Rozdział trzeci - Zaproszenie

Kiedy zobaczył ją pierwszy raz, od razu wiedział, że skądś ją kojarzy. Był pewien, że już się spotkali, nie potrafił jednak jej powiązać z danym miejscem. W rysach twarzy dziewczyny dostrzegł jednak coś znajomego. Dodatkowo jej charakterystyczna, ciemna skóra. W Polsce nie spotyka się mulatek aż tak często. Przez jakiś czas głowił się nad pochodzeniem szatynki, aż w końcu wszystko sobie przypomniał. Gdy zaczął krok po kroku cofać się w swoją przeszłość, dotarł do podstawówki i wiedział, że to jest to. Przecież rzeczywiście chodził do szkoły z ciemnoskórą dziewczynką. Co prawda nigdy z nią nie rozmawiał, ale będąc dzieckiem trudno jest pohamować ciekawskie spojrzenia w stronę kogoś, kto nie był taki jak pozostali. Zawsze się na nią patrzył, gdy mijali się na korytarzu. Oczywiście, nigdy jej nie dyskryminował z uwagi na odmienny kolor skóry, lecz nie mógł nie zwracać uwagi na jej inność. Dlatego też ciemna karnacja dziewczyny mówiła mu wiele więcej niż imię. Być może na jakichś szkolnych apelach padło jej nazwisko, ale kto by je pamiętał po tylu latach? Zwłaszcza, że „Laura” było całkiem zwyczajnym imieniem, w przeciwieństwie do brązowej skóry.

Tak, pamiętał ją. Podczas tych lat, które on spędził na treningach, by stać się klasowym atakującym, ona żyła sobie gdzieś tam i wyrosła na piękną nastolatkę, nabierając odpowiednich krągłości w odpowiednich miejscach. Jej klatka piersiowa już nie była płaska, a talia prosta. O nie, Laura swoją figurą zdecydowanie nie przypominała dziecka. Przypominała nimi kobietę.

***

Jedyne rygorystyczne zasady, z których zdawał sobie sprawę Jurij Gladyr, to te wobec swojej córki. Daria miała wyznaczony czas na komputer, telewizor, a także określoną godzinę kąpieli i snu. Taryfą ulgową były weekendy, gdy mogła pobawić się godzinę, dwie dłużej. W niedzielę znoszony był też zakaz słodyczy, a siatkarz pozwalał dziewczynce na kilka łakoci. To były surowe reguły, ale mężczyzna wierzył, że wyjdą jej na dobre.

- Tatooo… - blondynka wdrapała się na jego kolana.

Środkowy doskonale wiedział co to oznacza. Gdy Daria chciała go o coś poprosić, zawsze siadała na kolanach i miała tą swoją słodką, proszącą minę.

- No co tam, wyłudzaczu? – uśmiechnął się. – Jeśli pytasz o słodycze, to nie ma szans, dzisiaj jest czwartek.

- Nie chcę słodyczy.

- Nie wierzę własnym uszom! – Jurij teatralnie złapał się za serce, udając zdziwienie.

- Czy pani Klaudia może przyjść tutaj ze swoimi braćmi? Proszę, proszę, proszę!

- A co to znowu za pomysł?

- Pani Klaudia opowiadała mi dzisiaj o nich. Mają na imię Łukasz i Karol i też mają cztery lata, jak ja. I wiesz, że są do siebie tak podobni, że identyczni? Pani Klaudia mówiła, że są blisiniakami.

- Chyba bliźniakami – poprawił ją Gladyr, parskając śmiechem.

- Tak, bliźniakami. Oni się często bawią w wyścigi albo Gdzie jest Pepe. Pani Klaudia obiecała, że też mnie nauczy, ale wolałabym się pobawić z nimi. Czy Łukasz i Karol mogą do mnie przyjść?

- Zobaczymy, dobra? Muszę porozmawiać najpierw z panią Klaudią.

- Ale ona na pewno się zgodzi!

