Rozdział piętnasty - Spostrzeżenia o niesprawiedliwościach

Piątkowe popołudnie Klaudii było zaplanowane co do minuty. Dziewczyna po lekcjach wróciła do domu, gdzie zjadła szybki obiad, a już o szesnastej jedenaście wsiadała razem z sąsiadką do autobusu, który zawiózł ją na halę Azoty, gdzie Zaksa za niecałe dwie godziny miała zagrać kolejne plusligowe spotkanie, tym razem z Effectorem Kielce. Brunetka postanowiła dotrzymać towarzystwa koleżance, bo i tak musiałaby się na Mostowej pojawić, a trzydzieści minut w jedną czy drugą stronę nie robiło jej różnicy.

Kiedy Laura ćwiczyła wraz ze swoim zespołem układy, które zaprezentują na meczu, Praczyk obserwowała ją z trybun rodzinnych, umiejscowionych tuż przy boisku. Kilkanaście minut później pojawił się obok niej Grzesiek Bociek i przysiadł się do brunetki, nawet nie pytając się o pozwolenie.

- Cześć – uśmiechnął się.

- Hej.

- Co tam? Czekasz na pana Gladyra?

Klaudia popatrzyła na siatkarza, przypominając sobie ich rozmowę sprzed trzech tygodni. Zadzwoniła do pracodawcy, aby zdać mu relację z zachowania Darii, jednak zamiast niego odebrał atakujący, co ją totalnie zbiło z tropu. Kiedy pan Jurij wrócił z tamtego meczu wyjazdowego, czekała na niego niespodzianka w postaci naleśników…

Wydawało się jakby to było sto lat temu. Wtedy siatkarz w ogóle się do niej nie odzywał i poświęcał niewiele uwagi. Po tamtym obiedzie, na którym została z rodziną Gladyrów, mężczyzna nieco zmienił swoje nastawienie. Zaczął odpowiadać na jej „dzień dobry”, a czasami się nawet uśmiechał. No i jeszcze chyba się o nią martwił, skoro nie wypuścił jej w środku nocy, by wróciła do swojego domu, tylko pościelił kanapę i pożyczył koszulkę, bo mogła spać w jego salonie.

- Przepraszam, czy ty się ze mnie nabijasz? – dziewczyna szybko wróciła do rzeczywistości i do toczonej z Boćkiem rozmowy.

- Ależ skąd! – zaprzeczył.

- I tak ci nie wierzę. Nie wiedziałam, że jesteś w pokoju z panem Jurijem.

- A co w tym takiego dziwnego?

- Nie no, w sumie to nic, ale jakoś tak mi nie pasujecie do siebie – wzruszyła ramionami. – W sensie jako koledzy! – poprawiła się szybko, zdając sobie sprawę jak zabrzmiały jej słowa. – No wiesz co mam na myśli. Nic złego.

- Nic gejowskiego, tak chciałaś powiedzieć.

Brunetka parsknęła śmiechem.

- No tak, właśnie.

- Raczej nam to nie grozi, jeśli się tym martwisz – stwierdził Grzesiek. – A ja Jurka lubię. Może jest mrukiem, ale sympatycznym.

  Praczyk nie zdołała skomentować tych słów. Bała się, że cokolwiek powie, zdradzi to w jakiś sposób jej uczucia, a tego w żadnym wypadku nie chciała. Nie zamierzała nikomu przyznawać się, że jej na panu Gladyrze zależy.

Dziewczyna skupiła się na zespole cheerleaderek. Bociek postanowił pójść za jej przykładem, choć on wodził wzrokiem jedynie za mulatką, co nie umknęło uwagi niebieskookiej. Zawodnik śledził każdy jej ruch z cieniem uśmiechu na twarzy, a w jego oczach pojawił się błysk. W sposobie, w jaki na nią patrzył było coś niezwykłego. To nie przypominało wzroku pełnego miłości, jakie widziała między swoją kuzynką a jej narzeczonym w dniu ich ślubu czy innych spojrzeń wziętych żywcem z komedii romantycznych albo telenowel, ale brunetowi ewidentnie zależało na Laurze w jakimś głębszym wymiarze. On na pewno nie traktował jej jako koleżanki, lecz miał nadzieję na coś więcej. Co więcej, on się nawet nie krył ze swoimi zamiarami, jawnie podrywając jej sąsiadkę. Być może chłopak nie do końca zachowywał się honorowo, bo przecież doskonale wiedział, że Forowicz chodzi z Maksem, Klaudia jednak nie zamierzała go za to potępiać. Po pierwsze, siatkarz dążył do spełnienia swojego marzenia, a ona wierzyła w uczciwość jego uczuć. Po drugie, mulatka w żaden sposób nie hamowała jego zapędów. Dlaczego więc Grzesiek miałby rezygnować z tej walki? Gdyby cheerleaderka dała mu kosza, jasno powiedziała, że kocha Palowskiego i nie zamierza go porzucać, sytuacja byłaby klarowna. Szatynka jednak ani razu nie powstrzymała sportowca. Nic dziwnego, że Bociek odczytywał to jako zachętę do dalszych prób i widział swoją szansę.

