Rozdział dwudziesty - Zaskakujące pomysły

Klaudia nie wywiązała się z postawionego jej zadania. Próbowała, ale kompletnie jej to nie wyszło. Kiedy dziewczyna odebrała swoją podopieczną z przedszkola, skierowała rozmowę na temat jasełek, starając się przekazać wiadomość, że Daria nie weźmie w nich udziału. Czterolatka jednak zasypała ją opowieściami o przeprowadzanych próbach, pochwałach od pani wychowawczyni i planach związanych ze swoim przebraniem.

- Posłuchaj, a co byś zrobiła, gdyby okazało się, że nie możesz iść na to przedstawienie?

- Ale ja przecież mogę.

- Wiem, ja pytam tylko, czy byś się z tym pogodziła, jeśli tam nie będziesz.

- Ja tam będę.

Brunetka cicho westchnęła. Kolejna trudność tego dialogu polegała na tym, że nie mogła zrzucić odpowiedzialności na barki pana Jurija. Nie mogła powiedzieć jego córce, że to on jest przyczyną jej nieobecności na jasełkach.

- Musisz wziąć pod uwagę, że na przykład zachorujesz. Albo nie uda się znaleźć stroju i będziesz musiała zrezygnować.

- Nie! Ja chcę być aniołkiem. Znajdziemy z tatą jakiś strój.

- A jeśli jednak nie znajdziecie?

- Ja chcę być na jasełkach – powtórzyła dziewczynka. Po jej minie widać było, że zależy jej na przedstawieniu. Jednocześnie docierał do niej sens wypowiedzi opiekunki. Jej oczy zaszły mgłą. – Pani Klaudio, pomoże mi pani znaleźć strój? Ja muszę być aniołkiem. Już umiem rolę, a pani przedszkolanka mnie dzisiaj pochwaliła – głos blondynki zaczął drżeć. – Musi się wszystko udać.

Daria była o krok od płaczu. Dla niej katastrofą byłoby nie wzięcie udziału w przedstawieniu. Czterolatka za bardzo nastawiła się na swój sukces, a Praczyk nie miała serca, by uświadomić jej rzeczywistość. Nie mogła tak zawieść swojej podopiecznej. Musiała jeszcze raz porozmawiać z panem Gladyrem. Laura dobrze stwierdziła, że przecież nic nie może stracić. W końcu on i tak jest na nią zły. Najwyżej jeszcze raz na nią nakrzyczy. Wolała jednak zgarnąć kolejną porcję oskarżeń niż zawieść Darię. Przywiązała się do blondynki i nie chciała jej smutku. Nawet jeśli przypłaci to kolejnymi łzami, powinna przynajmniej spróbować stanąć po stronie małej. Może trochę jej matkowała, ale ktoś musi to robić, skoro nie miała prawdziwej mamy. Tak naprawdę tylko pan Jurij mógł obronić Darię. Kto jednak obroni ją przed nim samym? Klaudia uważała, że to niesprawiedliwe, że mężczyzna tak bezdusznie odbiera córce jej marzenia. Może nawet nie zdaje sobie sprawy ile dla niej znaczą te jasełka? Jeśli tak, to mu to uświadomi. A jeśli nie… Wtedy zaproponuje, że pójdzie na przedstawienie zamiast niego.

***

Siatkarz nie chciał widzieć swojej pracownicy. Podobnie jak ona, najchętniej uniknąłby tego spotkania. Poprzedniego dnia dziewczyna naprawdę go zdenerwowała. Jak dla niego niespodzianka nie była ani trochę udana. Nie zamierzał uczestniczyć w żadnych występach córki, a przez pomysł opiekunki mógł być do tego zmuszony. Zupełnie sobie tego nie wyobrażał. Liczył, że cała sprawa jest już załatwiona, tak jak to zlecił dziewiętnastolatce. Kiedy jednak wrócił do domu i zobaczył minę dziewczyny, stracił tą nadzieję.

Ponownie znalazł się w kuchni sam z panią Klaudią, lecz tym razem nie był tak zły jak wczoraj. Oczywiście, nadal wkurzał się na swoją pracownicę, ale dzisiaj zyskał trochę trzeźwego myślenia, pewnie dlatego, że nie był dodatkowo zaskoczony tym, co się stało.

