Rozdział dwudziesty szósty - Stare kłopoty

Choć Laura naprawdę nie chciała myśleć o swoim przyjacielu, uniemożliwiły jej to okoliczności. Przerwa świąteczna miała być też przerwą od jej dylematów i emocji, których nie powinna czuć, ale zamiast tego myślała o nim częściej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie potrafiła nie wspominać ich ostatniego spotkania, gdy tuż przed jej nosem leżała koszulka chłopaka. To chyba najlepszy podarunek w całym jej życiu, choć tą uwagę zachowała dla siebie. Nie ukrywała jednak, że prezent był bardzo trafiony. Entuzjazmu nie podzielał Maks, któremu pochwaliła otrzymaną koszulką. Informatyk również przyczynił się do tego, że temat Boćka był obecny w jej świątecznej codzienności. Choć dziewczyna sądziła, że jej ukochany już nie jest zazdrosny o siatkarza, grubo się myliła. Palowskiemu ani trochę się nie podobało, że Grzesiek dał jej bożonarodzeniowy podarunek.

- Po co on dał ci ten prezent? – oburzył się chłopak.

- Bo się przyjaźnimy? – odpowiedziała z sarkazmem.

- To dlaczego ty mu nic nie dałaś?

- Bo w ogóle o tym nie pomyślałam.

- No właśnie, ciekawe dlaczego tylko on wpadł na taki pomysł.

- Przestań, jest mi głupio z tego powodu teraz. Jakbym mogła cofnąć czas, to na pewno bym coś mu kupiła.

- Laura, on próbuje cię zdobyć prezentami.

Szatynka nie wiedziała czy powinna się roześmiać, czy na niego nakrzyczeć.

- Nie rozśmieszaj mnie. To był miły przyjacielski gest.

- Nie wierzę w takie rzeczy.

- Rzeczywiście, ty wierzysz tylko w teorie spiskowe – zirytowała się cheerleaderka. – O co ci chodzi? Dał mi upominek, to dał, po co drążysz temat?

- Dał ci prezent, z którego się cieszysz bardziej niż z wszystkich moich prezentów razem wziętych.

Forowicz utworzyła usta ze zdziwienia, kompletnie oszołomiona słowami informatyka.

- Och, więc chodzi o twoją urażoną dumę?

- Nie…

- Nie zachowuj się jak dziecko - dziewczyna wpadła mu w słowo, nie mając ochoty słuchać dalej tych bzdur. – Cieszę się z tej koszulki, bo jakbyś nie wiedział, to kibicuję Zaksie od lat i zawsze gadżety z nią związane będą mnie cieszyć. Nie musisz brać tego tak osobiście ani…

- Muszę – tym razem to Maks przerwał jej wypowiedź. – Muszę to brać osobiście, a wiesz dlaczego? Bo on oddał ci swoją własną koszulkę. Już sam fakt, że daje ci coś, co należało do niego jest bardzo osobisty i ma swoje drugie dno.

- Drugie dno? Przestań wymyślać!

- Laura, jak możesz mi i sobie wmawiać, że to nie ma żadnego znaczenia, skoro ty nawet nie masz kiedy założyć tej koszulki? Jesteś cheerleaderką, na mecze masz swoje stroje, na wyjazdówkach się nie pojawiasz. Całkiem inaczej by to wszystko wyglądało, gdybyś ty miała okazję, żeby się ubrać w jego koszulkę. Ale nie masz, przez co ten prezent jest czymś więcej niż tylko prezentem na gwiazdkę. Nie założysz jej na mecze, ale pewnie będziesz w niej chodziła w domu i zawsze, gdy będziesz miała na sobie tą koszulkę, będziesz też myślała o nim. Taki był jego plan.

