Rozdział trzynasty - Różnice zdań

Sobotniego wieczoru Laura i Klaudia spotkały się w pokoju mulatki, aby wspólnie pooglądać najnowszy odcinek X Factor. W rzeczywistości jednak sąsiadki tylko jednym uchem słuchały muzycznych występów, skupiając się bardziej na rozmowie.

- No dobrze, to powiedz mi co się stało z Maksem – odezwała się Praczyk. – Pokłóciliście się o coś, że byliście tacy dziwni, kiedy wracaliśmy z meczu do domu?

- Weź mnie nawet nie denerwuj. Kłótnia to za duże słowo, raczej różnica poglądów. On robił mi wyrzuty o tą sytuację na meczu, gdy Grzesiek pokazał na mnie po asie serwisowym. Nawet nie wiem co on chciał insynuować, ale kiedy na niego warknęłam, żeby przestał wymyślać, to się uspokoił. Serio, ja nie mam pojęcia o co on się wkurzał, przecież chyba mogę się uśmiechnąć do kolegi? Nie całowałam się z nim, nie flirtowałam, jedynie się uśmiechnęłam, bez przesady. Tym bardziej, że już niczego przed nim nie ukrywam i otwarcie mówię, że się z Grześkiem koleguję.

- Wiesz co, Maks chyba rzeczywiście trochę przesadził  - zgodziła się z koleżanką brunetka. – Ten uśmiech to nie było nic złego. Ale z drugiej strony patrząc, to ja go rozumiem. Dla mnie to też wyglądało dziwnie, gdy on na ciebie wskazał. Różnie to można zinterpretować. Myślę, że Maks bardziej zdenerwował się za ten gest Boćka, a nie twój. Bo w zasadzie ty nic takiego nie zrobiłaś, ale Grzesiek już tak.

- Daj spokój! Ty się nie znasz, bo nie oglądasz siatkówki, ale w tym sporcie to normalne zachowanie. Nieraz widziałam jak zawodnik po udanym serwisie wskazuje na trenera albo któregoś z kolegów z drużyny.

- No właśnie. Trenera albo kolegę z drużyny, którzy mogli mu coś podpowiedzieć, a nie cheerleaderkę, która się jedynie do niego uśmiecha. Posłuchaj, ja naprawdę nie uważam, że ty tutaj zawiniłaś. Nie jest jednak tajemnicą, że Grzesiek na ciebie leci i przez takie gesty on pokazuje, że wkracza na teren, który wcale do niego nie należy. Nie możesz dziwić się Maksowi, że się zdenerwował, bo w odwrotnej sytuacji ty byś zareagowała identycznie.

- Proszę cię – prychnęła z lekceważeniem Forowicz. – Grzesiek się tylko ze mną koleguje. Co to za głupie teorie z tym, że on chce ode mnie czegoś więcej? Weźcie się z Maksem puknijcie w głowy.

- A może powinnaś się nad tym zastanowić, skoro już dwie osoby mówią ci, że zamiary Grześka wobec ciebie nie są takie jak sama je postrzegasz?

- Musimy zmienić temat, bo zaczynasz bredzić – stwierdziła dziewczyna. – Powiedz mi co tam u pana Gbura. Czy ty mnie okłamałaś i skończyłaś Hogwart?

- Słucham? – zdziwiła się Klaudia.

- Chyba musiałaś nad nim odprawić jakieś czary albo podać eliksir szczęścia, że on tak normalnie z tobą dzisiaj rozmawiał! Ja byłam naprawdę zaskoczona, przecież zawsze mi mówiłaś, że on się do ciebie nie odzywa ani nie odpowiada na „dzień dobry”.

- To chyba przez te naleśniki. Tydzień temu, gdy pan Gladyr zdobył nagrodę MVP, Daria chciała mu zrobić jakąś niespodziankę, żeby pogratulować tacie. I ostatecznie stanęło na tym, że zrobiłam naleśniki, wiesz, jako obiad. Potem zostałam z nimi, żeby je razem zjeść i za pośrednictwem Darii my zaczęliśmy rozmawiać. Od tego czasu wydaje mi się, że pan Jurij jest dla mnie milszy. I chyba rzeczywiście jest, skoro nawet ty to zauważyłaś – uśmiechnęła się Klaudia.

