Rozdział trzydziesty trzeci - Początek i koniec

Dobry humor nie opuszczał Klaudii. Choć nie uśmiechała się do każdego napotkanego przechodnia, czuła w sobie swego rodzaju lekkość. Rzecz jasna doskonale znała jej przyczynę, którą był Jurij.  Chyba trochę nawet nie wierzyła, że to wszystko dzieje się naprawdę – że zdołała przełamać jego obawy i przekonać go, że warto zaryzykować. Gdyby zestawić zachowanie jej pracodawcy z ich pierwszego spotkania, gdy odzywał się do niej tylko dlatego, że wymagała tego sytuacja oraz ich obecną relację, różnica była kolosalna. Praczyk nie do końca była przekonana, że jest ona jej zasługą, ale dzisiaj nie poświęcała swoim wątpliwościom zbyt wiele uwagi. Nie mogła się zamartwiać głupotami, gdy blondyn zaprosił ją na randkę.

Istniała tylko jedna rzecz, której jej trochę brakowało w całej tej radosnej otoczce. Dziewczyna chętnie podzieliłaby się swoim szczęściem z drugą osobą – z przyjacielem, który cieszyłby się razem z nią i udzielił kilka motywujących oraz pokrzepiających rad. Dwudziestolatka nie znajdowała jednak w swoim otoczeniu żadnej osoby nadającej się do tej roli. Jej szkolni znajomi w większości nawet nie wiedzieli, że opiekuje się córką siatkarza, a z rodzicami i rodzeństwem głupio było jej rozmawiać na takie tematy. Zresztą, brunetka nie zaliczała się do ludzi opowiadających bez skrępowania o swoich emocjach. Była raczej skryta i przed niewieloma osobami potrafiła się otworzyć. Tak naprawdę umiała to zrobić jedynie przed Laurą. Mimo to, nie wyobrażała sobie, aby z nią pogadać o Gladyrze. Jej sąsiadka na pewno wyśmiałaby ją, zamiast otoczyć wsparciem. Cheerleaderka była zwyczajnie do niego uprzedzona i Klaudia szczerze wątpiła, aby jej zapewnienie, iż zawodnik wcale nie jest gburem, mogło zmienić opinię dziewczyny.

Dręczący ją problem usunął się w cień, gdy do mieszkania wrócił Jurij. Mężczyzna posłał jej ciepły uśmiech, wzbudzając w niej wspomnienia. Przypomniała sobie tamtą wrześniową środę, kiedy w jej sercu pojawiło się pierwsze ziarenko uczucia do pracodawcy. Pamiętała jak blondyn rozpromienił się na widok swojej córki, pamiętała też swoje marzenie, aby pewnego dnia to na jej widok tak się cieszył. Gdyby ktoś wtedy jej powiedział, że uda się jej tego dokonać, zapewne zostałby przez nią wyśmiany.

- Wiesz, że jednak mam tą kontuzję barku? – odezwał się Gladyr, gdy został z nią sam.

- Przykro mi – zmartwiła się. – To co teraz? Masz jakąś przerwę w grze, rehabilitację albo badania? Boli cię teraz?

- Trochę – przyznał.

- Przykro mi – powtórzyła brunetka, patrząc na niego ze współczuciem.

- Dziękuję. To niestety jest wpisane w zawodową siatkówkę. Nie pierwsza i nie ostatnia taka sytuacja.

- Dla mnie jest pierwsza – zażartowała.

- Racja – uśmiechnął się. – Wiesz, że to oznacza, że nie będziesz musiała tak często pilnować Darii? Nie mogę na razie trenować, żeby nie nadwyrężyć mięśni jeszcze bardziej, więc sam się nią zajmę.

- To kiedy wrócisz do treningów?

- Na pewno nie wcześniej niż w przyszłym tygodniu. Nie martw się, dam ci znać jak będę cię znowu potrzebować.