Zachowanie Laury wobec siatkarza to temat na kolejną, długą dyskusję, ale dziewiętnastolatka skupiła się na innej kwestii. Uważała bowiem, że świat jest strasznie niesprawiedliwy. Dlaczego w jednej dziewczynie zakochuje się aż dwóch chłopaków, a w innej żaden? Nie było tajemnicą, że Forowicz zawsze podobała się płci przeciwnej. Brunetka stanowiła jej przeciwieństwo – jej nie otaczał tabun facetów. Teraz o cheerleaderkę będzie walczyć dwóch facetów, a ona? Nie miała nikogo. Dlaczego to wszystko nie mogło się wyrównać i dla każdej z nich byłby przeznaczony jeden mężczyzna? Tak byłoby sprawiedliwie. Laura wzięłaby sobie Boćka, ona pana Gladyra i wszyscy byliby zadowoleni.

***

Mecz z Effectorem Kielce wygrali gospodarze, tracąc tylko jednego seta. Nagroda MVP tym razem powędrowała w ręce Grześka. Podobnie jak w poprzednich spotkaniach tego sezonu, chłopak oprócz statuetki otrzymał również kosz owoców.

- Lauro! – odezwał się, gdy cheerleaderka wyszła ze swojej szatni. – Widzę, że już niestety idziesz do domu.

Mulatka z torbą przewieszoną przez ramię obróciła się w stronę atakującego.

- Witaj, Grzegorzu – uśmiechnęła się. – Gratuluję kolejnego tytułu MVP.

- Dzięki. A pamiętasz o czym rozmawialiśmy dwa tygodnie temu po meczu ze Skrą?

Jasne, że pamiętała. Brunet chciał podzielić się z nią swoją nagrodą, bo uważał, że ona też miała w nią swój wkład, gdy po jej uśmiechu siatkarz ustrzelił asa. Wszyscy to wyolbrzymiali, zaczynając od niego samego, poprzez Klaudię, na Maksie kończąc.

- Tak, a co?

- Wtedy nie chciałaś przyjąć prezentu, więc dzisiaj ja nie przyjmuję odmowy. Weź sobie jakiegoś owocka.

- Przepraszam, ale takie zdrobnienia kojarzą mi się tylko z Pingwinami z Madagaskaru – parsknęła śmiechem. – Pewnie nie wiesz co to jest…

- Z tym odcinkiem, w którym Mort został trafiony strumieniem powiększającym Kowalskiego i stał się ogromny? – wpadł jej w słowo zawodnik.

- Taaak! – potwierdziła Forowicz z szerokim uśmiechem. – Jestem w szoku, że też to oglądasz.

-  No raczej, król Julian rządzi. To weź sobie coś – chłopak podsunął jej kosz z owocami.

- Ja chcę bananka – zdecydowała.

***

Kiedy Laura opowiadała o przeprowadzonej z siatkarzem rozmowie i ich wspólnym upodobaniu do Pingwinów z Madagaskaru, Praczyk wróciła do przerwanego wcześniej wątku wzajemnych stosunków tej dwójki. Zachowanie Grześka dokładnie przeanalizowała, pozostała jej jedynie mulatka.

Brunetce trudno było ocenić jej postępowanie. Z jednej strony oczywiście należało zganić koleżankę za to, że nie postawiła zawodnikowi twardych granic. Dziewczyna pozwalała na to, by je przekraczał. Klaudia nie uważała natomiast, by Forowicz z rozmysłem grała na dwa fronty – ona raczej wypierała prawdę nie tylko przed innymi, ale przede wszystkim przed samą sobą. Powtarzała, że kocha Maksa… choć Praczyk uważała, że w jej głowie coraz częściej gości jednak Bociek. Nie można było zignorować przecież sporego kontrastu między chłopakami. Mimo, że brunetka nigdy tego Laurze nie powiedziała, to uważała, iż ona kompletnie nie pasuje do swojego ukochanego. Łatwo natomiast zauważyć, że z siatkarzem szatynka nadawała na tych samych falach. Nic dziwnego, że tak dobrze się z nim dogaduje i że tak ją do niego ciągnie.

- Mam tylko nadzieję, że Maks nie zacznie znowu wymyślać jakichś teorii spiskowych – jęknęła mulatka.

- Znowu się o coś czepiał? – zdziwiła się Klaudia.

- Nie, ale on to pewnie myśli, że jak przyjęłam od Grześka prezent to znaczy, że go zdradzam.

- Ty już i tak go zdradziłaś, jeśli nie czynem, to w myślach – stwierdziła dziewczyna.

- No chyba cię pogrzało! – oburzyła się cheerleaderka. – Weź mnie nawet nie wkurzaj. Nie zdradzam Maksa, a z Grześkiem tylko się przyjaźnię. Czy wam wypadły mózgi? To nie jest zbrodnia, a przyjaźń nie jest zdradą. Przecież się z nim nie całowałam, ani się z nim nie przespałam. O co wam w ogóle chodzi?

- Wiem, że nic nie zrobiłaś. Mówiłam, że zdradziłaś Maksa w myślach, istnieje coś takiego jak zdrada mentalna.

- Mentalna, świetnie to sobie wymyśliłaś – prychnęła coraz bardziej zirytowana. – A ty akurat potrafisz czytać mi w myślach, że to mi wmawiasz?

- Sama zauważ, że ostatnio częściej mi opowiadasz o Grześku niż o Maksie.

- No to chyba normalne, skoro Grzesiek jest nową postacią w moim życiu i go ciągle poznaję? 

Brunetce zabrakło argumentów. Nie zmieniła swojej opinii, ale trudno dyskutować z kimś, kto tak twardo obstaje przy swoich racjach. Dziewczyna wzruszyła ramionami, dając za wygraną. Prędzej czy później jej sąsiadka dojdzie to takich samych wniosków. Oby tylko nie było za późno. 

Siatkarze dali radę, czas na szczypiornistów! Nasze serca nie zaznają spokoju...