Rozdział drugi - Pragnienia

Klaudia i Laura poznały się ponad dwa lata temu, kiedy to Forowicz z rodzicami przeprowadziła się do Kędzierzyna, zamieszkując piętro wyżej niż Praczyk. Nutka sympatii zawiązała się między nimi już przy pierwszym spotkaniu, gdy rodzice Klaudii zaprosili nowych sąsiadów na zapoznawczą herbatkę. Później polubiły się jeszcze bardziej dzięki codziennym wspólnym podróżom do szkoły. Obie uczyły się w tym samym zespole szkół, choć Klaudia chodziła do ostatniej klasy technikum, a druga z dziewczyn do ostatniej klasy liceum. Jednego z wrześniowych poranków Laura przywitała swoją sąsiadkę w dość nietypowy sposób.

- Spotkałam wczoraj Grześka Boćka – powiedziała.

- Co ty gadasz! – Praczyk ożywiła się. – Wpadliście na siebie na hali? Odezwał się do ciebie jakoś?

- To jest właśnie najlepsze. On stwierdził, że mnie zna.

- Nie wierzę. Serio? Pamiętał cię po tylu latach? Rozmawialiście o…

- W sumie to tak nie do końca pamiętał – Forowicz przerwała koleżance. – Grzesiek co prawda powiedział, że mnie zna, ale nie potrafił skojarzyć skąd. Przedstawiłam się mu, ale on nadal mnie nie kojarzył.

- No ale wiesz, w sumie to dawno temu byliście…

- Wiem, wiem – Laura ponownie weszła Klaudii w słowo. – To żenujące, że tyle o tym myślę.

- Mówiłam ci już milion razy, że nie – dziewczyna posłała koleżance ciężkie spojrzenie.

Nie było to kłamstwo. Praczyk naprawdę rozumiała radość sąsiadki. Dla kibica Zaksy musiało być super sprawą poznać osobiście jednego ze swoich ulubieńców, zwłaszcza w przypadku, gdy spotkało się go już wcześniej, nawet jeśli było to dawno. Co prawda, ten siatkarz nie połączył Laury z Tomaszowem Mazowieckim, ale przyznał, że ją kojarzy. Może wystarczyła chwila głębszego namysłu, by powiązać ją z konkretnym miejscem, a potem odnowić znajomość.

- Trzymam kciuki, żeby cię rozpoznał – wyznała szczerze brunetka.

- Rany, to byłoby świetne – rozmarzyła się Forowicz. – Wiedziałabym o wszystkich zakulisowych zaksowych historiach i może poznałabym zespół. Miałabym informacje z pierwszej ręki, a nie jakieś ochłapy z gazet. Choć oczywiście chciałabym, żeby to były tylko dobre rzeczy, a nie jakieś kontuzje czy coś w tym stylu. No ale tego niestety nie da się uniknąć. A poza tym… - nagle dziewczyna urwała swój monolog. – Kurczę, sorki, że ja tak gadam jak nakręcona. Coś ciekawego u ciebie? Kiedy idziesz do pana Gbura?

- Prosiłam cię, żebyś tak nie mówiła o panu Gladyrze – Klaudia powstrzymała westchnięcie.

- Przestań, nie wiem jak możesz go nazywać „panem Gladyrem”, rozwala mnie to – prychnęła jej sąsiadka.

- On jest moim pracodawcą.

- Jest gburem.

Praczyk nigdy nie opowiedziała koleżance o swojej teorii dotyczącej zachowania sportowca. Miała solidne podstawy twierdzić, że zostałaby jedynie wyśmiana. Laura nie uwierzyłaby w przeżycia z przeszłości, które skutkowały obecnym charakterem pana Jurija – była do niego zbyt uprzedzona. Tym razem jednak miała kontrargument na jej oskarżenia.

- Żałuj, że nie widziałaś jak on się ucieszył wczoraj, gdy wrócił z treningu, a Daria dała mu rysunek. Nie nazwałabyś go już nigdy gburem, pan Gladyr kocha swoją córkę, mogę ci to powiedzieć z całą pewnością.

