Rozdział szósty - Obietnica

Minęło kilka dni, w ciągu których niewiele się zmieniło. Jurij odnosił się do opiekunki swojej córki z typową dla siebie chłodną obojętnością, co wciąż ją martwiło i nieco smuciło, choć brunetka oczywiście nie dzieliła się swoimi uczuciami z Laurą, doskonale zdając sobie sprawę, że zostałaby przez nią jedynie wyśmiana. Całkowicie inaczej zachowywała się koleżanka, która często opowiadała jej o swojej znajomości z Grześkiem Boćkiem. Para znajomych codziennie pisała ze sobą na facebooku, choć gdy widzieli się na hali wymieniali tylko uśmiechy oraz słowa powitania. Jej konwersacje z siatkarzem utrzymywały swój charakter, niejednokrotnie wywołując śmiech, bo chłopak naprawdę ją rozbawiał. Forowicz w dalszym ciągu nie sądziła, by atakującemu mogło chodzić o coś więcej, zrzucając odpowiedzialność za jego liczne dwuznaczności na typ poczucia humoru Grześka.

W sobotę Laura i Maks udali się na długo planowaną przez nich jednodniową wycieczkę do Mosznej. W miejscowości oddalonej od Kędzierzyna o niecałe pięćdziesiąt kilometrów znajdował się piękny zamek będący jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Opolszczyzny. Para zakochanych już od jakiegoś czasu chciała zwiedzić budynek, ale dopiero na przełomie września i października ich plany się urzeczywistniły. Zakochani najpierw weszli do zamku, aby obejrzeć wnętrza komnat, a następnie udali się na spacer po ogromnym ogrodzie otaczającym twierdzę,

- Pięknie tutaj jest – westchnął chłopak, uśmiechając się lekko. – Popatrz na te widoki.

Mulatka odwzajemniła gest, choć nie podzielała uczuć Palowskiego. Owszem, ładnie wyglądał ten zamek i roślinność, i strumyk, i cała reszta, ale szatynka nigdy nie należała do osób kochających przyrodę. Doceniała krajobrazy, lecz wystarczył jej jeden rzut oka zamiast kilkuminutowego wpatrywania się w jedno miejsce i wzdychania z zachwytu jak to miał w zwyczaju jej ukochany. W przeciwieństwie do niego, nie posiadała sobie ani krzty duszy marzyciela, romantyka czy kogokolwiek innego w tym rodzaju. Artystyczne zapędy informatyka równoważyła swoją odwagą, chęcią do wygłupów oraz impulsywnością.

- Zróbmy sobie zdjęcie na tych schodach – zaproponował Maks.

- Dobra, ale mogę usiąść na lwie? – spytała Forowicz, wskazując kamienną rzeźbę na końcu balustrady.

- Przestań się wygłupiać – roześmiał się szatyn, najwyraźniej biorąc jej słowa za żart.

Chłopak poprosił przechodzących obok nastolatków, aby zrobili im fotkę. Kiedy informatyk przytulił szatynkę, ustawiając się do zdjęcia, ta, pokonana, również objęła go wpół, uśmiechając się do obiektywu. Jeśli chodzi o ich fotografie, zawsze kończyło się tak samo. Mimo, że byli ze sobą półtorej roku, wszystkie fotki wyglądały identycznie. Na żadnej nie robili głupich min, mimo, że Laura prosiła o to za każdym razem. I za każdym razem Palowski stawiał na swoim, z czego wychodziła słodka fotografia dwójki zakochanych w sobie ludzi.  

- Nie możemy choć raz zrobić jakiegoś zwariowanego zdjęcia? – jęknęła dziewczyna.

- Kochanie, mówiłem ci, że ja nie umiem robić głupich min. Ale jeśli chcesz, to możesz sama zapozować.

- Nawet nigdy nie próbowałeś – wytknęła. – Dobra, w takim razie powydurniam się sama.

Kilkanaście ujęć i minut później para ruszyła w dalszą drogę. Trzymając się za ręce, przemierzali kolejne ścieżki ogrodu. Ze względu na porę roku, na drzewach mieniły się odcienie żółci, czerwieni i brązu. Opadłe liście wyścielały dróżki i szczęściły pod nogami.

