Rozdział dwudziesty trzeci - Niedokończone rozmowy

Kiedy Klaudia planowała, że poprosi swojego pracodawcę o rozmowę, nie przypuszczała, że będzie to dla niej tak trudne zadanie. W teorii wszystko wyglądało na proste, w końcu miała tylko wygłosić kilka słów. W praktyce jednak zżerał ją stres. Już w momencie, w którym czekała na zapleczu hali na pana Gladyra i jego córkę, denerwowała się postawionym sobie zadaniem. Nerwowo przestępowała z nogi na nogę, chcąc mieć już wszystko za sobą. Jednocześnie przy każdej nowej osobie wchodzącej przez drzwi nie chciała zobaczyć ludzi, których się spodziewała. Gdy Daria ze swoim tatą w końcu pojawili się na  korytarzu, dziewczyna przez moment zamierzała porzucić swoje postanowienie. Przez jej ściśnięte gardło nie wydobyłby się najmniejszy dźwięk, nogi też były jakby z waty.

Musiała to zrobić. Mimo, że się bała, wiedziała, że nie ma innego wyjścia. Ta cisza między nimi nie może trwać w nieskończoność. Powinna poznać prawdę, pan Jurij powinien powiedzieć jej na czym stoi. Nie spodziewała się gorących wyznań, ale przynajmniej oczyszczenia tej drętwej atmosfery.

- Dzień dobry – przywitała się, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Podobnie jednak jak w poprzednich dniach, mężczyzna nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem. Mruknął tylko coś pod nosem, skupiając uwagę na swojej córce.

- Daria, zostaniesz już z panią Klaudią, dobrze? Pogadamy po meczu.

Siatkarz chciał odejść w stronę swojej szatni. W zasadzie to postawił już pierwsze kroki w kierunku pomieszczenia. Brunetka zmusiła się do wykonania ruchu, choć nie miała pojęcia jak jej się to w ogóle udało.

-  Poczekasz na mnie chwilę? Wymienię trzy słowa z twoim tatą – rzuciła do czterolatki.

Nawet nie czekała na odpowiedź dziewczynki, lecz ruszyła za swoim pracodawcą.

- Proszę pana? – odezwała się, gdy zrównała się z nim krokiem.

- Proszę wrócić do Darii – polecił sportowiec, nie zatrzymując się ani na nią nie patrząc.

W jego tonie nie było żadnych pretensji czy nagany. Wręcz przeciwnie, Praczyk usłyszała w nim nutkę znużenia.

- Chciałabym porozma…

- Proszę zająć się Darią – powtórzył blondyn, nadal kierując się do szatni.

Nie wiedzieć czemu, dziewczyna się zirytowała. Czuła ukąszenie złości, które dodało jej odwagi. Instynktownie złapała mężczyzną za rękę, chcąc go zmusić, by ją zauważył. Czuła się ignorowana, lada chwila, a pracodawca jedynie trzasnąłby jej przed nosem drzwiami tej durnej szatni. Przez moment miała dość jego milczenia, totalnego olewania, niezrozumiałego zachowania.

- Chcę porozmawiać – powiedziała stanowczo.

Trudno stwierdzić, czy podziałała jej pewność siebie, czy ta siłowa próba, ale pan Gladyr wreszcie się zatrzymał. Przelotnie na nią popatrzył, a później z szybkością, o jaką by go nie posądzała, wyrwał dłoń z jej uścisku.

- Czy możemy w końcu…? – zaczęła pytanie, robiąc krok w stronę pracodawcy.

Nic więcej nie była w stanie wykonać, bo wszystko działo z prędkością światła. Tuż po tym jak zawodnik uwolnił się od jej dłoni, a ona spróbowała się do niego zbliżyć, pan Jurij chwycił ją za ramiona i odsunął od siebie. Trzymał ją na tyle delikatnie, aby nie zrobić jej żadnej krzywdy, a jednocześnie na tyle mocno, by nie mogła się ruszyć. Zwiększył odległość między nimi na tyle, na ile mógł.

- Idę przygotować się do meczu. Nie mam czasu, żeby rozmawiać – uznał twardo.

