Rozdział pierwszy - Iskra

- Okej, dziewczyny, ostatni raz – krzyknęła instruktorka Zaksa Cheerleaders, ustawiając się na swoim miejscu. – Cztery, trzy, dwa i…!

Osiemnastka dziewczyn rozpoczęła kolejną próbę układu przygotowywanego na rozpoczęcie sezonu. Ich poczynania obserwował od kilku chwil jeden z siatkarskich mamutów – Grzegorz Bociek. Niebieskooki brunet z zaciekawieniem wodził wzrokiem za jedną z nich. Nie chodziło o to jak świetnie się ruszała – choć nie można było jej odmówić talentu i zmysłowości – ale o jej twarz. Zawodnik skądś ją kojarzył, nie mógł sobie tylko przypomnieć skąd. Na sto procent gdzieś już ją wcześniej widział. Nieznajoma była podobna do kogoś, kogo znał. Patrząc na akrobacje, które prezentowała na parkiecie, próbował znaleźć jakiś punkt zaczepny, który poprowadziłby go do tożsamości dziewczyny. Kłopot w tym, że nic mu z tych prób nie wychodziło. Kiedy upatrzona przez niego cheerleaderka wolno przesunęła dłonią wzdłuż swojej talii, nie wychodziło mu jeszcze bardziej.

- Grzesiu, a co ty robisz? – usłyszał pytanie. – Naoglądałeś się za dużo amerykańskich seriali?

Chłopak z lekkim zawodem przeniósł spojrzenie na swojego klubowego kolegę. Wojtek Ferens patrzył na niego z rozbawieniem.

- Słucham? – mruknął zdezorientowany brunet.

- Szukasz sobie pomponiary na narzeczoną? To taka typowa para, sportowiec i cheerleaderka.

Bociek przewrócił oczami.

- Daj spokój.

- Skończ bujać w obłokach i przygotuj się na trening.

- Jasne, sztywniaku. Zaraz przyjdę.

Przyjmujący wzruszył ramionami i poszedł do szatni. W międzyczasie dziewczyny dokończyły swój układ. W samą porę, ucieszył się. Przechodzące obok niego cheerleaderki rzucały mu zdziwione spojrzenia, ale nie próbowały go zagadywać. Całe szczęście, bo siatkarz nie chciał ich po chamsku olewać, a musiałby to zrobić, jeśli miał zaczepić tamtą znajomą nieznajomą.

- Cześć – odezwał się bez cienia skrępowania.

Nie obchodziło go kilkanaście głów zwróconych nagle w jego stronę. Aktualnie interesowała go tylko jedna z nich, w której utkwił swój wzrok. Gdy dziewczyna popatrzyła mu w oczy, kąciki jego ust jakby mimowolnie powędrowały w górę.

- Hej – odpowiedziała z równie wielką pewnością siebie.

Spodobało mu się to. Ona sama w sumie też.

- Wiem, że to słaby tekst na podryw, ale my się już chyba gdzieś spotkaliśmy.

Szatynka zatrzymała się przed nim. Jej koleżanki ich wyminęły, udając się do swojej szatni, ale atakujący zwrócił uwagę na ciemną karnację cheerleaderki. Nabrał jeszcze większego przekonania, że skądś ją zna.

- Tak, to zdecydowanie beznadziejna zaczepka – przyznała.

- Tylko, że ja mówię serio. Naprawdę cię kojarzę – zaprzeczył. – Może ty mnie też?

- Owszem, z telewizji.

Zawodnik spróbował ukryć śmiech pod politowaniem.

- Już się gdzieś spotkaliśmy – powtórzył z uporem. – Jak się nazywasz?

- Laura – przedstawiła się.

Bociek lekko zmarszczył brwi. Nic mu to nie mówiło. Chyba nigdy nie poznał żadnej dziewczyny o takim imieniu, a jednocześnie im dłużej patrzył na szatynkę, tym bardziej wydawała mu się znajoma.

- Raczej jednak się nie spotkaliśmy, bo nie wyglądasz jakbyś dostał nagłego olśnienia – cheerleaderka doskonale odczytała jego minę. – Na razie, Grzesiek.