- Wiesz co, zawsze o tym myślałem, ale teraz jestem już pewien, że chcę mieć tutaj sesję ślubną.

- Ale mam nadzieję, że ze mną! – udała oburzenie Laura.

- Oczywiście, że tak, jak mogłaś w ogóle pomyśleć coś innego – zapewnił ją informatyk, całując w skroń. – Nie wyobrażam sobie nikogo innego na tym miejscu.

- To masz szczęście, bo ja też nie – uśmiechnęła się szeroko i, wspinając się na palce, pocałowała go w usta. – Ale chyba jeszcze to przedyskutujemy. Nie chcę mieć tutaj sesji.

- Dlaczego? – zmarszczył brwi chłopak. – Weźmiemy ślub w maju, wtedy nie będzie ponuro, bo tutaj wszystko zacznie kwitnąć i będzie naprawdę ładnie. Tak kolorowo i radośnie.

- Nie chcę tutaj robić zdjęć ślubnych, bo to miejsce jest oklepane – wyjaśniła. – Chyba dziewięćdziesiąt procent małżeństw z Opolszczyzny przyjeżdża tutaj, żeby zrobić sesję.

- Co w tym złego?

- Nie chcę robić tak jak wszyscy. Mam zamiar wyszukać coś innego. Pojedziemy gdzieś, gdzie jeszcze nikogo nie było. Może tutaj jest ładnie, ale nie będę wpisywać się w schemat. Wymyślimy coś oryginalniejszego niż Moszna, w której była już każda młoda para. 

- Ale mi się tutaj podoba – sprzeciwił się Maks.

- Ale może w innym miejscu też ci się spodoba – odparowała Forowicz. – Przestań, nie będziemy się teraz o to kłócić chyba?

- Nie. Tylko, że ja nie odpuszczę.

- Ja też nie, nudziarzu – obiecała, posyłając mu zawadiacki uśmiech.

***

Zdjęcia z wyjazdu do Mosznej zdołała przejrzeć dopiero w niedzielę wieczorem. Choć żałowała, że jej chłopak nie dał się namówić na parę luźniejszych fotografii, była zadowolona z ogólnego całokształtu. Na wspólnym zdjęciu wyszli naprawdę uroczo, a łączące ich uczucie rzucało się w oczy. Kiedy szatynka opublikowała fotografię na facebooku, spodziewała się wszystkiego… ale nie takiej reakcji siatkarza.

Grzegorz Bociek: witaj Lauro

Laura Forowicz: witaj, Grzegorzu

Grzegorz Bociek: co to za Maksymilian z tej foty, którą wrzuciłaś?

Laura Forowicz: oo, widzę, że dzisiaj zaczynamy z grubej rury

Laura Forowicz: to mój chłopak

Grzegorz Bociek: jak to?

Grzegorz Bociek: przecież ja będę Twoim chłopakiem

Laura Forowicz: przestań się zgrywać :D

Grzegorz Bociek: nie zgrywam się

Grzegorz Bociek: zobaczysz, że Cię zdobędę

Laura Forowicz: hahaha

Laura Forowicz: co za odważne fejsowe deklaracje, aż się zaniepokoiłam :D

***

Mimo, że mulatka obróciła rozmowę z atakującym w żart, nie potrafiła pozbyć się uczucia niesmaku. Z jednej strony Bociek rzeczywiście ją rozbawił taką deklaracją. „Przecież ja będę Twoim chłopakiem” zabrzmiało jak obietnica, że zawalczy o jej serce, a co więcej – jest pewien, że je zdobędzie. Śmieszyło ją, że pisał jej takie rzeczy przez facebooka, niczym niedorozwinięty emocjonalnie nastolatek. Nie mogła brać go na poważnie, dlatego też wyśmiała jego pomysł. A z drugiej strony jednak, trochę się na kolegę zdenerwowała. „Zobaczysz, że Cię zdobędę” było nieco bezczelnym stwierdzeniem, tym bardziej, że już miała chłopaka i nie zamierzała go zmieniać. Żarty żartami, lubiła poczucie humoru Grześka, lecz tym razem przesadził. Nie zamierzała robić mu z tego tytułu awantury (póki co), ale liczyła, że to pierwsze i ostatnie tego typu zachowanie z jego strony.

