Rozdział trzydziesty - Bezsilność

Były takie momenty na przestrzeni całej jej znajomości z Jurijem, których bardzo nie lubiła. Paradoksalnie, zazwyczaj zdarzały się one, kiedy powinna się cieszyć z toczących się wydarzeń. Tak czuła się, gdy mężczyzna nie pozwolił jej wrócić na noc do domu i nakłonił ją, by przespała się w jego mieszkaniu, tak czuła się też teraz, gdy martwił się, aby nie chorowała.

Dziewczyna nie wiedziała jak zinterpretować zachowanie Gladyra. Z jednej strony pojawiało się proste wytłumaczenie, że on zwyczajnie się o nią troszczy. Dba o jej bezpieczeństwo i zdrowie. Powinno ją to cieszyć, w końcu takie postępowanie świadczy o tym, że jemu na niej zależy. Nie potrafiła jednak oprzeć się wrażeniu, że siatkarz się o nią martwi, ale jak o dziecko. Traktuje ją jak drugą Darię, tylko trochę starszą. Zapewne swoją córką opiekuje się tak samo.

Praczyk czasami nie umiała rozróżnić, czy blondyn zachowuje się wobec niej jak facet czy jak ojciec. Zwłaszcza w tych sytuacjach, kiedy wyraźnie widziała jego troskę. Jego wiek jej nie przeszkadzał, nie uważała go też za przeszkodę nie do pokonania, lecz te dziesięć lat różnicy siedziało gdzieś z tyłu jej głowy i lubiło o sobie przypominać, bezczelnie wykorzystując niezbyt wielką pewność siebie dwudziestolatki. Nie miała pojęcia jak walczyć z tymi czarnymi scenariuszami, bo nie potrafiła ich zignorować albo zagłuszyć wspomnieniami ich pocałunku. Wydawał się on odległy nie o kilka tygodni, ale o kilka lat. Niemal zapomniała już jak smakują jego usta.Przypomnienie sobie o ich rozmowie też nie poprawiało humoru, bo Jurij bronił się na wszelkie sposoby przed jej wyznaniem uczuć. I co z tego, że chciał poczekać do jej urodzin, kiedy przestanie być nastolatką, skoro nic dzisiaj nie zrobił?

Negatywne myśli rozmnażały się z niesamowitą prędkością, dotykając kolejnych obszarów ich spotkań. Gdyby wziąć pod uwagę ich dialogi, też nie było się nad czym zachwycać. Jasne, że dobrze się z nim gadało, jednak brakowało jej jakiegoś flirtu, jakichś dwuznaczności, zaczepek czy żartów. Oczywiście, teraz to już szukała dziury w całym. Doskonale przecież wiedziała, że mężczyzna jest bardzo zamknięty w sobie i że różnica w ich stosunkach z początku współpracy a obecnymi dniami jest kolosalna. Zdawała sobie sprawę, że musi konsekwentnie przedzierać się do samego środka jego serca. Widziała, że uśmiecha się na jej widok, a mimo, że sam nie żartuje, to coraz częściej jest rozbawiony jej dowcipami. A co jeśli to wszystko jest oznaką jedynie przyjaźni?

Gdyby tylko była na tyle odważna, żeby spytać się go o to wprost! Nie wyobrażała sobie jednak, żeby w ogóle poruszyć ten temat. Co innego poprosić o rozmowę o czymś co się już stało, tak jak zbierała motywację, aby wyjaśnić ich pocałunek, a co innego wyskoczyć jak Filip z konopi z jej babskimi dylematami.

Złośliwy diabełek odpowiadający za czarnowidztwo, nie pozwolił ani na sekundę na jakąkolwiek jasną, pozytywną myśl. Nie wyglądało też na to, by zamierzał w najbliższym czasie opuścić jej głowę.  Brunetka zaczęła się zastanawiać nawet nad podzieleniem się swoimi obawami z drugą osobą, choć nie wiedziała na kogo się zdecydować. Laura pewnie ją wyśmieje i jedynie potwierdzi jej teorie. Od Grześka mogłaby dostać nieco lepsze, budujące wsparcie, ale wstydziła się opowiadać mu o swoim uczuciowym rozgardiaszu.

