Rozdział dziesiąty - Sprzeczności

         Laurze i Maksowi zdarzały się kłótnie jak w większości związków. Każde z nich zachowywało się jednak podczas sprzeczek inaczej. Chłopak był o wiele spokojniejszy. Nawet, jeśli szatynka czymś zawiniła, nie dawał się ponieść emocjom. Palowski raczej tłumaczył, co nie podoba mu się w zachowaniu jego ukochanej zamiast czynić jej wyrzuty. Mulatka czyniła zupełnie na odwrót, zwykle szalejąc z wściekłości oraz rzucając oskarżeniami. Gdy informatyk decydował się na wytknięcie dziewczynie jej błędów, nie denerwował się, a raczej wpadał w smutek, że go zawiodła. Tak naprawdę szatyn nigdy się na Laurę nie wkurzył. Chłopak nie znał pojęcia złości, w  przeciwieństwie do jego drugiej połówki, która potrafiła wpaść w gniew. Szatynka podczas kłótni była wulkanem negatywnych uczuć. W odróżnieniu do Maksa, nie potrafiła się opanować czy powstrzymać słów cisnących się na usta. Podczas gdy jej ukochany mówił tylko to, co miał w planach powiedzieć, wytykając jej błędy ze stoickim spokojem, ona raczej pozwalała się ponieść emocjom, niejednokrotnie zbaczając z pierwotnego toru rozmowy. Całkowicie inaczej też traktowali kwestię pogodzenia się. Zawsze Palowski robił pierwszy krok w tą stronę. Niezależnie od tego kto był winny sprzeczki, to informatyk nie potrafił wytrzymać w napiętej atmosferze i przerywał ciche dni. Dla Forowicz milczenie po kłótniach było czasem odpoczynku od siebie nawzajem i nigdy jej ono nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, niejednokrotnie uważała, że chłopak zbyt szybko przychodził do niej, aby wyjaśnić całą sprawę. Mulatka wolała, aby jej złość wykruszyła się sama z siebie zamiast w wyniku przeprosin. 

Laura walczyła na noże, Maks wolał spokojnie wytknąć błędy i od razu je naprawić. Przypuszczalnie takie postawy wynikały z ich różnych charakterów. Z natury żywiołowa i spontaniczna szatynka, również w kłótniach czerpała z tych cech. Opanowany i spokojny na co dzień Palowski, podczas sprzeczek nie tracił chłodnej głowy.

Oboje nie lubili się kłócić, lecz o ile informatyk okazji do sprzeczki unikał jak ognia, to dziewczyna uważała, że takie wytknięcie wad i parę dni odpoczynku od siebie pomaga oczyścić atmosferę i naprawia wzajemne relacje. Będąc jednak szczerą, mulatka nienawidziła taktyki swojego ukochanego. Zdecydowanie wolałaby, żeby szatyn na nią krzyczał. Zamiast tego mówił jej, co mu się nie podoba, a w jego oczach gościł smutek. Gdyby chłopak podniósł głos, cheerleaderka mogłaby odpowiedzieć równie agresywnie i nie musiałaby od razu walczyć ze swoimi wyrzutami sumienia.

Bo to właśnie o nie się rozchodziło. Maks prowadził ich kłótnie w taki sposób, że Forowicz momentalnie czuła się winna. Nie tylko tego, co zarzucał jej informatyk, ale też tego, że zawiodła go swoim zachowaniem oraz wpędziła w smutek. Laura nie lubiła być przyczyną smutku swojego ukochanego. Zazwyczaj te sprzeczki kończyły się po kilku minutach, ale wyrzuty sumienia dręczyły ją jeszcze przez kilka następnych dni.

