Rozdział osiemnasty - Niespodziewane reakcje

Reakcja Maksa na pomysł zrobienia kursu instruktorki zumby była całkowicie odmienna niż Grześka. O ile przyjaciel ją rozśmieszył, o tyle informatyk podszedł do całej sprawy rzeczowo. W pierwszej kolejności zapewnił ją, że doskonale sobie w tej roli poradzi i że będzie ją wspierał. Potem doradził jej, aby odłożyła realizację swojego marzenia w czasie i zabrała się za nie w maju, gdy napisze maturę, co w zasadzie było bardzo rozsądne. Przecież wtedy skończy się też sezon Plusligi, więc zyska mnóstwo wolnego czasu.

- Wiesz co, jesteś najlepszy! – uznała, cmokając informatyka w policzek. – Ja w ogóle nie pomyślałam, żeby to przełożyć na później. Super to wymyśliłeś.

- Dziękuję – uśmiechnął się do niej ciepło. – Sama też na pewno byś na to wpadła.

Dziewczyna nie potrafiła powstrzymać myśli, że siatkarz to w tej sytuacji pewnie się napuszył z udawanej dumy albo rzucił jakiś tekst o swojej genialności. Szybko jednak odsunęła od siebie postać Boćka. Co ją to w ogóle obchodzi co on by powiedział albo zrobił?

Zamiast zaprzątać sobie głowę swoim przyjacielem, przytuliła się do szatyna. Nie chciała przyznawać się, że to pewnie on najbardziej ucierpiałby na tym kursie. Przecież nie zrezygnowałaby ze swojego zespołu cheerleaderek ani z nauki do matury. Naturalną koleją rzeczy to Maks poszedłby w odstawkę, a nie była pewna czy ich związek by to wytrzymał. Mimo, że teraz wszystko między nimi było dobrze, to jednak szybko mogło się to zmienić. Ledwo co wykaraskali się z jednej burzy zwanej Grzegorzem Boćkiem i Forowicz nie miała pewności czy kolejna przeszkoda w postaci braku czasu nie przyniosłaby katastrofalnych skutków. Nie chciała rozstawać się z informatykiem. Kochała go, a chyba nikt nie chce stracić tak ważnej osoby.  

***

Laura nie umiała zasnąć. Choć zamknęła oczy i próbowała się odgrodzić mentalnie od poświaty dwudziestoparocalowego monitora, nie potrafiła tego zrobić. Do jej uszu dobiegało stukanie w klawiaturę i strzępki muzyki, mimo, że Maks miał założone słuchawki. Poziom głośności był ustawiony na maksimum, więc dziewczyna i tak słyszała szum. Potrafiła nawet wyróżnić niektóre słowa, gdyż w mieszkaniu panowała idealna cisza. Jej ukochany tak wciągnął się w programowanie jakiegoś systemu, że zupełnie nie odczuwał upływu czasu. W przeciwieństwie do Forowicz, która od trzech godzin nieskutecznie próbowała zapaść w sen. Niepotrzebne dźwięki oraz światło skutecznie jej to uniemożliwiały. Szatynka nie chciała przerywać pracy informatyka, mimo, że coraz bardziej ją ona irytowała. Gdy cheerleaderka wyszła do kuchni, aby napić się wody, jej chłopak nawet tego nie zauważył.

- Nie możesz spać? – zapytał Grzesiek, który nagle pojawił się w drzwiach. Kiedy jedynie pokręciła przecząco głową, siatkarz wyciągnął w jej stronę rękę. – Chodź.

Laura z lekkim wahaniem ujęła jego dłoń. Brunet poprowadził ją do swojego pokoju, gdzie położył się do łóżka i pociągnął dziewczynę za sobą.

- Co ty robisz? - spytała oburzona.

- Przestań myśleć o Maksie – odpowiedział cicho sportowiec. – Zamknij oczy, wsłuchaj się w bicie mojego serca i zaśnij.

Chłopak objął ją, zamykając w swoich potężnych ramionach. W pierwszym momencie Forowicz bezskutecznie próbowała się z nich uwolnić, choć tak naprawdę wcale tego nie chciała. Przyjemnie czuła się przy przytulającym ją Grześku, nie mogła jednak się do tego przyznać. Dlatego też szybko dała za wygraną, uspokajając się i spełniając jego polecenie.