- No wiesz co, to już byłaby przesada, gdyby nie kochał własnej córki – rzuciła pogardliwie jej koleżanka.

Klaudia postanowiła nigdy więcej nie poruszać tego tematu.

***

Dziewczyna zauważyła go podczas któregoś z obrotów. Stał dokładnie w tym samym miejscu, gdzie spotkali się pierwszy raz i, opierając się o ścianę, obserwował ich poczynania. Szatynka postanowiła udawać, że go nie widzi, dopóki nie skończy zajęć. Mimo to, zastanawiała się co on znowu tu robi. Oczywiście, pewnie przyszedł na swój trening, ale dlaczego nie udał się do szatni jak reszta jego kolegów? Zresztą, czy to ważne? Forowicz odepchnęła od siebie myśli i skupiła się na układzie, krokach oraz rytmie muzyki.

- Dobra, kończymy na dziś – zarządziła Olka, kapitan drużyny. – Niezła robota, brawa dla was!

Cheerleaderki pozbierały swoje rzeczy i ruszyły w stronę wyjścia. Podobnie jak dwa dni temu stał tam jeden z siatkarzy. Dziewczyny rzuciły mu zdziwione spojrzenia, choć częściowo spodziewały się już na którą z nich czeka sportowiec.

- Lauro – odezwał się chłopak, zatrzymując szatynkę.

- Grzegorzu – odpowiedziała, kiwając mu głową. – Czyżbyś potrzebował mej rady?

- Zaiste nie tym razem, niewiasto – zaprzeczył Bociek. – Pozwoliłem sobie zwrócić twoją uwagę, o pani, albowiem wiem, żeśmy się już spotkali.

- Doprawdy? – zdziwiła się Forowicz.

- Los splótł koleje naszych ścieżek kilka lat temu w trakcie edukacji, gdyśmy pobierali nauki w szkole podstawowej. Tyś, o pani, uczęszczała do klasy pierwszej, gdym ja chodził do czwartej.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

- Mości panie, jestem w zachwycie, iż pańska pamięć zna tak odległe czasy.

- Czyżby panienka też nosiła mój obraz w swym sercu?

- Li jedynie w pamięci – zaprzeczyła Forowicz, ledwo powstrzymując śmiech. – Wybaczy pan, muszę oddalić się tymczasem. Czeka na mnie powóz, bym mogła wrócić do domostwa mego.

- Czyżby czerwony ogier? – zainteresował się atakujący, mając zapewne na myśli miejski autobus.

- Skądże. Czarna klacz.

- Zatem nie marnotrawię więcej pani czasu. Do zobaczenia, Lauro.

- Do zobaczenia, Grzegorzu.

***

Czarna klacz w rzeczywistości była czarną mazdą, którą jeździł jej chłopak. Ukochany Laury był od niej starszy o trzy lata i studiował informatykę. Para poznała się dwa lata temu na imprezie, a byli razem od osiemnastu miesięcy. Maksymilian Palowski swoim wyglądem kompletnie nie przypominał stereotypowego przedstawiciela swojego zawodu. Przewyższał swoją dziewczynę o pół głowy, miał krótkie, ciemnobrązowe włosy i piwne oczy. Na nieco pociągłej twarzy często widniał szeroki uśmiech przyciągający spojrzenia kobiet. Maks nie posiadał muskulatury jak siatkarze, których Forowicz spotykała na hali Azoty, ale nie był też chudzielcem. Z pewnością zaliczał się do przystojnych facetów, ale sam chyba nie za bardzo zdawał sobie sprawy ze swojej urody, będąc wiernym tylko jednej osobie.

- Cześć, kochanie – przywitał szatynkę i czule ją pocałował. – Jak było na treningu?

- Dobrze – uśmiechnęła się. – Wyobraź sobie, że zaczepił mnie Grzesiek.

- Naprawdę?

