Rozdział trzydziesty pierwszy - Przeciwne bieguny

Maks doskonale czuł, że traci swoją ukochaną. Od początku nie ufał temu Grześkowi, widział przecież jak patrzył na jego dziewczynę. Nie wiedział jednak jak go powstrzymać przed podrywaniem Forowicz.  Nie mógł mu tego zabronić, bo zostałby tylko wyśmiany. Nie miał wpływu na jego zachowanie. Chyba powinien bardziej skupić się na szatynce, ale jak mógł konkurować z Boćkiem? Ich charaktery całkowicie się od siebie różniły. Laura była zachwycona poczuciem humoru sportowca i jego optymistycznym spojrzeniem na świat. Informatyk nie posiadał tych cech, bo jego domenę stanowił spokój. Próbował walczyć o ukochaną, ale jego romantyzm nie działał na nią tak jak kiedyś. Dlatego, gdy przeczytał o zawodowych kłopotach siatkarza, nie mógł nie poczuć ulgi, choć nie był z natury mściwy ani zawistny. Mimo, że nie do końca rozumiał o co chodzi z tymi sądami i przynależnością klubową Grześka, liczył, że to ukróci jego spotkania z Forowicz. Oczywiście nie życzył mu źle, ale nie ukrywał, że gdyby spełnił się ten scenariusz, w którym sportowiec wróci do Częstochowy, załatwiłoby to całą sprawę w najlepszy z możliwych sposobów. Laura tracąc kontakt z przyjacielem, przestałaby też o nim myśleć i zostałaby z informatykiem. Może to niezbyt honorowa wygrana walkowerem, ale wszystkie inne sposoby zawiodły, a Palowski naprawdę nie wiedział co jeszcze mógłby zrobić.

Jego przemyślenia przerwało pojawienie się szatynki. Serce jak zwykle zabiło mu nieco szybciej na jej widok, a na usta mimowolnie wkradł się uśmiech. Choć dziewczyna odpowiedziała tym samym, w jej oczach czaiło się przygnębienie.

- Hej, kochanie.

Cheerleaderka tradycyjnie przywitała go pocałunkiem, lecz coś się zmieniło. Nie potrafił zdefiniować tej zmiany, wskazać który dotyk albo ruch różnił się od tysiąca ich wcześniejszych pocałunków. Jednak doskonale zdawał sobie sprawę, że coś jest nie tak. Miał nawet teorię czym to jest spowodowane.

- Czymś się martwisz?

- Co? Nie – zaprotestowała Laura, biorąc go za rękę. Te słowa wcale go nie uspokoiły, a wręcz przeciwnie: jedynie potwierdziły jego przypuszczenia.

- Przestań, przecież wiem, że chodzi o Grześka – powiedział ze spokojem.

- Ale kto ci…

- Wszystkie gazety piszą o tych sądowych wyrokach.

Forowicz zrobiła zdezorientowaną minę. Przez moment wyglądała tak, jakby zapomniała jak się nazywa i kim jest. Informatyk odczytał to jako przyznanie się do winy. Jego ukochana naprawdę martwiła się Boćkiem i jego zawodowymi kłopotami. Zamiast cieszyć się spotkaniem, ona myślała o przyjacielu.

Serce Palowskiego od miesięcy stopniowo było rozrywane na pół. Chłopak w zasadzie sam nie wiedział, czy bardziej bolesne jest takie powolne zadawanie kolejnych małych ran, czy może gorzej byłoby, gdyby Laura zerwała z nim z dnia na dzień. Cierpiał coraz bardziej, ale nie potrafił z szatynki zrezygnować. Nie mógł z nią zerwać, bo do końca życie zadręczałby się myślą, że zakończył ich związek z własnej inicjatywy. Kto wie, co przyniesie przyszłość? Może jednak uda im się odratować ich miłość?

- Trochę mi to zaprząta głowę – przyznała w końcu cheerleaderka. – Przepraszam cię, nie chcę się znowu kłócić. Możemy zapomnieć o istnieniu Grześka? Możesz mnie przytulić?

Maks westchnął, obejmując ją ramionami.

- Kocham cię – mruknął, całując ją w skroń.

- Ja ciebie też.

