Rozdział siódmy - Mecze

            W sobotnim spotkaniu inaugurującym kolejny sezon Plusligi Zaksa podejmowała na własnym boisku Czarnych Radom. Dla Laury był to szczególny dzień ze względu na nową rolę jaką pełniła w klubie. Właśnie dzisiaj miała zadebiutować w Zaksa Cheerleaders. Dziewczyna była podekscytowana, a jednocześnie trochę zestresowana. Nie jakoś bardzo, bo ufała swoim umiejętnościom i wiedziała, że nie pomyli kroków, lecz przed pierwszym tak wielkim występem chyba każdy byłby nieco zaniepokojony. Szatynkę uspokajał jednak fakt, że na hali będzie też obecna jej koleżanka, więc w razie czego będzie mogła wypatrzeć znajomą twarz. 

Co prawda Forowicz nie potrafiła początkowo uwierzyć Klaudii, gdy ta powiedziała jej, że przyjdzie na mecz. Przecież ona nigdy nie interesowała się siatkówką, a o zasadach gry miała jedynie mgliste pojęcie. Szybko okazało się, że Praczyk nie robi tego z własnej woli, lecz na polecenie pana Gbura, który chciał, żeby Daria była na hali obecna. Brunetka miała pilnować czterolatki, gdy jej ojciec będzie rozgrywać spotkanie.

Kiedy Laura po zakończonym ostatnim przedmeczowym treningu szła do szatni przeznaczonej dla jej zespołu, zauważyła na korytarzu swoją koleżankę, czekającą zapewne na Gladyrów.

- Cześć – przywitała się z Klaudią.

- Ooo, cześć – brunetka uśmiechnęła się do sąsiadki. – Już jesteś po próbach? Jak wam poszło?

- Myślę, że dobrze, ale ocenisz na meczu.

- Zapewne wasze choreografie będą dla mnie ciekawsze niż sama siatkówka – zaśmiała się Praczyk. – A Maks jednak nie mógł dzisiaj przyjść?

- No niestety, przyjechała do niego rodzina i musi ich ugościć – mulatka na chwilę posmutniała. – A pana Gbura jeszcze nie ma?

- Laura! – syknęła dziewiętnastolatka z żądzą mordu w oczach. – Mogłabyś się przynajmniej tutaj powstrzymać.

- No dobra, dobra, przepraszam. Jak się z nim umówiłaś?

- Pan Gladyr przywiezie ze sobą Darię i później też ja ze sobą zabierze, więc po meczu muszę z nią poczekać. Rozgrzewka i jakaś odprawa zaczynają się prawie ponad godzinę wcześniej, więc zaraz powinni tu być. A o bilety nie muszę się martwić, bo pan Gladyr mi załatwił miejsca w sektorze rodzinnym.

- Jeszcze ktoś pomyśli, że jesteś jego narzeczoną – zażartowała Forowicz.

Dziewczyna posłała jej spojrzenie, które miało wyglądać na wymowne, choć wątpiła, by się jej to udało. Mimo, że próbowała potraktować słowa koleżanki tak jak ona je interpretowała – czyli jako dowcip – w rzeczywistości poczuła się bardzo nieswojo. Wcale nie chciała, by inni wzięli ja za ukochaną pana Jurija. Wolałaby raczej… sama nie wiedziała. Może wolałaby naprawdę być jego narzeczoną?

Przestań wymyślać takie głupoty, pomyślała ostro i potrząsnęła głową, by odpędzić od siebie dziwne wizje.

- Nie no, przecież tylko tak się śmieję. Wiadomo, że nie życzę ci aż tak źle – mulatka najwyraźniej inaczej zinterpretowała gest Klaudii. – Ooo. witaj Grzegorzu.

Mulatka uśmiechnęła się do chłopaka, który stanął obok nich.

- Lauro – skinął głową i zerknął na Praczyk. – Ciebie nie znam.

Brunetka zerknęła na siatkarza. Choć nie interesowała się sportem, to tego zawodnika akurat kojarzyła doskonale dzięki opowieściom koleżanki. Atakujący wyciągnął rękę w jej stronę.

- Klaudia – ścisnęła dłoń, przedstawiając się.

