Rozdział czwarty - Druga twarz

            Po telefonie swojego pracodawcy z Klaudii uleciała cała beztroska. Chciałaby na chwilę być Laurą, mieć jej pewność siebie i odwagę. Niestety, los poskąpił jej tych cech charakteru, więc czekając na pana Gladyra, nieco stresowała się tym, co mogło się wydarzyć. Dziewczyna nie do końca potrafiła określić jego emocje, ale ciągłe wpadanie jej w słowo podczas ich rozmowy, bezdyskusyjne stwierdzenie, że sam do nich przyjdzie oraz chłodne usposobienie mężczyzny raczej nie wróżyło nic dobrego. Brunetka miała nadzieję, że pan Jurij pozwoli jej przynajmniej się wytłumaczyć. Nie liczyła na zrozumienie, więc przygotowywała się psychicznie na jego naganę. 

          Jakieś dziesięć minut później siatkarz pojawił się na placu zabaw. Blondynka radośnie pobiegła przywitać się z tatą, a Praczyk przez chwilę wyobraziła sobie jak ucieka przed pracodawcą w całkiem przeciwną stronę. Szybko jednak wzięła się w garść i podeszła do zawodnika.

- Dzień dobry – przywitała się i po raz pierwszy w życiu ucieszyła się ze skinienia głowy zamiast słów. Dzięki temu mogła od razu wyjaśnić swoje zachowanie. – Przepraszam, straciłam poczucie czasu. Jest taka ładna pogoda, Daria sama poprosiła, żebyśmy tu przyszły. Ja też o tym myślałam. Kiedy przyszłam do przedszkola, dzieci siedziały w środku, a na dworze jest tak pogodnie, szkoda było tego nie wykorzystać. Myślałam, że zostaniemy tutaj pół godziny, ale tak dobrze się bawiłyśmy… Przepraszam.

Klaudia zaczęła się plątać we własnych zeznaniach. W zasadzie już sama nie wiedziała z czego chciała się usprawiedliwić i za co uzyskać wybaczenie. Milczenie pana Jurija było dla niej większą karą niż wypowiedziane wprost słowa oskarżenia i pretensji. Słowa, które nie padły.

- Jasne, rozumiem – odezwał się mężczyzna. – Następnym razem niech pani zostawi kartkę, żebym po prostu wiedział co się dzieje.

Nagle dziewczyna poczuła się jak największy głupek wszechświata.

- Rzeczywiście, powinnam o tym pomyśleć, przepraszam.

- Spokojnie.

Choć sama nie wierzyła, w to co się przed nią rozgrywa, to jednak tak wyglądała rzeczywistość. Środkowy nie tylko jej nie okrzyczał, a wręcz – i to nie był wymysł wyobraźni – uśmiechnął się do niej. No dobra, nie był to hollywoodzki, olśniewający uśmiech, lecz jedynie ledwie zauważalne uniesienie kącików ust ku górze. Mimo to, dziewczyna przez chwilę poczuła się naprawdę wyjątkowo. Oczywiście, zdawała sobie sprawę, że jej uczucia są trochę infantylne, więc szybko przywołała się do porządku.

Daria pozbierała swoje zabawki i razem ze swoim ojcem oraz opiekunką wróciła do domu. Dziewczynka szła między nimi, trzymając za jedną rękę zawodnika, a za drugą brunetkę, która nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w trójkę wyglądają jak rodzina. Dziwnie się czuła w takiej konfiguracji. Co więcej, mała blondynka ciągle o czymś mówiła. Najpierw opowiedziała Gladyrowi jak minął jej dzień, potem pogadała z Klaudią o swojej najlepszej koleżance z przedszkola, a na samym końcu wróciła do tematu bliźniaczego rodzeństwa Praczyk, zmuszając obojga dorosłych do wspólnej rozmowy. 

- Tato, miałeś się zapytać pani Klaudii o Łukasza i Karola – przypomniała.

