Rozdział trzydziesty szósty - Szczerość

- Posłuchaj, ja rozumiem skąd się biorą twoje myśli. Jurek sprawia wrażenie takiego mruka, któremu na niczym nie zależy i bardziej do niego pasuje wybuchanie gniewem niż wyrozumiałość, ale sama widzisz, że to tylko pozory. Jemu jest trudno wyrazić uczucia, lecz to nie znaczy, że ich nie ma.

- Wiem – mruknęła dziewczyna, wspólnie z Grześkiem obserwując trening cheerleaderek. Córka jej pracodawcy siedziała kilka metrów przed nimi, podziwiając poczynania Laury z resztą drużyny z pierwszego rzędu. – Ja po prostu nie lubię się sama domyślać o co może chodzić, bo zawsze będę twierdzić, że to ja jestem winna.

- Tak jest najłatwiej, prawda? – rzucił siatkarz z pewnym rozkojarzeniem. Jego wzrok błądził za mulatką ćwiczącą na boisku. – Jak ona się w ogóle czuje? Bardzo cierpi? Ona nie chce ze mną rozmawiać o tym rozstaniu i wcale się jej nie dziwię, to moja wina, że Maks ją rzucił.

- Grzesiek…

- Wiem, ty pewnie też mnie o to obwiniasz, ale przysięgam, że nie zrobiłem tego specjalnie! Chciałem, żeby była ze mną, lecz nie w taki sposób. Ja naprawdę…

- Wiem – Praczyk weszła mu stanowczo w słowo. – Wolałeś, żeby cię wybrała z własnej woli, a nie dlatego, że nie ma innej opcji – nieco intuicyjnie powtórzyła wczorajsze słowa sąsiadki, na co chłopak skinął głową. – Jeśli cię to w jakiś sposób uspokoi, mogę cię zapewnić, że Laura naprawdę nie jest na ciebie zła za to co się stało. Ona rozumie, że to był przypadek i nie ma do ciebie żalu, sama mi to mówiła. A to, że nie chce z tobą rozmawiać o Maksie… Wydaje mi się, że trochę jej głupio, w końcu trochę się między wami działo.

- Myślisz, że oni wrócą do siebie?

Klaudia wzruszyła ramionami, zastanawiając się nad sytuacją swojej koleżanki. Nagle poczuła się tak, jakby w jej umyśle zapaliła się lampka, rozjaśniając ciemności. Odnalazła kilka spostrzeżeń, pozornie niezwiązanych ze sobą faktów i zrozumiała, co tak bardzo nie pasowało jej we wczorajszym zachowaniu Forowicz.

- Co zamierzasz teraz zrobić?

- Nic. Laura jasno dała mi do zrozumienia, że chce zostać z Maksem, nie będę się jej narzucał.

Brunetka popatrzyła na niego ze współczuciem. Nie ulegało wątpliwości, że Boćkowi zależało na jej sąsiadce i że cierpiał z powodu nieodwzajemnionej miłości. Dziewczyna uświadomiła sobie jeszcze jedną rzecz. Cheerleaderka wczoraj mówiła, że jej przyjaciel miał swój kodeks moralny i granice, których nigdy nie przekraczał. Praczyk jednak scharakteryzowałaby jego zachowanie nieco inaczej. On po prostu robił tyle, na ile mu pozwalała Laura. To ona wyznaczała granice, a Grzesiek kurczowo się ich trzymał. I teraz, kiedy uznał, że szatynka kocha wyłącznie informatyka, przestał o nią walczyć.

Chciała go pocieszyć, ale po raz kolejny nie wiedziała jak mogłaby to zrobić, nie zdradzając jednocześnie zaufania Forowicz.  Poza tym, pogląd mulatki na jej własne uczucia nadal różnił się od teorii Klaudii, nawet jeśli był im już nieco bliższy niż kilka tygodni temu. Nie powinna opowiadać o tym, co się jej wydaje, gdy sama zainteresowana nie okryła do końca swoich uczuć.

