Rozdział czterdziesty trzeci - Przeczucie

Trudno powiedzieć, w którym momencie Klaudia zaczęła baczniej przyglądać się Jurijowi. Pewnego dnia zauważyła po prostu, że coś jest nie tak. Mężczyzna był roztargniony, patrzył na nią pustym wzrokiem, mechanicznie odpowiadał na pytania, a jego pieszczoty nie miały w sobie dawnej czułości. Chyba właśnie ten ostatni aspekt zaalarmował brunetkę. Nie dało się zignorować jego pocałunków wykonywanych jakby za karę, zbyt szybko kończonych albo zbyt często unikanych. Przytulał ją krócej i słabiej, prawie w ogóle jej nie dotykał. Trzymał dziwny dystans i choć nie rzucał jej zimnych, obojętnych spojrzeń, Praczyk z dnia na dzień czuła się coraz gorzej.

Kiedy opowiedziała o swoich obawach Laurze, dostała niezłą burę. Jej sąsiadka stanowczo nakazała wziąć się w garść i przestać wymyślać niestworzone historie. Cheerleaderka twierdziła, że przecież do tej pory siatkarz jasno mówił jej czego oczekuje i był z nią boleśnie wręcz szczery. Większość czarnych myśli Klaudii nie miało pokrycia z rzeczywistością, więc nie powinna znowu wariować.

Mimo, że dziewczyna doskonale widziała, że Forowicz stara się ją podbudować na duchu i naprawdę wierzy, że te problemy istnieją tylko w jej głowie, nie potrafiła o tym zapomnieć. Z Gladyrem rzeczywiście było coś nie w porządku. Co prawda dwudziestolatka już niejednokrotnie wcześniej spodziewała się z jego strony różnych strasznych rzeczy, które ostatecznie się nie wydarzały, lecz tym razem naprawdę było inaczej. Jej intuicja uruchamiała ostrzegawczą syrenę i migające czerwone światła za każdym razem, gdy zawodnik odsuwał ją od siebie albo nieszczerym uśmiechem próbował zamaskować swoją burzę myśli.

Przełomową chwilą, niejako potwierdzającą wszystkie jej przeczucia był piątkowy wieczór. Początek weekendu zawsze był dniem, w którym Klaudia zostawała u mężczyzny dłużej niż zwykle – w końcu nie musiała następnego ranka wstawać do szkoły, więc mogła spędzić z nim tą godzinę czy dwie więcej. Tym razem jednak już około wpół do szóstej Jurij zerkał na zegar, jakby dając jej do zrozumienia, że powinna wreszcie wracać do domu. Mimo, że nie wyprosił jej werbalnie, jego gesty zdawały się być jednoznaczne. Wymowne spojrzenia w stronę czasomierza, niechętnie odwzajemniane pocałunki, niemrawe odpowiedzi na pytania, trzymanie ją na dystans – dwudziestolatka mogła wyciągnąć tylko jeden wniosek. Jurij nie chciał jej towarzystwa. Nie zamierzała się mu narzucać i gdy parę minut po szóstej oznajmiła, że czas się rozstać, wydawało się jej, że na twarzy Gladyra dostrzegła ulgę.

Trudno nazwać to ciosem prosto w serce, bo przecież nic się nie stało. Brunetka nie umiała jednak powstrzymać przygnębienia, smutku w oczach i ogromnej guli stojącej jej w gardle. Niewiele jej brakowało do płaczu i wstrzymywała ją chyba tylko myśl, że jeśli już zacznie to nigdy nie przestanie wylewać z siebie łez. Była na skraju rozpaczy. Mimo, że tak w gruncie rzeczy nie miała żadnej potwierdzonej informacji, sygnały wysyłane przez sportowca prowadziły ją tylko do jednego wniosku.

- On ze mną zerwie – uznała, patrząc tępo w ścianę.

