Rozdział dwudziesty siódmy - Lawina

Po świątecznej przerwie w końcu nadszedł czas powrotu do swoich obowiązków. W przypadku szatynki wiązało się to nie tylko ze szkołą, ale również wznowieniem treningów w zespole. Już w czwartek, drugiego stycznia, cheerleaderki zebrały się w hali Azoty, by ponownie ćwiczyć swoje układy.

  - Laura, czy ty zapomniałaś przez święta, że na próby przynosimy ze sobą pompony? – zapytała kapitan ich drużyny z rozbawieniem.

Forowicz pacnęła się w czoło i pobiegła do szatni po brakujący jej rekwizyt. Kiedy na korytarzu spotkała chłopaka, na jej ustach pojawił się uśmiech. Jednocześnie nie ukrywała zdziwienia, przecież nie powinno go tu jeszcze być.

- A co ty tu robisz? – odezwała się bez słowa przywitania.

- A jak myślisz? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- No właśnie nic nie myślę, powinniśmy się spotkać później.

- Czyżbyś żałowała? – mruknął, stając blisko niej.

Miała wrażenie, że atmosfera się zmieniła – tak jakby naelektryzowała się czymś ciężkim i lekkim jak piórko jednocześnie. Podniosła głowę, a jej oczy spotkały się z niebieskim spojrzeniem. Zaplotła ręce za plecami, nie mogąc odwrócić wzroku ani w ogóle się ruszyć. Nagle brunet pochylił się i tak po prostu ją pocałował.

Było zupełnie inaczej niż do tej pory. Zamiast ciepła wzdłuż kręgosłupa pojawiły się rumieńce na policzkach. Spokojne zazwyczaj serce teraz obijało się o żebra z taką siłą jakby chciało wyskoczyć jej z klatki. W głowie pojawiło się jedno pragnienie – zbliżyć się do niego jeszcze bardziej, choć jednocześnie tkwił strach, że jakikolwiek ruch przerwie ich pocałunek. Dopiero kiedy poczuła jego dłonie wokół swojej szyi, odważyła się objąć go w pasie. Dokładnie czuła każdy kawałek ciała pozostający w kontakcie z jego ciałem. Zwykle w ogóle nie zwracała na to uwagi.

Cóż, może to dlatego, że zwykle całowała się z Maksem. Teraz stał przed nią Bociek, a ona zareagowała całkowicie odmiennie niż była tego przyzwyczajona. Emocje zwaliły się na nią niczym lawina. Mimo początkowego oszołomienia, odwzajemniła pocałunek i w zasadzie mogła myśleć tylko o tym jak dobrze się czuje. Nie chciała go już nigdy puścić, nie chciała otwierać oczu, nie chciała by cokolwiek się zmieniło. Otuliło ją szczęście.

- Laura, czy to sobie tworzysz te… - do rzeczywistości przywołał ich głos Anety, rudowłosej cheerleaderki, z którą Forowicz się najlepiej dogadywała.

Koleżanka z zespołu urywała wpół zdania, widząc rozgrywającą się przed nią scenę. Pojawienie się dziewczyny sprawiło jednak, że szatynka odsunęła się od siatkarza, przerywając ich pocałunek. Nieco zdezorientowana, rzuciła krótkie spojrzenie Anecie, po czym popatrzyła z powrotem na chłopaka, do którego wciąż się przytulała i który wciąż trzymał ręce na jej szyi. Jego niebieskie tęczówki wpatrywały się w nią z dziwnym wyrazem, którego jeszcze nigdy wcześniej u przyjaciela nie widziała.

Najchętniej pocałowałaby go jeszcze raz. Nie potrafiła opisać słowami jak bardzo tego pragnęła. Marzyła wręcz, by to zrobić, zapomnieć o swojej drużynie, czekającym ją treningu, Anecie, która pewnie nie potrafiła uwierzyć w to co widziała…

Dopiero ta myśl otrzeźwiła dziewczynę. Jej koleżanka widziała jak całuje się z zawodnikiem, z którym tak naprawdę nic nie powinno jej łączyć. Laura odskoczyła od bruneta, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy. Szybko weszła do szatni, złapała pompony, które miała wziąć od razu i wróciła do koleżanki. Wyminęła sportowca nadal na niego nie patrząc. Tak naprawdę nie umiała nawet popatrzeć na rudowłosą. Mruknęła jedynie do niej, że mogą wracać na próbę, nie wspominając ani słowem o zaistniałej sytuacji.

