Rozdział czterdziesty drugi - Porównania

Sobotni mecz Grzegorz Bociek oglądał z perspektywy band reklamowych. Pomimo kolejnego odwołania, w życie wchodziła nałożona na niego kara zawieszająca go na cztery ligowe kolejki. Choć irytowało go całe to zamieszanie i przymusowy brak rytmu meczowego, starał się skupiać na jasnych aspektach tej sytuacji. Na przykład na tym, że mógł swobodnie obserwować występy Laury.

- Wiesz, że fajnie dzisiaj tańczyłyście? – zagadnął dziewczynę po zakończonym spotkaniu. – Brakowało mi tylko tego świetnego układu do I will always love you, który ostatnio mi pokazałaś.

Posłał jej bardzo znaczące spojrzenie, ale szatynka w ogóle się nim nie przejęła, śmiało krzyżując z nim wzrok.

- No i? Powinieneś się cieszyć Grzegorzu, że zobaczyłeś moją pierwszą zumbową chorełkę. Przecież tego chciałeś.

Na końcu języka pojawiło się jedno pytanie, ale siatkarz zatrzymał je w sobie. Uśmiechnął się jedynie z zadowoleniem, nie komentując jej wypowiedzi. Jego milczenie chyba zakłopotało nieco Forowicz.

- Co się tak patrzysz?

Miał ochotę ją przytulić. I może pocałować. Nie był jednak pewien czy taki gest nie zepsułby dopiero co odbudowanych relacji. Nie chciał kolejny raz się pośpieszyć, popełniać tego samego błędu i znowu go żałować. To nie tak, że się bał – on raczej starał się być ostrożny. Zmienił temat, tak jakby stanowiło to jakiś ratunek.

***

Choć Jurij nie powiedział jej ostatecznie czy pójdzie z nią na studniówkę, czy może nie, Klaudia czuła się tak, jakby już wyraził na to zgodę. Po tym, co zdarzyło się poprzedniego wieczoru, nie dopuszczała do siebie myśli, że coś mogłoby się teraz zepsuć. Wszystko układało się absolutnie cudownie. Widziała zresztą, że mężczyzna rozumiał dlaczego tak bardzo jej zależy na jego obecności, a on sam chyba też chciał jej towarzyszyć w tym dniu.

Za pozytywne nastawienie brunetki odpowiadała również jej sąsiadka. Forowicz najpierw zmotywowała ją do zaproszenia Gladyra na studniówkę, a potem z prawdziwą ciekawością wysłuchała relacji dwudziestolatki z jej rozmowy z siatkarzem i wyraziła szczery, zupełnie nieudawany zachwyt nad jego odpowiedzią. Momentami wydawało się nawet, że to cheerleaderka jest bardziej podekscytowana ich wspólnym wyjściem na bal. Nie ulegało wątpliwości, że Laura znowu stała się starą, dobrą Laurą. Przestała być tak skupiona na sobie, irytująca w swoich wyborach, okłamująca siebie i innych. Dziewczyna nie była pewna czy zadziałały na nią jej mocne słowa wygarniające błędy czy może odkryta wreszcie prawda o uczuciach wobec Grześka, ale najważniejsze, że wszystko wracało do normy.

Praczyk zaczęła snuć plany. O tym jaką założy sukienkę, jaką zrobi sobie fryzurę, makijaż, jakie dobierze dodatki. Po cichu liczyła na to, że jej przyjaciółka weźmie ze sobą Boćka i w czwórkę przeżyją niezapomnianą noc. Uśmiech sam pojawiał się na jej twarzy, gdy tylko próbowała to sobie wyobrazić. Tak trochę martwiło ją tylko, że sportowiec nie lubił publicznego okazywania uczuć. Nigdy nie zdobył się na więcej niż uśmiech. Kiedy parę tygodni temu spotkali się na hali, Jurij zaledwie uścisnął jej ramię. Dzisiaj jego powitanie też nie należało do szczególnie wylewnych, bo blondyn uniósł tylko kąciki ust. Nie chodziło o to, żeby się na nią rzucił z jakimś namiętnym pocałunkiem, bo sama uważała to za przesadę, byłoby jednak miło dostać przynajmniej buziaka w policzek. 

