spada, także widzimy się za dwa tygodnie, dobrze? Wesołych świąt, dzieciaczki!