Rozdział dwudziesty piąty - Druga próba

Kiedy Daria pochwaliła się swojej opiekunce, że kupiła z tatą strój aniołka na czwartkowe jasełka i w zasadzie nie potrafiła mówić już o niczym innym jak o czekającym ją przedstawieniu, brunetka zaczęła się zastanawiać co skłoniło pana Gladyra do zmiany zdania. Może jej argumenty jednak do niego trafiły? Albo nie chciał doprowadzić do kolejnej dyskusji zakończonej kolejnym pocałunkiem? Może to córka nie dawała mu żyć i wierciła dziurę w brzuchu dopóki się nie zgodził pójść z nią na występ. Dziewczyna chętnie by się dowiedziała prawdy, choć najważniejsze było to, że pan Jurij nie zabrał Darii jej marzeń. Zresztą, zawodnik w ogóle nie chciał z nią rozmawiać. Ani o jasełkach, ani o zeszłotygodniowym incydencie.

Gdy w sobotę pan Gladyr tak bezdusznie ją zbył, odmówił wszelkich wyjaśnień i kazał się zająć swoimi obowiązkami, Klaudia była zła. Potem, dzięki rozmowie z Grześkiem Boćkiem, uspokoiła się, zyskując kilka cennych rad oraz spostrzeżeń. Kiedy jednak wróciła do domu, przeanalizowała wszystko jeszcze raz i poczuła się odtrącona. Jak inaczej mogła to zinterpretować? Poprosiła przecież pana Jurija o rozmowę, a on kompletnie ją zignorował. Czy to nie przekreślało wszelkich jej – i tak niezbyt silnych – nadziei?  Gdyby jej pracodawca traktował ją choć trochę wyjątkowo, na pewno nie zachowałby się wobec niej  tak obcesowo. Tymczasem on nawet na nią nie popatrzył. Dopiero gdy spróbowała zatrzymać go siłą, zwrócił na nią uwagę. Niedziela okazała się dla niej ciężkim dniem, bo w jej głowie ciągle pojawiała się wizja odtrącającego ją pracodawcy. Poniedziałek był jeszcze gorszy, ponieważ widok sportowca z jego obojętną miną, unikającego jej spojrzenia i kompletnie zajętego swoją córką bolał bardziej niż tylko rozmyślania. Dziewiętnastolatka nawet nie próbowała ponownie z nim porozmawiać. Po co miała się narzucać tam, gdzie jej nie chcą? W środę jednak zmieniła swoje nastawienie, postanawiając dać sobie jeszcze jedną szansę. Bo w zasadzie, jakby na to nie patrzeć, pora przez nią wybrana może rzeczywiście była niezbyt fortunna. Mecz miał się rozpocząć za niecałą godzinę, a czekające ich kwestie do wyjaśnienia wcale nie były takie łatwe. Może pan Gladyr bał się, że zabraknie im czasu?

Tak oto znalazła się w identycznym położeniu jak kilka dni wcześniej. Znowu się stresowała, znowu nastawiała się psychicznie na wypowiedzenie jednej prostej prośby, znowu zastanawiała się co przyniosą jej najbliższe minuty. Kiedy siatkarz wrócił do domu, nie odwróciła wzroku, jak to robiła w poprzednich dniach. Spokojnie poczekała aż się rozbierze i przywita z córką, ale tym razem nie pozwoliła, by poświęcając jej uwagę, nie musiał jej zauważać.

- Chciałabym z panem porozmawiać – poprosiła.

Blondyn tym razem jej nie zignorował, ale posłał jej spojrzenie, którego nie potrafiła zidentyfikować.

- Wiem – ciężko westchnął mężczyzna.

