Rozdział dwudziesty ósmy - Wyrzuty sumienia

Laura czuła się okropnie. Wyrzuty sumienia nie dawały o sobie zapomnieć. Nie pozwalały jej zasnąć, nie pozwalały się jej uczyć, w wyniku czego z zapowiedzianej kartkówki z angielskiego zgarnęła pierwszą od niepamiętnych czasów jedynkę. Nie żeby jakoś specjalnie ją to obeszło, bo zmagała się z poważniejszymi problemami.

To co zrobiła było złe. Nie ulegało wątpliwości, że popełniła ogromny błąd. Nie powinna go całować. Kłopot polegał na tym, że wiele rzeczy nie powinna, ale one się działy jakby wbrew jej woli. Nie powinna być o niego zazdrosna. Nie powinna tyle o nim myśleć. Nie powinna tak często z nim smsować. Nie powinna tak długo z nim rozmawiać, kiedy zadzwonił do niej z życzeniami noworocznymi. Nie powinna denerwować się na Klaudię za to, że siatkarz się jej podoba. Nie powinna się tak całkowicie przy nim zapominać. Nie powinna reagować na jego dotyk w sposób, w jaki nigdy nie zareagowała na jakikolwiek gest Maksa.

Poczucie winy nie zamierzało jej opuścić. Gorączkowe próby wymyślenia wyjścia z tej sytuacji kończyły się fiaskiem. Jak postępować wobec informatyka? Jak potraktować Grześka, z którym pewnie zobaczy się za jakieś dwie godziny po swoim treningu? Nie wierzyła bowiem, że brunet nie będzie na nią czekać przy barierkach. Nie wierzyła, że jej chłopak nie zauważy zmiany w jej zachowaniu. Czekało ją mnóstwo pytań, na które nie znała odpowiedzi. A może znała, tylko się ich bała?

Jakby na dobry początek zmierzenia się z konsekwencjami swojego wybryku, szatynka natknęła się w szatni na Anetę, będącą świadkiem wczorajszego wydarzenia. Choć zwykle Forowicz zamieniała kilka słów z każdą z cheerleaderek, tym razem ze wstydem spuściła wzrok. Czuła, że powinna coś powiedzieć, jakoś się wytłumaczyć, ale zdania ugrzęzły jej w gardle. Zanim wymyśliła jak zebrać garść wyrazów w sensowną i odpowiednią do sytuacji informację, koleżanka z drużyny odezwała się pierwsza.

- Laura, przepraszam za wczoraj.

Dziewczyna popatrzyła na nią ze zdziwieniem.

- Ty mnie przepraszasz? Za co?

- No, że wam przeszkodziłam. Jakbym wiedziała, że jesteś tam z Grześkiem…

- Aneta, przestań. Nawet nie wiem jak cię przeprosić.

- Ale dlaczego ty mnie chcesz przeprosić? To ja wam przerwałam taki moment. Ty wyglądałaś przez chwilę jakbyś chciała go pocałować jeszcze raz, ale przeze mnie nie możesz tego zrobić.

- Przez chwilę chciałam to zrobić – przyznała szatynka, biorąc na siebie kolejną porcję wyrzutów sumienia. Ukryła twarz w dłoniach. Jak to wszystko by się skończyło gdyby nie Aneta? Jej obecność sprawiła, że wróciła do rzeczywistości, lecz gdyby byli całkiem sami, w jakim położeniu byłaby dzisiaj? Przecież ona zapomniała o świecie, straciła kontrolę. Jak mogła na to pozwolić? Czy gdyby nie jej koleżanka, posunęłaby się jeszcze dalej? A jeśli tak, to jak daleko? Skończyłoby się na kilku pocałunkach więcej czy czymś więcej? Nawet nie chciała roztrząsać o jakie „więcej” chodzi.

- No właśnie, przeze mnie nie mogłaś. Może to się więcej nie powtórzy i to przeze mnie. Przepraszam.

- Aneta… Naprawdę nie musisz mnie przepraszać. To moja wina. Nie powinnam w ogóle tego robić. Nie mogę się z nim całować. Przepraszam, że byłaś świadkiem jak robię z siebie szmatę.

- No chyba przesadzasz!