Musiała też wymyśleć jak przekazać swoim rodzicom informację, że na studniówkę pójdzie ze starszym o prawie dziesięć lat facetem. Mogła się założyć, że nie przyjmą tego tak beztrosko, ale nie chciała ich dłużej okłamywać. Do tej pory swoje późne powroty do domu tłumaczyła wydłużonymi treningami zawodnika. Powinna im powiedzieć prawdę. Nie chodziło o to, żeby od razu ich poznać z Jurijem, lecz jej rodzice mieli prawo wiedzieć z kim spędza tyle czasu. Im dłużej to przed nimi ukrywała, tym bardziej staną się wobec blondyna nieufni.

- Klaudia? – głos Gladyra wdarł się w jej rozmyślania. – Muszę z tobą porozmawiać.

Dziewczyna popatrzyła na niego z przekorą.

- Wiesz, nie lubię takich słów. Po nich zawsze dzieje się coś złego.

 Siatkarz uśmiechnął się.

- Nie mogę się dzisiaj z tobą spotkać – spojrzał na nią uważnie. – Nie dlatego, że nie chcę, ale już dawno obiecałem Darii, że pójdziemy na basen. Ona się o to upomina, a ostatnio spędzałem z nią mniej czasu niż zwykle i… mam nadzieję, że rozumiesz.

W pierwszym momencie chciała zaproponować, że przecież może iść z nimi, lecz szybko ugryzła się w język. Jakoś dziwnie byłoby jej paradować przed nim w stroju kąpielowym. Wstydziła się pokazać mu prawie nago. Poza tym, powinna uszanować ich rodzinne więzi. Jurij miał rację, przez to, że ciągle się spotykali, córka mogła poczuć się zaniedbana. Była przecież przyzwyczajona, że ma swojego tatę na wyłączność. Na pewno nie jest jej łatwo się nim dzielić. Samemu mężczyźnie pewnie też trudno znaleźć złoty środek. Zamiast się obrazić, skinęła głową.

- Oczywiście, że rozumiem. Bawcie się dobrze. A my sobie to odbijemy na studniówce mam nadzieję.

Nie potrafiła zinterpretować jego miny. Nie wiedziała czy podziela jej nadzieje, czy jest rozbawiony, czy może zirytowany. Nie chciała jednak dopuścić swoich wątpliwości do głosu, ani pozwolić, by niepewność znowu zatruwała jej życie.

- Dziękuję – mruknął, patrząc na nią tak, jakby chciał ją pocałować. Brunetka nieznacznie się przysunęła, posyłając mu zachęcający uśmiech. Jeśli jednak mężczyzna miał taki zamiar, po chwili z niego zrezygnował, przenosząc swoją uwagę na Darię bawiącą się z córką Piotrka Gacka.

- Myślisz, że pójdzie w twoje ślady? – zapytała Klaudia, ukrywając swój zawód.

Gladyr wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Cokolwiek nie postanowi, będę ją wspierać. Chyba jest to możliwe, ale przed nią jeszcze tyle lat, że może zmienić zdanie piętnaście razy.

***

 Od kiedy Laura przyznała Boćkowi, że występ do piosenki Whitney Houston był niejako jemu dedykowany, chłopak ciągle przypominał jej ten fakt i prosił o więcej. Cheerleaderka nie była pewna czy natręctwo atakującego ją bawi czy irytuje. Z jednej strony jego komentarze stawały się strasznie monotematyczne, ale z drugiej czuła, że istnieje w tym jakaś aluzja. Gdy brunet kolejny raz zaproponował jej, że może ocenić jej choreografie, Forowicz postanowiła zareagować.

- Dobra, zatańczę, o ile nie będziesz widzem, tylko uczniem i poruszasz się ze mną.

- Nieee, to już wolę posiedzieć cały dzień w siłowni – skrzywił się. – Podnoszenie ciężarów wychodzi mi lepiej.

- No jasne, przecież ty masz takie bary – zironizowała, obejmując dłońmi jego biceps.

