Rozdział dziewiąty - Impreza

            Choć z wyglądu Maks nie przypominał typowego informatyka, to z charakteru nim był. Chłopak nie lubił szaleństwa pod żadną postacią: czy to wygłupów przed obiektywem aparatu, czy – o zgrozo – na parkiecie w jakimkolwiek klubie. Szatyn nie cierpiał dyskotek, twierdząc, że chodzą tam jedynie faceci nastawioni na bójkę o dziewczyny i dziewczyny nastawione na zdobywanie facetów. Ewentualnie jeszcze przedstawiciele obu płci mający na celu zaliczenie kogoś przypadkowo poznanego. Palowski szerokim łukiem omijał takie miejsca, chyba, że jego ukochana wybłagała, by na jeden wieczór odstawił swoje uprzedzenia.

Tak właśnie stało się w sobotnią noc. W skali od jednego do dziesięciu, Maks chciał iść na imprezę na poziomie minus pięć, ale mulatka od dobrych dwóch tygodni wymuszała na nim, aby wyszli razem na miasto. Jego asertywność musiała w końcu zostać złamana, chociażby po to, żeby zyskać spokój od takich pomysłów na następne kilka tygodni. Poza tym, Laura zawsze wyglądała zabójczo pięknie na takich wydarzeniach, więc towarzyszenie jej było ogromną przyjemnością. Zresztą, nie wypuściłby swojej dziewczyny samej do klubu, gdy miała na sobie prostą, czarną sukienkę idealnie podkreślającą wszystkie jej atuty.

- Podobno klasa u kobiet polega na tym, żeby wyeksponować tylko jedną część ciała – odezwał się, lustrując szatynkę wzrokiem. – A ty eksponujesz obie.

- A klasa u mężczyzny to komplementy, a nie rzucanie oskarżeń – odgryzła się Forowicz.

- Kochanie, wyglądasz szałowo – cmoknął ją w policzek. – Ale nie wiem na czym mam się skupić.

Mulatka parsknęła śmiechem i założyła luźną białą bluzkę z rękawem trzy czwarte, która zasłoniła dekolt. Teraz pozostały jej jedynie odkryte nogi – sukienka bowiem kończyła się mniej więcej w połowie uda.

- Gotowy?

- Bardziej nie będę – uśmiechnął się.

***

W pierwszym momencie myślał, że coś mi się przewidziało. Przed oczami mignęła mu jakaś dziewczyna o ciemnej karnacji, ale pewnie to myślenie życzeniowe wysnuło wniosek, że mógłby się spotkać z Laurą w klubie. Na wszelki wypadek powędrował wzrokiem w ślad za nieznajomą, ale ta niestety zdążyła już zniknąć w tłumie. Po paru minutach zobaczył ją ponownie, lecz tym razem był pewien. Przeprosił swoich kolegów z drużyny i podszedł do baru, gdzie znajdowała się szatynka.

- Lauro, przyszłaś mnie tu pocieszyć? – odezwał się, stając obok cheerleaderki.

Szatynka odwróciła się i przez chwilę popatrzyła na niego zdezorientowana.

- Grzegorzu! – uśmiechnęła się. – Nie spodziewałam się ciebie tutaj.

- No widzisz jaką ci zrobiłem miłą niespodziankę.

- W ogóle, poznajcie się – Forowicz zrobiła krok do tyłu, odsłaniając stającą za nią postać. – To jest Maks. Maks, to Grzegorz.

Mulatka przedstawiła sobie nawzajem obu chłopaków. Ci podali sobie ręce, doskonale wiedząc z kim mają do czynienia. Oboje mierzyli się przez moment nieufnym spojrzeniem. Laura, najwyraźniej nieświadoma lekko napiętej atmosfery, zaproponowała, żeby udali się w jakieś spokojniejsze miejsce i tam porozmawiali.

- Jasne, czemu nie – zgodził się jej ukochany.

W trójkę udali się do pustej loży na samym końcu lokalu. Dziewczyna usiadła przy prostokątnym stoliku. Palowski od razu zajął miejsce obok niej, więc Boćkowi pozostało usiąść naprzeciw pary.

- Przykro mi, że przegraliście dzisiaj – powiedziała szatynka, patrząc na siatkarza.

- Trudno, tak się zdarza – wzruszył ramionami.

- Rozumiem, że jesteś na imprezie, żeby odreagować.

- To raczej spontaniczna decyzja była. Niestety tylko Wojtek i Marcin ze swoją dziewczyną się dali namówić.

- Myślałam, że jesteś sam.

- No bez przesady. Nie lubię chodzić samemu w takie miejsca.

- Ja też, ale na szczęście udało mi się namówić Maksa.

- Musiała cię namawiać? – zdziwił się Grzesiek, po raz pierwszy patrząc na szatyna.

- Nie lubię dyskotek.

- Nie gadaj!

- A wiesz, co jest w tym największą ironią losu? – wtrąciła się dziewczyna. – My się właśnie na imprezie poznaliśmy.

Para zaczęła opowiadać historię swojego pierwszego spotkania. Choć nie było w niej nic zaskakującego, a raczej typowy schemat wyjścia klubu, gdzie dziewczyna zwraca uwagę na chłopaka, zaczynają razem tańczyć, potem chwilę rozmawiają, a ostatecznie wymieniają swoimi numerami telefonów i umawiają na randkę, Forowicz i Palowski co chwilę wpadali sobie w słowo, dorzucając do opowieści kolejne spostrzeżenia.

- Ojej, uwielbiam tą piosenkę – odezwała się nagle mulatka, gdy z głośników popłynął najnowszy utwór Maroon 5. – Chodźmy na parkiet.

