Rozdział trzydziesty drugi - Wojny serca i rozumu

Upływające godziny wcale nie sprawiły, że Laura przestała martwić się o zawodową przyszłość swojego przyjaciela. Jej panika jednak częściowo ustąpiła miejsca zdrowemu rozsądkowi. Dziewczyna stanowczo nakazała sobie wziąć się w garść. Media na pewno będą śledzić rozwój tej sytuacji i na bieżąco informować o wszystkich nowych postanowieniach. Oczywiście nie były to wiadomości z pierwszej ręki, ale na takich musiała polegać. Mimo, że najchętniej pogadałaby z Boćkiem osobiście, rozeznałaby się w sytuacji, a przede wszystkim zapewniłaby go o swoim wsparciu, nie mogła pozwolić na to, by jej emocje decydowały za nią. Skoro postanowiła, że chce być z Maksem i uratować ich związek, nie powinna w jakikolwiek sposób kontaktować się z siatkarzem. Doskonale zdawała sobie sprawę, że przebywanie w jego towarzystwie nie pomoże w skupieniu się nad Palowskim. Jakby chcąc się dodatkowo zabezpieczyć przed różnymi nieprzewidzianymi zdarzeniami, poprosiła swojego chłopaka, żeby przyjechał po nią po treningu. Przecież z świadomością, że informatyk czeka na nią pod halą, nie zrobi niczego głupiego, prawda?

Jak to często bywa w tego typu przypadkach, rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Jej rozum i serce ponownie zostały zmuszone do walki. Kiedy po zakończonych próbach nie widziała nigdzie Grześka, rozegrała się pierwsza bitwa. Choć głowa podpowiadała, że takie rozwiązanie jest dla niej najlepsze, uczucia przekazywały zgoła coś zupełnie przeciwnego. Patrząc na to logicznie, naprawdę sytuacja nie mogła być bardziej idealna. W końcu właśnie tego chciała – zerwania wszelkich kontaktów z brunetem, aby móc odbudować relacje z Maksem. Poza tym, nieobecność atakującego oszczędzała też wyjaśnień odnośnie tego nieszczęsnego pocałunku. Brak Boćka pozwolił jej ominąć dylematy jak się wobec niego zachować. Skoro więc wszystko ułożyło się tak dobrze, dlaczego czuła się tak źle? Brakowało jej czegoś, czego nie potrafiła zdefiniować.

To dziwne uczucie znikło, gdy natknęła się na swojego przyjaciela w korytarzu prowadzącym do ich szatni. Zagubiony element układanki wskoczył na swoje miejsce, pozbawiając dziewczyny negatywnych emocji. Ta ulga trwała jednak tylko chwilę, zamieniając się w niepewność. Cheerleaderka nie wiedziała jak potraktować chłopaka.

- Hej – odezwała się, lekko poddenerwowana.

- Witaj, Lauro – odpowiedział.

Choć na twarzy siatkarza pojawił się uśmiech, nie był on szczery, a w oczach czaił się smutek. Szatynka doskonale odczytała te emocje, nie potrafiła jednak określić czy to ona jest ich źródłem, czy sądowe wyroki nałożone na Grześka. Niezależnie od tego jej serce ścisnęło się z bólu. Chciała przejąć na siebie całe jego cierpienie, choć trochę go odciążyć. Chciała go mocno przytulić, wyrażając tym swój żal i współczucie. Chciała przychylić mu nieba, żeby wrócił jego optymizm. Jeszcze nigdy żaden człowiek na nią tak nie oddziaływał - poza jej rodzicami. Kiedy jedno z nich miało poważne kłopoty, nieważne czy zdrowotne, zawodowe czy jakiekolwiek inne, niejednokrotnie współodczuwała ich cierpienie, ale dzisiaj pierwszy raz w życiu dotyczyło to innej osoby niż jej mama czy tata. Maks ani razu nie zdołał ją wpędzić w taki stan, choć trzeba przyznać, że on chyba nie borykał się z problemami podobnego kalibru.

- Grzesiek – usłyszała własny głos wypowiadający jego imię. – Czytałam o tych karach, które musisz zapłacić. Strasznie mi przykro, że cała afera o twoją przynależność klubową wróciła w środku sezonu. Mam nadzieję, że uda się to jakoś odkręcić.

- Ja też mam nadzieję – popatrzył jej w oczy. – Dziękuję, że stoisz po mojej stronie.

- Tutaj nie ma innej strony, którą mogłabym zająć. A jak ty się z tym czujesz?

Bociek wzruszył ramionami.

- Nie wiem, wkurza mnie to. Nie miałem z AZSem żadnej umowy podpisanej, mogłem przejść do Zaksy. Potem Częstochowa stwierdziła, że obowiązuje mnie jakiś ustny kontrakt, to jakaś dziecięca wymówka. Ostatecznie zarząd PLPS stwierdził, że mogę grać w Kędzierzynie, więc sprawa na tym powinna się zakończyć. Teraz nagle się okazuje, że mam zapłacić grube pieniądze, jestem zawieszony i w ogóle nie wiadomo co dalej. Potem mam grać w Zaksie czy w AZSie? To wszystko jest bez sensu. Nie chcę się stąd ruszać, ale nie ukrywam, że trochę się boję o to, co będzie dalej…

- Wiem – mruknęła współczująco.

- A w ogóle wiesz, co jest najśmieszniejsze? W tym sądzie, który nałożył na mnie i na klub te wszystkie kary, przewodniczącym jest były prezes AZSu. Na pewno był bardzo obiektywny przy rozpatrywaniu tej sprawy – zironizował.

- Przecież on w ogóle nie powinien się zajmować tym tematem – zaprotestowała.

- Właśnie.

- To co teraz będzie?