 Zetknięcie z Grześkiem było jak uderzenie pioruna. Pod palcami czuła jego twarde mięśnie, nieco szorstką skórę oraz ciepło jego ciała. Ten dotyk ją zaskoczył. Zafascynowana wpatrywała się w jego wyrzeźbione latami pracy ramiona, wolno przesuwając po nich kciukiem. Dopiero po chwili się od niego odsunęła, kiedy zorientowała się, że  przyjaciel uważnie ją obserwuje.

- Jeszcze coś chcesz sobie zmacać? – zapytał z rozbawieniem.

- Nie – rzuciła pod nosem, wpatrując się w czubki swoich butów. Choć sama w to nie wierzyła, zaczerwieniła się po cebulki włosów.

- Brzuch też mam dobrze umięśniony – dodał, wypinając pierś. – Możesz sprawdzić.

- Nie, dziękuję.

To, co miało być niewinnym żartem niespodziewanie przerodziło się w coś bardzo intymnego. Szatynka sama nie do końca rozumiała co właściwie się stało. Przecież nigdy tak nie reagowała. Kiedy dotykała Maksa, nie czuła takiego ucisku w klatce ani mrowienia wzdłuż kręgosłupa.

Tylko, że to był Bociek, który od samego początku wywoływał u niej emocje, których do tej pory nie znała. To przy nim pierwszy raz miała motyle w brzuchu, przy nim mocniej biło jej serce, na jego widok się mimowolnie uśmiechała, przy nim jej zmysły stawały się nad wyraz czułe. I to właśnie on powodował rumieńce na policzkach.

Tu nawet nie chodziło o zachwyt nad jego dobrze zbudowaną sylwetką. Oczywiście, nie dawało się tego nie zauważyć, ale dziewczyna nigdy nie uważała tego za szczególnie pociągające. Jej fascynacja wynikała z samego fizycznego kontaktu ze sportowcem. Marzyła, by dotknąć go jeszcze raz, chociażby wziąć za rękę, nie odważyła się jednak tego zrobić. Mimo, że każda komórka jej ciała ciągnęła ją w stronę Grześka, nie potrafiła się przekonać do jakiegokolwiek ruchu – nawet, jeśli istniało wysokie prawdopodobieństwo, że chłopak jej nie odtrąci. Zwyczajnie się wstydziła – co w jej przypadku wcale zwyczajne nie było.

Gdy następnego dnia opowiadała o tej sytuacji Klaudii, jej sąsiadka nie potrafiła przestać się głupio uśmiechać.

- Wiesz, to prawie tak jakbyśmy się zamieniły charakterami – stwierdziła. – Bo to zawsze ja byłam tą strachliwą, nieśmiałą dziewczyną, która nie zrobi pierwszego kroku, a ty to ta pewna siebie osoba, przekonana, że wszystko pójdzie po jej myśli. Teraz ja nie mam najmniejszych wątpliwości, że z Jurijem się ułoży i pójdziemy razem na studniówkę, a ty…

- A mnie zawstydza coś tak głupiego jak dotyk.

- Właśnie.

- Wiesz, co jeszcze mnie dziwi? Grzesiek wcale nie jest jakoś super przystojny. Jeśli chodzi o wygląd to Maks go bił na głowę. A mimo to, od kiedy tylko się pojawił, częściej myślałam o nim niż o moim chłopaku.

- To było strasznie płytkie – skrytykowała Praczyk.

- No tak, masz rację, ale…

- …ale to najlepiej pokazuje, że charakter się liczy bardziej. Zresztą, chyba aż tak pusta nie jesteś, skoro wybrałaś Grześka, zdając sobie sprawę, że Maks bardziej ci się podoba – zażartowała. - Poza tym on wcale nie jest taki najgorszy. Uważam, że ma fajny uśmiech. Jest wysoki i dobrze zbudowany, a wiem z własnego doświadczenia, że miło jest się przytulić do takiego faceta.

Ja Was przepraszam! Przepraszam, naprawdę! W poprzednim tygodniu tyle pracowałam, że nie zdołałam napisać nawet zdania, stąd ten poślizg. Powyższy rozdział nie jest sprawdzony pod kątem błędów, mam nadzieję, że przymkniecie na nie oko, a ja jutro postaram się to ogarnąć. Przepraszam Was jeszcze raz ;-;