Dziewczyna już miała nakrzyczeć na Palowskiego za jego głupie pomysły, ale nagle zrezygnowała, zastanawiając się nad jego słowami. Przecież to nie było takie bezsensowne. Zawodnik doskonale wiedział, że na spotkaniach nie siedziała na trybunach tylko tańczyła na parkiecie i ubierała się wtedy w przygotowane dla całego zespołu stroje. Na próby zazwyczaj zakładała koszulki na ramiączkach, więc wtedy też nie wykorzystałaby koszulki Boćka. Pozostawał jedynie domowy użytek. Jakby się uprzeć, mogła ją ubrać podczas wyjazdowych meczów, kiedy kibicowała Zaksie przed telewizorem. Czy jej przyjaciel naprawdę uważał, że nosząc jego ciuchy, będzie też o nim myślała? Czy to znaczyło, że on chciał, żeby o nim myślała?

- Naprawdę uważasz, że on wpadłby na ten pomysł? – zapytała szatyna.

- Tak.

Forowicz nie wiedziała czy bardziej ją ta pewna odpowiedź ucieszyła czy przeraziła. Z jednej strony niesamowicie uszczęśliwiała ją świadomość, że prezent siatkarza mógł znaczyć coś więcej niż tylko chęć obdarowania jej z okazji świąt. Z drugiej, doskonale zdawała sobie sprawę jak niewłaściwe są jej uczucia. Cheerleaderka szybko przytuliła się do ukochanego, nie chcąc, by wyczytał on cokolwiek z jej miny.

- Mam gdzieś te gierki. Kocham tylko ciebie – odezwała się z twarzą ukrytą w ramieniu chłopaka.

Maks westchnął, zamykając ją w objęciach i coś do niej mówiąc spokojnym tonem. Szatynka jednak w ogóle tego nie słyszała. Potrafiła jedynie myśleć o tym, że gdy wpadła w ramiona Grześka wszystko toczyło się inaczej. Wtedy miała gęsią skórką, zauważała detale, a w jej brzuchu pojawiły się motylki. Teraz, przytulając się do informatyka nie tylko nie czuła żadnej z tych rzeczy, ale jej ciało w ogóle nie zareagowało na jego dotyk.

***

Klaudia i Laura wybierały się na tą samą imprezę sylwestrową, zorganizowaną przez ich wspólnego kolegę, który był z Forowicz w tej samej klasie, a z Praczyk chodził do gimnazjum. Sąsiadki wspólnie przygotowywały jedzenie na wieczorną zabawę, ale robiły to w całkowitym milczeniu.

Brunetka w zasadzie nie miała nic przeciw temu. Sama wolała pogrążyć się w myślach o Juriju. Od czasów tej rozmowy o ich pocałunku na przemian tryskała dobrym humorem i pesymizmem. Oczywiście nie żałowała, że do niej doszło, ale nie do końca wiedziała jak zinterpretować wszystkie słowa siatkarza. Jakby na to nie patrzeć, on ani razu nie powiedział, że mu na niej zależy, lecz jednocześnie co innego mogła oznaczać ta prośba, żeby poczekała do swoich dwudziestych urodzin? Czasami wydawało się jej, że Gladyr tak trzymał ją na dystans, bo w jakimś systemie wartości, który sobie ułożył, była dla niego za młoda. Może rzeczywiście nie mógł przekroczyć tej granicy, może związanie się z nastolatką to było za dużo. Zawsze przy tych rozważaniach przypominała sobie słowa Grześka, który twierdził, że swoją kobiecością może zdobyć cokolwiek zapragnie. Cóż, kłopot w tym, że chyba jednak zaliczała się do tej grupy płci żeńskiej, która nie miała pojęcia jak wykorzystać swoje atuty. Nie tylko nie wiedziała jak to zrobić, ale wręcz nie wyobrażała sobie, by w jakikolwiek sposób uwodzić blondyna. Choć może powinna? Może wtedy zrozumiałby, że nie jest małą dziewczynką. Może chodziło jedynie o to, by przekonać go, że też jest dorosła.