- Grzesiek. Ty też jesteś cheerleaderką? Przepraszam, ale nie kojarzę was jeszcze.

- Nie, ja jestem tylko koleżanką Laury – uśmiechnęła się.

- Aaa, czyli przyszłaś na mecz – domyślił się Bociek.

- Klaudia jest opiekunką córki Jurija Gladyra – wyjaśniła Forowicz. – I przyszła tutaj tylko dlatego, że musi się nią zająć podczas spotkania. Tak naprawdę to ona nie przepada za siatkówką.

- Jak to?! – oburzył się atakujący.

- Jakoś tak wyszło – uśmiechnęła się dziewczyna, wzruszając ramionami. – Ale mam nadzieję, że to wy wygracie.

- No wiesz, tego wymaga zwykła, ludzka przyzwoitość. Aaa właśnie, tak a propos przyzwoitości – zawodnik popatrzył na szatynkę. – Mam nadzieję, że na meczu ubierzesz się w jakieś bardziej skąpe stroje, jak na prawdziwą cheerleaderkę przystało.

***

Zgodnie z przewidywaniami, Klaudię bardziej interesowały układy cheerleaderek niż sama gra. W przeciwieństwie do małej Gladyr, która wydawała się być pochłonięta spotkaniem i kibicowaniem swojemu tacie. Brunetka od niechcenia śledziła losy meczu, poświęcając wolny czas na przemyślenia.

Jej pierwsze spotkanie z Grześkiem Boćkiem było zaskoczeniem, nie spodziewała się bowiem, że go dzisiaj pozna. W ogóle nie przypuszczała, że to kiedykolwiek nastąpi, choć jeśli się nad tym głębiej zastanowić, mogła się domyślić, że się spotkają. W końcu wszystkie drogi prowadziły do tego wydarzenia: jej obecność na hali, jego znajomość z mulatką, zbieg okoliczności i czasu. Musiała jednak przyznać, że siatkarz zrobił na niej bardzo dobre pierwsze wrażenie. Chyba go tak trochę polubiła za jego otwartość, uśmiech i poczucie humoru. Grzesiek był taki naturalny w tej rozmowie, momentami ją nawet rozśmieszał. Wydawał się osobą, która jest w stanie dogadać się z każdym. Przez swoją budowę ciała oraz pogodne usposobienie przypominał jej takiego sympatycznego niedźwiadka.

Jako, że nie interesowała się siatkówką, jedyna opinia na jego temat dotyczyła stosunku chłopaka do jej koleżanki. Według Praczyk atakujący tak trochę próbował podrywać mulatkę. Mimo, że sąsiadka się wypierała tego ze wszystkich sił, brunetka miała własne zdanie na ten temat. Wiedziała jakie rzeczy mówił lub pisał jej zawodnik i tego nie dało się zaklasyfikować jako zwykły żart. Dzisiaj była świadkiem sytuacji, która jedynie potwierdziła jej przypuszczenia. Tego tekstu Boćka o skąpych strojach cheerleaderek nie mogła zaliczyć do dowcipów, tym bardziej, że zauważyła błysk w oku zawodnika. Jak na jej gust Grzesiek traktował to raczej jako podryw. Oczywiście nie ma to w sobie nic złego, w końcu Laurze nie można odmówić urody, więc to w zasadzie normalne, że spodobała się siatkarzowi. Bardziej niepokoiła ją reakcja szatynki, która nie widziała w tym nic złego. Dziewczyna wyśmiała twierdzenie Klaudii jakoby sportowiec się do niej zalecał. Forowicz nie chciała nawet słyszeć o tym, że powinna zapały bruneta przystopować. Twardo obstawała przy swojej wersji jakoby wszystkie te teksty były jedynie żartem. Nic nie robiła sobie z porad Klaudii, żeby zachowywała się ostrożniej.

Brunetka dopuszczała do siebie opcję, że to jednak ona się myli. Przecież nigdy nie miała chłopaka ani nawet osoby, która by się o nią ubiegała, więc nie wiedziała jak działają te wszystkie sprawy. Może atakujący rzeczywiście tylko tak się wygłupiał.  Zresztą, jej koleżanka zawsze potrafiła wyznaczyć granice między przyjaźnią a miłością. Nieraz poznając nowych facetów, zachowywała się wobec nich miło, ale gdy ci stawali się zbyt nachalni, odcinała się od tych znajomości. Mulatka w swoim sumieniu sama będzie wiedziała, kiedy Bociek posunie się o krok za daleko.