***

Jeden z układów przygotowanych przez zespół Laury był nieco wolniejszą, spokojniejszą sekwencją ruchów do hitu Meza i Kasi Wilk sprzed kilku lat, Sacrum. Część publiczności obserwowała występ cheerleaderek, inni wyszli z hali na papierosa. Siatkarze obu drużyn skupili się na słowach trenerów, a tańczące dziewczyny na swojej choreografii. Podczas refrenu piosenki, mówiącym o objęciach drugiej osoby jako o jedynym miejscu na ziemi, gdzie problemy przestają mieć znaczenie i liczy się tylko bicie serca, nikt nie zauważył spojrzenia, którym mierzyli się Klaudia i Jurij. Choć dzieliło ich kilkanaście metrów, wyraz ich oczu był tak intensywny, że gdyby wzrok stał się czymś namacalnym i widocznym, bijący od niego blask zapewne oślepiłby wszystkich, którzy znajdowali się w obiekcie.

***

Mecz z Jastrzębskim Węglem skończył się szybkim zwycięstwem gości. Po niewiele ponad godzinie kibice mogli opuścić halę Azoty z niezbyt zadowolonymi minami. Zawodnicy Zaksy również nie byli usatysfakcjonowani uzyskanym wynikiem. Zdecydowanie najgorszy mecz w sezonie zagrał Grzegorz Bociek, który ze wściekłym spojrzeniem rozciągał się po spotkaniu.

Laura obserwowała przyjaciela zza band reklamowych, zastanawiając się czy powinna do niego podejść. Dobrze widziała złość w jego oczach i czuła, że musi z nim porozmawiać, jakoś podnieść go na duchu. Z drugiej strony, negatywna energia roztaczana przez siatkarza była dla niej obca, bo nie znała takiego jego wydania. Nie wiedziała czy brunet ma ochotę kogokolwiek teraz widzieć, dlatego też zdecydowała pójść do swojej szatni i pojechać do domu. Kiedy się jednak przebierała, jej myśli ciągle krążyły przy chłopaku. Forowicz byle jak wepchnęła swoje cheerleaderskie stroje do torby i wróciła na boisko, gdzie miała nadzieję zastać jeszcze Grześka.

- Jesteś zły – powiedziała zamiast powitania, siadając obok niego na krzesełku.

Bociek jedynie kiwnął głową. Dziewczyna poczuła się trochę nieswojo, mając wrażenie, że jej obecność jest niepożądana.

– Jeśli chcesz być sam, to mogę zniknąć – zaproponowała niepewnie.

- Zostań – poprosił. – Przepraszam, że jestem taki mrukliwy, wściekam się na siebie.

- Właśnie widzę. Daj spokój, to tylko jeden mecz.

- Przegraliśmy przeze mnie – warknął.

- Z tego co pamiętam, to siatkówka jest sportem zespołowym. Nie możesz brać całej winy na siebie.

- Mogłem zagrać lepiej. Cały czas myślałem o tym zamieszaniu z sądami i karami zamiast skupić się na grze. Jestem zły, że nie potrafiłem się skupić.

Szatynka popatrzyła na niego ze współczuciem. Spór z AZSem ewidentnie odbił na zawodniku swoje piętno. Chciała wyciągnąć rękę, pokrzepiająco poklepać go po ramieniu, uścisnąć dłoń, a nawet przytulić, ale wiedziała, że nie może tego zrobić. Wygnała myśli o dotknięciu chłopaka w najdalszy zakamarek świadomości.

- Każdy na twoim miejscu byłby rozkojarzony. Musiałbyś być chyba cyborgiem, żeby się tym wszystkim nie przejąć, a jesteś tylko człowiekiem, prawda? Mam nadzieję, że tak, bo wolałabym nie przyjaźnić się z jakimś mechanicznym ustrojstwem.

Na twarzy atakującego pojawił się lekki uśmiech, co poprawiło humor również Laurze. Czasami cheerleaderka czuła się jak medium przejmujące nastroje Boćka na własne barki. Nie inaczej stało się teraz, kiedy udało się jej choć trochę polepszyć jego nastrój. Zmniejszony poziom frustracji u chłopaka wpłynął również na nią, nieco ją uspokajając.

