Rozdział trzydziesty piąty - Niepewność i łagodność

Jurij postanowił odprowadzić dziewczynę na przystanek i zyskać kilka wspólnie spędzonych minut, czekając z nią na autobus. Kiedy pojazd pojawił się w zasięgu ich wzroku, Praczyk zerknęła niepewnie na blondyna, nie wiedząc jak powinna się z nim pożegnać. Choć randkę zaliczała do udanych, nie było między nimi żadnych fizycznych zbliżeń, poza tym jednym momentem, gdy siatkarz odgarnął jej włosy z twarzy.

- To twój autobus, prawda? – zapytał, a kiedy kiwnęła twierdząco głową, mężczyzna potarł skronie.

Dobrze znała ten gest. Z tego, co zauważyła, używał go zawsze, gdy był czymś zakłopotany albo zdenerwowany. Mogła się jedynie domyślać o co chodziło teraz, więc chcąc oszczędzić mu kłopotu, podziękowała mu za udane spotkanie i jeszcze raz pochwaliła przygotowany przez niego posiłek.

Zamiast odpowiedzieć, Gladyr wyciągnął ręce i po chwili zamknął ją w swoich objęciach, przytulając do siebie. Klaudia z uśmiechem oparła się o jego tors, również otaczając go ramionami. Momentalnie zrobiło się jej na tyle ciepło, że najchętniej pozbyłaby się kurtki, czapki i szalika. Gdy usłyszała za sobą hamujący pojazd, zawodnik uścisnął ją mocniej, tak, że niemal zabrakło jej tchu, lecz dosłownie sekundę później odsunął się od brunetki, ponownie dając jej przestrzeń.

- Musisz iść – powiedział – ale jutro widzimy się na meczu.

Wcale nie chciała odchodzić. Wolała wrócić w jego ramiona, nawet jeśli oznaczało to brak dostępu do tlenu. Nie mogła jednak robić scen niczym rozpieszczone dziecko.

- Do zobaczenia jutro – potwierdziła.

***

Zamiast rozkoszować się wspomnieniami swojej randki, Praczyk odwiedziła swoją sąsiadkę, która nalegała na ich spotkanie z niesamowitym uporem. Jak twierdziła, miała jej coś ważnego do powiedzenia, coś co nie nadaje się na luźną pogawędkę w drodze do szkoły. Kiedy usłyszała relację Laury z minionego tygodnia, zrozumiała dlaczego.

Maks zerwał z cheerleaderką, bo dowiedział się o jej pocałunku z Boćkiem! Klaudia spodziewała się zupełnie innej historii. Szybciej uwierzyłaby, że jej koleżance ukazało się ufo, niż w to, że informatyk ją zostawił. Od zawsze była pewna, że jeśli ktoś zakończy ten związek, to będzie to tylko i wyłącznie decyzja szatynki.

- Przyznam, że jestem w szoku – odezwała się dwudziestolatka po wysłuchaniu sąsiadki. – W życiu nie spodziewałam się, że Maks ciebie rzuci. Wiesz, chodzi mi o to, że on zawsze był w tobie tak bardzo zakochany, naprawdę myślałam, że on jest w stanie wybaczyć tobie wszystko.

- A mnie wcale to nie dziwi – zaprotestowała smutno Forowicz. – Masz rację, że Maks mnie bardzo kochał i właśnie dlatego ze mną zerwał. On jest romantykiem, dla niego pocałunek to coś bardzo głębokiego, gest, który jest wyłącznie zarezerwowany dla jednej osoby, którą się darzy miłością. Poza tym on widział, że Grzesiek nie traktuje mnie jak zwykłą koleżankę. Co gorsze, widział, że na mnie działają jego próby.

- No właśnie, a nie jesteś zła na Grześka? Ostatecznie to on sprawił, że Maks się dowiedział prawdy. Myślisz, że zrobił to specjalnie?