Już prawie spała, gdy do pokoju Boćka wpadł Maks. Jej ukochany zszokowany patrzył na leżącą w objęciach zawodnika Laurę. Na jego twarzy malowało się niedowierzanie. W przeciwieństwie do Palowskiego, Grzesiek czuł się chyba wspaniale. Uśmiechał się na pół cwaniacko, a na pół z dumą, jakby chciał powiedzieć, że teraz cheerleaderka należy do niego.

I choć dziewczyna mogła to wszystko odkręcić, przerwać udawanie, że śpi, przestać podpatrywać tą scenę spod zmrużonych powiek, wstać i wrócić do informatyka, jednak tak się nie stało. Pozostała w swojej pozycji, może tylko na ustach pojawił się słaby uśmiech, dobitnie dając do zrozumienia, że wybiera przyjaciela.

***

Być może gdyby Klaudia nie była tak przejęta czekającymi ją wydarzeniami, zauważyłaby, że jej sąsiadka jest zaskakująco niemrawa i milcząca. Zwykle rozgadana i uśmiechnięta Laura dzisiaj nie powiedziała ani jednego słowa o sobie. Zamiast tego skierowała rozmowę na plany swojej koleżanki, która właśnie dziś miała przedstawić panu Jurijowi rolę Darii w jasełkach.

- To dla mnie nadal trochę szokujące – przyznała szatynka. – Przecież to pan Gbur, naprawdę nie boisz się, że on będzie zły, że zrobiłaś coś za jego plecami?

- Przestań! Pan Gladyr normalnie ze mną rozmawia, nigdy mnie za nic nie zganił, może nawet mnie trochę lubi. Za co miałby się złościć? To nic strasznego, że nauczyłam Darii tego wierszyka. Myślę, że będzie zadowolony.

Tak naprawdę to dziewczyna nawet nie dopuszczała do siebie innej myśli. Analizowała swój pomysł na tysiące sposobów i nie widziała w nim żadnych słabych stron. No, może tylko ewentualnie taką, że pan Jurij wolałby sam przećwiczyć z córką jej rolę. Nie sądziła jednak, by to jakoś specjalnie wpłynęło na ich niespodziankę. Będzie jeszcze dużo przedstawień, w których to pan Gladyr się wykaże w roli nauczyciela. Brunetka spodziewała się ogromnej wdzięczności pracodawcy. Może nawet dostanie jakąś małą nagrodę? Szeroki uśmiech skierowany tylko do niej w zupełności by jej wystarczył. Praczyk nie mogła się doczekać popołudnia, choć jednocześnie troszkę się stresowała. Był to jednak zdrowy stres, bardziej motywujący niż paraliżujący.

Ten dzień będzie piękny!

***

Chyba po raz pierwszy w życiu Laurze tak bardzo nie chciało się iść na swój trening na halę Azoty. Czuła się dziwnie po przebudzeniu, gdy przypomniała sobie swój sen z Boćkiem i Maksem w roli głównej. Dziewczyna nie wierzyła w ukryte znaczenie snów, ale wierzyła, że wpływa na nie głównie podświadomość. Czy to znaczy, że intuicja wybrała dla niej Grześka? Przecież to niedorzeczne.

Dziewczyna w ogóle nie miała ochoty widzieć dzisiaj przyjaciela, a doskonale wiedziała, że tego nie uniknie. Lubiła krótkie rozmowy w przerwie między ich zajęciami, lecz dziś ich nie chciała. Wydawało się jej, że nie zdoła spojrzeć chłopakowi w oczy, choć ostatecznie wcale tak się nie stało. Gdy zobaczyła czekającego na nią siatkarza, kompletnie zapomniała o tym bzdurnym śnie i powitała go szczerym uśmiechem.

- Witaj Lauro.

- Witaj, Grzegorzu.

- I co z twoim kursem zumby? Zdecydowałaś się?

- Tak, ale dopiero po maturze – stwierdziła, opowiadając Boćkowi o swoich obawach w związku ze zbyt napiętym grafikiem i brakiem czasu na spotkania z informatykiem.