- Zobaczymy – powtórzył stanowczo blondyn. – Idź obejrzeć dobranockę, a potem do kąpania i do spania.

Gdy jego córka pobiegła spełnić te polecenia, mężczyzna zatrzymał się na chwilę myślami przy młodej opiekunce. Nie ukrywał, że był do niej nastawiony bardzo sceptycznie. Ledwo co osiągnięta pełnoletność, ostatni rok nauki w szkole średniej i przygotowywania do matury raczej nie przemawiały na jej korzyść. Kiedy otrzymał jej CV, momentalnie je odrzucił, nie chcąc, by jego dzieckiem opiekowało się inne dziecko, z tym, że trochę od Darii starsze. Dopiero gdy musiał rozstać się z kolejną nianią, zastanowił się nad kandydaturą dziewiętnastolatki. Nagle to, że była młoda, stało się jej atutem, a nie wadą. Poprzednie zatrudniane przez niego kobiety miały ponad czterdzieści lat i zbyt mocno ingerowały w jego życie, próbując wychowywać małą według własnych sposobów zamiast tych zleconych przez niego. Może myślały, że wiedzą lepiej co dla jego córki jest najlepsze, a może po prostu nie potrafiły uszanować jego zasad. Jurij pomyślał, że nastolatka nie będzie tak bezczelna. W końcu nie miała własnych dzieci, więc dostosowałaby się do jego zaleceń. Okazało się, że pani Klaudia świetnie wykonywała swoje obowiązki. Dziewczyna była sumienna, nie zadawała niepotrzebnych pytań, a Daria zdawała się ją polubić i nauczyła się przy niej kilku nowych zabaw, co też zapisywał jako plus na konto Praczyk. Zawodnik był z niej zadowolony.

***

Gdy szatynka późnym wieczorem zalogowała się na swoim Facebooku i zobaczyła w powiadomieniach, że ktoś wysłał jej zaproszenie do znajomych, przekornie pomyślała, że to pewnie atakujący. Kiedy kliknęła odpowiednią ikonkę, rozwinęła się lista na szczycie której widniało nazwisko właśnie Grzegorza Boćka. Dziewczynie mimowolnie otworzyły się usta ze zdziwienia. Chwilę później rozciągnęła je w pełnym zadowolenia uśmiechu i zaakceptowała zaproszenie.

Nie musiała czekać zbyt długo na jego następny krok. Gdy wyskoczyło jej okienko rozmowy z siatkarzem, nie zdziwiła się aż tak bardzo. Co najwyżej, uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Grzegorz Bociek: witaj Lauro

Laura Forowicz: witaj, Grzegorzu

Grzegorz Bociek: co tam słychać u mojej koleżanki?

Laura Forowicz: łohoho, nie wiedziałam, że już się kolegujemy! :D

Grzegorz Bociek: no przecież

Grzegorz Bociek: wspólne dzieciństwo zobowiązuje

Laura Forowicz: Ciebie zobowiązuje tak bardzo, że aż potrzebowałeś dwóch dni, żeby sobie mnie na dobre przypomnieć

Grzegorz Bociek: skąd, od razu wiedziałem kim jesteś

Grzegorz Bociek: musiałem tylko trochę stopniować napięcie, żebyś się bardziej cieszyła z naszego spotkania

Laura Forowicz: pfff

Laura Forowicz: a kto powiedział, że się z niego cieszę?

Grzegorz Bociek: wyczytałem to z Twoich oczu

Laura Forowicz: hahaha

Laura Forowicz: nie rozśmieszaj mnie xD

Grzegorz Bociek: ale ja jestem całkowicie poważny

Laura Forowicz: jak uważasz :P

Grzegorz Bociek: tak uważam :)

Grzegorz Bociek: a kiedy masz następny trening?

Laura Forowicz: w przyszłym tygodniu

Laura Forowicz: w poniedziałek bodajże

Grzegorz Bociek: dopiero?