Palowski był doskonale poinformowany o łączącej ich przeszłości. Zawodnik i jego dziewczyna chodzili do tej samej podstawówki, choć on uczęszczał trzy klasy wyżej. Jednak już od najmłodszych lat Bociek reprezentował swoją szkołę w przeróżnych formach aktywności fizycznej. Może właśnie dzięki temu jego ukochana zapamiętała tego chłopaka i z takim entuzjazmem śledziła jego sportową karierę. Mimo, że nigdy z nim nie rozmawiała ani nie miała żadnego bezpośredniego kontaktu, ucieszyła się jak dziecko, gdy miejscowy klub siatkarski podał informację, że jej „znajomy” z dzieciństwa podpisał dwuletni kontrakt właśnie w Kędzierzynie. Szatyn z przymrużeniem oka traktował całą tą ekscytację Laury. Dlaczego niby młody utalentowany atakujący miałby pamiętać kogoś z najmłodszych lat? Tym bardziej, że nigdy nie zamienili ze sobą nawet słowa. Niemniej jednak szczęście szatynki było dla niego najważniejsze, więc w gruncie rzeczy życzył jej, by zaprzyjaźniła się z siatkarzem, choć uważał taki scenariusz za mało prawdopodobny. Oczywiście, tą opinię zostawił dla siebie.

- Tak, wczoraj i dzisiaj. I wyobraź sobie, że mnie pamięta.

- Chyba sobie żartujesz! – w oczach Maksa malowało się autentyczne zdziwienie.

- Mówię serio. Choć ty uważałeś, że Grzesiek mnie nie pozna – dodała z lekkim wyrzutem.

- Wcale tak nie uważałem – oburzył się chłopak.

Znowu mnie przejrzała, pomyślał jednocześnie.

- Przestań, wiem, że nie wierzyłeś, że on mnie zapamiętał.

- Za dobrze mnie znasz, nic się przed tobą nie ukryje – szatyn pocałował dziewczynę w skroń.

- Dokładnie – posłała mu cwaniacki uśmiech. – Nigdy o tym nie zapominaj, kochanie.

- Dobrze – kiwnął głową. – To opowiesz mi jak to było z tym twoim Bocianem?

- No nie wiem, chyba nie zasłużyłeś – zażartowała Forowicz, lecz widząc minę swojego ukochanego, czym prędzej przeszła do opisania dwóch spotkań z siatkarzem. – Po prostu wczoraj mnie zaczepił i przyznał, że skądś mnie zna. A dzisiaj zagadał jeszcze raz i powiedział, że chodziliśmy razem do szkoły podstawowej. To tyle, niedowiarku.

W głębi duszy, Forowicz wiedziała jednak, że to nie wszystko. Podała swojemu chłopakowi mocno okrojoną relację z jej kontaktu z atakującym. Klaudii opowie dzisiejszą sytuację w całkiem inny sposób, ale przecież nie wypada przed swoją drugą połówką rozwodzić się nad poczuciem humoru Grzegorza, które naprawdę ją rozbawiało. Jakkolwiek by się on nie zachowywał, szatynka kochała informatyka.

- Przepraszam – odezwał się skruszony. – Rzeczywiście, myślałem, że on ciebie nie pozna, ale wiesz, że szczerze ci życzyłem, żebyście się zakolegowali. I cieszę się, że tak się stało. Mam nadzieję, że twoje marzenia o tej przyjaźni się spełnią. Chcę dla ciebie jak najlepiej.

Dziewczyna popatrzyła głęboko w jego brązowe oczy.

- Wiem o tym, kochanie – przyznała i mocno pocałowała Maksa.

Poprawiałam ten rozdział dziesięć razy, żeby Laura nie wyszła na hotkę, tylko zwykłą dziewczynę, która jest wierna swojemu ukochanemu, a na Grześku jej zależy wyłącznie jako na koledze, który wprowadzi ją za kulisy ulubionego zespołu. 

Wiedzcie, iż nadal nie jestem zadowolona i mam wrażenie, że mi się to nie udało.