Rozdział czternasty - Noc na kanapie

Klaudia zwykle zapadała w twardy, mocny sen, z którego trudno było ją wyrwać – o ile znajdowała się w swoim łóżku. Kiedy jednak po raz pierwszy zasypiała w nowych miejscach, nie zawsze się tak zachowywała. Dlatego też pozwoliła sobie zasnąć na kanapie w salonie pana Gladyra, bo była przekonana, że obudzi są dźwięk przekręcanego w drzwiach klucza i krzątanina pracodawcy, gdy wróci już do domu. Jej plan spełnił się tylko połowicznie, bo rzeczywiście się ocknęła… ale w całkiem innych okolicznościach niż te, które sobie zaplanowała.

Dziewczyna nie słyszała ani otwieranych drzwi, ani rzuconej w kąt torby, ani kroków pana Jurija, ani telewizora przez niego wyłączonego. Zamiast tego poczuła jak ktoś przykrywa ją kocem. Gdy prostokątny kawałek materiału opadł na jej ciało, poruszyła się niespokojnie i otworzyła oczy. Widząc stojącego obok kanapy siatkarza,  jak oparzona podniosła się do pozycji siedzącej, paląc się ze wstydu.

- Przepraszam, nie chciałam zasnąć – powiedziała zmieszana. – Już się zbieram do domu.

- Pani Klaudio, jest druga w nocy. Proszę zostać, wróci pani jutro rano. Zaraz znajdę pani jakąś poduszkę.

- Ale ja nie będę zawracać panu głowy. Zaraz zadzwonię po taksówkę…

- Wolałbym, żeby się pani nie wychodziła o takiej porze – wtrącił się zawodnik. – To nie jest problem, żeby się pani przespała w salonie. Nalegam.

Nie wiedząc czy podejmuje słuszną decyzję, Praczyk przystała na propozycję pracodawcy, który przygotował jej miejsce do spania. Jako, że nie była przygotowana na nocowanie poza domem, pan Gladyr pożyczył jej też jedną ze swoich koszulek, aby mogła ją wykorzystać jako piżamę.  Chwilę później życzył jej dobrej nocy i wyszedł z salonu, zamykając za sobą drzwi.

Brunetka ponownie położyła się na kanapie, lecz tym razem sen nie nadszedł łatwo. Nie umiała się wyciszyć, a jej myśli stały się chaotyczne, przeskakując od jednej sprawy do drugiej. Dziewiętnastolatce wciąż było niewyobrażalnie głupio, że jej pracodawca zastał ją śpiącą. To nie powinno się w ogóle przydarzyć. Cała ta sytuacja była krępująca i dziewczyna nie miała pojęcia jak zdoła jutro się pokazać na oczy panu Jurijowi. Najchętniej by uciekła zanim on jeszcze wstanie z łóżka, ale takie zachowanie pociągnęłoby za sobą jeszcze więcej niezręczności. Poza tym nie wypadało wyjść z domu bez pożegnania, gdy mężczyzna nie tylko zapewnił jej miejsce do spania, ale dodatkowo dał ubranie.

Założony przez nią t-shirt to kolejny powód, dla którego nie potrafiła zasnąć. Materiał pachniał panem Gladyrem – trudno określić, czy był to jego żel pod prysznic czy perfumy, ale zapach dało się wyczuć. Drażnił on nozdrza Klaudii, wpędzając ją w dosyć dziwny nastrój. Jej myśli krążyły wokół pracodawcy i czuła się z tym trochę nieswojo. Choć nie chciała się tak nastawiać, to jednak jej podświadomość ciągle wysyłała jej twierdzenie, że to trochę tak jakby leżała z panem Jurijem w jednym łóżku. Zapach siatkarza otaczał ją i mimo, że sprawiał, że była rozkojarzona, to nie chciała się go pozbywać.

Kiedy w końcu zasnęła, jej sny zostały wypełnione postacią środkowego, wonią jego koszulki oraz wydarzeniami, które mocno różniły się od ich rzeczywistych relacji.

***

Poranek nie uwolnił jej od problemów, wręcz przeciwnie – przyniósł ich jeszcze więcej. Moment, w którym musiała stanąć twarzą w twarz ze swoim pracodawcą zbliżał się nieubłagalnie. Dziewiętnastolatce wciąż było głupio, że pan Gladyr zastał ją śpiącą, ale teraz dołożyła się jeszcze kwestia jej wyglądu. Nie chciała się pokazywać mężczyźnie w takim stanie: ledwo co dobudzona, z podkrążonymi oczami, rozwalonymi włosami i rozmazanym makijażem. Wczoraj nie pomyślała, aby go zmyć w wyniku czego dziś na jej twarzy pojawiły się paskudne czarne kreski. Nawet nie miała jak doprowadzić się do porządku, bo nie należała do dziewczyn, które zabierają ze sobą kosmetyczkę na każdą okazję. W swojej torebce nosiła jedynie szczotkę z lusterkiem. Zdołała doprowadzić fryzurę do jako takiego porządku, a resztki makijażu starła palcem. Ani trochę nie była jednak zadowolona z efektu tych działań. Wyglądała jak strach na wróble. Pan Jurij się przerazi, kiedy ją zobaczy. Jaki wstyd, po raz kolejny!

Pożegnać się szybko i ulotnić się stąd z prędkością światła, postanowiła Praczyk. Może mi się poszczęści i pan Gladyr nie zobaczy spleśniałego pomidora w miejscu, gdzie powinna być buzia.

Dziewczyna złożyła pościel na brzegu kanapy, złapała swoje rzeczy oraz t-shirt pracodawcy i wreszcie odważyła się wyjść z salonu. Od razu zauważyła siatkarza siedzącego przy stole w znajdującej się naprzeciwko kuchni.