Nie inaczej stało się też tym razem. Cała sytuacja po wyjściu z dzisiejszej imprezy raz po raz rozgrywała się w jej głowie. Było jej niewiarygodnie głupio. Sama nie wiedziała co jej strzeliło do głowy, gdy mówiła chłopakowi, że nie ma żadnego kontaktu z Grześkiem. Wcale się nie dziwiła szatynowi, który wysnuł wniosek, że mogłaby go z nim zdradzać. Jeśli się nad tym zastanowić, to to właśnie tak wyglądało, choć prawda przedstawiała się całkowicie inaczej. Mulatka jedynie się z siatkarzem kolegowała. To nie były słowa, które miały uspokoić jej ukochanego. Szatynka darzyła miłością Palowskiego. Gdyby tak nie było, nie czułaby się teraz tak źle. Przytłaczało ją poczucie winy i wyrzuty sumienia z powodu swoich kłamstw. Ponadto, bolały ją fałszywe przypuszczenia szatyna. Jak w ogóle mógł pomyśleć, że nie jest mu wierna? Przecież w życiu by go nie zdradziła! Z drugiej jednak strony nie mogła się mu dziwić. Jeśli ta sytuacja byłaby odwrotna, na pewno wysnułaby podobne przypuszczenia i samo zapewnienie Maksa, że jest w niej zakochany na pewno by jej nie wystarczyło. Pewnie zażądałaby dowodu. I sama zamierzała swojemu chłopakowi taki dowód dać.

Laura twardo postanowiła uciąć wszelkie kontakty z Boćkiem. Koniec z rozmowami i żartami. Od dzisiaj będzie trzymać go na dystans. Wystarczy przywitanie na hali, tak jak do tej pory oceniał ich stosunki szatyn. Co prawda dziewczynie zależało na przyjaźni z siatkarzem, tym bardziej, że okazał się on bardzo zabawnym człowiekiem, ale musiała z tego zrezygnować. O wiele bardziej zależało jej na ukochanym, a nie wybaczyłaby sobie, jeśli Palowski zerwałby z nią przez fałszywe przypuszczenia.

***

Podglądanie treningu cheerleaderek stało się już niemal jego tradycją. Zawsze, gdy przychodził na swoje zajęcia, patrzył, czy dziewczyny nie ćwiczą swoich układów. Jeśli tak, zazwyczaj zatrzymywał się przy barierkach i obserwował ich poczynania. Podczas meczu musiał się skupić na grze, więc przynajmniej przed ćwiczeniami w siłowni czy na boisku mógł podziwiać akrobacje cheerleaderek.

No dobrze, tak naprawdę to chodziło tylko o jedną z nich, ale do tego atakujący przyznawał się tylko przed samym sobą. Cała reszta mogła się domyślać prawdy, lecz szczerze mówiąc w ogóle go to nie ruszało. Śledząc wzrokiem ruchy mulatki, czekał na zakończenie jej treningu. Kiedy już się to stało, nie mógł nie zauważyć zmartwionej miny Forowicz. Szatynka spojrzała na niego przelotnie, ale od razu spuściła głowę i z przygarbionymi ramionami ruszyła w stronę szatni.

- Lauro – odezwał się, gdy obok niego przechodziła.

- Hej – mruknęła, nawet na niego nie patrząc.

Dziewczyna wyminęła go i poszła w stronę swojej szatni. Zaniepokojony Bociek dogonił ją, kładąc delikatnie rękę na ramieniu cheerleaderki. Mulatka w końcu na niego spojrzała, ale na jej twarzy nie było cienia uśmiechu, do którego go przyzwyczaiła.

- Stało się coś? – zapytał z troską.

- Nie, dlaczego?

- Widzę, że jesteś smutna.

- Może tylko trochę zmęczona – stwierdziła, odsuwając się o krok. – Dlatego lecę się przebrać, pa!

***

Następnego dnia Forowicz postanowiła nieco zmienić swoją taktykę olewania siatkarza i z treningu wyszła w towarzystwie koleżanki z zespołu. To jednak również nie zdało swojego egzaminu. Przede wszystkim chłopak w ogóle nie przejął się obecnością dodatkowej cheerleaderki i przywitał się z szatynką swoim tradycyjnym „witaj Lauro”. Do drugiej dziewczyny także się uśmiechnął, ale ta postanowiła zostawić ich samych. Forowicz od razu chciała ruszyć za nią, ale atakujący nie zamierzał tak szybko jej puścić.