***

To nie był pierwszy raz, kiedy Laura okłamała swojego chłopaka. Robiła to już nieraz, ale wcześniej były to drobne oszustwa, których wymagała sytuacja – gdy szykowała dla niego urodzinowe przyjęcie niespodziankę albo gdy nie chciała mówić o swoich problemach. W przypadku dzisiejszej sytuacji, wyglądało to trochę inaczej. Dziś pierwszy raz poczuła się winna, że mówi Maksowi rzeczy niezgodne z prawdą. Kiedy chłopak zagadnął ją o nową fejsbookową znajomość, zareagowała całkowicie spontanicznie.

- No tak, Grzesiek wysłał mi zaproszenie – powiedziała wymijająco.

- On tobie czy ty jemu?

- On mi – przyznała, wzruszając ramionami jakby w ogóle jej to nie obchodziło. – Ja nigdy nie wysłałabym facetowi zaproszenia, to oni powinni zaczynać znajomości.

- Nie no spoko – uśmiechnął się szatyn. – A piszecie ze sobą?

Z pozoru całkiem niewinne pytanie przyprawiło ją o szybsze bicie serca. Znając Maksa, on nawet nie brał tego na poważnie. Zapewne zapytał o to tylko dla zasady, ale na pewno nie pomyślał, że jego ukochana rzeczywiście rozmawia z Boćkiem przez facebookowy komunikator.

- Przestań, oczywiście, że nie – prychnęła.

- Pytam tylko z ciekawości, nie bądź na mnie zła. Przecież wiem, że z nim nie piszesz – usprawiedliwił się informatyk.

Forowicz miała wyrzuty sumienia, wspominając tą sytuację. Szatyn wierzył  jej bezgranicznie i dziewczyna czuła się podle nadużywając jego zaufania. Z drugiej strony nie chciała jednak, bo dowiedział się on o jej rozmowach z siatkarzem. Sama w sumie nie wiedziała dlaczego. Przecież kochała swojego chłopaka, tylko on się liczył, a Grzesiek był dla niej jedynie kolegą.

W rozmyślania szatynki wdarło się charakterystyczne plumknięcie facebookowego komunikatora.

Grzegorz Bociek: witaj Lauro

Grzegorz Bociek: co tam u Ciebie słychać?

Laura Forowicz: witaj Grzegorzu

Laura Forowicz: a dziękuję, wszystko dobrze :)

Laura Forowicz: a u Ciebie?

Grzegorz Bociek: jakoś leci ;)

Laura Forowicz: zadowolony, że jutro się widzimy?

Grzegorz Bociek: jasne, umieram z niecierpliwości!

Laura Forowicz: wiedziałam :D

Grzegorz Bociek: widzisz jak mnie dobrze znasz :D

Grzegorz Bociek: a rozmawialiśmy dopiero dwa razy

Grzegorz Bociek: to dobrze rokuje na przyszłość

Laura Forowicz: haha

Laura Forowicz: no oczywiście xD

Grzegorz Bociek: to skoro mnie tak dobrze znasz, to może wiesz gdzie są moje nakolanniki?

Grzegorz Bociek: bo gdzieś je rzuciłem i nie mogę znaleźć

Laura Forowicz: ale ja nigdy nie byłam u Ciebie w mieszkaniu

Laura Forowicz: więc nawet nie znam potencjalnych miejsc, gdzie mogłeś je posiać

Grzegorz Bociek: już się wpraszasz do mnie?

Grzegorz Bociek: szybka jesteś :D

Laura Forowicz: wcale nie! :D

Laura Forowicz: nie udawaj, że nie wiesz co miałam na myśli

Grzegorz Bociek: nie no spoko, bez stresu

Grzegorz Bociek: jak dla mnie, możesz wpaść nawet teraz

Laura Forowicz: ale ja nie znam adresu

Laura Forowicz: a poza tym jest już późno

Laura Forowicz: nie pijam kawy po dwudziestej trzeciej

Grzegorz Bociek: a kto powiedział, że będziemy pić kawę?