Dziewczyna chciała przysunąć się w jego stronę, ale pan Gladyr był silniejszy. Choćby nie wiadomo jak próbowała, nie uda się jej ruszyć ani o milimetr.

- Proszę wrócić do Darii – nakazał jej po raz trzeci.

Praczyk rzuciła pracodawcy ostre spojrzenie. Jak mogła się spodziewać, on patrzył gdzieś ponad jej głową. Z poczuciem kompletnej porażki, odwróciła się na pięcie, aby spełnić prośbę mężczyzny. Kilka minut później zaprowadziła jego córkę na rodzinne trybuny, gdzie siedział już Grzesiek Bociek i obserwował trening cheerleaderek. Ach nie, poprawka. Obserwował Laurę, a nie całą drużynę.

Czterolatka stwierdziła, że musi podejść bliżej, żeby popatrzeć na układy prezentowane na boisku. Z nietypową dla siebie obojętnością, poleciła dziewczynce, żeby usiadła sobie na krzesełkach przygotowanych dla trenera i zawodników, mając totalnie gdzieś, czy mała może tam przebywać, czy nie. Póki widziała co się z nią dzieje, nic złego się nie działo.

- Matko jedyna, Klaudia! – przeraził się Bociek, kiedy zajęła miejsce obok niego. – Kto lub co cię doprowadził do takiego stanu?

- O co ci chodzi? – rzuciła niedbale.

- Jesteś wściekła. Co się stało?

Brunetka zerknęła przelotnie na siatkarza, uświadamiając sobie, że ma on całkowitą rację. Była zła. Była bardzo zła na pana Jurija, choć nie wiedziała, co dokładnie tak ją rozjuszyło. Denerwowało ją to jak ją ignorował przez te trzy dni, to jak dzisiaj nawet na nią nie popatrzył, to jak bezceremonialnie ją zbył, mówiąc, że nie ma czasu na rozmowę. Potraktował ją jak powietrze, a przecież na to nie zasługiwała. W końcu to on ją pocałował, a nie ona jego. Jeśli ktokolwiek mógł czuć się obrażony albo wykorzystany, to te uczucia przysługiwały jej. I tak naprawdę to powinno być na odwrót, bo to pan Gladyr powinien ją prosić o wyjaśnienie tej sytuacji. Tymczasem mężczyzna odmawia jej rozmowy, udaje, że nic się nie stało, a na dodatek używa wobec niej siły.

- To nie fair! – warknęła, zdając sobie sprawę, że dotknęła sedna swojego problemu. – Robicie z nami co chcecie. Chodzi mi o facetów. To bardzo nie w porządku, że tylko wy macie nad nami władzę. Nic nie można na was wymusić, bo jesteście od nas silniejsi. Nie dość, że macie gdzieś nasze słowa, to jeszcze na dodatek jak chcemy się uciec do przemocy, to na was to w ogóle nie robi wrażenia. Wystarczy, że kiwniecie palcem i my nie mamy możliwości żadnego ruchu, tylko dlatego, że macie więcej mięśni. To nie fair – powtórzyła gniewnie.

- To fakt… - przyznał atakujący, chyba nieco zaskoczony tak emocjonalnym i osobistym wywodem dziewczyny.

- No właśnie! – fuknęła. – Nie mamy jak z wami walczyć.

Grzesiek przyjrzał się koleżance, zastanawiając się o kogo takiego może jej chodzić. Pozostawił sobie tą kwestię do rozwiązania na później, bo obecnie zależało mu, by pomóc dziewiętnastolatce. Lubił ją i musiał jej uświadomić, że wygaduje stek bzdur.

- Ależ oczywiście, że macie – stwierdził łagodnie. –Wy macie te swoje kobiece sztuczki, które nam mieszają w głowie. Wystarczy, że się uśmiechniecie, wykorzystacie swój wygląd i wszystko co chcecie, jest wasze.

- Proszę cię, ja nie jestem Laurą – prychnęła lekceważąco. – Nie jestem chodzącą seksbombą z talentem tanecznym i ciemną karnacją. Nie porównuj mnie do niej, bo to jakby zestawić ze sobą… nie wiem, dojrzałe soczyste jabłko i spleśniałą, wygryzioną przez szpaki gruszkę.