- Przecież dopiero co byłaś pewna, że pójdzie z tobą na studniówkę! – zaprotestowała Laura, która wyraźnie już nie wiedziała jak przemówić swojej przyjaciółce do rozumu.

- Wiesz, jakby się nad tym zastanowić, to od tej studniówki wszystko się zaczęło – uświadomiła sobie nagle dziewczyna. – Tydzień temu go zaprosiłam, potem zaraz następnego dnia on odwołał nasze spotkanie, bo niby szedł z Darią na basen, a później już się potoczyło to całe jego dziwne zachowanie, unikanie pocałunków, to dzisiejsze sugerowanie, że powinnam już iść… Mogłam w ogóle nie poruszać tego tematu! – wyrzuciła sobie Praczyk. – Przecież spodziewałam się, że to będzie nie na miejscu i…

- Klaudia! – fuknęła cheerleaderka. – Uspokój się, z tego co pamiętam, to obiecał ci, że zrobi co w jego mocy, żeby ci towarzyszyć. Naprawdę uważasz, że kłamał? Bo z tego co opowiadałaś, to wydaje mi się, że on raczej zawsze był z tobą szczery, bez względu na to, czy miał do powiedzenia jakieś dobre albo złe wieści.

- Tak, ale…

- Powinnaś się go spytać o co chodzi. Snucie domysłów nikomu nie wyjdzie na dobre. Pogadaj z nim. Niech ci wyjaśni skąd to zachowanie. Założę się, że będziemy się potem z tego śmiały, ale widzę, że dręczy cię ta sprawa, dlatego uważam, że musisz z nim porozmawiać.

***

Choć Forowicz ze wszystkich sił zapewniała swoją sąsiadkę, że jej obawy są wytworem wyobraźni, w głębi duszy sama się nieco bała tego, co przyniesie przyszłość. Opowieści Klaudii naprawdę nie brzmiały zbyt pozytywnie, ale szatynka nie mogła pozwolić sobie na podzielenie jej czarnych myśli. Musiała wspierać dwudziestolatkę i niemal wmawiać jej, że to się jej tylko wydaje. W przeciwnym razie Praczyk całkiem by się rozsypała. Gdyby tylko ktoś podzielał jej strach, byłoby to niejako potwierdzenie, że dzieje się coś złego. Przyjaciółka już teraz, gdy nie wiedziała nic pewnego, była na skraju załamania.

Jej reakcja dała też ostro do myślenia samej Laurze. Dziewczyna nie mogła nie przypomnieć sobie tych chwil, gdy Maks z nią zerwał. Doskonale pamiętała jak się wtedy czuła, lecz dopiero teraz zrozumiała różnicę, o której mówiła jej brunetka podczas ich kłótni. Cheerleaderka ani razu nie płakała, nie tęskniła za informatykiem, nie była smutna z powodu ich rozstania. Było jej źle, ale tylko i wyłącznie z powodu wyrzutów sumienia. Żałowała, że zraniła Palowskiego, ale jej samej prawie to nie obeszło. Patrząc na Klaudię, która ledwo co trzymała się w kupie – a przecież Gladyr wcale jej nie porzucił – Forowicz zobaczyła jak wygląda rozstanie z osobą, na której ci zależy. To powinien być czas pełen bólu, marazmu i łez. W jej przypadku było jedynie poczucie winy i współczucie dla cierpiącego chłopaka.

Szatynka naprawdę martwiła się o swoją koleżankę. Nie chciała, by jej przepuszczenia się sprawdziły. Nie chodziło o to, że pogodziła się z jej związkiem z Jurijem i zaakceptowała siatkarza – mimo, że wciąż go nie poznała – tylko o samą Praczyk. Nie ulegało wątpliwości, że zerwanie z blondynem ją pogrąży. Nie umiała sobie nawet wyobrazić jak bardzo będzie cierpieć. Gdyby tylko mogła zrobić coś, co zapobiegłoby ewentualnej katastrofie, na pewno…

- Witaj, Grzegorzu! – uśmiechnęła się szeroko do chłopaka, w mgnieniu oka wpadając na genialny plan.

