Rozdział dwudziesty czwarty - Prezent

- Widziałam, że rozmawiałaś z Grześkiem przed meczem – zagadnęła Forowicz, kiedy razem ze swoją sąsiadką wracały już do domu.

- A tak, gadaliśmy przez chwilę.

Dziewczyna przyjrzała się koleżance. Czy jej się wydawało, czy Klaudia była zmieszana tym pytaniem?

- A o czym? Zapraszałaś go na studniówkę?

Cheerleaderka nie chciała, by jej pytanie zabrzmiało tak uszczypliwie. Sama nie wiedziała skąd się wzięło u niej tyle złości. Nie podobała się jej ta mina brunetki.

- Nie mówiliśmy o studniówce – zaśmiała się. – Ale jak tak dalej się będziemy dogadywać, to kto wie?

- To o czym gadaliście? – Laura spróbowała zabrzmieć lekko, tak jakby w jej ciekawości nie było żadnych podtekstów.

Praczyk rzuciła je uważne spojrzenie, którego nie bała się odwzajemnić, choć w jej oczach pojawiło się wyzwanie.

- Rozmawialiśmy na różne tematy – zaczęła Klaudia, ostrożnie dobierając słowa. – Mniej lub bardziej poważne, ale muszę ci powiedzieć, że Grzesiek jest… on jest naprawdę wartościowym i mądrym chłopakiem. Wiem, że może sprawiać wrażenie, że jest lekkoduchem, że nie ma żadnych zmartwień i  uśmiech nie schodzi mu z twarzy, i że zna żart na każdą okazję, ale on kryje w sobie coś więcej. On jest inteligentny, tak życiowo inteligentny. Nie chcę mówić, że się tego po nim nie spodziewałam, ale… no jestem zaskoczona. Oczywiście pozytywnie.

- O matko, to o czym wy rozmawialiście?

- O samych luźnych sprawach – odpowiedziała szybko dziewiętnastolatka. – O tym co u nas słychać i takie tam.

Szatynka wyraźnie widziała, że sąsiadka próbuje coś przed nią ukryć. Nie zamierzała jej więcej męczyć, skoro nie chce jej nic zdradzić, to nie. Nie ukrywała jednak, że to zachowanie ją zirytowało. Nie chodziło o to, że Praczyk rozmawiała z siatkarzem, lecz… co to za enigmatyczne słowa o jego charakterze? O czym takim musieli gadać, skoro Klaudia opisywała go jako mądrego i wartościowego? Kiedy oni w ogóle się tak zbliżyli do siebie? Przecież ona niemal codziennie widywała się z brunetem i jakoś przy niej nigdy nie powiedział niczego inteligentnego. Czy uważał ją za głupiutką cheerleaderkę, z którą można tylko pożartować? Do tej pory wydawało się jej, że mieli bardzo dobry kontakt, byli przyjaciółmi, dlaczego więc chłopak otwierał się przed jej sąsiadką, a nie przed nią? Nagle Forowicz uświadomiła sobie trzy rzeczy naraz.

To całe zbulwersowanie rozmową Boćka z brunetką miało jedną przyczynę. Laura była zła już w momencie, gdy po swoich próbach zauważyła, że zawodnik jest zainteresowany tylko jej koleżanką. Kiedy dziewczyna tak zdawkowo odpowiadała na jej pytania, jej zdenerwowanie jedynie się pogłębiło. Wszystkie negatywne uczucia brały się z jej zazdrości. Właśnie tak to wyglądało. Była zazdrosna o Klaudię. Była zazdrosna, że Grzesiek przez chwilę zapomniał o niej i poświęcił swoją uwagę Praczyk. Była zazdrosna, że najwidoczniej dobrze się dogadywali. Była zazdrosna, że sportowiec był z jej sąsiadką szczery i że to jej pokazał swoje oblicze niezamaskowane uśmiechem i pozytywnym nastawieniem.

