Rozdział czterdziesty czwarty - Magnes

Choć bała się tego, co może usłyszeć w odpowiedzi, Klaudia miała zamiar zapytać się siatkarza z czego wynika jego ostatnie zachowanie. Domysły i teorie tylko ją wyczerpywały. Mimo, że jej przyjaciółka uważała, że nie ma o co się stresować, dziewczyna nie potrafiła pozbyć się złych przeczuć. Praczyk odnosiła wrażenie, świat jedynie czeka, by rozsypać się na tysiące kawałków.

Kiedy Jurij w końcu pojawił się w domu, a brunetka wydusiła z siebie swoje spostrzeżenia i obawy, zapytała czy jego dystans jest spowodowany zaproszeniem na studniówkę, mężczyzna wyglądał na szczerze zdziwionego.

- Nie chodzi o studniówkę – zaprzeczył, a dwudziestolatka na chwilę odzyskała nadzieję. – Ale masz rację, odsunąłem się ostatnio od ciebie.

- Dlaczego? – spytała słabo. – Zrobiłam coś źle?

Siatkarz rzucił jej ciężkie spojrzenie. Zanim jednak zdążyła przeanalizować swoją postawę, Gladyr usiadł obok niej, ukrywając twarz w dłoniach.

- Nie ty. To ja. Ja znowu nawaliłem.

Klaudia nie rozumiała kompletnie nic. Nie wiedziała co ma na myśli Jurij, nie miała pojęcia o czym mówi. Widziała, że sportowiec nagle stał się przygnębiony i że zmaga się z jakimś problemem. Chciała go pocieszyć, lecz podświadomie czuła, że to nie on będzie zraniony na koniec tej rozmowy.

- Nie zastanawiało cię nigdy co stało się z mamą Darii?

Dziewczynę tak zaskoczyło pytanie Gladyra, że zdołała tylko kiwnąć głową.

- Marina, tak miała na imię moja żona, nie żyje.

- Przykro mi… - wydusiła z siebie.

- To moja wina, że nie żyje.

Dwudziestolatka mogła się tylko gapić na mężczyznę. Z każdym kolejnym jego słowem była coraz bardziej zagubiona i zdezorientowana. Co to znaczy, że jego żona umarła z jego winy? Przecież Jurij nie był mordercą!

- To stało się kiedy Daria miała półtorej roku. Grałem wtedy w Warszawie, zdążyliśmy się już w Polsce zadomowić. Zawodowo szło mi nieźle, byłem w formie, dawałem z siebie wszystko na treningach, zgarniałem pozytywne opinie. Tamtego wieczoru Daria zachorowała. Po prostu zaczęła gorączkować, była rozpalona, a my jak na złość nie mieliśmy w domu żadnego leku, który mógłby jej pomóc. Marina prosiła mnie, żebym pojechał do apteki, ale ja byłem zmęczony po całym dniu w klubie, więc dałem jej kluczyki do auta i kazałem jechać samej. Było już późno, bo dochodziła jedenasta. Marina pojechała… i zginęła w wypadku samochodowym.

  Praczyk nie wiedziała o czym pomyśleć najpierw. O swoim całkowitym niedowierzaniu w opowiedzianą przez zawodnika historię? O współczuciu dla Darii, która nigdy tak naprawdę nie poznała swojej mamy? O współczuciu dla Jurija, który musiał uporać się ze stratą żony i opieką nad małym dzieckiem jednocześnie?  Tysiące spostrzeżeń kłębiło się w jej głowie, mieszało się z niemałym szokiem wywołanym przez słowa Gladyra.

- Bardzo mi przykro… - powiedziała cicho. – Ale nie rozumiem dlaczego siebie o to obwiniasz, przecież…

- To moja wina! – wyrzucił z siebie. – To ja miałem jechać do tej głupiej apteki, ona mnie o to prosiła. Nie chciało mi się, bo zmęczenie po treningu i lenistwo było dla mnie ważniejsze niż zdrowie córki. Wolałem odpoczywać, zrzucić swoje obowiązki na innych. Gdybym to ja pojechał, Marina nadal by żyła. Nie spotkałaby na drodze tamtych pijanych chłopaków, którzy staranowali jej samochód. Ona zginęła tam od razu, nie miała najmniejszych szans. To ja powinienem być na jej miejscu.