Kiedy nakazał pobawić się Darii w pokoju, a ją zaprosił do kuchni, Praczyk próbowała szybko ocenić swoją sytuację. Sam fakt, że pracodawca zgodził się, żeby pogadać był krokiem naprzód, ale dziewczyna nie wiedziała czego spodziewać się dalej. Nie umiała określić gestów pana Jurija. Czy jest mu przykro, bo zaraz definitywnie przekreśli jej marzenia i złamie jej serce, czy może jest dla nich jakaś szansa? Brunetka zaczęła się stresować. Kiedy mężczyzna stanął naprzeciw niej, w głowie pojawiła się pustka. Co miała teraz powiedzieć? Przecież nie walnie prosto z mostu pytania co znaczył ten pocałunek ani nie zapyta co teraz z nimi będzie. Nie wiedziała jak delikatnie rozpocząć rozmowę, żeby ją od razu nakierować w pożądanym kierunku. Na szczęście sportowiec wyręczył ją, odzywając się jako pierwszy.

- Rozumiem, jeśli chce się pani zwolnić – stwierdził.

- Słu… słucham? – wydukała zszokowana.

- Nie będę pani zatrzymywał. Jeżeli pani chce odejść, proszę bardzo. Ten pocałunek… przepraszam, to nie powinno się zdarzyć. Przepraszam, że postawiłem panią w takiej sytuacji. Jestem pani szefem, to było nieprofesjonalne i bardzo mi przykro, jeśli się pani poczuła w jakikolwiek sposób niekomfortowo i…

- …to się więcej nie powtórzy? – dokończyła zamiast pana Gladyra.

Tym razem Klaudia doskonale zinterpretowała minę pracodawcy, który był zmieszany. No tak, czego innego mogła się spodziewać? Pocałował ją, teraz żałował. Naprawdę było mu głupio, nawet jej sugerował, że powinna rzucić tą pracę, co w pewnym sensie jest z jego strony wspaniałomyślne, bo gdzie teraz znajdzie opiekunkę dla swojej córki, tak z dnia na dzień?

- Ja… - niepewny głos wdarł się w rozmyślania dziewczyny. – Obawiam się, że nie mogę pani tego zagwarantować.

Chciałaby teraz zobaczyć swoją twarz. Na serio ciekawiła ją jej własna mina. Było tam więcej zaskoczenia czy tłumionej nadziei?

- Czy pan twierdzi, że jeśli tu zostanę, to znowu mnie pan pocałuje? – zapytała, ale momentalnie przeraziła się swoich zbyt bezpośrednich słów. – Co to znaczy?

- To znaczy, że powinna się pani zwolnić. Dla własnego dobra.

- Nie chcę się zwalniać – uznała.

Blondyn potarł skronie i westchnął.

- Dobrze. W takim razie obiecuję pani, że postaram się więcej nie przekraczać granicy naszych stosunków zawodowych.

- Tej obietnicy także nie chcę – stwierdziła ze spokojem.

Trudno określić kto był bardziej zdziwiony postanowieniem dziewiętnastolatki. Ona sama nie spodziewałaby się, że złamie swoją nieśmiałość. Nie wierzyła, że odważyła się w pewnym sensie przyznać do swoich uczuć. Pan Jurij chyba nie sądził, że w ogóle mógłby coś dla opiekunki swojej córki znaczyć.

- Co ma pani na myśli?

- Nie jestem zła za ten pocałunek – wyjaśniła, przestępując nerwowo z nogi na nogę. – Nie musi mnie pan za to przepraszać. Nie musi mi pan obiecywać, że to się nie powtórzy, bo… chciałabym, żeby się powtórzyło.

Klaudia czuła, że nie jest w stanie nic więcej powiedzieć. Limit szczerości się wyczerpał, zamiast tego zalała ją fala gorącego wstydu. Jej policzki płonęły czerwienią. Nie mogła nawet popatrzeć na mężczyznę.

- Pani nie może mówić takich rzeczy – w głosie środkowego pojawiła się nutka paniki. – Pani nie może sugerować, że…

Pan Gladyr zamilkł w poszukiwaniu właściwego słowa. Brunetka też nie miała już śmiałości, by dokończyć jego zdanie. Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu, ale nie chciały przejść żadnemu z nich przez gardło.

- Dlaczego? – spytała.

- Bo jestem pani szefem. Bo to niestosowne. Bo mam córkę – wyrzucał z siebie kolejne argumenty. – Bo jestem o wiele od pani starszy.

