Rozdział dwudziesty dziewiąty - Urodziny

Początek nowego roku przyniósł ze sobą opady śniegu i mróz. Ósmego stycznia temperatura sięgnęła piętnastu stopni poniżej zera, co oznaczało, że czapka, szalik i rękawiczki powinny towarzyszyć każdej osobie, która opuszczała dom. Klaudia wyzywała się w myślach od największych sierot, kiedy uświadomiła sobie, że ostatnią z tych części ubioru zostawiła w domu, a jako, że i tak już była spóźniona do szkoły, nie mogła po rękawiczki wrócić. Chowanie dłoni w kieszeniach zimowej kurtki średnio pomagało przy takim mrozie, ale za swoją głupotę trzeba płacić. Musiała również odmówić Darii spaceru z sankami, ale na szczęście dziewczynka zgodziła się nadrobić to następnego dnia albo namówić swojego tatę gdy wróci z treningu, choć brunetka miała całkiem inne plany.

Kończyła dzisiaj dwadzieścia lat. Wreszcie przestała być tą nieszczęsną nastolatką, co tak bardzo przeszkadzało siatkarzowi. Zamierzała mu oświadczyć, że wszelkie wymówki już się wyczerpały. Naprawdę liczyła, że nie zostanie odrzucona, bo choć ich stosunki poprawiały się z dnia na dzień, jednak nie była pewna siebie. Wciąż bała się, że to wszystko tylko się jej wydaje. Chyba potrzebowała kogoś, kto kazałby się jej wziąć w garść i zapewnił ją, że cała historia skończy się dobrze, ale nikomu nie mówiła o tej sytuacji. Czuła jakąś wewnętrzną blokadę. Laura pewnie tylko by ją okrzyczała, a Bociek – mimo, że złapała z nim nić porozumienia w tamtej rozmowie przed świętami – ciągle nie był jej tak bliską osobą, by mogła wyznać mu wprost co czuje do swojego pracodawcy. Musiała więc radzić sobie sama. Należało wykrzesać z siebie tylko trochę odwagi, co jak zwykle było zadaniem łatwym tylko w teorii.

Kiedy Jurij wrócił do domu, nie zdążyła nawet się przywitać, bo praktycznie od razu został zaatakowany przez swoją córkę.

- Tato, możemy iść na sanki? – poprosiła. – Pani Klaudia nie chciała mnie zabrać na spacer.

- Jak to?

Choć w jego głosie zabrzmiało oburzenie, Praczyk nie wpadła w panikę. Znała go lepiej, wiedziała, że mężczyzna tylko sprawia wrażenie zdenerwowanego, lecz w rzeczywistości wcale tak nie jest. To taka maniera, którą posiada chyba od urodzenia. Nauczyła się, że nie musi się jej bać. Blondyn nie był na nią zły.

- Pani Klaudia jest głupia i zapomniała rękawiczek, dlatego obiecała, że na sanki pójdzie jutro – odezwała się.

Gladyr podniósł głowę, przenosząc swoje spojrzenie na opiekunkę.

- Cześć – uśmiechnął się, a jego ton złagodniał.

- Hej – odwzajemniła uśmiech.

- Tato, chodź na te sanki – jęknęła Daria. – Przecież jesteś już ubrany.

Sportowiec ciężko westchnął, widząc determinację córki.

- Ale ty nie jesteś ubrana.

Blondynka doskonale zrozumiała aluzję i pobiegła po swoją kurtkę. Jurij popatrzył na opiekunkę niemal z żalem.

- Nie porozmawiamy dzisiaj chyba – przeprosił ją.

- A powinniśmy.

- Coś się stało? – zmartwił się, podchodząc do dziewczyny.

- Mam dzisiaj urodziny – wyznała.

- O! To wszystkiego najlepszego – posłał jej ciepły uśmiech.

- Mam urodziny – powtórzyła znacząco. – Nie jestem już nastolatką.

Zawodnik gapił się na nią bezmyślnie. A później zrozumiał i przez moment zabrakło mu tchu.

- Klaudia…

- Ja nie zmieniłam swojego nastawienia – stwierdziła szybko, patrząc na niego z wyzwaniem.

Mężczyzna potarł skronie, nie za bardzo wiedząc jak się zachować. Przytłaczała go czasami jej pewność siebie. To głupie, bo przecież powinno być na odwrót. To on powinien nadawać ton całej tej znajomości, przełamywać kolejne bariery oraz zabiegać o względy brunetki. Był facetem, więc do niego należało te zadanie. Tymczasem działo się zupełnie inaczej. Nie, żeby jakoś bardzo mu to przeszkadzało, ale zawsze czuł się zaskoczony. Tak samo jak teraz, zupełnie nie przygotował się na jakąś poważną rozmowę. Nie doszedł jeszcze do ładu ze swoimi emocjami. Nadal kochał Marinę, a jednocześnie nie ukrywał, że zależy mu na Praczyk. Czy taki stan rzeczy jest w ogóle możliwy? Czy można darzyć dwie osoby jednocześnie takimi uczuciami?

- Tato, jestem gotowa! – do akcji wkroczyła Daria. – Możemy już iść?

- Jasne – zgodził się. – A my pogadamy jutro, dobrze? – zwrócił się do dziewczyny.

- Jasne.                

Jurij rzucił jej uważne spojrzenie, zastanawiając się czy brunetka jest na niego zła, czy może zrozumiała jego prośbę. Ten upór córki spadł mu dzisiaj jak z nieba. Musiał szybko dojść z sobą do ładu, tylko jak to zrobić w jeden dzień, skoro nie udawało mu się to przez kilka tygodni?