Drugim uczuciem, które trafiło ją z całą mocą rażenia był bunt. Cheerleaderka nie chciała, żeby Bociek tak świetnie czuł się w towarzystwie Klaudii. Jakaś część jej duszy nie potrafiła zgodzić się na taki rozwój sytuacji. Nie umiała sobie tego wyobrazić, ale co jeśli atakujący uznał, że nie ma sensu walczyć o kogoś, kto jest już zajęty i ulokował swoje zainteresowanie w brunetce? Na samą myśl miała ochotę krzyczeć z bezradności. Przecież chłopak był nią zauroczony. Laura nie chciała, żeby to się zmieniało.

Z tych dwóch spraw wynikała trzecia. Pomimo swojej naturalnej zazdrości i chęci zatrzymania przy sobie bruneta, Forowicz doskonale wiedziała, że nie może się tak myśleć. Nie mogła być zazdrosna o przyjaciela, nie mogła mu zabronić zakochania się w dziewiętnastolatce, nie mogła ani przez chwilę poświęcać temu swojej uwagi. Nie powinno ją to w ogóle interesować. Czuła wręcz obrzydzenie do siebie samej za te emocje. Przecież była w związku, którego nie chciała kończyć. Skoro więc była wierna Maksowi, dlaczego myślała o innym facecie? To wobec niego nie w porządku, nawet jeśli jej emocje nie niosły za sobą żadnych czynów. Nie chciała być tą zołzowatą dziewczyną, która trzyma dwie sroki za ogon. Nie wezmę sobie, ale innej też nie dam – dokładnie tak wyglądało jej nastawienie. Nie mogła się tak zachowywać. Musiała cieszyć się z takiego obrotu spraw, bo tylko w ten sposób wszystko kończyło się dobrze. Nikt nie miał złamanego serca: Maks nie straci swojej ukochanej i nie musi być o nią zazdrosny, Grzesiek nie utknął w nieodwzajemnionej miłości, lecz znalazł szczęście u boku innej. Wszyscy byli zadowoleni. Dlaczego więc ona sama czuła, że brakuje jej czegoś ważnego?

***

Kolejne dni nie przyniosły żadnego rozwiązania problemów dręczących cheerleaderkę. Mimo, że próbowała samą siebie usprawiedliwiać, iż ta chęć posiadania dwóch chłopaków naraz, Palowskiego i Boćka, nie wynikała z jej wyrachowania, ale prawdziwych uczuć, nawet jeśli nie do końca potrafiła scharakteryzować o co chodzi w jej relacji z tym drugim, to wciąż miała obrzydzenie do siebie samej. Wiedziała, że jej myśli są złe. Kłopot w tym, że nie wiedziała jak je zatrzymać, choć bardzo tego chciała.

Poniekąd cieszyła się, że został jej ostatni trening na hali Azoty, a potem czekała ją ponad tygodniowa świąteczna przerwa. Liczyła, że odpoczynek od siatkówki oraz brak spotkań z przyjacielem pomoże jej ogarnąć sprawy sercowe. Jeśli nie będzie go widziała, może zrozumie o co tak właściwie jej chodzi i czego chce w życiu. Naprawdę potrzebowała stabilizacji i ograniczonego kontaktu z Grześkiem, przynajmniej na chwilę.

Zanim to jednak nastąpi, musiała odbyć ostatnie spotkanie z zawodnikiem, który tradycyjnie czekał na nią przy barierkach. Na szczęście kiedy z nim rozmawiała, zupełnie zapominała o swoich rozterkach, jędzowatych pragnieniach i przemyśleniach, które w ogóle nie powinny jej dotyczyć, więc przywitała go szczerym uśmiechem.

- Witaj Lauro.

- Witaj, Grzegorzu.

- Nie będziemy się już widzieć przed świętami, więc chciałbym ci złożyć życzenia – odezwał się. – Wiem, że do świąt zostało kilka dni, ale wolę zrobić to osobiście zamiast przez telefon.

- Ojeeej! – ucieszyła się. – Nie ma problemu, życzenia zawsze chętnie przyjmę.

Chłopak uścisnął jej dłoń i popatrzył prosto w oczy.