Bezsilna wobec ogarniającego ją smutku, w końcu oznajmiła, że zbiera się do domu. Zawodnik, który przez całą ich rozmowę trzymał ją za dłonie, teraz je puścił. Odprowadził ją do przedpokoju i poczekał aż się ubierze, żeby zamknąć za nią drzwi.

- Nie zapomnij czapki – polecił, kiedy zapięła kurtkę.

Jasne, jeszcze mnie odprowadź za rączkę na przystanek, bo jestem małą Darią i sobie nie poradzę sama, pomyślała złośliwie dziewczyna.

Zamiast tego, Gladyr zrobił chyba coś jeszcze gorszego. Złapał nakrycie, podszedł do Klaudii i nałożył je na głowę.  Brunetka prawie powiedziała, że jest wystarczająco dorosła, by ubrać się sama. Prawie, bo ten gest wywołał u niej lekki dreszcz wzdłuż kręgosłupa, kiedy jego palce przesunęły się wolno po uchu, policzku i ostatecznie wsunęły się pod szalik.

Siatkarz pocałował ją lekko w czoło, a po sekundzie ponownie przytknął usta do tego samego miejsca na dłużej. Dziewczyna nie odważyła się wykonać żadnego, najdrobniejszego nawet ruchu, nie chcąc przerywać tej chwili. Jej negatywne nastawienie na moment się nieco uspokoiło, zastąpione nieśmiałą nadzieją.

***

Jurij zamknął oczy. Nie tak to wszystko miało wyglądać. Blondyn chciał na spokojnie przeanalizować swoje uczucia, sytuację, w jakiej się znalazł i ułożyć ją tak, aby każdy element do siebie pasował. Tymczasem los okrutnie z niego zadrwił.

Dzisiejsze wydarzenia potoczyły się zupełnie poza jego kontrolą. Najpierw Praczyk oznajmiła mu, że nie jest nastolatką i wyraźnie czekała na jego ruch. W zasadzie się jej nie dziwił, w końcu sam jej powiedział, że gdy skończy dwadzieścia lat zastanowią się jeszcze raz nad ich relacją. Kłopot w tym, że jak zwykle nie był przygotowany na stające przed nim zadanie. Zbył ją, licząc, że w ten sposób zyska ostatnie godziny na podjęcie ostatecznej decyzji. Nie spodziewał się jednak, że dziewczyna tym razem nie pozwoli się zignorować. Kiedy zobaczył ją obok bloku, w którym mieszkał, kompletnie zapomniał o swoich planach i przemyśleniach. Jej obecność pochłonęła go tak bardzo, że nawet przez ułamek sekundy nie zastanowił się nad swoimi niezdefiniowanymi uczuciami. Całą swoją uwagę poświęcił jedynie dziewczynie.

Jednak właśnie dzięki tym nieprzewidzianym działaniom, podjął ostateczną decyzję. Skoro tak dobrze czuł się w towarzystwie Klaudii, a każdy ich kontakt był coraz bliższy, coraz czulszy i coraz bardziej naturalny, to czy to nie jest najlepszym dowodem na to, by dać im szansę? Nie miał wątpliwości, że brunetce na nim zależy. Jeśli zaś chodzi o niego, myśli i czyny podążały w nieco przeciwnych kierunkach. Wszystkie gesty jednoznacznie wskazywały na głębokie zauroczenie dziewczyną. Wątpliwości pojawiały się dopiero wtedy, gdy zaczynał analizować tą sytuację w swojej głowie. Może powinien zaufać swojej intuicji? W końcu to ona popychała go do tych działań.

Musiał dać sobie szansę. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Marina do niego nie wróci. Może to najwyższy czas, by ruszyć dalej? Choć takie postanowienia o wiele łatwiej wypowiada się na głos niż wykonuje, postanowił przynajmniej spróbować. A jako, że Klaudia wcale nie była mu obojętna, podejmował się tego zadania z ostrożną dozą radości.

