Rozdział dwudziesty pierwszy - Ukruszony mur

Jurij nie wiedział czy bardziej go dręczył pocałunek, który nie powinien się zdarzyć, czy nierozwiązana kwestia przedstawienia jego córki. W jego poukładane życie wkradło się trochę bałaganu i siatkarz nie miał pojęcia jak go posprzątać. Najchętniej cofnąłby czas, ale przecież doskonale wiedział, że nie może tego zrobić. Z drugiej strony jednak, nawet jeśli udałoby mu się to uczynić, czy to cokolwiek zmieniłoby w jego położeniu? Przecież i tak nie zamierzał iść na jasełka. A pocałunek z panią Klaudią był spontaniczną reakcją, na którą nie miał wpływu i zapewne w kolejnej podobnej sytuacji wszystko skończyłoby się tak samo.

Blondyn nigdy nie rozumiał osób, które nie potrafiły zdefiniować swoich uczuć, bo jemu samemu zawsze to wychodziło. Doskonale wiedział jakie były motywy jego postępowania, choć wczorajsze wydarzenie trochę go zaskoczyło. Gladyr nie wystawiał swoich uczuć na pokaz, ale rzeczywistość wyglądała tak, że traktował opiekunkę swojej córki nieco jak drugie dziecko. Co prawda nie mógłby być jej ojcem, ale ona nawet nie zdała matury. Sam nie wiedział, w którym momencie zaczął się opiekować i troszczyć o dziewczynę. Może to dzięki Darii, która naprawdę polubiła dziewiętnastolatkę, a może dzięki ich poprawiającym się stosunkom. Niemniej sportowiec czuł się za nią odpowiedzialny. Kiedy wrócił z Warszawy późno w nocy, nakazał jej zostać u niego w mieszkaniu, bo sumienie nie dawało mu innego wyboru. Nie mógł pozwolić przecież, żeby brunetka włóczyła się sama w ciemnościach. Wtedy się nią zaopiekował jak własną córką. Nie było okazji, aby to powtórzyć, ale na pewno zachowałby się jak jej ojciec gdyby zaszła taka potrzeba.

Jurij więc zdawał sobie sprawę z troski jaką otaczał panią Klaudię, mimo, że ona zapewne jej nie zauważyła. Do tej pory myślał, że martwi się o nią bardziej jako przyszywany rodzic. Tylko który tata całuje swoje dziecko w taki sposób? To nie miało nic wspólnego z rodzicielskimi uczuciami.

Sportowiec jeszcze raz przypomniał sobie ich pocałunek. Przypomniał sobie wstrząśnięty wyraz twarzy dziewczyny, gdy na nią krzyknął i swoje niewyobrażalnie duże wyrzuty sumienia, że podniósł głos. Momentalnie pożałował swojego wybuchu złości. Nie wiedział, czy dzień wcześniej nie wpędził jej w podobny stan, ale wtedy był zbyt wzburzony by zauważyć reakcję dziewiętnastolatki. Przy ich drugiej kłótni już się nieco uspokoił, więc widok strachu w oczach brunetki go sparaliżował i sprawił, że chciał jak najszybciej przywrócić ją do równowagi. Tak jak ojciec, pocieszający swoje dziecko. Aby ją ukoić, odpędzić przerażenie i pocieszyć, pocałował ją.

 Być może nie było w tym żadnej logiki, ale działał spontanicznie. Ona się bała, a on chciał ją przeprosić i odprężyć. Tylko to przyszło mu do głowy. Opiekował się nią i zależało mu, by czuła się bezpiecznie. Pozostaje zadać sobie teraz pytanie czy jego troska wynikała z traktowania jej jak dziecko, czy może się pomylił... i traktuje ją jak kobietę. Odpowiedź samoistnie kierowała się w kierunku tej drugiej opcji.

Daria natomiast nie pozwoliła mu zapomnieć o swoim przedstawieniu. Kiedy odprowadzał ją rano do przedszkola, córka nie potrafiła przestać mówić o swojej roli. Do zawodnika zaczynało powoli docierać to, co usiłowała przekazać mu pani Klaudia. Gladyrównie naprawdę zależało na tych jasełkach.