- Lauro, z okazji Bożego Narodzenia chciałbym ci życzyć, żebyś zawsze była tak uśmiechnięta jak teraz, żeby twoja ukochana Zaksa zdobyła mistrzostwo Polski, żebyś bezproblemowo zdała maturę nie musząc się nawet na nią uczyć i żebyś dalej tak świetnie skakała po naszym boisku. I żebyś sobie nie połamała żadnej nogi, gdy będziesz robić te swoje szpagaty.

Szatynka szczerze się roześmiała.

- Dziękuję. W takim razie, ja też będę tobie życzyć wesołych świąt, żeby wszystkie wigilijne potrawy poszły w mięśnie, zero kontuzji, samych statuetek MVP, samych tak świetnych przyjaciół jak ja, spełnienia marzeń i żebyś nigdy się nie zmienił i pozostał nadal takim pozytywnym, przesympatycznym człowiekiem.

Bociek pochylił się w stronę cheerleaderki. Pocałował ją w policzek, ale był to tak szybki i delikatny gest, że Forowicz całkiem poważnie zastanawiała się, czy to wszystko się jej tylko nie przyśniło.

- Dziękuję. Mam też dla ciebie prezent – oznajmił, wyciągając za pleców niewielki pakunek.

Zdziwiona dziewczyna gapiła się na coś owiniętego w kolorowy papier z nadrukiem Mikołajów i choinek, nie wiedząc co powiedzieć. Z jednej strony była kompletnie zaskoczona, bo nie spodziewała się takiego gestu ze strony sportowca. Było jej niesamowicie miło, że przyjaciel postanowił czymś ją obdarować. Z drugiej strony jednak poczuła się trochę głupio, a trochę niezręcznie, bo sama nie miała dla niego żadnego upominku. Co więcej, taki pomysł nawet jej nie przeszedł przez głowę.

- Grzesiu, ale ja dla ciebie nic nie mam… - odezwała się zawstydzona.

- Nie szkodzi – uśmiechnął się łagodnie. – Lepiej otwórz ten prezent.

- Naprawdę mogę teraz? – ucieszyła się.

- No jasne, a kiedy indziej?

- Nie wiem, myślałam, że muszę czekać do wigilii.

- Nie ma takiej opcji, chcę wiedzieć, czy ci się to spodoba.

Laura posłała mu krótki uśmiech i zabrała się za rozpakowywanie. Jej ciekawość została zaspokojona po kilku chwilach, gdy z ozdobnego papieru wypadła koszulka z nazwiskiem bruneta. Mimo, że rozmiar był na nią zdecydowanie za duży, nie potrafiła przestać gapić się na materiał.

- Wiem, że się w niej utopisz, ale to jest moja koszulka. Nie martw się, jest wyprana.

- To jest… - szatynka na chwilę zaniemówiła. – To jest twoja własna meczowa koszulka, w której grasz mecze?

- Tak.

- I ona jest dla mnie? Tak na zawsze?

- Tak – parsknął śmiechem chłopak. – Dla ciebie, na zawsze.

- O Boże, dziękuję! – pisnęła.

Cheerleaderka nie posiadała się ze szczęścia. Jako, że kibicowała Zaksie, jakiekolwiek gadżety związane z jej drużyną ją cieszyły. Fakt, że właśnie dostała oryginalną koszulkę, koszulkę, w której przyjaciel rozgrywał spotkania, to było więcej niż spełnienie marzeń. Nie potrafiła wyrazić swojej wdzięczności słowami, więc zamiast nich rzuciła się Boćkowi na szyję i mocno go przytuliła.

Siatkarz otoczył ją ramionami, zamykając w uścisku. Czuła na szyi jego oddech, jego krótkie włosy muskające jej twarz, przylegającą do jej ciała umięśnioną klatkę piersiową, jego ręce na swojej talii oraz jego wyrzeźbione ramiona pod swoimi dłońmi. Miała wrażenie, że krew w jej żyłach na przemian zatrzymuje się w miejscu i zaczyna krążyć trzy razy szybciej, a na rękach pojawiła się gęsia skórka.

Po raz pierwszy w życiu zrozumiała co w praktyce oznaczają te słynne motylki w brzuchu.

No ja jestem ciekawa opinii na temat Laury! Kto zrozumie ten myślowy galimatias, a kto ją potępi? :P