Uśmiechnęła się do niego pożegnalnie i odeszła w stronę wyjścia. Chłopak jedynie odprowadził ją wzrokiem.

***

Czteroletnia Daria Gladyr była dzieckiem bardzo posłusznym oraz spokojnym. Przez ponad miesiąc od kiedy Klaudia zaczęła się nią opiekować, dziewczynka nie sprawiała jej żadnych problemów. Zawsze z chęcią przystawała na jej pomysły, zgadzała się na każdą wymyśloną zabawę. Czasami próbowała negocjować i przekonać dziewiętnastolatkę, by pozwoliła jej pograć na komputerze dłużej niż przeznaczony jej na to czas, ale obywało się bez płaczu czy teatralnego tupania nogami. Można powiedzieć, że obie całkiem nieźle się ze sobą dogadywały. Mała może niekoniecznie była tym rozkosznym typem dziecka, które rozbraja każdego dorosłego i niekoniecznie zarażała innych swoją energią, ale miała w sobie dużo pogody ducha. Brunetka nie rozumiała jakim cudem te wszystkie poprzednie niańki zostały zwolnione. Daria nie wymagała szczególnego podejścia, wystarczyło poświęcić jej minimum swojej uwagi i kreatywności, aby się nie nudziła.

Może nie chodziło o dziewczynkę, tylko o jej ojca. Często się słyszy, że dobry szef jest podstawą dobrej pracy. Pan Gladyr nie był złym pracodawcą… ale nie można też stwierdzić, że dobrym. Pod względem materialnym nie mogła narzekać. Cotygodniowa wypłata zawsze przychodziła na czas i w całości. Gorzej jeśli chodzi o samego mężczyznę.

Ukrainiec z polskim obywatelstwem już na rozmowie kwalifikacyjnej był mrukliwy i zdystansowany. Później, gdy zaczęła opiekować się jego córką, nic się nie zmieniło. Siatkarz nigdy nie odzywał się do niej więcej niż wymagała tego absolutna konieczność. Słowa, które do niej kierował dotyczyły głównie spraw organizacyjnych: o której odebrać Darię z przedszkola, co dać jej do zjedzenia, kiedy położyć ją do spania. Blondyn nigdy się nie spytał jak minął dzień, czy dziewiętnastolatka poradziła sobie z opieką nad małą, czy zdarzyło się coś o czym powinien wiedzieć. Teoretycznie zapewnił ją, że w razie jakichkolwiek problemów, Klaudia mogła z nim porozmawiać, lecz praktycznie rzecz ujmując, jego postawa była tak chłodna, że dziewczyna nawet nie pomyślałaby o tym, żeby się do niego odezwać.

Brunetka dobrze pamiętała reakcję swojej sąsiadki, a jednocześnie szkolnej koleżanki, gdy powiedziała jej, że będzie pilnowała córki Jurija Gladyra. Laura, która interesowała się siatkówką w stopniu ponadprzeciętnym (choć w zdrowym tego słowa znaczeniu) i kibicowała Zaksie na każdym meczu, kompletnie zaskoczyła ją swoją postawą.

- Mówisz o tym Juriju Gladyrze? – zapytała, robiąc wielkie oczy. – Tym siatkarzu?

- Dokładnie tym samym, którego podobizna jest przyklejona do autobusu MZK – potwierdziła.

Klaudia czekała na jęk zazdrości.

- Serdeczne wyrazy współczucia – powiedziała dziewczyna i wcale nie wyglądała jakby żartowała.

- Słucham?

- Współczuję. Naprawdę. Nie chciałabym cię demotywować, ale nie mogłaś trafić gorzej. Gladyr jest największym burakiem jaki chodzi po ziemi. On się nie uśmiecha. Nigdy. Jeśli zdobędzie punkt, wygra mecz, zdobędzie Puchar Polski. Pooglądaj sobie zdjęcia z zeszłego roku. Cały zespół się cieszy i świętuje, a on łazi ze swoją skwaszoną miną. Tak jakby miał wyjebane na to wszystko. On odmawia wszelkich wywiadów. Ma w dupie kibiców. Nie ma co marzyć o autografie, nie wspominając już o wspólnym zdjęciu. Kiedy zespół bierze udział w jakichś akcjach promocyjnych albo charytatywnych, Gladyr ma to w dupie i na nie nie przychodzi. On nikogo nie lubi. Jego zresztą też nikt. Nie zazdroszczę ci, że będziesz pracować u tego gbura. Pewnie cię będzie traktować jak największe zło świata. Tylko się tym nie przejmuj, on wobec wszystkich tak się zachowuje.