- Jeśli ta kontuzja się przedłuży, czego ci oczywiście nie życzę, to zobaczymy się kiedyś tam, tak? – spytała, starając się z całych sił ukryć swój smutek. Kiedy nie będzie zajmować się czterolatką, nie będzie też widywać Jurija. Ani trochę nie podobała się jej ta wizja. Zwłaszcza teraz, gdy mieli się umówić na randkę. Choć nie chciała, żeby jej pytanie nie zabrzmiało jak wyrzut, chyba się to nie udało.

- Miałem na myśli to, że nie będę cię potrzebował na naszej płaszczyźnie zawodowej, nie prywatnej. Chyba, że nie chcesz tutaj przychodzić, jeśli…

- Chcę! – zapewniła go zbyt szybko i zbyt entuzjastycznie. Na jej policzki wystąpił rumieniec wstydu.

- Cieszę się – posłał jej uśmiech. – Możemy się też umówić na naszą kolację. Albo obiad jeśli wolisz. Obowiązki zawodowe mnie nie ograniczają, więc widzisz, jest jakiś plus tej kontuzji.

Dziewczyna parsknęła śmiechem.

- Tak, chociaż jeden. To może w piątek? Ja mam wtedy szkolne próbne matury i skończę szybciej. Mogłabym się dostosować do pory, która będzie dla ciebie najwygodniejsza.

- Czternasta ci pasuje? Wtedy bylibyśmy jeszcze sami, bo Daria zostanie w przedszkolu.

- To piątek o czternastej.

Klaudia czuła mieszankę podekscytowania i strachu. Z jednej strony nie mogła się doczekać tego spotkania, w końcu to będzie ich pierwsza typowa randka. Z drugiej trochę się jednak bała. Nie miała pojęcia w co się ubrać, jak się zachować i czy przynieść coś ze sobą. Póki co postarała się odsunąć na bok swoje małe radości i obawy, skupiając się na rozmowie ze sportowcem.

***

Choć Laurze udało się nakłonić Maksa do rozmowy, nie oczekiwała, że wyniknie z niej coś dobrego. Jak mogła usprawiedliwić słowa swojego przyjaciela? Przecież nie wyprze się ich pocałunku, ani nie będzie upierać się, że Bociek kłamał. Nie sądziła, by informatyk zdołał jej wybaczyć tą zdradę, tym bardziej, że ona sama wciąż się o nią obwiniała. Wyrzuty sumienia zaatakowały ze zdwojoną mocą, gdy spojrzała w ciemnobrązowe oczy Palowskiego i ujrzała w nich ból. Jak mogła go tak zranić? Chłopak nie zasługiwał na to, co mu zrobiła. Zawsze był wobec niej uczciwy, nigdy jej w żaden sposób nie skrzywdził i od samego początku kochał ją za bardzo. Dlaczego nie potrafiła tego docenić? Nienawidziła siebie za ogrom cierpienia szatyna, którego to ona była przyczyną.

- Maks, jest mi tak bardzo przykro. Proszę, pozwól mi to naprawić.

- Co naprawić? Ty go pocałowałaś!

- On mnie pocałował, to jest duża różnica – zaprotestowała słabo.

- A ty ten pocałunek odwzajemniłaś, prawda? Tylko nie kłam, że tak nie było. Ostatnio całujesz mnie inaczej, powinienem się domyślić dlaczego. To było po nowym roku, prawda?

Cheerleaderka popatrzyła na niego zakłopotana. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się, że po tamtym incydencie z siatkarzem zachowuje się w jakiś sposób inaczej. A nawet jeśli tak było, zmian upatrywałaby raczej w ogólnym skrępowaniu i postawie ciała, które widać na pierwszy rzut oka, a nie w tak prostych gestach jak pocałunki. Nie było jednak sensu zaprzeczać, skoro Palowski znał ją tak dobrze. Poza tym, jeżeli chciała go odzyskać, nie mogła pozwolić sobie na więcej oszustw.