Laura Forowicz: to co, mam przyjść tylko poszukać Twoich nakolanników? xD

Grzegorz Bociek: tak, byłbym wdzięczny

Grzegorz Bociek: chyba, że masz jakieś dodatkowe motywy swojej wizyty? ;>

***

Gdy poniedziałkowego poranka dziewczyny spotkały się w swojej wspólnej drodze do szkoły, każda z nich miała coś do opowiedzenia drugiej. Jako pierwsza swoją historię przytoczyła Klaudia, opisując koleżance piątkowe popołudnie, kiedy kompletnie straciła poczucie czasu, tak, że ojciec Darii musiał do niej dzwonić, by dowiedzieć się dlaczego nie zastał ich w domu i gdzie się podziewają.

- Żałowałam, że nie jestem tobą – przyznała Praczyk. – Ty byś się pewnie bez problemu wytłumaczyła. Ja straciłam rozum i się wygłupiłam. Byłam tak zestresowana, że pan Gladyr będzie na mnie zły, że plątał mi się język kiedy go przepraszałam i tłumaczyłam, że za bardzo nas pochłonęła zabawa i nie wróciłyśmy do mieszkania.

- Naprawdę? – na twarzy szatynki malowało się zdziwienie i politowanie jednocześnie. – Przestań, nie masz się kogo bać tylko pana Gbura. Mówiłam ci, że on wszystkich traktuje jak śmieci.

- No i właśnie dlatego byłam taka zdenerwowana, bo spodziewałam się, że on mnie okrzyczy. Nikt nie lubi być ganiony, a jakby nie patrzeć on jest moim szefem. Nie chciałam być zwolniona…

- No chyba mi nie powiesz, że ten debil cię zwolnił, bo zabrałaś Darię na plac zabaw! – oburzyła się Laura, wpadając dziewczynie w słowo.

- Nie – zaprzeczyła. – Nie nazywaj pana Gladyra debilem.

- Ty jesteś za dobra – przewróciła oczami Forowicz. – Myślisz, że on też by cię tak bronił, gdyby o tobie ktoś mówił, że jesteś debilką?

- Nie wiem. Ale ciebie proszę, żebyś nie obrażała pana Gladyra w mojej obecności – ucięła brunetka. – Wracając do tematu… Pan Gladyr w końcu przyszedł, ja mu się wytłumaczyłam i, tu się zdziwisz, on w ogóle nie był zły! Powiedział, że nic nie szkodzi i polecił, żebym następnym razem zostawiła w domu kartkę gdzie jesteśmy.

- Ooo, zachował się jak człowiek, rzeczywiście jest się z czego cieszyć – rzuciła z sarkazmem mulatka.

- To nie koniec – ciągnęła niezrażona Klaudia. – Potem przeprosiłam go jeszcze raz, że nie zostawiłam tej kartki…

- Serio? – zażenowanie biło z całej postawy Laury na kilometr.

- …i się do mnie uśmiechnął!

- CO? – mina dziewczyny zmieniła się na zaskoczoną.

- A potem, gdy wracaliśmy w trójkę do mieszkania, Daria zaczęła gadać o bliźniakach. Wiesz, ja jej opowiadałam o Łukaszu i Karolu i ona strasznie chciała ich poznać, bo była ciekawa jak to jest, że oni są identyczni z wyglądu. Okazało się, że ona powiedziała o tym też panu Gladyrowi i chciała, żeby on kazał mi ich kiedyś ze sobą przyprowadzić. Znowu myślałam, że zgarnę opieprz, ale pan Gladyr był bardzo miły, zaczął normalnie ze mną rozmawiać o moich braciach i tak trochę się śmiał z Darii, że ona jest ich taka ciekawa.

- No dobra, to co mi teraz mówisz, to jest jednak trochę szok, bo jeśli rzeczywiście tak było to on się zachował całkowicie ludzko – przyznała Forowicz.

- Widzisz, jednak się myliłaś co do pana Gladyra – brunetka uśmiechnęła się z zadowoleniem. – On jest normalnym, miłym człowiekiem.

Strasznie Was przepraszam, że dopiero dzisiaj dodaję rozdział. To nie tak, że nie miałam go napisanego, raczej nie miałam czasu, żeby nanieść ostatnie poprawki i go opublikować. Także z małym poślizgiem oddaję Wam kolejną część z nadzieją, że się podoba :D 

Swoją drogą, żadna z Was nie wierzy w ukrytą dobroć Jurija, no wiecie co! :P