- No przyznaję, że to do niego niepodobne. To powiedz mi jeszcze tylko dlaczego ja się o tym dowiaduję dopiero teraz? Jestem zbulwersowana!

 - Bo ty jesteś zawsze taka negatywnie do niego nastawiona – usprawiedliwiła się brunetka. – Pewnie byś mnie tylko wyśmiała i stwierdziła, że wymyślam.

- Hmm, głupio się przyznać, ale pewnie tak. Przepraszam, ja jestem czasami impulsywna.

- Właśnie – zaśmiała się Praczyk. – Już się przyzwyczaiłam, spoko.

***

Niecały tydzień później Zaksa grała mecz wyjazdowy, więc Klaudia po raz kolejny opiekowała się Darią w znacznie większym wymiarze czasu. Tym razem spotkanie odbywało się piątkowego wieczoru w Warszawie, a zespół od razu po meczu miał wracać do Kędzierzyna. Gladyrówna uparła się więc, że poczeka na ojca, aby to on położył ją do łóżka. Kłopot tkwił w tym, że pan Jurij zapowiedział, że wróci około dwudziestej drugiej, a wedle jego zasad dziewczynka o tej porze dawno powinna już spać.

- Daria, ale tata wróci późno, nie ma sensu, żebyś na niego czekała – podjęła kolejną próbę Praczyk.

- Nie idę spać bez taty – powtórzyła blondynka.

- Tata wróci zmęczony, on też będzie chciał się położyć spać.

- To się tylko ze mną przywita i pójdzie do sypialni.

- I co, pójdziesz spać bez czytania bajki?

- Tak.

- A co z kąpielą?

- Nie muszę się kąpać.

Dziewczyna powstrzymała westchnienie i wywrócenie oczami. W tej rozmowie już dawno zabrakło jej argumentów i tak naprawdę cały czas powtarzała te same słowa. Kompletnie nie miała pojęcia co zrobić ze swoją podopieczną. Przecież nie zaciągnie jej na siłę do wanny czy do łóżka. Nie będzie też dzwonić do pana Gladyra po pomoc, choć doskonale zdawała sobie sprawę, że ta sytuacja, w której ewidentnie sobie nie radziła, wyjdzie na jaw. Kiedy sama była dzieckiem, jej rodzice zazwyczaj grozili jej szlabanem, gdy nie spełniała ich poleceń, ale czym ona mogłaby zagrozić Darii? Nie miała w zanadrzu żadnej wymyślonej kary. Zresztą, to nawet nie wchodziło w grę, bo nie odważyłaby się w jakikolwiek sposób ograniczać małą. Chociaż w sumie, zawsze mogłaby skusić ją jakąś nagrodą…

- Dobra, to mam dla ciebie propozycję – odezwała się.

- Nie idę spać bez taty – odmówiła.

- Chodzi mi o kąpiel.

- Nie.

- Jeśli się pozwolisz wykąpać, przyniosę ci w poniedziałek taką fajną grę od Łukasza i Karola.

Po raz pierwszy od wielu minut czterolatka choć spojrzała na swoją nianię.

- Jaką?

- Zgadnij kto to. To zabawa polegająca na tym, żeby domyśleć się jaką postać ma na swoim kartoniku druga osoba. Jest trzydzieści sześć różnych twarzy i trzeba wytypować prawdziwą przez zadawanie pytań.

- A fajne to jest?

- Bardzo fajne – zapewniła Klaudia. – Jeśli pójdziesz się wykapać, to w poniedziałek w nią pogramy.

- Okej – zgodziła się po chwili namysłu mała blondynka.

Dziewczyna odnotowała mały sukces, bo po jakiejś pół godzinie Daria była już wykąpana i przebrana w piżamę. Za żadne skarby świata nie chciała jednak nawet spojrzeć w stronę łóżka. Nie pomogły ani obietnice dotyczące innych gier, ani prośby, ani przekonywanie, że jej ojciec wolałby, żeby poszła już spać. Czterolatka sukcesywnie ignorowała wszelkie słowa swojej opiekunki, zajmując się swoimi klockami, lalkami albo misiami. Brunetka zaczęła porzucać nadzieje, że jakimś cudem uda jej się namówić Gladyrównę do położenia się do łóżka. Upływały kolejne minuty, pora, w której dziewczynka powinna się spać także minęła, a ta nie wyglądała jakby miała zmienić swoje zdanie. Co gorsza – nie zapowiadało się także, by dziecko zwyczajnie zasnęło ze zmęczenia, bo zabawa trwała w najlepsze. Praczyk zaczęła się całkiem poważnie zastanawiać czy nie zabrać jej tych wszystkich rzeczy, tak aby jedyną alternatywą pozostało pójście do łóżka.