- Dzień dobry – odezwała się.

- Dzień dobry. Jak się spało?

- Dziękuję, dobrze – uśmiechnęła się lekko.

- Chce może pani kawy? Albo coś do jedzenia?

- Nie, dziękuję. W zasadzie to będę się już zbierać. Bardzo panu dziękuję za przenocowanie, choć to nie było konieczne, naprawdę. Posprzątałam po sobie w salonie, a koszulkę wezmę ze sobą, wypiorę i przyniosę panu w poniedziałek.

- Bez przesady, nie musi pani tego robić.

- Pan nie musiał mi rozkładać kanapy, więc uznajmy to za rewanż – stwierdziła brunetka.

***

Laura nie do końca wiedziała, czy wierzy w opowieści przedstawiane jej przez swoją sąsiadkę, w których jeden absurd gonił kolejny. Gdyby tak bardzo nie ufała Klaudii zapewne posądziłaby ją o kłamstwo albo uznała za mitomankę. No bo jak to możliwe, że pan Gbur nie wypuścił jej do domu i kazał u siebie przenocować? A rano jeszcze proponował jej śniadanie! Chyba ktoś siatkarza podmienił w tej Warszawie.

- …i wyobraź sobie, że wracam do domu, a moi rodzice zrobili mi awanturę, bo według nich… przespałam się z panem Gladyrem – dokończyła wyraźnie zażenowana dziewczyna.

Mulatka wybuchła śmiechem.

- To jest zwieńczenie całej tej dziwnej historii – stwierdziła, szczerze rozbawiona. – Rozumiem, że twoi rodzice mogli różnie sobie zinterpretować tą noc, ale bez przesady. Pan Gbur to ostatnia osoba, którą bym posądziła o wykorzystywanie seksualne nieletnich.

- O przepraszam, ja jestem pełnoletnia – oburzyła się Praczyk. – Poza tym, to nie o to chodzi. Jak oni w ogóle mogli pomyśleć o czymś takim? Wiem, że z jednej strony to nonsensowne, ale z drugiej oni mnie naprawdę zdenerwowali takim głupim gadaniem. Wątpię, że mi uwierzyli, że do niczego nie doszło.

- Mogłaś im powiedzieć, że gdybyś się przespała z panem Gburem, to nie potrzebowałabyś jego koszulki, żeby się w coś ubrać. Niezła akcja, nie pomyślałabym, że wyjdzie z tego taki kwas. Szczerze, to mam nadzieję, że im przejdzie, bo są w grubym błędzie. My go znamy i wiemy, że nie byłby zdolny do takich czynów, ale trudno to ubrać w jakieś przekonujące rodziców słowa. Chociaż… on wobec ciebie jest miły, więc może liczył na jakieś nocne wizyty? Mi możesz przecież powiedzieć!

- Przestań! – koleżanka spłonęła rumieńcem.

- No dobra, dobra, żartowałam tylko – zaśmiała się szatynka. – Wiem, że nic ci nie zrobił. Ale tak serio, to przyznaję, że zaskoczyło mnie jego zachowanie, bo to wygląda jakby on się tobą opiekował. Nie pozwolił ci wracać do domu w środku nocy. Może dlatego, że się bał, że coś ci się stanie? Nie wiem co siedziało w jego głowie, trzeba jednak przyznać, że to miły gest z jego strony. No i jeszcze dał ci swoją koszulkę, a potem chciał zrobić śniadanie. To poniekąd urocze. Gdyby nie te dziesięć lat różnicy między wami, mogłabym nawet stwierdzić, że jemu na tobie zależy.

Klaudia po raz kolejny w ciągu ostatnich godzin poczuła się nieswojo. Spodobała się jej myśl podsunięta przez koleżankę. To znaczy ta, że panu Jurijowi na niej zależy, a nie ta o ich różnicy wieku. Dziewczyna sama nie wiedziała jak to wszystko zinterpretować. Świadomość, że mogłaby podobać się siatkarzowi strasznie ją cieszyła. W zasadzie do tej pory nie spojrzała na nocowanie u pana Gladyra z punktu widzenia Forowicz, lecz jej słowa miały sens. Z jakiego innego powodu jej pracodawca tak nalegał, aby u niego została jeśli nie troska o jej bezpieczeństwo? To naprawdę było urocze. Choć przez ostatnie godziny brunetka jedynie stresowała się całym wydarzeniem, teraz zobaczyła w nim też dobrą stronę. I chyba nawet w pewien sposób cieszyła się, że ta sytuacja miała miejsce.

- A mówił coś o Darii? Bo w sumie pierwszy raz sobie z nią kompletnie nie poradziłaś.

- Ej, dopiero teraz mi uświadomiłaś, że nie! Ja wcześniej o tym nie myślałam, bo się skupiałam na innych przeżyciach.

- Może zapomniał. Albo uznał, że ci wybaczy. Tak czy inaczej, ty masz jakiś dobry wpływ na niego. Chyba cię polubił.

Praczyk uśmiechnęła się niemrawo. Być może Laura miała rację i pan Jurij rzeczywiście darzył ją sympatią, ale znacznie bardziej wolała pierwszą teorię, bo, co tu dużo ukrywać, mocno zauroczyła się swoim pracodawcą. Teraz widziała to bardzo wyraźnie. Zbierając wszystkie jej doświadczenia, myśli o zawodniku oraz ostatnie sny nie mogło być innego wniosku. 

Chyba podoba mi się to u góry. Jestem zadowolona z tej pierwszej części, a to rzadko spotykane :D Chcę też przeprosić Was za wszystkie opóźnione komentarze na Waszych blogach, mam nadzieję się poprawić ;-; Nawet nie wiem jak się usprawiedliwić, wybaczcie.