Grzegorz Bociek: co za żal

Laura Forowicz: a czego się spodziewałeś? :D

Grzegorz Bociek: no, że jutro znowu mi umilisz czas przed treningiem!

Laura Forowicz: no cóż, przykro mi

Laura Forowicz: tym razem będziesz musiał porozmawiać z kolegami z drużyny zamiast mnie :P

Grzegorz Bociek: a kto powiedział, że chodzi mi o rozmowę?

Grzegorz Bociek: koledzy z drużyny dla mnie tak nie zatańczą :(

Laura Forowicz: hahaha, jeśli ich poprosisz, to może się któryś skusi :D

Grzegorz Bociek: może tak, ale wolałbym zobaczyć Ciebie

***

Przedostatni weekend września zapowiadał się słonecznie. Temperatura co prawda nie przekraczała osiemnastu stopni, ale na niebie nie było ani jednej chmurki, dzięki czemu na dworze panowała rześka atmosfera. W taką pogodę nie wypadało siedzieć w domu. Przeciwnego zdania były panie przedszkolanki, które nie pozwoliły wyjść dzieciom na plac zabaw. Brunetka odebrała Darię z placówki, mając wrażenie, że nauczycielkom zwyczajnie się nie chciało przypilnować tych wszystkich kilkulatków przy ubieraniu się. Dla dziewczyny grzechem było zmarnowanie takiego ładnego dnia, a jej mała podopieczna najwyraźniej podzielała tą opinię.

- Pani Klaudio, a możemy pójść na plac zabaw? – poprosiła.

- Wiesz co, myślę, że to super pomysł – zgodziła się Praczyk. – Zdaje mi się, że widziałam na twoim osiedlu piaskownicę i huśtawki.

- To super! – ucieszyła się blondynka. – A możemy pójść do domu po moje zabawki?

- Jasne.

Jako, że niebieskooka od razu po szkole szła po córkę Gladyra do przedszkola, miała ze sobą torbę z książkami. Brunetka postanowiła zostawić ją w mieszkaniu pana Jurija, żeby nie musieć ze sobą dźwigać tego ciężaru. Gdy Daria zbierała wiaderko, foremki i łopatkę, Praczyk wyciągnęła ze swojej torby telefon komórkowy oraz paczkę chusteczek, chowając je do kieszeni kurtki, a resztę zostawiła w korytarzu. Po chwili obie wyszły z mieszkania i ruszyły na plac zabaw.

Choć dziewiętnastolatka planowała, że spędzą na dworze maksymalnie pół godziny, bardzo szybko straciła poczucie czasu. Razem z małą dziewczynką bawiły się fenomenalnie, robiąc babki z piasku, huśtając się czy zjeżdżając ze zjeżdżalni. Klaudia ani razu nie popatrzyła na zegarek. Do rzeczywistości przywołała ją dopiero dzwoniąca komórka. Kiedy uświadomiła sobie, która jest godzina, poczuła jak kamienna pięść zaciska się na jej żołądku.

- Halo – odezwała się, odbierając połączenie pana Jurija.

- Gdzie pani jest? – usłyszała pytanie, a obręcz strachu zmniejszyła swoją średnicę, mocniej ściskając wnętrzności niebieskookiej.

- Poszłyśmy z Darią na plac zabaw – wyjaśniła, siląc się na spokój. – Przepraszam, ja…

- Na ten osiedlowy? – mężczyzna bezceremonialnie wpadł jej w słowo.

- Tak, ale…

- Dobrze, w takim razie już tam idę.

- Ale ja mogę przyprowadzić Darię do domu. Już się zbieramy.

- Nie, nie trzeba. To jest blisko, więc zaraz tam będę – powiedział środkowy i rozłączył się. 

Zdaję sobie sprawę, że nie przeczytałam Waszych rozdziałów i bardzo za to przepraszam! Postaram się jak najszybciej je wszystkie nadrobić :)