***

Wszystkie te wydarzenia, które przydarzyły się ostatnio Jurijowi, następowały zdecydowanie zbyt szybko. Siatkarz nie nadążał z interpretacją poszczególnych sytuacji, z rozpoznaniem własnych uczuć i z odnalezieniem właściwej postawy, którą powinien przyjąć. Ledwo co kończyła się jedna katastrofa, kiedy nawet nie zaczął porządnie myśleć nad tym, co może ona oznaczać, działa się kolejna rzecz. Bez ostrzeżenia i bez litości. W wyniku tej lawiny gestów, rozmów i emocji, w jego głowie panował kompletny chaos.

Pocałunek z Klaudią, jej prośba o rozmowę przed sobotnim meczem, jego obcesowe zbycie dziewczyny, druga prośba, której już nie zignorował i to, co się działo teraz. Nie wiedział czy analizować każde zdarzenie osobno czy może całościowo. Czy skupić się najpierw na dobrych uczuciach, a potem na złych, czy jednocześnie je z sobą porównać?

Istniało mnóstwo powodów, dla których nie powinien ani Praczyk całować, ani w ogóle o niej myśleć. Był jej pracodawcą. Powinny ich łączyć wyłącznie stosunki zawodowe. Powinien traktować ją profesjonalnie, z odpowiednią dawką dystansu. Ich dialogi mogły zawierać tylko informacje o Darii lub ewentualnie o jakichś sprawach organizacyjnych. Poza tym, dzieliło ich dziesięć lat różnicy. To całkiem sporo. Znajdowali się w zupełnie innych życiowych momentach. On już założył rodzinę podczas gdy ona jeszcze nie zdała matury. No i niby jak miałby wyglądać ich związek? Przecież miał córkę. Dziewiętnastolatka potrzebowała partnera, który szalałby z nią na imprezach, przez całą noc włóczyłby się po barach albo wspólnie z nią uczył się na egzaminy. Gladyr zdecydowanie nie zrobiłby żadnej z tych rzeczy, bo dawno z tego wyrósł.

Zresztą, to wszystko nie miało znaczenia, bo blondyn był przekonany, że opiekunka jego córki go odtrąci. Właśnie dlatego tak jej unikał po tym pocałunku. Nie patrzył na nią, poświęcał przesadnie dużo uwagi córce, bo nie chciał zobaczyć w jej oczach obrzydzenia. Nie miał ochoty widzieć jej miny jakby została przez niego co najmniej molestowana, bo to sprawi, że jego sercu zostanie zadany cios. Kiedy pierwszy raz chciała z nim porozmawiać, musiał ją spławić. Jak miałby się skupić na swojej pracy tuż po tym jak usłyszy, że ten pocałunek był czymś najbardziej okropnym i niestosownym w jej życiu?

Gdy jednak brunetka drugi raz poprosiła go o wyjaśnienie tej sytuacji, nie mógł jej odmówić, choć bał się tego, co miało nastąpić. Chcąc się uchronić przed wszystkimi strasznymi słowami, jakie padłyby z jej ust, odezwał się za nią i powiedział każdą rzecz, która pewnie siedziała jej w głowie. A kiedy okazało się, że dziewiętnastolatka w ogóle tak nie myśli, sportowiec poczuł jak traci grunt pod nogami. Z jednej strony jej deklaracja, że jej na nim zależy wywołała u niego szczęście jakiego się nie spodziewał. Nie sądził, że aż tak się z tego ucieszy. Z drugiej strony wciąż pozostawały jego wątpliwości, nawet jeśli dziewczyna bagatelizowała każdą z nich.