- Idźcie sami – stwierdził atakujący. – Ja wracam do Ferensa i Możdżona, bo jeszcze są gotowi pomyśleć, że wróciłem z buta do domu.

Szatynka parsknęła śmiechem.

- No dobrze, skoro tak mówisz. To do poniedziałku.

- Na razie.

Gdy brunet pożegnał się z Laurą i Maksem, przez chwilę z ukrycia obserwował parę. Szybko jednak odwrócił od nich wzrok, udając się na poszukiwania swoich znajomych. Po co miał patrzeć na mulatkę, skoro doskonale znał jej taneczny talent?

Bociek zatonął we własnych rozmyślaniach. Nie ukrywał, że cheerleaderka spodobała się mu od pierwszego wejrzenia. Wygląd szatynki od razu przykuł jego uwagę. Następną sprawą była jej pewność siebie, cięta riposta i poczucie humoru. Nadawali na podobnych falach, co niewątpliwie podnosiło jej wartość. Ich znajomość układała się świetnie do momentu, w którym zobaczył jej zdjęcie w objęciach jakiegoś chłopaka. Jej chłopaka, jak się okazało. A dzisiaj poznał tego całego Maksa osobiście i wysłuchał jego przeuroczej historyjki o tym jak zostali z Forowicz parą.

Sportowiec uśmiechnął się na wspomnienie Laury i tego, jak absolutnie seksownie wyglądała w tej krótkiej, czarnej sukience. I choć dopiero co spotkał jej ukochanego i widział na własne oczy łączące ich uczucie, zapragnął mieć ją tylko dla siebie. Mimo, że po takiej sytuacji powinien raczej zrezygnować, zrodził się w nim instynkt wojownika, który do tej pory ujawniał się tylko na boisku.

Grzesiek zdawał sobie sprawę, że to nie byłaby czysta walka.  Rozbijanie czyjegoś związku nigdy nie jest przedmiotem pochwał. Jeśli się na to zdecyduje, nie będzie odwrotu. Może dać z siebie sto procent i zdobyć dziewczynę albo od razu odpuścić. Nie dopuszczał do siebie myśli, aby poddać się, jeśli coś pójdzie niezgodnie z planem.  Gdy podejmie decyzję…

Stop.

Czy to nie jest tak, że zrobił to już kilka dni temu?

***

Kiedy Forowicz opuściła klub i wracała do domu ze swoim chłopakiem, nie mogła nie zauważyć, że jest on dziwnie milczący. To zupełnie do niego niepodobne, bo Maks zazwyczaj po wyjściu z imprezy nie mógł się nagadać jak bardzo nie lubi tego typu miejsc, które są dla niego jedynie skupiskiem pustych małolat oraz mięśniaków ze skłonnościami do destrukcji. Rzecz jasna zawsze ją irytowały takie stereotypowe poglądy Maksa, bo sama lubiła chodzić na dyskoteki, a nie uważała się za pustaka, ale dzisiejsza cisza drażniła ją bardziej niż niesprawiedliwe opinie szatyna.

- Czemu nic nie mówisz?

- Może to ty chcesz mi o czymś powiedzieć? – błyskawicznie odezwał się Palowski.

Laura doskonale znała ten ton. Chłopak był na nią zły i chyba nawet wiedziała za co.

- Chodzi ci o Grześka, tak?

- Nic nie mówiłaś, że macie taki dobry kontakt.

- Wiem, przepraszam. Ale wyolbrzymiasz to trochę, on jest normalnym kolegą.

- Skoro tak, to dlaczego nic o nim nie wiem? Przecież nie zabraniam ci rozmawiać z innymi chłopakami. Wiesz jak to wygląda? Jakbyś mnie z nim zdradzała.

- Teraz to przesadzasz, ja nie…

- To dlaczego o nim nie wspomniałaś nawet słowem? Myślałem, że w ogóle się do siebie nie odzywacie, co najwyżej może rzucacie sobie „cześć” na hali, ale wygląda na to, że wy się świetnie dogadujecie.

- Maks, przepraszam. Przepraszam, że to przez tobą zataiłam, sama nie wiem co mi strzeliło do głowy, ale zapewniam cię, że Grzesiek jest tylko kolegą. Przecież nic do niego nie czuję poza zwykłą koleżeńską sympatią. Przyznaję, że go polubiłam, lecz kocham tylko ciebie. Nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby coś w tej kwestii zmieniać. Zresztą, widziałeś, że jedynie z nim rozmawiałam i traktowałam normalnie. Myślisz, że gdybym z nim kręciła na boku, to zaprosiłabym go do rozmowy z tobą? Przecież on wtedy w ogóle by do mnie nie podszedł w twojej obecności.

- Wierzę ci – ustąpił w końcu informatyk, mierząc ją uważnym spojrzeniem. – Ale nie jestem pewien, czy wierzę jemu.

- Przestań, to jest śmieszne. Przecież Grzesiek mnie w żaden sposób nie podrywa! A nawet jeśli, to mam go gdzieś. W moim sercu jest miejsce tylko dla ciebie. Kocham cię.

Chłopak w końcu się uśmiechnął.

- Nie lubię się z tobą kłócić – przyznał.

- To się nie kłóćmy. Przepraszam jeszcze raz. 

Ugh, irytuje mnie w tym nowym szablonie, że wyrazy pisane kursywą są w innym kolorze niż reszta tekstu -.- Ktoś z Was wie może jak to zmienić? Bo ja próbowałam na milion sposobów i nic z tego ;| Aaa, i wiem, że w sumie w poprzednim rozdziale niewiele się działo, więc mam nadzieję, że obecny nieco Wam wynagrodził zeszłotygodniowa nudę :P