Rozdział piąty - Szara rzeczywistość

- Ja też mam coś do opowiedzenia – odezwała się Laura, gdy jej koleżanka skończyła swoją historię o Juriju Gladyrze.

- A ja nawet wiem co – wpadła jej w słowo brunetka. – Widziałam, że jesteście znajomymi na fejsie.

- Nooo! – mulatka uśmiechnęła się. – Niedowierzałam, gdy zobaczyłam to zaproszenie, ale cieszę się. 

- Też bym się cieszyła na twoim miejscu, w końcu właśnie na to liczyłaś – odwzajemniła uśmiech dziewczyna. – A dzisiaj idziesz na halę?

- Tak. Wiesz, w tym wszystkim najlepsze jest to, że Grzesiek jest taki powalony, on mnie rozbawia. Mówiłam ci o tej rozmowie stylizowanej na dawną polszczyznę, gdy mi mówił, że zna mnie z podstawówki. Potem on do mnie napisał na fejsie i też się tak zachowywał. To znaczy pisaliśmy normalnie, ale rozśmieszał mnie tymi swoimi tekstami.

- Jakimi?

- Pisał mi na przykład, że będzie mu smutno, że mnie nie zobaczy w piątek przed treningiem i się użalał, że nikt dla niego nie zatańczy. Albo wczoraj wieczorem pisaliśmy ze sobą i jakoś z kontekstu wyszło na to, że on mi zaproponował, żebym przyszła do niego poszukać  nakolanników, bo gdzieś je rzucił, a ja na pewno je znajdę. Choć momentami zastanawiałam się czy na pewno chodzi mu tylko o nakolanniki. Co za głupek.

- Co ty mi tu gadasz? – na twarzy Klaudii malowało się osłupienie.

- Nie no, pewnie tylko mi się wydaje – zbagatelizowała  Forowicz.

- Myślisz, że on cię podrywa? – brunetka nadal drążyła temat.

- Daj spokój, nawet jeśli, to nie ma szans, mnie te wszystkie teksty co najwyżej śmieszą. Kocham Maksa. Myślę, że on po prostu ma taki charakter.

***

Laura nie ukrywała, że nie potrafi doczekać się dzisiejszego treningu. Oczywiście wszystko przez atakującego, z którym znajomość rozwijała się w tak szybkim tempie. Dziewczyna rzecz jasna wierzyła, że pozna Boćka osobiście, ale nie spodziewała się, że to potoczy się tak błyskawicznie. Z natury optymistyczna szatynka była przekonana, że jakoś załapie kontakt z zawodnikiem, lecz rzeczywistość przerosła jej najśmielsze oczekiwania. Cieszyła się z całej sytuacji nie tylko dlatego, że znała się z siatkarzem swojej ulubionej drużyny i mogła dowiadywać się o ważnych dla jej zespołu rzeczach z pierwszej ręki czy też z powodu odnowionej znajomości z dzieciństwa. Największym powodem jej szczęścia wydawał się charakter bruneta. Nigdy nie zamieniła z nim nawet słowa, mimo, że chodzili do tej samej szkoły, więc nie wiedziała jaki jest prywatnie. Śledziła losy Grześka, bo była dumna, że chłopak z jej miejscowości wybił się z szarego tłumu i osiągał coraz więcej w siatkówce, w związku z tym miała niejasne przesłanki o jego pogodzie ducha i wielkiemu optymizmowi. Nie mogła jednak wywnioskować nic więcej. Prawdziwy Bociek okazał się przesympatycznym zawodnikiem o poczuciu humoru, które naprawdę ją rozbawiało. Mulatka nie sądziła natomiast, by teorie Klaudii miałby mieć coś wspólnego z prawdą. Może czasami zawodnik mówił jej coś dwuznacznego, lecz dla dziewczyny nie znaczyło to więcej niż żart. Grzesiek po prostu posiadał taki a nie inny rodzaj dowcipu.