- Rozmawiała pani z Darią? – zapytał, choć spodziewał się jaką usłyszy odpowiedź.

- Tak – odezwała się brunetka – ale nie potrafiłam jej powiedzieć, że nie weźmie udziału w jasełkach.

- Chyba nie tak się umawialiśmy – wycedził, patrząc ciężko na dziewczynę.

- Czy pan wie jak jej na tym przedstawieniu zależy? Ja naprawdę próbowałam jej wytłumaczyć, że musi zrezygnować z tej roli, lecz Daria już się strasznie na nią nastawiła. Ona jest w stanie się rozpłakać, jeśli jej odbierze się te jasełka. Nie mógłby się pan jeszcze zastanowić? Dla Darii dużo znaczy ta rola. Dlaczego nie chce pan pójść na jej występ? Przecież to nie jest nic złego. Proszę się zastanowić nad…

- Nie będę się nad niczym zastanawiał – zaprotestował mężczyzna, odwracając się od dziewiętnastolatki.

Jeśli myślał, że to powstrzyma ją przed wygłaszaniem kolejnych teorii, to grubo się mylił.

- Proszę pana, przecież to jest tylko jedno, maksymalnie godzinne przestawienie. Daria jest z siebie taka dumna, ona żyje tymi jasełkami. Proszę tylko na nią popatrzyć, może jednak zmieni pan zdanie…

- Powiedziałem nie! – zawołał, ponownie się odwracając, tym razem w stronę swojej pracownicy.

Na twarzy dziewczyny wymalował się strach. Albo coś innego? Jurij nie do końca potrafił opisać jej minę, ale była ona wyraźnie wstrząśnięta jego zachowaniem. Wyglądała jakby za chwilę miała się rozpłakać. Ten widok podziałał na niego paraliżująco.

- Przepraszam – powiedział znacznie ciszej, a jego ręka powędrowała ku policzkowi brunetki zupełnie jakby kierowała nią siła wyższa, bo za ten ruch nie odpowiadała raczej jego świadomość. – Przepraszam, nie chciałem na panią krzyczeć – powtórzył, zbliżając się krok bliżej do dziewiętnastolatki.

Zawodnik nie wiedział jak to się stało, że odległość między nim a Praczyk zmniejszyła się o ostatnie kilka centymetrów. A parę sekund później się nieco pochylił w jej stronę. I jeszcze kilka sekund później nie było już żadnego dzielącego ich dystansu, kiedy drugą dłoń położył na jej łopatkach, a usta przytknął do jej ust.

Pocałował ją i wcale nie myślał o siedzącej w pokoju obok córce czy o złamaniu wszelkich granic. Potrafił myśleć tylko o tym, że brunetka objęła jedną ręką jego ramiona, a drugą położyła na jego klatce piersiowej, ale wcale nie w geście odepchnięcia. Wręcz przeciwnie, ona odwzajemniła pocałunek.

Opamiętanie przyszło po nieco dłuższej chwili. Gladyr gwałtownie odsunął się od dziewczyny na co najmniej odległość ramion.

- Przepraszam – wymamrotał zawstydzony. – Proszę iść do domu.

***

Tego wieczoru Klaudia spotkała się ze swoją sąsiadkę chyba tylko po to, żeby przestać w kółko rozpamiętywać i analizować swój pocałunek z panem Jurijem. Nie miała zamiaru na razie nikomu się do niego przyznawać, zwłaszcza Laurze. Szatynka mogłaby zareagować na tą wiadomość niekoniecznie pozytywnie. Nie ulegało przecież wątpliwości, że ona nigdy nie polubiła pana Gladyra i zawsze była wobec niego uprzedzona. Wszelkie próby jego obrony były konsekwentnie ignorowane, a czasem nawet wyśmiewane. Forowicz na pewno nie zrozumiałaby jej uczuć. Dziewiętnastolatka zastanawiała się czy w ogóle by je zaakceptowała. W końcu to jej pracodawca, dziesięć lat starszy mężczyzna z dzieckiem, a na dodatek nienawidzący świata. Taka przynajmniej była opinia Laury, bo Praczyk traktowała sportowca całkowicie inaczej. Po dzisiejszym wydarzeniu tym bardziej.