- Nie przesadzam – pokręciła głową. – Przecież jestem z Maksem. A poza tym, kiedy przychodziłam do zespołu, Olka pytała czy nie jestem tutaj tylko po to, żeby zdobyć jakiegoś siatkarza. Jak ona się dowie, to mnie wywali.

- Daj spokój, nie wywali cię. Bardziej bym się martwiła o Maksa na twoim miejscu.

Dalszą rozmowę przerwała Brygida, która pojawiła się w szatni. Forowicz skupiła się nad przygotowaniami do swojego treningu, choć jej myśli naturalnie uciekały w stronę przyjaciela. W dalszym ciągu nie wymyśliła jak się wobec niego zachować, a próby nie wydawały się najlepszym czasem na roztrząsanie swoich osobistych problemów. O ile podczas rozgrzewki mogła pozwolić sobie na rozkojarzenie, to podczas właściwych ćwiczeń musiała się maksymalnie skupić. Chyba miała w sobie kroplę profesjonalizmu (przynajmniej w tej jednej sferze życia), bo ani razu nie pomyliła swoich kroków. Wyrzuty sumienia powróciły, gdy ostatnie choreografie zostały wytańczone, a przy barierkach zobaczyła czekającego na nią Boćka.

Naprawdę chciała z nim pogadać i jakoś to wyjaśnić, nawet jeśli nie miała pojęcia co właściwe mu powiedzieć. Kiedy jednak po zakończonym treningu zerknęła przelotnie na sportowca, poczuła wstyd tak wielki, że to uczucie przy Anecie wydawało się jak zetknięcie główki szpilki z całym wszechświatem. Zamierzała ominąć go szerokim łukiem, choć na to nie zasługiwał. Dołożyła sobie kolejne wyrzuty sumienia, lecz nie potrafiła na niego spojrzeć.

To najwyraźniej w ogóle nie odstraszało bruneta, bo on patrzył na nią bezustannie. Nie przejął się też jej okrężną drogą do szatni, ruszając w jej kierunku.

- Witaj Lauro.

Cheerleaderka ze spuszczoną głową mruknęła coś niewyraźnie pod nosem.

- I co, teraz będziesz mnie ignorować? – w jego głosie brzmiało rozbawienie, ale nie odważyła się na niego zerknąć.

- Tak – uznała, z nadzieją, że da jej spokój. – Przepraszam, spieszę się. Na razie.

Zgodnie z oczekiwaniami, przyjaciel zostawił ją samą. Jej nastrój jednak wcale nie uległ poprawie. Wręcz przeciwnie, poczuła się jeszcze gorzej niż wcześniej, o ile to w ogóle możliwe.

***

- Pocałowałam się z Grześkiem – powiedziała zamiast powitania.

Dziewczyna popatrzyła niepewnie na swoją sąsiadkę, zastanawiając się, czy przyjście tutaj na pewno było dobrym pomysłem. Musiała jednak z kimś pogadać, nabrać nowej perspektywy, a Klaudia wydawała się najlepszą osobą do tego zadania. Była jej przyjaciółką, nawet jeśli nigdy wcześniej nie oznajmiły sobie tego wprost.

- Wejdź – brunetka zaprosiła ją do środka. – Wiesz, gdzie jest mój pokój – uśmiechnęła się.

Forowicz niepewnie usiadła na kanapie.

- Jeśli nie chcesz o tym słuchać, to zrozumiem – odezwała się.

- O co ci chodzi? – zdziwiła się dziewczyna.

- Wiem, że Grzesiek ci się podoba i…

Dalsze słowa zagłuszył wybuch śmiechu.

- Co to znowu za pomysły?

- No przecież o tym wiem. Chcesz go zaprosić na studniówkę, ostatnio z nim gadałaś i tak dobrze go oceniłaś, ja zdaję…

- Laura, puknij się w czoło! – przerwała jej Praczyk. – Ja go tylko lubię, sama wiesz, że nie da się go nie lubić, ale nic więcej do niego nie czuję. Żartowałam tylko z tą studniówką, chciałam zobaczyć jak zareagujesz.

- A… - zająknęła się cheerleaderka, nie wiedząc co powiedzieć.

- Lepiej mi opowiedz jak to się stało – poleciła Klaudia.