- Dlaczego tak mówisz? Jesteś tak samo piękną kobietą jak każda inna. Nie chcę, żebyś pomyślała, że jestem jakimś playboyem, ale wy macie swoje atuty, tylko chyba nie każda z was wie jak je świadomie wykorzystać. To co my mamy w mięśniach, wy macie w głowie.  

- Nie chciałabym psuć twojej motywacyjnej przemowy, ale w mojej głowie siedzi nieśmiałość.

Zawodnik uśmiechnął się do Praczyk.

- Nie sądzę. Przecież ze mną bardzo szybko załapałaś dobry kontakt. I nie wydaje mi się, żebyś miała kłopoty z poznawaniem nowych ludzi. To nie jest nieśmiałość, to co siedzi w twojej głowie. To jest raczej znak, że ci na kimś zależy, bo tak jest prawda? A kiedy traktujesz kogoś wyjątkowo, to zawsze każdy swój gest i słowo rozważasz na piętnaście różnych sposobów, bo nie chcesz pogorszyć waszych relacji.

Brunetka uświadomiła sobie, że rozmawia z siatkarzem na całkiem poważne uczuciowe tematy. Nie do końca mieściło się jej to w głowie, bo chłopak był ostatnią osobą, o której pomyślałaby, że mogłaby się zwierzyć. Nawet jeśli nie wyznała głośno o kim tak dokładnie mówią, jednak poruszali temat najbliższy jej sercu. Nie spodziewała się, że to będzie tak łatwe.

- Czy ty też tak masz z Laurą?

- Oczywiście.

- Jak to robisz, że się nie stresujesz? – zapytała szczerze zdziwiona.

Bociek parsknął śmiechem.

- Chciałbym ci to powiedzieć, ale sam nie wiem – przyznał. – Tego po mnie nie widać, ukrywam to wszystko pod pozytywnym nastawieniem, lecz ja też się boję. Chyba przechodzi mi, kiedy widzę, że udało mi się ją rozśmieszyć.

- Ja się nie stresuję, kiedy jestem zdenerwowana – uświadomiła sobie nagle Klaudia.

- Oj… - jęknął rozbawiony brunet. – To raczej nie wróży dobrze twojemu chłopakowi.

- To nie wróży dobrze mi – uznała. – Ty masz łatwiej, Laura co chwilę śmieje się z twoich żartów.

- Tak, a potem wraca do swojego Maksa – w głosie atakującego zabrzmiał ból.

Dziewiętnastolatce ścisnęło się serce. Chciała jakoś pocieszyć kolegę, nie miała jednak pojęcia co mogłaby mu powiedzieć. Że Forowicz musi sama dojść do ładu ze swoimi uczuciami, nawet jeśli wszyscy widzą, że ją ciągnie do Grześka? Że mu kibicuje? Że uważa, że pasuje do jej sąsiadki o wiele bardziej niż jej obecny partner?

- Lecę się ogarniać na mecz – stwierdził. – Jakbyś chciała porozmawiać, wal śmiało, dobra?

- Jasne – uśmiechnęła się. – Ty też. Powodzenia.

Bociek zostawił ją z poczuciem źle wykonanego obowiązku. On jej pomógł. Uświadomił jej słabe i mocne strony, pozbył się jej złości, podniósł ją na duchu i dał kilka rad. Co dostał w zamian? Jedno wielkie nic, bo Praczyk nie potrafiła zrobić nic, co poprawiłoby jego sytuację. To było bardzo nie fair. 

Ta rozmowa, która w poprzednim rozdziale tak zdenerwowała Laurę to oczywiście dialog, który czytaliście powyżej. Tyle w ramach wyjaśnienia. A teraz, korzystając z okazji, chciałabym Wam życzyć cudownych świąt Wielkanocnych, spędzenia ich dokładnie w taki sposób jaki jest dla Was najlepszy. Niech ten odpoczynek od codzienności przyniesie też Wam dużo weny i nowych pomysłów. Besos! ♥