Blondyn popatrzył na nią ze szklankami w oczach. Ten widok podziałał na nią paraliżująco. Było coś bardzo wymownego i silnego w męskich łzach. Jej serce pękało z bólu, tylko dlatego, że widziała cierpiącego Gladyra, na którym jej tak szalenie zależało. Niewiele się zastanawiając, objęła sportowca, przytulając go ze wszystkich sił.

Nie ulegało wątpliwości, że właśnie to wydarzenie sprzed lat jest powodem alienacji Jurija. Jego dystans do innych ludzi, mrukliwy styl bycia, brak uśmiechu – to wynik ogromnej straty. Choć od początku podejrzewała, że charakter mężczyzny nie wziął się znikąd, prawda była dla niej zaskoczeniem. Oczywiście ta tragedia na pewno odmieniła jego życie, ale nie spodziewała się, że Gladyr aż tak bardzo się o nią obwinia. Jego wyrzuty sumienia były zdecydowanie przerysowane, nie sądziła jednak, żeby siatkarz widział ten wypadek z innego punktu widzenia niż jego własny.

- Wiesz, że jedynymi winnymi są ci pijani chłopacy? – zapytała delikatnie, odsuwając się od niego. – To oni wsiedli za kierownicę, gdy powinni zamówić taksówkę. Nie ma żadnej winy po twojej stronie.

- Nieprawda – stwierdził twardo, wyplątując się z jej objęć. – Dobrze wiem, że to przeze mnie. Przez mój egoizm cierpią inni.

- Przecież nie mogłeś tego przewidzieć – zaprotestowała. – To był wypadek.

- To moja wina – powtórzył z uporem. – Jestem jak magnes przyciągający nieszczęścia, z tą tylko różnicą, że dotykają one innych. Nie mogę pozwolić, żebyś ty też na tym ucierpiała.

- Słucham? – spytała, pełna najgorszych przeczuć.

- Nie… nie możemy być razem. Nie przeżyję jeszcze jednej takiej straty.

Praczyk chciała protestować. Chciała krzyknąć, że nie zgadza się na żaden z pomysłów blondyna, ale jego słowa płynęły nieprzerwanie, wbijając sztylety w jej serce.

- To tylko kwestia czasu, kiedy to wszystko się powtórzy. Nie mogę cię na to narażać. Nie uczę się na własnych błędach. Pamiętasz jak tydzień temu rozmawialiśmy o twojej studniówce? Naprawdę chciałem z tobą tam pójść. Wierzyłem, że nam się uda. A potem pozwoliłem ci wrócić samej do domu. Rozumiesz, co to dla mnie znaczyło? To jak powrót do przeszłości. Znowu przez własne lenistwo i niechciejstwo naraziłem innych na niebezpieczeństwo. Było już tak późno, nie powinienem wypuszczać cię samej. Powinienem cię przekonać, żebyś została. To mogło się skończyć tak samo jak z Mariną.

- Nic mi się nie stało.

- Dla mnie się stało. Udowodniłem sobie, że niczego mnie tamten wypadek nie nauczył. Nie mogę pozwolić sobie na kolejne błędy. Musimy się rozstać, Klaudia. Będziesz szczęśliwsza z kimś innym. Ze mną to się skończy tylko kolejną tragedią.

- Nie – zaprotestowała słabo. – Zakładasz od razu najgorsze.

- Po prostu siebie znam. Nie możemy tego dłużej ciągnąć.

- Przestań – poprosiła, czując jak napływają jej łzy do oczu.