- W zasadzie też pomyślałem o takim rozwiązaniu, ale nie było w moim interesie, żeby ci je podsuwać.

 Forowicz popatrzyła na zawodnika nie bardzo wiedząc co ma na myśli. „Nie było w jego interesie”? Zabrzmiało to trochę dwuznacznie, ale chyba nie chciała drążyć tego tematu, więc puściła te słowa mimo uszu.

- A co u ciebie? Jak ci się w ogóle podoba w Kędzierzynie? Lepiej czy gorzej niż w Częstochowie?

- A skąd ty wiesz, że wcześniej byłem w Częstochowie?  - zapytał, rzucając jej długie, uważne spojrzenie.

- Jestem kibicem, ja wiem takie rzeczy – wzruszyła ramionami, udając beztroskę.

Wcale się jednak tak nie czuła. Pewnie to wpływ tego absurdalnego snu, który cały czas siedział jej gdzieś z tyłu głowy, ale ten wzrok chłopaka ją zawstydził, zgasił jej pewność siebie i sprawił, że najchętniej by się przed nim schowała. Normalnie zapewne bez problemu wytrzymałaby jego spojrzenie, lecz dzisiaj nie miała na to odwagi. To jeden z tych nielicznych sytuacji w jej życiu, gdy komuś udało się ją zawstydzić. I to tylko jednym gestem.

- Aha – mruknął Bociek, nie zdając sobie sprawy jakie emocje wywołał u swojej przyjaciółki. – W sumie tutaj jest całkiem podobnie jak w Częstochowie, wielkość miasta jest zbliżona, więc aż tak duża zmiana to nie była. Ale jeśli chcesz, to możemy się umówić kiedyś, żebyś mi pokazała jakieś ciekawe miejsca, w końcu mieszkasz tu dłużej.

- Zobaczymy – stwierdziła wymijająco.

- No właśnie, a jak ty się znalazłaś w Kędzierzynie? Przecież chodziliśmy do tej samej podstawówki, jakim cudem wywiało cię z Tomaszowa aż tutaj?

- No na pewno nie siatkówka. Moja mama była asystentką zarządu w banku. Jej placówka upadła, ale dyrektor był tak zadowolony z jej pracy, że postawił sobie za punkt honoru, żeby nie zostawić jej na lodzie, dlatego przeszukał całą sieć w Polsce. W Kędzierzynie było akurat wolne miejsce, mama dostała takie referencje, że grzechem byłoby jej nie zatrudnić. Przeprowadziliśmy się tutaj z rodzicami dwa lata temu.

***

Podekscytowana Klaudia nie potrafiła doczekać się powrotu pana Gladyra z treningu. Niemniej niecierpliwa Daria powtarzała w kółko cały swój wierszyk, który rzeczywiście opanowała do perfekcji. Praczyk była dumna nie tylko ze swojej podopiecznej, ale także z siebie, bo całą niespodziankę udało się utrzymać w tajemnicy. Pan Jurij na pewno niczego nie podejrzewał, tym bardziej więc cieszyła się na wyobrażenie jego zaskoczonej miny. To na pewno będzie niezapomniane przeżycie. No i to podziękowanie za włożoną pracę! Dziewczyna wymyśliła już tysiące scenariuszów w jaki sposób mogłoby się to odbyć, liczyła jednak, że pracodawca zaskoczy ją czymś całkiem innym. Nie myślała tu oczywiście o pocałunku czy zaproszeniu na randkę, ale miała głęboką nadzieję, że ich stosunki ocieplą się jeszcze bardziej. Może takimi małymi kroczkami dojdą do prawdziwego szczęścia? Chciała tego najmocniej na świecie!

- Tata wrócił! – radosny krzyk czterolatki wdarł się w przemyślenia brunetki.

Przedstawienie czas zacząć. 

Już prawie nadrobiłam wszystkie Wasze blogi, do ostatnich osób dotrę jutro i w niedzielę ;) Co do rozdziału, to miałam nadzieję w nim opisać jeszcze pierwszą reakcję Jurija na niespodziankę Darii i Klaudii, ale wtedy ten rozdział byłby o wiele dłuższy, więc poczekacie jeszcze tydzień, dobrze?