Szatynka westchnęła i opisała jej całą sytuację. Sąsiadka wysłuchała jej w skupieniu, co jakiś czas zdając kilka pytań.

- Jestem zaskoczona – stwierdziła w końcu – choć sama nie wiem czemu. To musiało się tak skończyć. Was dwoje od początku do siebie ciągnęło, mam nadzieję, że przynajmniej teraz się tego nie wyprzesz. I co teraz?

- Nie wiem! Nie wiem jak w ogóle mogłam do tego dopuścić. Ja… jestem zła na siebie, że ignorowałam twoje ostrzeżenia co do niego. Teraz już za późno. Czuję się okropnie. Czuję się jak szmata. Jak najgorsza su…

-Przestań – nakazała stanowczo brunetka. – Masz wyrzuty sumienia, to normalne. Nie zmienisz już przeszłości. Co zamierzasz z tym zrobić?

- Nie mam pojęcia. Nie wiem jak mam się zachować, od wczoraj próbuję coś wymyślić i nie wiem! Jestem załamana, ale zasłużyłam sobie na to.

- Dobra, to po kolei. Rozmawiałaś już z kimś?

- Z Maksem się nie widziałam. Grześka spotkałam dzisiaj, ale go zignorowałam.

- Co?! – Praczyk wyglądała na oburzoną. – Nie możesz tak robić. To najgorsze wyjście z możliwych. Musisz z nim pogadać. On na pewno wolałby wiedzieć na czym stoi, niezależnie od tego czy to będą dla niego dobre czy złe wieści. Założę się, że teraz wariuje z niepewności, wymyśla milion teorii co tak właściwie ten pocałunek dla ciebie oznaczał. Jeśli chcesz to naprawić, musisz zacząć od rozmowy z Grześkiem.

- Ale ja nie wiem co ja mam mu powiedzieć…

- Co ty tak właściwie do niego czujesz?

- Nie wiem…

- Na pewno wiesz. Jeśli mam ci pomóc, musisz być szczera.

- Lubię go. Lubię z nim przebywać, żartować, nawet pisać smsy, w ogóle lubię jego charakter. Lubię go bardziej niż innych. Jestem o niego zazdrosna. Moje zmysły wariują, kiedy mnie dotyka. To jednak nie jest miłość. To chyba bardziej coś jak zauroczenie.

- A jeśli chodzi o ten pocałunek, to jak było? Podobało ci się czy…

- Ja nawet nie chcę się nad tym zastanawiać! – uniosła się cheerleaderka. – Na myśl o tym mam wyrzuty sumienia i nic innego mnie nie zajmuje. Wolę nie myśleć czy Grzesiek dobrze całuje, bo co jeśli stwierdzę, że tak? To tylko wprowadzi jeszcze większy zamęt i jeszcze więcej poczucia winy.

- Ty naprawdę tego żałujesz – odezwała się Klaudia jakby zdziwiona.

- No a co ci cały czas mówię?

- Nie, nie, chodzi mi o to, że tak bardzo skupiasz się nad Maksem. Rozwodzisz się tylko nad tym, że go zdradziłaś i to cię boli. Myślałam, że pojawi się choć trochę radości z tego pocałunku, co by oznaczało, że tobie na Grześku zależy. Choć i tak…

- Masz rację – wpadła jej w słowo Forowicz. – To Maksa kocham, dlatego czuję się tak źle. Muszę naprawić nasz związek. Muszę odbudować to, co tak koncertowo zepsułam w ostatnich miesiącach. I muszę zerwać kontakt z Grześkiem na dobre.

- Naprawdę sądzisz, że ci się to uda? Podejmowałaś już kilka takich prób i zawsze kończyło się tak samo.

- Musi się udać.

- A co zrobisz, jeśli znowu zaczniesz z nim rozmawiać? Pytam tak czysto teoretycznie. Niby zerwiesz z nim kontakt, a potem jednak będziesz się do niego odzywać i dalej tak świetnie dogadywać. Jakie wyciągniesz z tego wnioski?  

Przepraszam, że znowu z opóźnieniem, to chyba przez te finały Plusligi, ja nie wiem oO Nie sprawdziłam błędów, zajmę się tym dopiero jutro, więc jeśli coś jest źle, to wybaczcie.