***

Dzień po swoich urodzinach, Klaudia sama nie wiedziała czy nie może się doczekać spotkania z Jurijem, czy wręcz przeciwnie. Na wspomnienie wczorajszych wydarzeń zalewał ją wstyd i radość jednocześnie. Z jednej strony czuła się trochę głupio, że tak naskoczyła na blondyna przypominając mu o swoim wieku. Chciała przecież mu udowodnić, że jest dojrzalsza niż jej rówieśnicy, a tymczasem zrobiła chyba coś zupełnie odwrotnego. Upomniała się o romantyczny związek jakby to był kawałek mięsa, który ekspedientka zapomniała spakować do siatki. Z drugiej strony, po raz pierwszy od tygodni Jurij zbliżył się do niej fizycznie. Choć było to tylko proste trzymanie za dłonie, muśnięcie szyi i pocałunek w czoło, dziewczyna miała wrażenie, że unosi się ze szczęścia nad ziemią. W tych gestach dostrzegała czułość, która pozwoliła na nowo odrodzić się jej nadziei.

Kiedy siatkarz wrócił do domu, początkowo wszystko toczyło się jak zwykle. Gladyr przywitał się ze swoją córką oraz jej opiekunką i przez chwilę porozmawiał z obiema dziewczynami. Potem młodsza z nich wróciła do swojego pokoju, a Praczyk razem z zawodnikiem usiedli w kuchni.

- Jak tam minął ci dzień? Bo wyglądasz jakby coś cię trapiło.

Mężczyzna przelotnie zerknął na brunetkę.

- Zespół nam się sypie. Mówiłem ci, że Łukasz ma kontuzję, no nie? Na dodatek mnie dzisiaj coś zabolało w barku i zamiast treningu siedziałem z fizjo, a Grzesiek został zwieszony i w ogóle ma problemy ze swoim byłym klubem i sądami.

- Słucham?... Co się stało z twoim barkiem? Teraz też cię boli?

- Nic mi nie będzie – uśmiechnął się sportowiec. – Zobaczymy jak będzie jutro, może to jakieś małe naciągnięcie, po którym nie będzie śladu.

- Ale boli cię teraz ten bark? – powtórzyła z przejęciem dwudziestolatka.

- Nie, teraz jest dobrze.

- Mam nadzieję, że jutro też wszystko będzie w porządku.

- Ja też, ale kontuzje są wpisane w mój zawód.

- Wiem, ale i tak się martwię – przyznała, nieco zawstydzona.

 Jurij uśmiechnął się, patrząc na nią ciepło.

- Dziękuję, to miłe.

Na chwilę zapadła między nimi cisza, jakby podkreślająca wcześniejsze zakamuflowane wyznanie. Zanim jednak Praczyk zapytała o kłopoty Boćka, ponownie odezwał środkowy, z małą nutą niepewności w głosie.

- Klaudia, możemy wrócić na moment do wczorajszej naszej rozmowy?

- Tak?

- Wiem, że umówiliśmy się, że poczekamy do twoich urodzin, żeby pogadać… o nas.

Brunetka zdołała jedynie skinąć głową.

- Chciałbym, żebyśmy spróbowali, ale chciałbym, żeby to potoczyło się tak jak należy. To nie znaczy, że nie podoba mi się to, co między nami zaszło, lecz powinniśmy to zrobić po kolei. A zaczęliśmy chyba od końca. Wiesz, co mam na myśli?

Z każdym jego słowem temperatura ciała dziewczyny podwyższała się o kilka stopni. Może i nie było w nich niczego nadzwyczajnego, w końcu to tylko prośba, żeby zwolnili tempo. Teoria, aby potraktować ich znajomość w tradycyjny sposób, trafiła prosto w jej serce. Podobał się jej ten pomysł.

- Chcesz mnie zaprosić na randkę? – wypaliła.

- Tak – powiedział nieco ciszej. – Zgodziłabyś się, żebym ci przygotował któregoś wieczoru kolację? Mogę ci zaproponować tylko moje mieszkanie przez wzgląd na Darię, ale wymyślę jej coś, żeby nam nie przeszkadzała.

- To nic nie szkodzi – wykrztusiła z siebie oniemiała. – Z przyjemnością się zgadzam.