Dziewczyna rzecz jasna cieszyła się z takiego obrotu spraw, ale jednocześnie była nimi zaskoczona. Przecież pan Jurij był na nią zły. Nawet jeśli ich relacje się polepszały, brunetka w życiu nie sądziłaby, że pracodawca ją pocałuje. Oczywiście wyobrażała sobie taką sytuację, lecz wiedziała, że ona pozostanie jedynie w sferze jej marzeń. Mężczyzna nie dał jej ani jednego znaku, że zależy mu na niej w głębszym znaczeniu. Niby nie pozwolił jej parę tygodni temu wracać do domu w środku nocy, ale jakoś nie wyolbrzymiała tego gestu. Dzisiejsze wydarzenie naprawdę ją zdezorientowało. Nie za bardzo wiedziała jak to ocenić. Z jednej strony zabroniła sobie zbyt wiele obiecywać, na pewno będą się teraz czuli niezbyt komfortowo i pewnie będą potrzebować trochę czasu. Być może to nic nie znaczyło. Jednak z drugiej strony rodziła się nadzieja, bo nikt nie całuje przypadkowej osoby. Nie sądziła, by siatkarz zrobił to z czystej ciekawości albo dla zabawy. On nie był typem takiego człowieka.

- Co tam u Grześka? – zagadnęła, chcąc pozbyć się mętliku w swojej głowie.

- Normalnie – wzruszyła ramionami Forowicz. – Przyjaźnimy się, żartujemy, rozmawiamy przed jego treningiem. Ale on już się uspokoił z podrywaniem mnie.

- Naprawdę się uspokoił czy znowu siebie okłamujesz?

- Przestań, mówiłam ci, że z tym skończyłam. Serio, nic takiego się nie dzieje. On zachowuje się zwyczajnie, myślę, że po prostu zobaczył, że nic z tego nie będzie, wiec odpuścił.

- Haha, naprawdę myślisz, że chłopak, który się zakochał w dziewczynie w dresie, tak szybko z niej zrezygnuje? – zaśmiała się Klaudia.

- Ej, bez przesady z tym zakochaniem się! – prychnęła cheerleaderka. – To było raczej zauroczenie. Ale masz rację, w sumie o tym nie pomyślałam, ale on rzeczywiście mnie widuje głównie w sportowym wydaniu. To tym bardziej dziwne, że zwrócił na mnie uwagę.

Jej koleżanka uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- A w ogóle, zmieniając temat. Z kim pójdziesz na studniówkę?

Praczyk ciężko westchnęła. Tak naprawdę wolała nie myśleć o tym balu. Najchętniej poszłaby tam z panem Jurijem, ale przecież nie się do tego nie przyzna. Zresztą, jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić prawie trzydziestoletniego faceta na imprezie dla nastolatków.

- Nie mam pojęcia. Może nie pójdę wcale.

- Przestań! To studniówka, przecież to jest tylko raz w życiu! Nie możesz jej odpuścić.

- Nie mam partnera, wolę siedzieć w domu niż być sama na imprezie, gdzie bawi się w parach.

- Pogadam z Maksem, jakiś jego kolega na pewno chętnie z tobą pójdzie.

- Ooo nie! – zaparła się brunetka. – To poniżające prosić obcą osobę.

- Przesadzasz. Zorganizujemy jakieś spotkania, żebyście się poznali lepiej.

- Nie ma opcji. Wiesz co, najwyżej zaproszę Grześka.

Forowicz zrobiła minę co najmniej jakby miała cztery latka i się dowiedziała, że w tym roku Gwiazdka zostanie odwołana.

- Serio? Przecież wy nawet ze sobą nie macie kontaktu.

- Skąd ten pomysł? – zdziwiła się dziewczyna, starając się nie parsknąć śmiechem na widok zdziwionej Laury. – Poznaliśmy się przecież. Poza tym ja z nim czasami gadam przed albo po meczu. No i sama wiesz, że on jest tak towarzyską osobą, że na pewno nie nudziłabym się w jego towarzystwie, bo on z każdym potrafi rozmawiać. Ze mną też. 

Wiem, że nie rozumiecie Jurija, ale wyjaśnienie jego zachowań jest już naprawdę blisko! Mam nadzieję, że mimo to jesteście zadowolone z takiego obrotu spraw :D