Rozdział dwudziesty drugi - Rozterki

Najgorszą rzeczą w kochaniu Laury nie był fakt, że posiadała ona chłopaka ani ich przyjaźń, która jedynie potęgowała uczucia Boćka. Najgorsza była tajemniczość i nieprzewidywalność szatynki. Żyłoby mu się o wiele łatwiej, gdyby tylko wiedział jak ona go traktuje. Czy ma jakiekolwiek szanse, czy nie. Trudno było mu ją rozgryźć. Z jednej strony miał pewność, że dziewczyna go naprawdę lubi, ale przecież nie o przyjaźń zabiegał. Grzesiek zdawał sobie sprawę, że dobrze się dogadują, co stanowi podwaliny do dobrego związku, ale czy jej zależy w jakimś głębszym wymiarze? Forowicz nigdy nie zareagowała na jego dwuznaczności. Zazwyczaj się uśmiechała albo odpowiadała zupełnie neutralnie. Zawsze traktowała go jak przyjaciela, ani razu nie zrobiła ani nie powiedziała niczego, co mógłby uznać za podryw. To wszystko przemawiało na jego niekorzyść, lecz jednocześnie nie mógł oprzeć się wrażeniu, że musi tylko zawalczyć.  Ten cały Maks zupełnie do niej nie pasował. Był nudnym facetem bez żadnej ikry. Nie wiedział jakim cudem tak żywiołowa dziewczyna związała się z przykładnym informatykiem.

To wszystko było jednak wyłącznie domysłem. Może oni doskonale odnajdują się w zasadzie, że przeciwieństwa się przyciągają? W końcu szatynka nigdy nie narzekała na swojego chłopaka. Atakujący potrząsnął głową, woląc skupić się na obserwowaniu jej ruchów. Było to chyba jego ulubionym punktem dnia, kiedy przed swoim popołudniowym treningiem mógł popatrzeć na tańczącą Laurę. Nie  chodziło tylko o jej wyczucie rytmu, radość jaką czerpała ze swojej pasji i o to jak zabójczo pięknie wyglądała. Najlepszy w tym momencie był fakt, że mógł sobie niemal wyobrazić, że są razem, że nie ma żadnego Maksa, że cheerleaderka za chwilę do niego podbiegnie i przywita się buziakiem w policzek. Potem marzenia rozpadały się w nicość, gdy dziewczyna kończyła swój trening i zamiast pocałunku, otrzymywał jedynie uśmiech. I mimo, że uwielbiał ich wspólne pogawędki oraz żarty, to rozmowa z nią była trochę jak bomba z opóźnionym zapłonem, albo raczej stąpanie po polu minowym. Brunet nigdy nie potrafił przewidzieć, które z pytań wywoła odpowiedź ze wzmianką o informatyku. Musiał przyznać, że strasznie nie lubił słuchać jakichkolwiek słów na jego temat, bo one jedynie mu uświadamiały, że Forowicz jest w związku bez względu na to, czy coś do niego czuje, czy nie.

- Witaj Lauro – uśmiechnął się do przyjaciółki.

- Witaj, Grzegorzu. Jak tam nastawienie przed sobotą?

- Masz na myśli mecz? – upewnił się, a gdy Forowicz skinęła głową, wzruszył ramionami. – Raczej normalnie, czemu pytasz?

- Bo to mecz z Częstochową. Nie masz problemu z tym jak ciebie potraktowali?

No tak, jego poprzedni klub nie rozstał się z nim w niezbyt pokojowej atmosferze. Z AZSem nie miał tak naprawdę podpisanej żadnej umowy. Nie istniał papierek poświadczający jego przynależność klubową. Według niego samego, mógł przyjąć propozycję Zaksy, co też zrobił. Problem stworzyli częstochowscy włodarze, twierdząc, że obowiązuje go ustny kontrakt i tak naprawdę powinien w tym sezonie grać nadal w drużynie spod Jasnej Góry.

- Daj spokój, mnie to śmieszy – żachnął. – To jest cyrk na kółkach z tańczącymi facetami w cekinach. W ogóle o tym nie myślę, gram dla Zaksy i tyle.

- Czyli nie wracasz do Częstochowy?