Praczyk poczuła pierwsze ukłucie złości. Jej pracodawca wygadywał stek bzdur, z którymi zupełnie się nie zgadzała.

- Nie obchodzi mnie to – uznała wojowniczo.

- Tak się tylko pani wydaje. Przecież pani widzi tą różnicę wieku. Pani nigdy się do mnie nie zwróciła po imieniu, bo pani wie, że jestem dziesięć lat starszy.

Drugiej ukłucie złości.

- To ty pierwszy nazwałeś mnie panią – prychnęła. – Ja się tylko dostosowałam. Mogę z tym skończyć w każdej chwili. To i tak było głupie.

- Pani Klaudio…

- Wystarczy samo imię – bezceremonialnie weszła mu w słowo.

- Myślisz, że to coś zmieni?

- To dobry początek.

- Czego początek? Na co ty liczysz? Nie mogę związać się z kimś o dziesięć lat młodszym.

- Widzisz, ty też myślisz o związku! – zatriumfowała dziewczyna.

- Klaudia… - jęknął. – Wycofaj się, póki masz okazję. Jestem facetem z czteroletnim dzieckiem, musisz wziąć to pod uwagę. To bez sensu, żebyś zmarnowała swój czas.

Trzecie ukłucie złości.

- Czy ty masz mnie za idiotkę? Dobrze o tym wiem. I to nie zmienia moich uczuć. Zdaję sobie sprawę, że jesteś dojrzałym mężczyzną z córką, w końcu zajmuję się nią prawie codziennie. Może akceptuję to tak łatwo, bo jestem jeszcze młoda, ale jeśli dorosłość polega na tym, że rezygnuje się z rzeczy, na których ci zależy, tylko dlatego, że na drodze pojawiają się przeszkody, to ja nie chcę dorastać.

Zawodnik wyglądał jakby walczył z własnymi myślami. Analizował argumenty brunetki, próbował je zrozumieć, wpasować we własne teorie. Gdy już nabrała nadziei, że udało się jej go przekonać, Gladyr pokręcił głową.

- Przecież ty jesteś jeszcze nastolatką. 

To co poczuła, to już nie było tylko ukłucie, ale uderzenie wściekłości. Ze wszystkich stron naraz. Dziewczyna najchętniej potrząsnęłaby Jurijem, gdyby nie przeświadczenie, że on nic sobie z tego nie zrobi.

- Proszę cię, mam urodziny za niecałe trzy tygodnie. Czy wtedy coś się zmieni oprócz mojego wieku?

- Nie mogę spotykać się z nastolatką – powtórzył.

- Nie możesz czy nie chcesz? – błyskawicznie zripostowała.

- Przestań, proszę cię – mruknął, jakby na skraju swojej wytrzymałości. – Przestań, zanim oboje powiemy coś, czego nie powinniśmy.

Praczyk spojrzała z gniewem na mężczyznę, lecz w jego oczach krył się tylko ból i zagubienie. Zamiast kolejnych słów, jedynie patrzyła na blondyna, uświadamiając sobie, że właśnie zakochuje się w nim jeszcze bardziej. Zakochuje się w jego niebieskich oczach, w jego obawach, w jego tajemnicy i w jego szczerości jednocześnie.

- Dobrze – stwierdziła. – Mogę poczekać aż skończę dwadzieścia lat, skoro to dla ciebie takie ważne. Ale muszę wiedzieć, czy jest na co. Po tym wszystkim nie wyobrażam sobie z tobą pracować, jeśli mnie odtrącisz. Jeśli i tak masz zamiar to zrobić, to ja nie mogę codziennie na ciebie patrzeć, wiedząc, że nie ma dla nas nadziei. Nie mogę się z tobą spotkać, bo to będzie torturowanie samej siebie. Musisz mi powiedzieć, że przynajmniej spróbujemy.

- Chcę, żebyś poczekała. Ale chcę też, żebyś sobie przemyślała w co zamierzasz się wpakować. Tak porządnie przemyślała, a nie tylko stwierdziła, że wiesz o istnieniu Darii.

- Dobrze – zgodziła się Klaudia. 

Wyrzucamy słowo "pan" ze słownika :D