Wszystkie te powody sprawiały, że szatynka myślami krążyła przy hali Azoty, zastanawiając się co takiego wymyśli dzisiaj jej nowy kolega. Czy będzie udawać obrażonego, że nie przyszła do niego i nie pomogła mu poszukać nakolanników, czy może z dumą oświadczy, że poradził sobie sam? Nie wątpiła, że atakujący nie pozostawi tej sytuacji bez komentarza.

Jadąc na trening wyobrażała sobie kolejne scenariusze z nią i Boćkiem w roli głównej, dołączając do tego swoją własną reakcję. Było to zupełnie do niej niepodobne, gdyż nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tego typu sprawami. Zawsze szła na żywioł, zachowywała się spontanicznie, ufając swojej odwadze. Nie planowała co komu powie i dlaczego. Wręcz przeciwnie, ufała intuicji i mówiła to co myślała w danej chwili.

Kiedy jednak weszła do szatni, jej myśli skupiły się na zbliżającym się treningu i ćwiczonych choreografiach. Laura zapomniała o siatkarzu, zatracając się w czymś, co kochała znacznie bardziej: tańcu.

***

Jeśli Praczyk myślała, że piątkowa sytuacja, gdy środkowy był wobec niej taki miły i uprzejmy, zmieni coś w ich relacjach, to grubo się pomyliła. Dziewczyna naprawdę miała nadzieję, że po tym jak mężczyzna się do niej uśmiechnął, rozmawiał z nią, a nawet trochę żartował, będzie między nimi inaczej. Klaudia nie liczyła na no, że zawodnik zacznie jej opowiadać anegdotki z treningów, ale spodziewała się przynajmniej cienia uśmiechu albo pełnej odpowiedzi na jej „dzień dobry” zamiast tradycyjnego już skinienia głowy. Żadna z tych rzeczy nie miała jednak miejsca. Pan Gladyr zachowywał się jak zwykle, milczący i ponury.

Choć brunetka udawała, że w ogóle jej to nie obchodzi, to w głębi duszy czuła się zraniona. Zdawała sobie sprawę, że to głupie, w końcu jedyne czego mogła oczekiwać od mężczyzny to uczciwość w ich relacjach pracownik-pracodawca i zdecydowanie to otrzymała. Prosić o więcej uchodziłoby za bezczelność, lecz Praczyk kompletnie nie zwracała na to uwagi. Zależało jej, by pan Jurij dopuścił ją do siebie bliżej, choć oczywiście wiedziała jak bardzo jest to irracjonalne. Czuła się dobrze, gdy piątkowego popołudnia jej kontakt z zawodnikiem był tak normalny. Z jednej strony się trochę stresowała i uważała, żeby nie palnąć jakiejś głupoty, ale z drugiej miała dziwne wrażenie, że mogłaby mu powierzyć wszystkie swoje najgłębsze tajemnice i zostałaby zrozumiana. Dlatego ten kolejny zwrot akcji (a może raczej powrót do szarej rzeczywistości) tak ją bolał. Oczywiście, nie był to ten rodzaj bólu, który spędzał sen z powiek, wyciskał łzy z oczu i odbierał życiu wszystkie kolory, lecz to zachowanie pana Gladyra wpędziło ją w pewien smutek. Nie do końca potrafiła go określić czy zdefiniować, ale wyraźnie go czuła. Smutek i swego rodzaju tęsknotę za siatkarzem, który mógłby się rozpromienić nie tylko na widok swojej córki.

***

Żaden z tak starannie układanych przez Laurę scenariuszy się nie spełnił. Nie dlatego, że Bociek wymyślił coś zupełnie innego, aby zaczepić cheerleaderkę, ale dlatego, że w ogóle na nią nie poczekał, tak jak to robił poprzednimi razy. Minęli się tylko, gdy Forowicz ze swoimi koleżankami szły do szatni po treningu, a siatkarz na siłownię. Chłopak przywitał się z nią swoim tradycyjnym „witaj Lauro” i posłał jej uśmiech, ale nic poza tym. Nie zatrzymał się, nie zagadał, nie dał w żaden sposób po sobie poznać, że pamięta ich facebookowe rozmowy. Zupełnie jakby to nie on je prowadził.