- Skąd ten pomysł? – zdziwił się. – Nie zrobiłbym nam tego. Koszmarnie byś za mną tęskniła.

- Pff, ty za mną też – odgryzła się dziewczyna.

- To racja – przyznał.

- A jak z waszą przerwą świąteczną? Kolejne spotkanie gracie dopiero w styczniu, prawda?

- Tak, ale na treningi i tak musimy przyjść. Będziemy mieć wolne na trzy dni świąt i może jeszcze dwudziestego siódmego. A wy będziecie przychodzić na halę?

- Tak, w tym tygodniu przed świętami jeszcze mamy zaplanowane treningi, ale potem od świąt do Nowego Roku mamy przerwę – stwierdziła zadowolona.

- Rozumiem. Poniekąd zazdroszczę.

- Jeśli chcesz, możesz dołączyć do naszego zespołu – zaproponowała.

Chłopak roześmiał się.

- Wiesz, dziękuję za propozycję, ale chyba lepiej wychodzi mi siatkówka.

***

 Klaudia spodziewała się, że jej relacje z panem Gladyrem będą trudne. Nie chciała mówić, że ten pocałunek nie powinien się zdarzyć, ale na pewno wprowadził mały zamęt w życiu jej pracodawcy. W końcu to on zrobił pierwszy krok, zainicjował całą tą sytuację z własnej woli. Cokolwiek nim kierowało, pewnie już sobie poszło, pozostawiając wyrzuty sumienia. Tak przynajmniej się jej wydawało, bo nie potrafiła czytać w myślach mężczyzny. Gdy kolejnego dnia po pocałunku pan Jurij unikał jej wzroku, rzucił mrukliwe „do widzenia” i całkowicie poświęcił swoją uwagę córce, dziewczyna absolutnie to rozumiała.

Drugiego dnia pan Gladyr zachował się dokładnie tak samo. Dziewiętnastolatka postanowiła to zaakceptować, dając mu jeszcze trochę czasu. Mimo, że wolałaby z nim porozmawiać, domyślała się, że dla siatkarza nie jest to takie proste. Klaudia zaczęła odczuwać potrzebę wyjaśnienia tego pocałunku, bo w jej głowie pojawiły się pierwsze małe wątpliwości. O ile przez pierwsze godziny po tym zdarzeniu sądziła, że wszystko się jakoś ułoży, bo jej pracodawca nie całowałby jej tak o, dla zabawy, to teraz nie była już tego tak pewna.

Trzeciego dnia pan Jurij nadal nawet na nią nie spojrzał, mimo, że ona patrzyła na niego nieustannie. Zawodnik nawet nie raczył się z nią pożegnać, pogrążając się w rozmowie ze swoją córką. Potraktował ją jak powietrze. Sfrustrowana dziewczyna opuściła mieszkanie Gladyrów, nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć. Ta sytuacja zaczęła jej ciążyć. A jeśli pracodawca pocałował ją, ale uznał to za błąd? Albo rzeczywiście zrobił to w celach rozrywkowych? Co, jeśli to był ich pierwszy i ostatni pocałunek? Jak miała teraz pracować, gdy poznała go tak blisko? Póki co jakoś sobie radziła, ale jak długo tak wytrzyma? Gdyby przynajmniej wiedziała na czym stoi, gdyby pan Jurij wprost powiedział jej, że niczego od niej nie chce… Czarne scenariusze wypełniały jej głowę i nijak nie potrafiła się ich pozbyć.

Czwartego dnia Zaksa rozgrywała mecz z AZSem Częstochową. Po ciężkiej, słabo przespanej nocy Praczyk uznała, że musi wziąć sprawy w swoje ręce. Co prawda nie miała pojęcia czy starczy jej odwagi – nie była przecież otwartą, bezpośrednią Laurą, tylko cichą i bojaźliwą Klaudią. Niemniej jednak postanowiła, że przynajmniej spróbuje poprosić pracodawcę o rozmowę. Przecież to nie może być takie trudne, to tylko dwa słowa. „Chcę porozmawiać” jakoś jej przejdzie przez gardło, a potem już będzie tylko lepiej. Albo gorzej, ale o tym wolała nie myśleć.