- Wczoraj miałem spotkanie z panią Sabiną, naszą panią prezes klubu i z prawnikami. Napisaliśmy jakieś odwołanie czy tam sprzeciw do tych decyzji. Zobaczymy co nam odpowiedzą.

- Aaa, czyli zaprotestowaliście w tej sprawie!

- No oczywiście, że tak, chyba nie myślałaś, że poddam się bez walki?

- W sumie racja – uśmiechnęła się do niego nieśmiało. – To trzymam kciuki, żeby wszystko poszło po waszej myśli.

- Ja też, bo niezbyt mi się podoba wizja zawieszenia na cztery kolejki. Tym bardziej, że Wiśnia i Jurek mają kontuzje, więc nie ma komu grać. Jak jeszcze ja wypadnę ze składu, to nie będzie kolorowo.

- A kiedy macie mieć odpowiedź na to wasze pismo? Jak ona nie przyjdzie do soboty, to będziesz grać w tym meczu?

- Nie wiem kiedy nam dadzą znać, ale jeśli nie odpowiedzą, to chyba nie będę grać. Wiesz, z tego może być więcej szkody niż pożytku, jeżeli potem nie daj Boże się okaże, że kary są podtrzymane, a mecz może się zamienić na walkower.

- No tak… Przewalone, naprawdę liczę, że to się szybko rozwiąże dla ciebie pomyślnie. Wiem, że łatwo mi mówić, ale postaraj się tym tak nie przejmować. Na pewno się skończy dobrze.

- Dziękuję – uśmiechnął się brunet.

- Grzesiek… - powiedziała z niepewnością. – A dasz mi znać jak będziesz wiedział czy oni rozpatrzyli wasze odwołanie pozytywnie? Bo pewnie dowiesz się szybciej niż gazety, a mnie ta sprawa naprawdę martwi.

- Jasne, że tak – zgodził się, rzucając jej pogodne spojrzenie. – Będziesz pierwszym kibicem, który pozna decyzję sądu, obiecuję. Teraz muszę lecieć, bo się trochę zagadaliśmy, a za chwilę zaczynam trening. W razie czego jesteśmy w kontakcie, tak?

- Tak – skinęła głową. – Trzymaj się, Grzegorzu.

Cheerleaderka wychodziła z hali Azoty w o wiele lepszym nastroju niż kiedy do niej wchodziła. Mimo, że nadal przejmowała się przyszłością Boćka, rozmowa z nim trochę ją uspokoiła. Oczywiście nie dało się ukryć, że chłopak przejmuje się całą tą sytuacją – chyba pierwszy raz podczas ich znajomości pokazał jej inne oblicze niż uśmiechnięty optymista, szatynka doceniała, że jest z nią szczery i nie udaje, że kompletnie go nie obchodzą te wszystkie kary. Poza tym, sportowiec walczył o ich wycofanie, a Forowicz wierzyła, że mu się to uda.

Beztroska Laury uleciała, gdy zobaczyła swojego chłopaka z nachmurzoną miną, czekającego na nią koło samochodu. Cheerleaderka nie miała najmniejszego pomysłu jak mogłaby go udobruchać. Nie dość, że kazała mu po siebie przyjechać, to jeszcze musiał czekać na nią, podczas gdy na dworze panowała ujemna temperatura. Nawet nie chciała myśleć o tym, że Palowski męczył się tylko dlatego, że rozmawiała z siatkarzem, z którym nie powinna utrzymywać żadnych stosunków.

- Maks, przepraszam – krzyknęła w jego stronę.

Szatynka ruszyła do auta, gdy nagle na jej drodze ponownie pojawił się przyjaciel. Za jego plecami, czego naturalnie nie mógł widzieć, zbliżał się do nich również informatyk. Zdawała sobie sprawę, że spotkanie ich trójki będzie nafaszerowane podtekstami, kłamstwem i emocjami, lecz nie potrafiła zapobiec tej sytuacji.

- Muszę ci jeszcze coś powiedzieć – odezwał się Grzesiek. – Wiem, że ty chyba nie chcesz o tym rozmawiać, ale ja nie umiem przejść obok tego obojętnie.

Tymczasem Palowski stanął w odległości jednego kroku za sportowcem, mogąc się swobodnie przysłuchiwać jego słowom.

- Posłuchaj, ja… - dziewczyna spróbowała przerwać brunetowi, jednak całkowicie bezskutecznie.

- Nie, Laura, nie będę znowu tego odkładać. Nie musisz komentować tego, co powiem. Chyba wiem co oznacza twoje milczenie i nie mogę mieć o to pretensji. W związku z tym muszę cię przeprosić. Przepraszam, że cię pocałowałem.

- Co takiego?! – zapytał wstrząśnięty Maks.

Gdyby to był film, wszystko pewnie potoczyłoby się w zwolnionym tempie. Najpierw kadr na niedowierzającą twarz chłopaka – zapewne już byłego – szatynki, potem powolny obrót Boćka i jego zaskoczona mina. No i w tym bałaganie jeszcze jedno ujęcie na główną bohaterkę, zupełnie zagubioną, z napływającymi do oczu łzami.

Życie wyglądało inaczej, bo tutaj czas toczył się w swoim rytmie. Spojrzenia błądziły między całą trójką, lecz już po chwili informatyk wyłamał się z tej wzrokowej wojny, odwracając się na pięcie i podążając w stronę swojego samochodu. Cheerleaderka niewiele myśląc pobiegła za Palowskim.

- Proszę cię Maks, porozmawiajmy. 

Dzieciaczki, dodaję dzisiaj, bo jutro jestem cały dzień w pracy i możliwe, że nawet nie odpalę kompa. Czasami będę tak robić, mam nadzieję, ze to nie problem ;)