Mimo, że wzrok mężczyzny przepełniony był bólem, było w nim o wiele więcej stanowczości. Dwudziestolatka doskonale zdawała sobie sprawę, że żadne z jej argumentów nie zmienią decyzji Gladyra. Zresztą, nawet ich tak wiele nie miała, skupiając się bardziej na tym, że sportowiec właśnie z nią zrywa.

- Przykro mi. Ta decyzja wyjdzie ci na dobre. Nade mną ciąży tylko fatum tragedii.

Nie chciała dłużej tego słuchać. Choć zupełnie nie popierała decyzji Jurija, wiedziała, że tym razem nic nie uda się jej wywalczyć. Musiała jak najszybciej opuścić to mieszkanie. Nie obchodziło ją to, czy siatkarz zobaczy jak wybucha płaczem, ani czy wróci do domu z kompletnie rozmazanym makijażem. Pragnęła po prostu zostać sama, przestać patrzeć na pomieszczenia, z którymi wiązało się tyle cudownych wspomnień. Na kuchnię, gdzie miał miejsce ich pierwszy pocałunek, ich pierwsza randka, ich pierwsze rozmowy. Na salon, gdzie tydzień temu prawie zwariowała z radości, kiedy blondyn okazywał jej tyle namiętności. Na kanapę, gdzie nocowała parę miesięcy temu, na której uświadomiła sobie co naprawdę czuje do jej właściciela.

Trudno powiedzieć, czy trudniej było jej się uporać ze świadomością, że te wszystkie chwile już nie wrócą ani się nie powtórzą, czy z samotnością, na którą nie potrafiła znaleźć lekarstwa, czy może z bólem rozrywającym jej ciało od środka. Choć wylała z siebie tony łez, wcale nie poczuła się lepiej. Nie potrafiła znaleźć sobie zajęcia, bo wszystko wydawało się bezsensowne. Nie chciała ani oglądać telewizji, ani czytać książek, nie wspominając już o nauce. Najlepiej czuła się na własnym łóżku, pogrążona we własnym żalu, mimo, że jednocześnie nienawidziła tego ciągłego rozpamiętywania. Nie spodziewała się, by cokolwiek lub ktokolwiek mógł jej pomóc. Ukrywała się przed swoimi rodzicami, rodzeństwem, nawet przed Laurą, nie mając zamiaru opowiadać im o swoim złamanym sercu.

Czas na podzielenie się prawdą na pewno przyjdzie, lecz na razie nie mogła przeżywać tego koszmaru ponownie. Nie mogła słyszeć tych samych słów dwa razy w ciągu jednego dnia – nawet, jeśli ten drugi raz byłby wypowiedziany jej ustami. Może jutro będzie łatwiej, ale szczerze w to wątpiła.

Nie umiała nawet nienawidzić mężczyzny za to, co jej zrobił. Nie potrafiła przekłuć swojego smutku w złość. Marzyła jedynie o tym, żeby zmienił zdanie, a ona bez wahania wszystko by mu wybaczyła. Zbyt dobrze jednak znała Gladyra. Doskonale wiedziała, że to definitywny koniec. W jakimś stopniu nawet rozumiała jego decyzję. Rozstał się z nią, wierząc, że w ten sposób ochroni ją przed samym sobą. Poniekąd był to piękny dowód przywiązania. Nie ulegało jednak wątpliwości, że wolałaby, żeby okazał swoje uczucia w zupełnie inny sposób. W sposób, który nie doprowadziłby ją do łez ani by jej tak bardzo nie załamał.

Z chlipnięciem sięgnęła po kolejną chusteczkę. W końcu, już tylko to jej zostało. 

Wiecie co, myślałam, że ktoś wysunie teorię, że nagłe chłodne zachowanie Jurija ma związek z tym, że Klaudia nie została na noc, a on chciał ją zaciągnąć do łóżka :D Ale widzę, że jednak mu ufacie. No i zdaję sobie sprawę, że w realnym świecie taka historia śmierci żony kogoś znanego na pewno byłaby opowiedziana przez media, ale na potrzeby opowiadania zakładamy, że wszystko pozostało w tajemnicy.