***

Ćwicząc ostatnie układy przed sobotnim meczem, Laura po raz kolejny zauważyła kątem oka swojego przyjaciela, obserwującego ją z rodzinnych trybun umieszczonych tuż za krzesełkami dla zawodników. Siatkarz patrzył na nią niemal codziennie, czy to przed meczem, czy przed swoim treningiem. Przyzwyczaiła się do tego, ale nie za bardzo wiedziała jak ona sama się z tym czuje.

Z jednej strony zupełnie jej to nie obchodziło. Skupiała się na swoich ruchach, zapominając o jakimkolwiek napięciu. Dbała o to, by dobrze wytańczyć każdy krok i podzielić się swoją energią z resztą koleżanek z zespołu oraz widownią. Fakt, że ktoś na nią patrzy nie robił jej większej różnicy. Była przyzwyczajona do występów bardziej lub mniej publicznych. Pełne trybuny kompletnie jej nie stresowały, więc tym bardziej nie robiła tego jedna osoba.

Jednak z drugiej strony nie do końca czuła się zrelaksowana. Gdy na moment przestała myśleć o krokach, a zamiast tego poświęcała swoją uwagę obserwującemu ją Grześkowi, wpadała w dziwne, nieswoje uczucie. Czuła się trochę zawstydzona, co zupełnie do niej nie pasowało. Jednocześnie zależało jej, by wypaść jak najlepiej, a przez to, że starała się bardziej, zdarzało się jej mylić kroki, co do tej pory nigdy się jej nie przytrafiło. Kompletnie tego nie rozumiała. To tak jakby był jedyną osobą na świecie, której obecność ją potrafiła zestresować. Sama nie wiedziała kiedy zauważyła to u siebie pierwszy raz, ale szybko nauczyła się, że musi skupić się jedynie na tańcu. W przeciwnym razie mogła się poniżyć i pobiec w prawą stronę, gdy reszta dziewczyn skręci w lewo…

Nawet Maks nie potrafił jej tak speszyć, choć on nigdy nie zwracał aż takiej uwagi na jej taneczny talent.  Gdyby się nad tym zastanowić, to sportowiec doceniał jej zdolności wyczucia rytmu. Nie odpuszczał żadnej okazji, aby popatrzeć na jej próby, a gdy zapewniał ją, że będzie doskonałą instruktorką zumby, zabrzmiało to o wiele bardziej szczerze niż podobne słowa Palowskiego. Grzesiek stwierdził to z całą pewnością siebie. U informatyka była to raczej standardowa formułka. Wspierał ją, bo ją kochał, ale to od Boćka otrzymała sygnał, że naprawdę w nią wierzy. Jego słowa były poparte wiedzą, przecież nieraz widział ją w akcji.

- Dobra dziewczyny, kończymy i lecimy się przebierać – zarządziła Olka.

Forowicz odruchowo spojrzała w kierunku przyjaciela, gotowa do niego podejść i życzyć powodzenia w meczu, ale obrazek jaki przed sobą ujrzała, zatrzymał ją w miejscu. Zawodnik co prawda nadal siedział na trybunach, lecz wydawał się zupełnie niezainteresowany drużyną cheerleaderek. Chłopak całą swoją uwagę poświęcił Klaudii, z którą żywo o czymś rozmawiał. Nie wiedząc czemu tak bardzo ją to zdenerwowało, szatynka obróciła się na pięcie i pobiegła do swojej szatni. 

Sama nie wiem jak ocenić ten rozdział. Z jednej strony mi się podoba, z drugiem mam wrażenie, że to flaki z olejem i nic się nie dzieje, więc ostateczną recenzję zostawiam Wam. Jak zwykle zresztą :D Co do kwestii sporu o przynależność klubową Boćka, musiałam wyciągnąć tą sprawę, bo niedługo zacznie się ona rozkręcać także w tym opowiadaniu. Mam wrażenie, że jest to enigmatycznie opisane, ale nie potrafiłam ubrać tego w słowa, więc jest jak jest. A na koniec miła informacja - przynajmniej dla mnie :D Zostałam nominowana do Liebster Award przez Annie Kannie. Jestem zaszczycona! Jeśli kogoś interesują odpowiedzi, odsyłam pod >ten link<.