***

Laura miała kompletny mętlik w głowie. Wszystko zaczęło się od Palowskiego, który zauważył jej rozkojarzenie. Przez kilka okropnych sekund dziewczyna była przekonana, że szatyn poznał prawdę i dowiedział się o jej pocałunku z siatkarzem. W ten sposób spełniłby się jej najgorszy scenariusz: Maks zerwałby z nią, zanim chociażby spróbowała naprawić ich rozpadający się od tygodni związek. Cheerleaderka była bowiem pewna, że właśnie tak należało postąpić. Rozmowa z Klaudią uświadomiła jej, że ludzie zbyt szybko rezygnują  z wielu rzeczy, wymieniając je na nowszy model. Podobnie było z nią. Nawet jeśli Grzesiek zamącił w jej życiu, ściągając na siebie sporą część uwagi, czy to było to warte rozwalenia jej półtorarocznego związku?

Forowicz naprawdę chciała zapomnieć o swoim przyjacielu i o całym tym zauroczeniu. Kiedy jednak jej chłopak powiedział jej o problemach Grześka, nie potrafiła przestać o nim myśleć. Doskonale znała sprawę sporu o przynależność klubową Boćka. Atakujący przechodząc do Zaksy twierdził, że nie obowiązuje go żaden kontrakt z poprzednim zespołem, AZSem Częstochowa. Przeciwnego zdania był AZS, według którego zawodnika obowiązywała ustny kontrakt na kolejny sezon. Na początku sezonu zarząd Profesjonalnej Ligi Piłki Siatkowej wydał zgodę na jego grę w Kędzierzynie. Chyba wszyscy myśleli, że sprawa jest załatwiona. Tymczasem właśnie się okazało, że Sąd Odwoławczy orzekł, iż Grzesiek zostanie zawieszony w prawach zawodnika na najbliższe cztery kolejki Plusligi oraz musi zapłacić karę w wysokości dwudziestu pięciu tysięcy złotych, a Zaksa jako jego klub – sześćdziesiąt tysięcy.

Gdy Laura dowiedziała się o tych decyzjach, jej serce zamarło. Szatynka nie umiała opisać swoich emocji. Myślała tylko o tym, jak bardzo zagubiony musi się czuć teraz jej przyjaciel. Pragnęła z nim porozmawiać, pocieszyć go, powiedzieć, że wszystko się ułoży. Mimo, że zawodnikowi uśmiech nie schodził z twarzy, była przekonana, że ta sytuacja go zmartwiła. Na samą myśl o smutnym Grześku, jej samej kąciki ust opadały w dół. Za nic w świecie nie chciała, aby chłopak wpadł w takie kłopoty. Nawet jeśli było to tylko zawieszenie na okres kilku meczów, zdawała sobie sprawę, że takie wybicie z rytmu może mieć katastrofalne skutki. Najbardziej jednak bała się, że coś pójdzie źle i brunet będzie musiał wrócić do Częstochowy i grać w tamtejszej drużynie. Kompletnie sobie tego nie wyobrażała.

Strach o jego przyszłość paraliżował cheerleaderkę. Nie umiała znaleźć źródła tej potężnej obawy. Wmawiała sobie, że po prostu martwi się o swojego przyjaciela, lecz nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że gdyby chodziło o Klaudię, nie stresowałaby się aż tak. Tymczasem na samą myśl, że ten konflikt może rozwinąć się w potężną sądową batalię – bo nie wierzyła, że Bociek razem z Zaksą potulnie spełnią wyroki – łzy stawały w jej oczach.

Chyba nie powinna tak reagować. W końcu chodziło tylko o kolegę, do którego zresztą postanowiła się nigdy więcej nie odzywać. Kłopot tkwił jednak w tym, że serce dyktowało jej całkiem inne zachowania niż rozum. I w tej wojnie głowa ponosiła sromotną porażkę. 

Nie miałam czasu jeszcze sprawdzić błędów, zerknę na nie wieczorem - to raz. Pozwoliłam sobie trochę przeinaczyć rzeczywistość na potrzeby mojego opowiadania i tutaj cały spór o Boćka między klubem AZSu i Zaksy jest nieco przyspieszony w czasie - to dwa. Mam nadzieję, że domyśliliście się, że ta rozmowa z panią prezes na końcu poprzedniego rozdziału dotyczyła właśnie tych problemów Grześka i jego spornej przynależności klubowej - to trzy :)