Jednocześnie dziewczyna nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że siatkarz naprawdę liczy na coś więcej niż zwykłe koleżeństwo. Gdyby to ona była na miejscu sąsiadki, na pewno poczułaby się zawstydzona i ucieszona takimi słowami zawodnika. Bezsprzecznie zaliczyłaby je jako podryw. W zdaniu bruneta nie znalazła nic, co mogłoby wskazywać, że tylko sobie żartował.

***

Dokładnie tydzień później Zaksa grała mecz w Olsztynie. Klaudia umówiła się z panem Gladyrem, że w przypadku meczów wyjazdowych będzie „przeprowadzała” się do jego mieszkania. Siatkarz zaznaczył, że jest raczej nieprzychylny pomysłowi, aby to Daria zamieszkała w domu dziewczyny przez te dwa czy trzy dni jego nieobecności, ale nie miał nic przeciwko spotkaniu z bliźniaczymi braćmi dziewiętnastolatki, tym bardziej, że jego córka nie mogła się go doczekać.

Wyjazd zespołu był zaplanowany na późne piątkowe popołudnie. Dziewczynka pożegnała się z ojcem bardzo spokojnie, bez łez i krzyków. Zapewne nie pierwszy raz była w takiej sytuacji, w końcu pan Jurij często wyjeżdżał z domu z racji swojego zawodu. Praczyk obserwowała scenę ze swego rodzaju roztkliwieniem. Kolejny raz uderzyło ją jak całkowicie inny staje się środkowy w obecności swojej pociechy. Aż miło było patrzeć, choć brunetka poczuła małe ukłucie w okolicach swojego serca. Na nią pan Gladyr nawet nie zerknął. Nie życzył powodzenia ani się nie uśmiechnął. Po prostu wyszedł z domu.

Oczywiście, niczego innego nie powinna się spodziewać. Przecież nic znaczyła nie dla swojego pracodawcy. Z jakiej racji miałby wykonać w jej stronę choćby najmniejszy gest? Równie dobrze mogłaby nie istnieć.

Gdy zostały same, Daria z podekscytowaniem zaczęła się szykować na wizytę w rodzinnym domu swojej opiekunki. Klaudia już kilka dni wcześniej otrzymała pozwolenie od pana Gladyra, by jego córka spotkała się z bliźniaczymi braćmi dziewczyny. I choć w samej zabawie całej trójki nie było nic nadzwyczajnego, to czterolatka ewidentnie była zachwycona całą sytuacją. Szybko polubiła się z dwojgiem chłopców, więc kiedy nadeszła pora pożegnania, Daria nieco się ociągała.

W ciągu dnia zdarzyły się też dwa albo trzy telefony od pana Jurija, który chciał skontrolować wydarzenia rozgrywające się pod jego nieobecność. Mimo, że dzwonił do brunetki, tak naprawdę chciał rozmawiać z córką i wyłącznie jej poświęcał swoją uwagę. Praczyk nieco dziwiło takie zachowanie pracodawcy, bo była pewna, że podczas meczów wyjazdowych pan Gladyr będzie chciał w końcu porozmawiać też z nią, w końcu to ona była za wszystko odpowiedzialna. Z drugiej strony jednak w postępowaniu siatkarza kryła się logika – on zapewne doskonale znał Darię i wiedział, kiedy dziewczynka tylko kłamie, że wszystko jest w porządku, a kiedy mówi prawdę.

Cały dzień układał się po myśli brunetki. Nie mając większych problemów z pilnowaniem małej, spodziewała się, że nic się nie może zepsuć. Ale potem nadeszła pora kąpieli. I rozpoczęła się masakra.

Wiem, wieeem, znowu zakończyłam w najmniej odpowiednim momencie. Mam nadzieję, że jeszcze raz mi wybaczycie i jako osoby piszące własne opowiadania poniekąd zrozumiecie :P Jak się Wam podoba nowy szablon? Ja jestem nim po prostu oczarowana ♥