Podsumowując, Laura zmieszała Jurija Gladyra z błotem i nie wystawiła mu pozytywnej opinii. Uważała go za egoistycznego idiotę. Dziewiętnastolatka powinna uwierzyć w jej osąd. W końcu jej koleżanka od kilku lat śledziła Plusligę i wiedziała o zawodnikach wiele więcej niż ona. Znała ich lepiej, na pewno się nie myliła. Brunetka powinna jej posłuchać.

Powinna.

Nie zrobiła tego.

Nie chodziło o to, żeby się zwolnić. Nie, jej sąsiadka nie to chciała jej zasugerować. Laura nakreśliła jej raczej charakter sportowca, by dziewczyna nie przejmowała się jego zachowaniem. Stało się zupełnie na odwrót.

Klaudia nie przyjęła wersji cheerleaderki. Mężczyzna rzeczywiście był taki jak go opisano – chłodny i wycofany – ale Praczyk upatrywała przyczyn takiego postępowania w zupełnie innych źródłach. Nie wierzyła w samolubstwo Ukraińca. Widziała jak patrzy na swoją córkę i zdecydowanie zależało mu na kimś więcej niż on sam. Nawet jeśli pan Gladyr nienawidził świata, to istniały w nim wyjątki, które darzył miłością.

Po kilkutygodniowej pracy u siatkarza, brunetka sama przekonała się o prawdziwości słów swojej koleżanki. Mężczyzna nigdy się nie uśmiechał, jednak zamiast go za to potępić, dziewczyna odczuwała coś w rodzaju żalu. Dziewiętnastolatka miała wrażenie, że pan Jurij musiał przeżyć coś strasznego, coś co sprawiło, że stał się takim a nie innym człowiekiem. Raczej mu współczuła niż była zła za tą zimną obojętność.

Jej stosunek do pracodawcy nie zmieniał się aż do pewnej wrześniowej środy. Początkowo wszystko działo się tak jak zwykle. Ukrainiec wrócił ze swojego treningu z typową dla siebie nachmurzoną miną.

- Dzień dobry – przywitała się Klaudia.

To chyba jedyne słowa których się nie wstydziła do niego powiedzieć, mimo, że pan Gladyr nigdy jej na nie nie odpowiedział. Czasami odmrukiwał jej ledwo słyszalne „bry”, lecz najczęściej – tak jak i dziś – skinął jedynie głową. Później przybiegła do niego Daria.

- Cześć tato! Popatrz co dla ciebie narysowałam – dziewczynka podała mu namalowany przez siebie obrazek.

- Ojejku, to naprawdę dla mnie? Dziękuję, słońce.

Zawodnik się rozpromienił. Gdzieś zniknął jego dystans, a zamiast niego pojawił się prawdziwy, szczery uśmiech. Praczyk nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jego twarz wyglądała teraz całkiem inaczej, lepiej. Dziewczynie poprawił się humor.

Pomyślała (zupełnie irracjonalnie), że chciałaby, aby na jej widok pan Jurij też się tak rozpromieniał. 

Z moich ogłoszeń na dziś, mam tylko trzy sprawy. Jeden: miejsce na informacje o nowych rozdziałach jest w zakładce SPAM. Dwa: zakładka z Bohaterami została zaktualizowana w niedzielę, jeśli macie ochotę zapoznać się z nią bliżej, to zapraszam. Trzy: ostatnie przesłanie, a najważniejsze - dziękuję za komentarze! Początki zawsze są trudne, nigdy nie lubiłam startować z nowym opowiadaniem, nie wiedząc jak zostanie przyjęte, ale Wy mi udowadniacie, że nie piszę tylko dla siebie za co dziękuję :)
EDIT: Matko sałatko, zapomniałam o wiadomości numer cztery! Cztery: akcja opowiadania rozgrywa się w sezonie 2013/2014 :)