Wraz ze zbliżaniem się godziny powrotu pana Jurija do domu, brunetka coraz częściej próbowała przekonać jego córkę o spełnienie jej polecenia – oczywiście bezowocnie. Blondynka uparcie twierdziła, że poczeka na tatę, a dodatkowo zyskała nowy argument: i tak nie zdąży już zasnąć, więc równie dobrze to jej ojciec może ją położyć do łóżka.

Sytuacja odwróciła się kilka minut przed dwudziestą drugą, kiedy rozdzwonił się telefon dziewiętnastolatki. Dziewczyna w zasadzie nie miała zamiaru go odbierać do momentu, w którym nie zobaczyła, że to jej pracodawca próbuje się z nią skontaktować.

- Halo – rzuciła do słuchawki.

- Dobry wieczór pani Klaudio. Dzwonię, żeby powiedzieć, że się sporo spóźnię. Na autostradzie był wypadek i od jakiejś godziny stoimy w korku.

- Aha, no dobrze. Dziękuję za informację.

- Czy to tata? – zapytała czterolatka, podchodząc do dziewczyny. – Chcę z nim porozmawiać!

- Czy ja tam słyszę Darię? – zapytał pan Gladyr.

Praczyk nerwowo odgarnęła włosy.

- Eee, no tak – przyznała niechętnie. – Daria chce na pana poczekać i nie umiem jej przekonać, żeby położyła się do łóżka.

- Proszę mi ją dać do telefonu.

Interwencja pana Jurija okazała się skuteczna. Nieco naburmuszona dziewczynka w końcu zgodziła się, żeby iść spać. Zapadła w sen szybko, prawdopodobnie wyczerpana długim oczekiwaniem na ojca. Brunetka w końcu mogła odsapnąć, bo podopieczna tego wieczoru naprawdę dała jej w kość. Dziewczynę zaczęła dręczyć kolejna sprawa. Zastanawiała się jak pan Jurij zareaguje na to, że ewidentnie nie poradziła sobie dzisiaj z Darią. Podczas tej rozmowy trudno było wyczytać z jego głosu jakiekolwiek emocje. Po tym jak pogadał z córką, całkowicie się rozłączył i Klaudia nie wiedziała czy zgarnie reprymendę, czy też nie. Szczerze mówiąc, chyba po raz pierwszy dopuszczała do siebie myśl, że  może nie będzie tak źle. W końcu pan Gladyr nigdy nie miał do niej pretensji, ani wtedy gdy została z Darią zbyt długo na placu zabaw, ani kilka tygodni temu, kiedy siedziała przy niej dopóki mała nie zasnęła. Poza tym ich stosunki uległy poprawie, zauważyła to nawet sceptycznie nastawiona do siatkarza Laura. Skoro był wobec niej milszy, to przymknie oko na ten incydent?

Praczyk długo rozmyślała nad możliwymi wyjściami z tej sytuacji, ale starała się skupiać nad pozytywnym rozwiązaniem całej sprawy. Nie wiedziała skąd u niej taka zmiana, ale bardzo łatwo było ją zauważyć. Jeszcze kilka dni temu pewnie stresowałaby się, zachodząc w głowę co takiego strasznego powie jej pracodawca, gdy już wróci do domu. Dzisiaj liczyła na to, że się jej upiecze, a pan Jurij ją zrozumie. Jeszcze kilka dni temu siedziałaby na tej kanapie sztywna ze strachu. Dzisiaj, sama nie wiedziała w którym momencie, położyła się na bok i zasnęła. 

Nowy Rok na blogu witamy rozdziałem trzynastym, sami oceńcie czy pechowym. Ze swojej strony chciałabym Wam życzyć w tym 2016 roku wiele pozytywnych emocji, samych dobrych dni i dużo weny :)