I tak oto od czasu tamtej rozmowy Jurij dzielnie walczył z tym co czuł i z tym co myślał. Jego relacje z Klaudią stopniowo się zacieśniały. Z dnia na dzień ich rozmowy były trochę dłuższe, a spojrzenia trochę bardziej śmiałe. Lubił jej uśmiech i sposób w jaki bawiła się włosami, gdy coś mu opowiadała. I w zasadzie nie przepadał za tymi momentami, kiedy musiała wracać do domu. Chyba mu też coraz bardziej zależało. Jednakże przy całej tej sielance nie mógł zapomnieć o swoich wątpliwościach. O jej wieku, o ich różnych priorytetach, o tym, że był jej szefem. I o ile z tymi wszystkimi aspektami potrafiłby sobie poradzić, bo nie stanowiły one kłopotów nie do rozwiązania, to pozostawała jeszcze jedna, chyba najważniejsza, kwestia.

Ciągle pamiętał o Marinie. Kochał swoją żonę. Nawet jeśli ona nigdy do niego nie wróci, pewna część jego serca na zawsze przy niej pozostanie. Wspomnienie ich miłości to nie tylko ich córka, ale także wspólne zdjęcia schowane w nocnej szafce, których nie potrafił wyrzucić.  Nie miał pewności czy to na pewno wobec Praczyk uczciwe – dawać jej nadzieję, podczas gdy wciąż jakiś fragment jego myśli będzie poświęcony byłej. Nie za bardzo wiedział jak poradzić sobie z tym problemem. Nie chciał rozmawiać na ten temat z nikim, ani z Grześkiem, choć był świetnym kumplem, ani tym bardziej z Klaudią. Rozwiązanie musiał wymyślić sam.

***

Jeśli można było mówić o jakichkolwiek plusach pocałunku z Boćkiem to była to data wydarzenia. W ten feralny czwartek szatynka musiała pouczyć się na zapowiedzianą na następny dzień kartkówkę z angielskiego, więc i tak nie spotykała się z Maksem. Całe szczęście, bo chłopak na pewno zauważyłby zmianę jej zachowania, a nie miała pojęcia jak mogłaby się mu się wytłumaczyć.

Choć w zasadzie powinna wkuwać słówka, nic nie wchodziło jej do głowy, bo myśli cały czas uciekały do dzisiejszego incydentu. Cheerleaderka miała potworne wyrzuty sumienia. Jak do tego wszystkiego doszło? Dlaczego musiała być taka ślepa, i głupia, i głucha na ostrzeżenia innych? Przecież Palowski razem z Klaudią od początku jej mówili, że jej przyjaciel nie chce od niej jedynie przyjaźni. Oboje insynuowali, że ona też nie traktuje go obojętnie, ale to sąsiadka ciągle wierciła jej dziurę w brzuchu, próbując ją zmusić do przyznania się do swoich uczuć. Jak mogła tak sukcesywnie ich ignorować? Czy naprawdę potrzebna była jej durna duma i udawanie, że nic się nie dzieje? Czemu nie powstrzymała tego na samym początku? A skoro już przyznała, że Grzesiek rzeczywiście coś do niej czuje i gdy zauważyła, że jest o niego zazdrosna, dlaczego nic nie zrobiła? Dlaczego w ogóle pozwoliła mu się pocałować? Powinna go odepchnąć.

Zdradziła Maksa. Nie tylko mentalnie, co przecież miało już miejsce od jakiegoś czasu, ale teraz również fizycznie. Mimo, że on nic jeszcze o tym nie wiedział, zraniła go. Zraniła również sportowca, bo całując go, pewnie wzbudziła w nim nadzieje na coś, czego nie zamierzała mu dać. Zraniła swoją koleżankę, która chyba czuje do jej przyjaciela miętę. No i w końcu zraniła siebie, choć jej ból jest marną karą za cały bałagan, który robiła w życiu ich czwórki od października. Chciała to wszystko naprawić, ale naprawdę nie wiedziała jak.

BANG! To musiało się w końcu stać, prawda? Przepraszam Was też za to opóźnienie, musiałam przeżyć siedmiodniowy maraton w pracy, żeby móc pojechać na mecz, a potem byłam zbyt pochłonięta odpoczynkiem i obowiązkami, stąd mały poślizg. Mam nadzieję, że wybaczycie ;-;