***

 Grzesiek zastanawiał się jakim cudem spełnienie jego marzeń mogło wpędzić go w tak podły nastrój. Nie ukrywał, że długo czekał na ten pocałunek z cheerleaderką i spodziewał się, że po tym geście wszystko zacznie się układać. Tymczasem było zupełnie na odwrót. Choć Forowicz odwzajemniła pocałunek, ewidentnie tego żałowała. Dziewczyna w ogóle nie chciała z nim rozmawiać, nawet gdy próbował obrócić całą tą sytuację w żart, mimo, że wcale nie było mu do śmiechu.

Nie wiedział jak teraz powinien się zachować. Z jednej strony żałował, że zdecydował się na ten krok. Wydawało mu się, że Laurze też na nim zależy, widział przecież jak reagowała na jego dotyk i jak odpowiadała na jego zaczepki. Miał wrażenie, że szatynka coraz bardziej się do niego zbliża. A jeśli jednak jej zachowanie było jedynie oznaką sympatii jaką go darzyła? Wściekał się na siebie nie tylko dlatego, że zrujnował całą ich znajomość, ale też z powodu wyrzutów sumienia, które drażniły ją z jego powodu. Nie lubił też milczenia, na które skazywała go Forowicz. Chyba wolałby, żeby dziewczyna wprost powiedziała mu, że ten pocałunek był błędem, lecz ona wolała nie mówić nic, pozostawiając mu jedynie domysły. Chociaż… czy brak słów nie jest wystarczająco wymowny? Skoro pozostawiła tą sytuację bez wyjaśnienia, to czy to nie oznacza, że uważa ją za błąd i wybiera Maksa?

Siatkarzowi trudno było pogodzić się z tym rozwiązaniem. I nie chodziło tutaj o jego teorie, jakoby cheerleaderka nie pasowała do swojego obecnego chłopaka. Chodziło o fakty, a te przedstawiają się tak, że szatynka odwzajemniła jego pocałunek. Gdyby tego nie chciała, odepchnęłaby go, prawda? Nawet jeśli ją zaskoczył, miała czas na reakcję. Mogła się odsunąć albo w ogóle się nie ruszać, ale zamiast tego, ona objęła go i przyciągnęła bliżej siebie. Dopiero pojawienie się tej rudej dziewczyny z jej zespołu, przywróciło ich do rzeczywistości.

Bociek pokręcił głową, nie potrafiąc rozwiązać swojego dylematu. Poddawanie się nie było w jego stylu, lecz momentami wydawało mu się, że to jest najlepszą opcją. Po co miał się jej narzucać? Może lepiej zrezygnować, przestać ranić nie tylko Laurę, ale przede wszystkim siebie. Jak długo wytrzyma kontakt z osobą, którą kocha i z którą nie może być? Jego wrodzony optymizm kiedyś się wyczerpie. Może warto tym razem odpuścić?

- Dzień dobry, panie Grzegorzu – w myśli chłopaka wdarł się kobiecy głos.

Brunet uśmiechnął się do niskiej blondynki.

- Dzień dobry, pani prezes.

- Właśnie pana szukałam. Zapraszam do mojego gabinetu.  

Dodaję dzisiaj, bo jutro mam pierwszy dzień w nowej pracy i obawiam się, że te przeżycia pochłoną mnie tak bardzo, że nie będę miała czasu tutaj zajrzeć :P Dzisiaj wyjątkowo mam parę spersonalizowanych ogłoszeń. Sil, podzielam wszystkie uczucia względem Zaksy. I radość z finału, i smutek z odejścia Jurija. Dla mnie to coś niewyobrażalnego, nie wiem jaka będzie Zaksa bez niego... Agnieszka Nowak, wiedz, że czytasz mi w myślach i rozumiesz moje zamiary, a ja Cię za to wielbię! Anonimowa, która napisałaś komentarz kilka rozdziałów temu - dawno nic mnie tak nie rozczuliło jak Twoje stwierdzenie, że dzięki mnie polubiłaś Zaksę ♥