***

- Lauro – odezwał się atakujący, z powagą kiwając głową.

- Grzegorzu.

- Czy zechciałabyś mnie zaszczycić chwilą konwersacji, piękna pani?

Mulatka nieznacznie się uśmiechnęła. Chłopak zaczepił ją, gdy szła do szatni po skończonym treningu. Rozpoczęcie sezonu było już w najbliższą sobotę, więc Olka dawała im maksymalny wycisk na powtarzanych do znudzenia układach i czepiała się najmniejszych niedoskonałości. Dziewczyna była zmęczona, ale mimo to zatrzymała się obok zawodnika.

- Zechciałabym, drogi panie. Cóż to takiego pragniesz mi przekazać?

- Chcę wyrazić swój zachwyt nad dodaną wczoraj fotografią. Zaiste, wyglądasz na niej wspaniale. Inne winny zazdrościć ci twej urody.

- Wielce pan łaskawy, kierując do mnie te słowa.

- Jedynie prawdę powiadam.

- Podziękować pragnę zatem za komplement.

***

- Pani Klaudio, chciałbym z panią chwilę porozmawiać, proszę się jeszcze nie zbierać do domu.

Dziewczyna usłyszała powyższe słowa, gdy tylko pan Gladyr pojawił się w mieszkaniu. Żadnego „dzień dobry”, nie wspominając już o uśmiechu, jedynie ta prośba, która nawet nie zabrzmiała jak prośba, mimo, że jej pracodawca użył odpowiedniego słowa. Wypowiedział to zdanie oschle. Czyli w sumie totalnie w jego stylu. Praczyk nie odważyła się nawet spojrzeć w oczy mężczyzny. Potulnie stanęła przy kuchennej szafce, czekając aż siatkarz poświęci jej swoją uwagę. Jednocześnie zastanawiała się co takiego zrobiła źle. Nie przypominała sobie, żeby któregoś razu zignorowała polecenia pana Jurija, bo każdego dnia ściśle przestrzegała ustanowionych przez niego reguł. Czy mogła powiedzieć przy Darii coś niestosownego? Nie należała do osób przeklinających co drugie słowo, więc na pewno nie wymknął się jej żaden wulgaryzm. Raczej nie opowiadała jej też jakichś strasznych czy dziwnych historii. Obserwując jak sportowiec wita się ze swoją córką, stresowała się coraz bardziej, wymyślając coraz to nowsze i głupsze powody dla których mogłaby zgarnąć naganę.

Choć pan Gladyr nie określił jasno, że zrobiła coś złego, brunetka nie potrafiła myśleć inaczej. Tak samo jak nie potrafiła się go nie bać. No dobrze, może „strach” to za duże słowo, aby określić jej emocje. Odczuwała jednak coś w rodzaju respektu wobec pracodawcy. Być może zupełnie niepotrzebnie tak przeżywała jego zachowanie. W końcu Laura ostrzegała ją, że siatkarz ma taki styl bycia, co obserwacje Praczyk potwierdziły w stu procentach, więc nie powinna się tym przejmować. A zresztą, co takiego strasznego mógłby jej zrobić? Przecież pan Jurij jej nie zabije ani nie pobije. Może i był chłodny, ale dziewczyna w życiu nie posądziłaby go o przemoc. Jeśli miał wobec niej jakieś zastrzeżenia, to najgorsze co mogłoby ją spotkać, to ewentualne zwolnienie z pracy. Jeżeli tak się stanie, najwyżej poszuka czegoś innego. Brunetka szukała problemów tam, gdzie ich nie było, ale nie umiała pozbyć się swoich czarnych myśli.

Gdy mężczyzna przytulił córkę na powitanie i wziął ją na ręce, w końcu zwrócił się w stronę Klaudii, która nerwowo przełknęła ślinę pod ciężarem jego spojrzenia. Mężczyzna w końcu przedstawił jej sprawę, przez którą ją zatrzymał.

- Dobrze, możemy tak zrobić – obiecała po wysłuchaniu jego słów. – Jeśli Daria nie ma nic przeciwko, to ja tym bardziej. 

Stęskniłam się za Zaksą, Plusligą i Zaksą. To tyle, ściskam! :)