- Witaj Lauro. Co tam słychać?

- Mam do ciebie pytanie prosto z mostu.

- Oho. Czy mam się bać?

- Nie – stwierdziła, siadając z przyjacielem na rodzinnych trybunach, tuż przy płycie boiska. – Tylko chciałabym, żebyś odpowiedział szczerze.

- Jednak się boję – mruknął Bociek.

- Ty masz dobry kontakt z Jurijem Gladyrem, prawda?

- Tak.

- Czy on ostatnio się zachowywał jakoś inaczej? Tak w negatywnym sensie. Bo… powiem wprost: czy on chce zerwać z Klaudią?

- Słucham?!

- Ona odnosi takie wrażenie i nie wiem czy mam się o co martwić.

- Jurek nic mi nie mówił na ten temat – westchnął brunet. – Ale mogę się go wypytać o co chodzi.

- Po prostu nie chciałabym, żeby Klaudia tak cierpiała, bo…

- …bo sama to przeżyłaś? – dokończył nieśmiało zawodnik.

Cheerleaderka popatrzyła na niego lekko zdezorientowana.

- Posłuchaj, wiem, że nigdy o tym nie gadaliśmy, ale naprawdę przepraszam cię za tamto z Maksem. Nie zrobiłem tego specjalnie, przykro mi, że on z tobą zerwał przez moją nieuwagę.

Dziewczyna otworzyła usta i je zamknęła. Po chwili spojrzała z powagą na przyjaciela, starannie dobierając słowa.

- Wiem, że to był przypadek, naprawdę. Niepotrzebnie się o to obwiniasz, bo nie jestem na ciebie zła, serio. I jeśli czegoś żałuję, to tylko tego, że nasz związek zakończył się w taki sposób. Przypadkowo, przez wygadaną tajemnicę. Powinnam sama z nim zerwać o wiele wcześniej, bo od jakiegoś czasu byłam z nim z przyzwyczajenia. Nic do niego nie czułam. A Maks naprawdę nie zasługiwał, żeby go tak przedmiotowo traktować. To już zmierzało ku końcowi. Nie powinnam tego tak sztucznie przedłużać, zwłaszcza, że my się nawet raz pocałowaliśmy i…

- Niestety tylko raz – wtrącił Grzesiek.

Trudno stwierdzić czy w jego głosie zabrzmiało więcej rozmarzenia czy zawodu. Przenikliwy wzrok przez moment zbił ją z tropu, wywołując dziwny ucisk w piersi.

- Także, no, rozumiesz co mam na myśli?

- Rozumiem – powiedział cicho, a powietrze wokół nich jakby naelektryzowało się jakimś nowym rodzajem energii. – Nie wiem tylko dlaczego przestałaś coś czuć do Maksa.

Ucisk w piersi przybrał na sile, a Laura doznała jakby rozdwojenia jaźni. Jakaś część jej wrzeszczała, że powinna to przerwać, że i tak powiedziała już za dużo, że może tego za chwilę żałować i że musi uciekać. Druga część pozostała nieruchoma niczym kamień, choć jednocześnie zaskakująco żywa w środku. Słowa popłynęły z jednej strony zupełnie wbrew jej woli, a z drugiej tak swobodnie, jakby czekały od czterech miesięcy aby wybrzmieć na głos.

- Nie czuję nic do Maksa, bo pojawił się ktoś nowy, kto przejął całą uwagę. I zamiast myśleć o moim chłopaku, myślałam o tym drugim.

- To musi być ktoś strasznie wyjątkowy, skoro tak ci zawrócił w głowie.

- Jest – potwierdziła półgłosem. – Ale nie wiem czy on traktuje mnie podobnie.

- Możesz być tego pewna. Jesteś dla niego wyjątkowa.  

Coś mi bardzo nie gra w tym rozdziale, ale nie wiem co.