Mulatka nie do końca potrafiła określić jak się z tym czuje. Z jednej strony mówiła sobie, że w ogóle ją to nie obchodzi, z drugiej jednak trochę się zezłościła, a z trzeciej było jej przykro.

No bo co z tego, że się do niej nie odezwał? Miał do tego prawo, może spieszył się na swój trening, a może po prostu nie chciało mi się z nią gadać. Czy to dla niej takie ważne? Grzesiek był tylko kolegą, nie musieli ze sobą codziennie rozmawiać. Jej życie się od tego nie zawali, tym bardziej, że tak na dobrą sprawę on wcale aż tak dużo dla niej nie znaczył.

Jednocześnie zdenerwowała się na atakującego, bo to głupie zachowanie rodem z gimbazy. W jednym tygodniu normalnie ze sobą gadali, a w następnym nie będą się do siebie odzywać? Nie rozumiała o co mu chodzi, przecież nie miał za co się obrazić. Dlaczego teraz zmienił swoje nastawienie? Irytowało ją to, wolała, gdy sytuacja jest jasna. Po co zapraszał ją  na fejsie, skoro teraz nie zamierzał z nią rozmawiać?

Przy tych wszystkich uczuciach był też smutek. Co prawda jej kontakt z zawodnikiem trwał zaledwie tydzień, ale przez ten krótki czas zdążyła go trochę polubić i nie chciała stracić takiego kolegi. Poza tym to zawsze jest przykre, gdy ktoś nagle zmienia swoje nastawienie, niejako zapominając o wspólnych dobrych chwilach.

Wszystkie te wątpliwości nie dręczyły jej jednak aż tak bardzo. Praktycznie gdy tylko wyszła z hali, jej myśli zajęły się bieżącymi sprawami. Szatynka skupiła się nad obowiązkami, a kiedy spotkała się z Maksem, kompletnie zapomniała o dziwnym zachowaniu atakującego. Dopiero wieczorem, gdy włączyła facebooka do jej głowy ponownie wkroczył Grzesiek.

Grzegorz Bociek: witaj Lauro

Laura Forowicz: no nie wierzę!

Laura Forowicz: witaj, Grzegorzu

Laura Forowicz: to my jednak ze sobą rozmawiamy?

Grzegorz Bociek: a dlaczego mielibyśmy nie rozmawiać? :O

Laura Forowicz: no właśnie nie wiem, sam mi powiedz

Laura Forowicz: się tak dzisiaj przywitałeś, że myślałam, że się obraziłeś za coś

Grzegorz Bociek: no co Ty!

Grzegorz Bociek: przecież się uśmiechnąłem, nie zauważyłaś?

Laura Forowicz: w sumie zauważyłam

Laura Forowicz: ale innymi razy też zagadywałeś i coś mi nie pasowało :P

Grzegorz Bociek: miło wiedzieć, że tęsknisz za rozmowami ze mną na żywo

Grzegorz Bociek: ale pomyślałem, że Twoje koleżanki z zespołu pomyślą, że zostałaś cheerleadarką tylko dlatego, żeby mnie poderwać

Grzegorz Bociek: i nie chciałbym, żebyś miała przeze mnie takie problemy :)

Laura Forowicz: hahaha

Laura Forowicz: skąd ten pomysł, że chciałabym Cię poderwać? xD

Grzegorz Bociek: bo jestem przystojny i wysportowany

Laura Forowicz: taaa, aż mdleję z zachwytu!

Laura Forowicz: a skąd wiesz, że jestem cheerleaderką od tego roku?

Laura Forowicz: mogłam nią być też w poprzednim sezonie

Grzegorz Bociek: och, gdybyś nią była to na pewno by to nie umknęło mojej uwagi

Grzegorz Bociek: zapamiętałbym Cię

Zdaję sobie sprawę, że dzisiaj nie ma zbyt wiele akcji, ale takie rozdziały przejściowe też muszą się tu pojawiać. Oczywiście, rozumiecie to, prawda? ;>