- Wczoraj na próbie nauczyliśmy się ostatniej kolędy – paplała czterolatka. – Znamy już cały repertuar i nawet jest kilka piosenek nowych! Zobaczysz, na pewno ci się spodobają. Teraz już ćwiczymy wszyscy razem, bo na początku to się dzieliliśmy na dwie grupy. A wiesz, że pani ma nam dzisiaj przynieść Dzieciątko? Myślisz, że ono będzie takie prawdziwe?

 Mężczyzna parsknął śmiechem.

- Przecież Dzieciątko to pan Jezus – odezwał się. – Wiesz, że on jest teraz w niebie.

- Wiem, tato! Ale mi chodzi o to, czy to będzie takie prawdziwe małe dziecko.

- Myślę, że nie – uśmiechnął się Jurij. – Takie małe dzieci cały czas śpią i trzeba z nimi postępować bardzo ostrożnie, więc pewnie dostaniecie lalkę.

- Aha… A wymyślimy jakiś strój? Bo pani Klaudia mówiła wczoraj, że możemy go nie znaleźć i wtedy nie będę aniołkiem. Tato, pomożesz mi? Proszę! Ja chcę być aniołkiem, wiesz, że pani wczoraj mnie pochwaliła, że dobrze się nauczyłam mojego tekstu?

Rzut oka na twarz dziewczynki wystarczył, by przypomniały mu się kolejne słowa jej opiekunki. Daria byłaby w stanie się rozpłakać, gdyby jej odebrać to przedstawienie. Gladyr ciężko westchnął, nie mając pojęcia jak rozwiązać tą sytuację.

- A kiedy jest to przedstawienie? – zapytał z nadzieją, że może będzie wtedy na meczu wyjazdowym.

- W czwartek, w przyszłym tygodniu.

I nadzieja upadła.

***

- Cześć Juriju Gladyru – przywitał go z typową dla siebie radością atakujący. – Co tam słychać?

Blondyn popatrzył na kolegę. Choć od zawsze chyba najbardziej lubił właśnie Grześka, to ich sympatia wzrosła od tamtej rozmowy sprzed półtorej tygodnia, kiedy chłopak podzielił się z nim swoimi problemami. Teraz zawsze zamieniali ze sobą parę zdań.  

- Mam dylemat – przyznał Jurij, zaskakując nie tylko Boćka, ale również siebie.

- Co się stało? – zapytał brunet, zamieniając swoją pogodną twarz na skupienie.

Siatkarz potarł skronie. Nie lubił rozmawiać o swoich problemach, ale musiał w końcu wyjść ze swojej skorupy. Tym bardziej, że dzisiaj naprawdę potrzebował rady drugiego człowieka. Z tego co pamiętał, lata świetlne temu, inni potrafili być pomocni.

Mężczyzna w końcu się odezwał, zaczynając od zaznaczenia, że jest samotnym ojcem. Że zawsze chciał wynagrodzić Darii brak jednego rodzica, że robił wszystko, by tego nie odczuła, że starał się z całych sił zastąpić jej matkę. Gladyr wyciągnął sprawę jasełek.

- Postanowiłem, że Daria nie będzie brać udziału w żadnych przedstawieniach. Tam zawsze schodzą się całe rodziny, każde dziecko siedzi z mamą i tatą, a ona? Miałaby tylko mnie. Jakąś patologiczną półrodzinę. Nie chcę, żeby było jej przykro z tego powodu. A na takich jasełkach to widać najbardziej, Daria odczuje, że nie ma matki. A jeśli inne dzieci będą jej dokuczały z tego powodu? W wyniku nieporozumienia ona dostała rolę i widzę, że jej zależy, żeby być tym aniołkiem, ale co z tego, jeśli ona potem zobaczy swoje koleżanki i kolegów z obojgiem rodziców, a sama będzie mogła porozmawiać tylko ze mną? Po co to wszystko, skoro potem ma tęsknić za mamą?

- Wiem o co ci chodzi – powiedział brunet. – Rozumiem, że boisz się, że przez te jasełka Daria przypomni sobie że nie ma matki i będzie przeżywać jej odejście na nowo.

- Właśnie.