- To był tylko jeden pocałunek. Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo tego żałuję. Naprawdę mam ogromne wyrzuty sumienia, nie wiem jak mogę cię za to przeprosić ani jak ci to wynagrodzić. Zrobię cokolwiek zechcesz, ale daj mi szansę. To był pierwszy mój błąd, nigdy wcześniej nie zrobiłam niczego tak okropnego. I przysięgam, że to się nie powtórzy.

- Chciałbym w to wierzyć. Niczego nie pragnę bardziej jak wiara w to, że nam się uda, lecz to niemożliwe. Laura, to nie był twój pierwszy błąd. Od kiedy tylko go poznałaś, cały czas poświęcałaś mu swoją uwagę. Sama chyba widzisz jak on się wobec ciebie zachowuje. Specjalnie przychodzi przed swoim treningiem, żeby z tobą pogadać, dzwoni do ciebie z życzeniami noworocznymi i zagaduje na całą godzinę, daje ci osobiste prezenty i pewnie co chwilę podrywa.

- Nie możesz mnie obwiniać za to jak Grzesiek mnie traktuje – zaprotestowała. – Te wszystkie sytuacje wychodzą z jego inicjatywy, a nie z mojej. To nie jest moja wina.

- Laura, naprawdę nie rozumiesz co mam na myśli? Nie chodzi o to, że on się w tobie zakochał i ciągle to udowadnia…

Kompletnie nie zgadzała się z teoriami chłopaka, ale to nie był czas ani miejsce na tego typu dyskusje. Maks miał prawo mówić wszystko, a jej obowiązkiem było przyjęcie na siebie winy.

- To Grzesiek przekracza granicę, nie ja – powtórzyła słabo.  

- Ale ty mu na to pozwalasz. Pozwalasz, żeby mówił ci dwuznaczne rzeczy, pozwalasz, żeby się koło ciebie kręcił, doskonale znając jego zamiary.

Dziewczyna nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na ten zarzut. Dostrzegała w wypowiedzi Palowskiego bezlitosną logikę, wywołującą jeszcze większe wyrzuty sumienia. Spostrzeżenie ani trochę nie mijało się z prawdą.

- Zauważyłaś, że już nawet mi nie mówisz, że mnie kochasz? – odezwał się po chwili informatyk. – Odpowiadasz tylko „ja ciebie też”, tak jakby to cokolwiek znaczyło. Proszę, nie wyznawaj mi teraz miłości – zastrzegł, widząc jak szatynka chce mu wejść w słowo. – Możemy już po prostu rozejść się w swoje strony?

Szatynka kolejny raz zamilkła, niezdolna znaleźć jakiegokolwiek sposobu obrony przed argumentami informatyka. Nie zwracała na to uwagi, lecz miał rację. Nie potrafiła sobie przypomnieć kiedy ostatni raz powiedziała mu te dwa ważne słowa z własnej inicjatywy. I tak doprowadziła do tego, że Palowski z nią zrywał, choć chyba sam nie do końca tego chciał. Jednocześnie nie chciał również ratować ich związku – czy to nie jest najlepsze podsumowanie tego, jak bardzo musiała go zranić? Mogła sobie tylko wyobrażać jak cierpi z powodu swojego złamanego serca.

- To jest nasze rozstanie, tak? – upewniła się.

- Tak – padła odpowiedź, której nie chciała słyszeć.

Chłopak odwrócił się na pięcie, ewidentnie nie chcąc nigdy więcej jej widzieć. Ona sama stała nieruchomo niczym kamień, nie mogąc uwierzyć, że to koniec. Poczucie winy uderzyło po raz kolejny niemal pozbawiając jej tchu. Nie umiała opisać swoich emocji słowami.

Jak mogła go tak zranić?

Nie wiem czy bardziej się cieszę z kwalifikacji do Rio, smucę z powodu śmierci Andrzeja Niemczyka, czy śmieję z densów Grzegorza...