- Laura, jaka jest najlepsza część mojego ciała? – przerwała ciszę.

Szatynka popatrzyła na nią jak na osobę niespełna rozumu.

- A co to za pytanie?

- Tak się zastanawiam tylko – odpowiedziała wymijająco dziewczyna, zaczynając żałować, że w ogóle poruszyła ten temat.

- W sumie to zazdroszczę ci włosów. Masz je gęste, a nie takie piórka jak moje.

Praczyk bezgłośnie westchnęła. Jasne, nie ma jak to wyrywać faceta na włosy. Na pewno się jej uda.

- Skąd ta dyskusja?

- Leczę kompleksy, ale nie pomagasz – wykręciła się.

Odpowiedź cheerleaderki powstrzymał dźwięk komórki oznajmiający otrzymanie smsa.

- Mam nadzieję, że to nie Filip, który odwołuje imprezę – rzuciła, wdzięczna losowi, że może zmienić kierunek rozmowy.

Forowicz przeczytała wiadomość, parskając śmiechem.

- Nie, to w zasadzie opcja alternatywna – Laura popatrzyła na sąsiadkę z nieokreśloną miną. – Grzesiek zaprosił mnie na sylwestra z jego znajomymi, więc możemy tam pójść, jeśli Filip się wycofa.

Klaudia już prawie ironicznie skomentowała, że chłopak koleżanki pewnie pobiegnie na sylwestrową imprezę z Boćkiem z radością w sercu i butelkami wódki w obu rękach w ramach zacieśniania więzi z jej przyjacielem, lecz widząc, że szatynka zajęła się stukaniem w klawiaturę telefonu, nie wypowiedziała swojej opinii. W zasadzie ciekawiło ją jak potoczą się dalej sprawy w tym swoistym trójkącie. Ten prezent Grześka strasznie informatyka zdenerwował i poniekąd się mu nie dziwiła. Na pewno jego duma została urażona, w końcu Forowicz bardziej cieszyła się z koszulki zawodnika niż biżuterii, którą dostała od ukochanego. No i rzeczywiście podarunek bruneta był bardzo osobisty, ale z drugiej strony cheerleaderka nic nie zawiniła. Przecież przyjęcie prezentu to nie zdrada. To, co działo się w jej głowie to już całkiem inna sprawa. Brunetka przypuszczała, że jej sąsiadce w pewien sposób zależało na sportowcu. Na tą teorię składało się kilka małych spostrzeżeń układających się w miarę logiczną całość. Kolejny drobny dowód miała właśnie przed swoimi oczami – dziewczyna nie przestawała uśmiechać się do wyświetlacza swojej komórki, wymieniając z Boćkiem kolejne smsy.

- Możesz pozdrowić Grześka? Bo czuję jakby tu z nami był – stwierdziła Praczyk.

- Przepraszam – powiedziała. – Ten głupek próbuje mnie przekonać, żebym spędziła sylwestra z nim.

Klaudia posłała jej uważne spojrzenie.

- A ty chcesz się zgodzić czy nie?

- Przestań, przecież już mam plany.

- Wiem, ale pytam co ty byś wolała. Tak szczerze.

Przez moment między koleżanki toczyła się wzrokowa wojna.

- Mam Maksa – uznała twardo. – To oczywiste, że wolę przywitać nowy rok z osobą, którą kocham. Co ty w ogóle sugerujesz?

- Po prostu czasami mam wrażenie, że zależy ci na Grześku – wzruszyła ramionami brunetka.

- To masz złe wrażenie – ucięła Forowicz.

- Okej – poddała się, nie chcąc się z nią kłócić, zwłaszcza w sylwestra. 

Wiem, że wszystkie chciałyście kontynuacji rozmowy Jurija i Klaudii, ale tam nic więcej nie zostało powiedziane ponad to, co czytałyście tydzień temu. Może i za krótko ze sobą gadali, ale tak miało być ;)