- I co tam, pomachane?

Cheerleaderka zatrzymała się w połowie kroku i popatrzyła na Grześka ze zdezorientowaną miną.

- Pomponami czy pomachane – wyjaśnił.

Szatynka parsknęła śmiechem.

- Tak, jeśli chodzi o pompony to pomachane – potwierdziła z rozbawieniem. – A ty machasz dzisiaj na siłce hantlami czy sztangą?

- A różnie, kwadratowo i podłużnie.

***

- Czy można czegoś chcieć i jednocześnie mieć nadzieję, że się to nigdy nie wydarzy? – zapytała Klaudia środowego poranka, kiedy sąsiadki spotkały się na przystanku.

Laura rzuciła brunetce nieodgadnione spojrzenie. Już miała jej powiedzieć, żeby skończyła filozofować, gdy w jej głowie pojawił się obraz Boćka.

- Tak, można – stwierdziła zamiast słów reprymendy.

Obie dziewczyny pogrążyły się we własnych myślach. Forowicz kolejny raz analizowała swoją znajomość z sportowcem. Naprawdę chciała zerwać z nim kontakt, ale kompletnie jej to nie wychodziło. Z jednej strony miała ochotę całkowicie się od niego odciąć, lecz z drugiej lubiła z nim rozmawiać. Choć postanowiła sobie więcej się do niego nie odzywać, to było to trudne. Jak mogła go ignorować, gdy chłopak zinterpretował jej milczenie jako smutek i pytał czy wszystko jest u niej w porządku? Było jej miło, że Grzesiek się o nią martwi. Stanowiło to dowód, że atakujący ją lubi, a takie rzeczy zawsze fajnie wiedzieć. Poza tym, nie potrafiła olać jego poczucia humoru. Ciężko jest zrezygnować z dawki śmiechu zafundowanego przez żarty siatkarza. Chciała nadal z nim utrzymywać takie koleżeńskie stosunki, a jednocześnie wolałaby, żeby Bociek nigdy więcej się do niej nie odezwał. Mimo, że próbowała siebie przekonać, że jeszcze uda się jej zerwać kontakty ze sportowcem, to w głębi duszy wiedziała, że nic z tego nie wyjdzie.

Pytanie Praczyk nie wzięło się znikąd. Dziewczyna myślała o swoim pracodawcy. W swojej głowie odtwarzała sytuację z niedzielnego popołudnia, kiedy przypadkowo popatrzyła panu Gladyrowi prosto w oczy. Zarejestrowała fakt jego ładnych, niebieskich tęczówek i momentalnie odwróciła wzrok. Od tamtej pory niczego bardziej nie pragnęła i bała się jednocześnie jak spojrzenie mu prosto w oczy jeszcze raz. Z jednej strony chciała to zrobić, chciała jeszcze raz zobaczyć jego tęczówki. Z drugiej, liczyła, że nigdy nie zostanie do tego zmuszona. Odnosiła wrażenie, że wystarczy tylko jedno spojrzenie, aby się w panu Juriju zakochać. A to byłoby najgorszą rzeczą, jaka mogłaby się jej przytrafić.

Brunetka nie uważała, że miłość jest czymś złym. Nie była typem osoby oszukującym ludzi w około i siebie samą, wmawiając wszystkim, że nie czuje czegoś więcej. Wręcz przeciwnie, Klaudia z ogromną łatwością przyznawała się samej sobie, że któryś z chłopaków przyspiesza jej bicie serca. Z siatkarzem byłoby jednak inaczej. Zakochiwanie się w nim nie miało najmniejszego sensu z trzech powodów.

Po pierwsze, był jej pracodawcą.

Po drugie, miał zimny charakter.

Po trzecie, był dziesięć lat starszy. 

Szczerze, nie wiem czy w ogóle istnieją ludzie tak spokojni i nienaznaczeni gniewem podczas kłótni, tak jak opisałam tutaj Maksa, bo mi osobiście pod tym względem jest bliżej chyba jednak do Laury, ale on musi być taki na potrzeby mojego opowiadania :P Buziaki!