- Nie. Nie sądzę, że to było celowo. On mnie wczoraj przepraszał, ale ja naprawdę wierzę, że to był przypadek. Grzesiek nie widział, że Maks stoi za nim. Zresztą, to nie jest w jego stylu. Wiesz, chodzi mi o to, że on rzeczywiście mnie podrywał, lecz omijał temat Maksa szerokim łukiem. Nigdy nie powiedział nic na jego temat, nie porównywał się z nim, nie przekonywał, że jest od niego lepszy. On tak jakby ma swój kodeks i omija nieczyste zagrania. To znaczy, ja wiem, że mnie pocałował, że dał mi swoją koszulkę na prezent, ale… On nie chciał podjąć decyzji za mnie. Wolał, żebym sama go wybrała, a nie dlatego, że Maks ze mną zerwał i nie pozostało mi nic innego. Po tym pocałunku, gdy go ignorowałam, Grzesiek nie próbował na siłę odbudować kontaktów. Zrozumiał, że wybrałam Maksa i nie kwestionował tej decyzji, wręcz przeciwnie. Poza tym, uważam, że jego przeprosiny za to przypadkowe wygadanie się były szczere.

- Czyli nie jesteś na niego zła? Jakby na to nie patrzeć, to przez niego nie masz szansy odbudować związku.

- Klaudia, pomyśl jaką musiałabym być suką, gdybym go jeszcze o to obwiniała! Nie mam prawa się na niego wściekać, bo to nie on zawinił. To ja. Ja mu na to wszystko pozwalałam, przyjmowałam komplementy, odwzajemniłam pocałunek… Gdybym tylko chciała, mogłabym to ukrócić na samym początku. Zamiast tego zgodziłam się, żeby to się rozwijało coraz bardziej. Dlaczego mam obarczać winą Grześka za coś, na co miał moje przyzwolenie?

Brunetka pokiwała ze zrozumieniem, nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu, że czegoś jej w tym obrazku brakuje. Nieuchwytna myśl, cenne spostrzeżenie , nie dawało jej spokoju ilekroć patrzyła na załamaną Laurę. Nie ulegało wątpliwości, że dziewczyna żałuje tego rozstania, że było ono czymś niepożądanym i że jest z tego powodu smutna, lecz coś tu ewidentnie nie grało.

***

Klaudia musiała pojawić się na sobotnim meczu, nawet pomimo faktu, że Gladyr miał kontuzję wykluczającą go z gry. Zawodnicy, którzy wypadli ze składu, obserwowali spotkanie spoza band reklamowych, razem z resztą sztabu szkoleniowego swojej drużyny. Mężczyzna nie mógł więc usiąść ze swoją córką w rodzinnych trybunach, a jednocześnie ciężko byłoby mu zatrzymać Darię cały czas w ciszy, gdy obok niego pracowali statystycy czy dziennikarze. Dwudziestolatka bez najmniejszych oporów zgodziła się przyjść na halę Azoty. Tym razem jednak nie była pierwsza. Gdy pojawiła się na miejscu, okazało się, że blondyn już na nią czekał, rozmawiając z Grześkiem Boćkiem. Dziewczyna poczuła znajome ukłucie niepokoju, choć zdawała sobie sprawę, że jej strach jest irracjonalny, zwłaszcza w ich obecnej sytuacji. Chyba potrzebowała jeszcze trochę czasu, aby pozbyć się starych przyzwyczajeń.

- Hej – powiedziała, podchodząc do siatkarzy.

- Cześć – odpowiedział jej jedynie brunet. Środkowy uśmiechnął się w ramach powitania.

- Jurij, przepraszam, że się spóźniłam…

- Przecież się nie spóźniłaś – zaprotestował.

- Ale musiałeś na mnie czekać, przepraszam – odezwała się ze skruchą.

- Nic się nie stało – zapewnił ją, kładąc rękę na jej ramieniu. Odsunął ją jednak, zanim jego dotyk zdążył uspokoić Praczyk. – Muszę iść do fizjoterapeutów, żeby porozmawiać o moim barku, możesz już zostać z Darią?