- Z drugiej strony jej zależy na tej roli. A jak bardzo? Ona zrozumiałaby, gdybyście nie poszli na przedstawienie?

- Bardzo jej zależy. Ona nie potrafi mówić o niczym innym. Gdyby nie wzięła w tym udziału, to byłby dla niej koszmar.

- Więc powinieneś z nią tam iść – stwierdził Grzesiek. – Przepraszam, jeśli to zabrzmi brutalnie, ale ten problem jest chyba bardziej twoim problemem a nie Darii. Przecież ona doskonale wie, że nie ma mamy. Ile ona miała lat, gdy Marina odeszła? Dwa czy trzy?

- Dwa i pół – mruknął niewyraźnie środkowy.

- Zdajesz sobie sprawę, że Daria tak naprawdę jej nie pamięta? Ona jest nauczona, że ma tylko ciebie. Myślę, że nie ma z tym problemu i rozumie czemu jest tak a nie inaczej. Widok rodziców innych dzieci jej nie załamie. To raczej tobie może przypomnieć o tym, co straciłeś… Jurij, skoro twojej córce tak zależy na tych jasełkach to powinieneś tam z nią pójść. Zrobisz jej przykrość, jeśli każesz jej zrezygnować z przedstawienia. Większą niż jej ewentualne uświadomienie sobie, że nie ma pełnej rodziny. Zresztą, naprawdę sądzę, że ona przystosowała się do tej sytuacji.

Gladyr westchnął, próbując zmierzyć się z trudnymi słowami bruneta. Po głębszym namyśle musiał przyznać mu rację. To ciągle on nie radził sobie z odejściem żony, a nie jego córka. To przez wzgląd na swoje uczucia nie chciał iść na jasełka, aby nie widzieć innych szczęśliwych rodzin. Gdyby zabrał Darii jej marzenia o roli aniołka, postąpiłby egoistycznie, a właśnie takie zachowanie odebrało mu Marinę.  

- Pójdę na to przedstawienie – zdecydował sportowiec.

- No, myślę, że to najlepsze rozwiązanie – zgodził się Bociek. – Zobaczysz, że dzięki Darii nie będziesz tego żałować.

Mężczyzna uśmiechnął się blado.

- A co z twoimi sprawami?

- Bez zmian. Utknąłem z Laurą na poziomie przyjaźni. Próbowałem odpuścić, tak jak mi radziłeś i dać jej trochę czasu, ale ja nie potrafię stać bezczynnie i patrzeć na dziewczynę, na której mi zależy.

Środkowy zmarszczył brwi. Doskonale znał uczucia jakimi Grzesiek darzył jedną z cheerleaderek. Niestety dziewczyna posiadała już swojego wybranka, co komplikowało całą sprawę. Choć blondyn był przeciwny rozbijaniu związków, wiedział, że takie rzeczy się przecież zdarzają, a pary, które się wiążą poprzez pozbycie się poprzedniego partnera niejednokrotnie żyją ze sobą i nie narzekają na brak szczęścia. Znając Boćka osobiście, nie mógł nie stanąć po jego stronie, tym bardziej, że widział, że kolega naprawdę jest zauroczony Laurą. Kiedy chłopak opowiedział mu o swoich uczuciach, zaproponował mu, aby nieco uspokoił swoje oczekiwania, uzbroił się w cierpliwość i nie naciskał na cheerleaderkę zbyt nachalnym podrywem. Trzeba przyznać, że sportowiec zastosował się do rady, ale ona zupełnie nie spełniła swojej roli. Jurij powinien się domyśleć, że takie bierne zachowanie nie jest w stylu bruneta.

- Zbliżają się święta, może dasz jej jakiś mały prezent?

Grzesiek uśmiechnął się szeroko.

- A wiesz, że też o tym myślałem?

Czy wyjaśnienie zachowania Jurija jest logiczne? Bo ja wiem co chciałam przekazać i wiem jak zbudowałam jego charakter, ale czy Wy też go teraz rozumiecie? Nie  ukrywam, że trochę trudno było mi przelać na słowa teorie, które miałam w głowie. Jeśli coś jest niejasne, to pytajcie śmiało, postaram się rozwiać wątpliwości każdego! :)