- Ale wiesz, że wczoraj przyszło do nas pismo z tego sądu, że według nich ja jestem zawodnikiem Zaksy? A kary są za wykroczenia dyscyplinarne, cokolwiek to według nich znaczy.

- Wiem, właśnie widziałam wczoraj to orzeczenie na necie! – przytaknęła. – Mi się wydaje, że oni już sami nie wiedzą o co im chodzi. Choć z drugiej strony, dobra wiadomość jest taka, że się z Kędzierzyna nie ruszasz.

- No, mi się wydaje, że teraz zrobi się z tego jeszcze większy kocioł. Częstochowa się pewnie wkurzyła, bo oni chyba liczyli, że do nich wrócę.

- Wrócisz ewentualnie na mecz, jak będziecie tam grać – zażartowała.

- Taa, wtedy to na pewno.

***

Jurijowi ciągle dźwięczały w głowie słowa jego młodszego kolegi. Nie tylko te, w których wyrażał dumę, że zdecydował się dać Klaudii szansę i jego optymistyczne prognozy na przyszłość. To miła opinia, wiedział jednak z własnego doświadczenia jak niewiele potrzeba, by z dnia na dzień szczęśliwy związek zamienił się w czarną otchłań bólu i cierpienia. Bardziej poruszyła go ta druga teoria, którą podzielił się z nim Bociek. Ona jest strasznie niepewna siebie, ale to już nie moje zadanie, by ją przekonać o własnej wartości.

Brzmiało to absurdalnie. Jak Grzesiek mógł wygłosić taką głupotę? Przecież to właśnie Klaudia tak uparcie przedzierała się przez wszystkie jego mury. To ona wykonywała pierwszy krok i nie przejmowała się jego odmowami, nadal dążąc do rozmowy o nich. Owszem, pocałunek wyszedł z jego inicjatywy, i choć od tego czasu dziewczyna coraz częściej gościła w jego myślach, odtrącał ją na wszelkie możliwe sposoby. Gdyby była tak nieśmiała jak twierdził brunet, zrezygnowałaby po pierwszej próbie nakłonienia go do dialogu. Albo nawet w ogóle nie podejmowałaby żadnego wysiłku aby go do siebie przekonać. Zachowywała się zupełnie odwrotnie, niejednokrotnie zaskakując go swoimi niezwykle szczerymi ripostami.

Słowa chłopaka nie dawały mu spokoju. Choć z jego własnego doświadczenia wynikało coś odwrotnego, sportowiec nie mógł się przecież mylić. W końcu on też miał dobry kontakt z Praczyk, na płaszczyźnie koleżeńskiej rzecz jasna. Może Klaudia powiedziała Boćkowi coś, do czego wstydziła się przyznać jemu? Sam przecież traktował brunetkę inaczej niż Grześka. Nie przyznał się jej do kilku rzeczy o których wiedział Bociek.

Jeśli atakujący miał rację i dziewczyna naprawdę zmagała się z kompleksami, chciał jej pomóc. Aby to jednak zrobić, musiał najpierw poznać prawdę – taką, jaką ja widzi sama zainteresowana. Z jednej strony głupio będzie tak wprost zapytać się co dręczy Praczyk, ale z drugiej nie za bardzo wiedział jak inaczej dotrzeć do sedna problemu. Z Mariną zawsze mówili sobie o wszystkim wprost, z bezlitosną wręcz szczerością. Choć w wspomnieniu ich ostatniej rozmowy ta szczerość obróciła się przeciw niemu, wcześniej spisywała się bez zarzutu. Potarł skronie, nie chcąc teraz myśleć o żonie. Klaudia. To na niej powinien się skupić.

Przyszło mu to zaskakująco łatwo. 

Ja już może nie będę przewidywać Waszych reakcji, bo widzę, że kiepsko mi idzie :D Wszystkim zaczynającym wakacje życzę, by były one udane i wolno przemijające :P