Dwudziestolatka wyszła z mieszkania Gladyrów i pożegnała się z nimi przed blokiem. Skręcili w różne strony, choć rozmyślali o sobie nawzajem. To, co siatkarz wziął za pewność siebie, tak naprawdę z punktu widzenia Klaudii było tylko następnym przypływem odwagi w wyniku złości. Brunetka po raz kolejny poczuła się odtrącona. Znowu ją odpychał bez jakichkolwiek wyjaśnień. Nie mogła wiedzieć o prawdziwych problemach pracodawcy, więc uznała, że to kolejne jego niezrozumiałe zachowanie, kolejny raz w momencie, gdy już była przekonana, że zna go całkiem nieźle. Nie pojmowała dlaczego tym razem ją zbył i miała stuprocentową pewność, że wyjście na sanki to tylko głupia wymówka, aby nie musieć z nią rozmawiać.

Nagle zatrzymała się w połowie kroku. Nie pozwoli się tak traktować. Nie może ciągle dawać mu taryfy ulgowej. Dziewczyna postanowiła zawrócić i poczekać na sportowca. Zdawała sobie sprawę, że nie znajdzie go wśród osiedlowych uliczek, dlatego stanęła przed klatką schodową i wypatrywała jego powrotu. Tym razem wszystko pójdzie po jej myśli. W jej żyłach wciąż buzowała złość, więc nie musiała sobie dodawać odwagi, by powiedzieć mężczyźnie co sądzi o jego ciągłych ucieczkach.

Próbując ignorować coraz bardziej dokuczający jej mróz, układała sobie kolejne przemowy. Powinna najpierw go okrzyczeć, że traktuje go ja zabawkę, czy może podejść do tematu łagodniej i przypomnieć obietnicę sprzed kilku tygodni?

- Klaudia? – w jej rozmyślania wdarł się zdziwiony głos.

Dwudziestolatka śmiało popatrzyła na pracodawcę, ale po kilku sekundach cały jej plan rozsypał się w proch. Wydarzenia zaczęły toczyć się poza jakąkolwiek jej kontrolą. Przejął ją środkowy.

- Co ty tu robisz?

- Czekam na ciebie. Mieliśmy po…

- Wchodź do środka – nakazał, otwierając drzwi.

Po chwili znaleźli się w jego mieszkaniu. Zawodnik szybko pomógł rozebrać się Darii, rozkładając części garderoby na grzejniku.

- Pójdziesz się pobawić albo pooglądać bajki? – poprosił. – Ja muszę porozmawiać z panią Klaudią, dobra?

Mała pobiegła przed telewizor. Gladyr popatrzył ciężko na stojącą przed nim dziewczynę.

- Naprawdę na mnie czekałaś? – zapytał, kiedy weszli do kuchni.

- Tak.

- Jak długo?

- A jak długo was nie było?

- Co? – rzucił z niedowierzaniem, momentalnie znajdując się przy Praczyk. – Czy ty do końca zgłupiałaś? Stałaś na tym mrozie przez ponad pół godziny?!

Wierzchem dłoni dotknął jej policzków, a następnie położył ręce na jej rękach.

- Jesteś przemarznięta – powiedział z troską.

Sportowiec przysunął krzesło bliżej, usiadł naprzeciw brunetki i ponownie ujął jej dłonie. Ten gest, choć bardzo prosty, miał w sobie coś intymnego. Dziewczyna zupełnie zapomniała nie tylko o tym, co chciała mu wygarnąć, ale w ogóle nie potrafiła wydobyć z siebie choć słowa. Jej zdenerwowanie znikło, zastąpione nieśmiałym spojrzeniem.

- Nie jest ci zimno? Może przyniosę ci jakąś bluzę? – zaproponował. – Albo…

- Nie, nie musisz – zaprotestowała. – Nic mi nie będzie.

- Nie chcę, żebyś była chora.

- No tak, Daria zostanie bez opieki.

- Myślę o tobie.

Serce brunetki zabiło szybciej, naturalnie podwyższając w ten sposób temperaturę jej ciała.

- Nie ma o czym mówić – mruknęła.

- No dobrze. A więc masz dzisiaj urodziny. Szykuje się jakaś impreza?

- Nie. Nie przepadam raczej za imprezami.

- Naprawdę?

- Naprawdę – wzruszyła ramionami. – Czemu się tak dziwisz?

- Myślałem, że wszyscy w twoim wieku tylko biegają na dyskoteki.

- Wcale nie. Chłopak mojej koleżanki nie cierpi takich miejsc. Ma bardzo stereotypowy pogląd na imprezy i raczej stara się ich unikać, chyba, że Laurze uda się go wyciągnąć z domu.

Jurij zmarszczył brwi, jakby łączył ze sobą kilka faktów.

- Jak ma na imię ten jej chłopak?

- Maks.

- To nie jest ta Laura, która tańczy na meczach?

- A skąd ty ją znasz? – zapytała Praczyk, czując ukłucie zazdrości.

- Nie wiem nawet jak ona wygląda. Znam ją tylko z opowieści.

Narastający niepokój został uspokojony. Przez chwilę dziewczyna całkiem poważnie bała się, że jej sąsiadka usidliła kolejne męskie serce, a tego by chyba nie wytrzymała. Ze słów siatkarza wywnioskowała jednak, że to pewnie Grzesiek Bociek dzieli się z nim swoimi problemami.

- Rozumiem – stwierdziła krótko, nie chcąc drążyć tematu.

Nie mogła przecież wpadać w obsesję. Nie, gdy Gladyr nadal trzymał ją za dłonie, które ogrzały się już jakiś czas temu.  

Nie jestem do końca pewna czy mi się podoba ten rozdział czy nie. Jak sobie wymyślałam w głowie tą sytuację, wyglądała ona chyba bardziej romantycznie...