- Jasne.

Mężczyzna pozostawił ją z mieszanymi uczuciami. Nie skupiła się na analizie swoich emocji, bo jej uwagę zajął drugi ze sportowców.

- Mam pytanie – zagadnął.

- Tak?

- I to nie jedno.

- No dobra, strzelaj.

- Kiedy pan Jurij stał się Jurijem?

Klaudia popatrzyła na niego na wpół z ogłupiałą i zawstydzoną miną.

- Czy on ci robi jakąś krzywdę?

- Co?! – rzuciła z niedowierzaniem. – Oczywiście, że nie!

- No bo sam nie wiem, co tu się zdarzyło – wzruszył ramionami. – Przyszłaś tutaj i zaczęłaś go prawie na kolanach błagać o wybaczenie, jakbyś co najmniej naraziła życie Darii na niebezpieczeństwo, a Jurek w ramach zemsty miałby cię na żywca zakopać w śniegu. Na biegunie północnym. A jednocześnie Jurek potraktował cię tak łagodnie, że zacząłem się zastanawiać czy to na pewno on. Ten twój strach w oczach nie pasuje do jego spojrzenia.

- Niby wiem, że między nami jest dobrze, ale ciągle mam wrażenie, że on się na mnie wścieknie – jęknęła bezradnie. – Pewnie to dlatego, że on tak długo się w ogóle do mnie nie odzywał. To mi minie z czasem, mam nadzieję.

- Wygadujesz bzdury, wiesz o tym?

- Nic na to nie poradzę, to jest silniejsze ode mnie. Nie umiem myśleć tak pozytywnie jak ty.

- Och, na chwilę obecną lepiej się na mnie nie wzoruj – stwierdził chłopak, wyglądając przez moment naprawdę żałośnie. – Wiesz jakie jest najlepsze lekarstwo na twoje dylematy? – zagadnął, błyskawicznie wracając do tematu.

Brunetka pokręciła głową.

- Musisz po prostu trzymać się faktów. Czy Jurek kiedykolwiek się na ciebie wściekł? Nakrzyczał na ciebie, był ewidentnie zdenerwowany twoim zachowaniem?

- Tak, raz – przyznała, przywołując w pamięci sprawę jasełek.

- Okej. A ile razy bałaś się, że on będzie na ciebie zły, a ostatecznie nic takiego się nie działo?

Milczenie było dosadną odpowiedzią nie tylko dla Boćka, ale i dla samej Klaudii. Atakujący w banalnie prosty sposób podniósł ją na duchu i przepędził wątpliwości, przynajmniej na najbliższy czas. W jego słowach kryła się prawda, z którą nie sposób było się sprzeczać. Poza tamtym feralnym przedstawieniem, jej stosunki z pracodawcą nigdy nie były napięte. Wyolbrzymiała swój strach zupełnie niepotrzebnie, zwłaszcza teraz, kiedy się do siebie zbliżyli.

Dziewczyna z wdzięcznością uśmiechnęła się do Grześka. Właśnie dlatego tak brakowało jej osoby, z którą mogłaby się podzielić swoją sytuacją i swoimi wątpliwościami. Już sam fakt, że mogła wyrazić na głos swoje obawy i przemyślenia, sprawił, że poczuła się nieco lżejsza. Trafna obserwacja bruneta pomogła jeszcze bardziej. Choć nadal nieco dziwiło ją, że tak łatwo potrafiła się otworzyć przed siatkarzem (zwłaszcza, że sama powtarzała, że zwierzenia jemu nie wchodziły w grę), ani trochę nie żałowała tej rozmowy. 

Elo, elo, pięć dwa zero! Mam wrażenie, że ten rozdział jest taki o niczym. Domyślam się zresztą, że stwierdzenie, że Grzesiek omijał nieczyste zagrania podziała na Was jak płachta na byka, ale no... W następnym rozdziale poprawię tą obserwację. I nie mam weny na tytuły rozdziałów, mam nadzieję, że Was one nie irytują xD