Rozdział trzydziesty siódmy - Pytanie

Minął ponad tydzień. Życie dziewczyn toczyło się w zupełnie odmiennym tempie.  Kolejne dni u Laury niespecjalnie różniły się między sobą. Szatynka wpadła w rutynę szkoła – treningi – dom. Rzecz jasna w tym rozkładzie zawsze znalazło się miejsce na rozmowę z Grześkiem, lecz wyglądała ona zupełnie zwyczajnie. Przyjaciele ze sobą żartowali, dzielili się swoimi przeżyciami i spostrzeżeniami, ale znikły dwuznaczne zachowania, przenikliwe spojrzenia oraz flirt. Było tak, jakby nigdy się nie pocałowali, a ich znajomość od samego początku była czysta i jednoznaczna. Oboje niecierpliwie wyczekiwali na decyzję Sądu o anulowaniu nałożonych na siatkarza kar, jednak póki co nic nie było wiadome. U Klaudii i Jurija natomiast wszystko szło konsekwentnie do przodu. Cieszyli się swoją obecnością, spotykali niemal codziennie, sukcesywnie przełamując kolejne granice. Mężczyzna nie wstydził się złapać jej za rękę, gdy wychodzili na spacer, coraz częściej też ją całował: w czoło albo w policzek. Chyba lubił się do niej przytulać, co brunetka przyjmowała z ogromnym zadowoleniem, choć jednocześnie niekiedy nie mogła oprzeć się wrażeniu, że szuka w jej objęciach wsparcia, którym nikt nie potrafi go obdarzyć.

W poniedziałkowe południe sąsiadki opuściły szkolny budynek po zaledwie pięciu lekcjach. Nie były to wagary – zajęcia zostały odwołane ze względu na wojewódzki konkurs matematyczny, którego gospodarzem została właśnie kędzierzyńska placówka. Dziewczyny miały zamiar wspólnie udać się do swoich domów, lecz ich plany przerwał ktoś, kogo obie się nie spodziewały.

- No wiesz co, to już jest przesada! – rzuciła zbulwersowana Forowicz, ucinając na chwilę swoją wypowiedź o planach na zbliżające się ferie zimowe. Brunetka popatrzyła na nią z osłupieniem, nie mając pojęcia o co chodzi.

- Czy pana Gbura do końca powaliło, żeby cię nachodzić nawet w szkole?

Klaudia podążyła za wzrokiem koleżanki, dostrzegając stojącego niedaleko Gladyra. Mimowolnie się uśmiechnęła na jego widok.

- Wiesz co, odezwę się do ciebie wieczorem, dobra? – stwierdziła Praczyk, obdarzając sąsiadkę przelotnym spojrzeniem. – Ja lecę, pa!

Dwudziestolatka w tamtym momencie nawet nie pomyślała jak bardzo zdezorientowana musi być Laura. Zamiast zastanawiać się nad koleżanką, dziewczyna ruszyła w stronę czekającego na nią siatkarza.

- A co ty tu robisz? – zapytała zaczepnie.

- Postanowiłem zrobić ci niespodziankę – odpowiedział. – Mam nadzieję, że mi się udało.

Klaudia przytuliła się do mężczyzny. Po chwili poczuła jak on również obejmuje ją jedną ręką i opiera brodę na czubku jej głowy.

- Proszę, to dla ciebie – odezwał się, gdy się od siebie odsunęli. Za pleców wyciągnął bukiet czerwonych róż. – Nigdy mi nie mówiłaś jakie kwiaty lubisz najbardziej, ale liczę, że te ci się podobają.

Brunetka zamiast podziękować wspięła się na palce i pocałowała go lekko w kącik ust.

- Bardzo mi się podobają – potwierdziła cicho.

***

Laura obserwowała całą scenę z niedowierzaniem. Początkowo nie potrafiła zinterpretować tego, co rozgrywało się przed jej oczami. Nawet po upływie kilku godzin nadal nie była pewna czy wniosek, który wysnuła, jest słuszny. Jak jednak inaczej wytłumaczyć zachowanie Praczyk, która najpierw dosłownie rozpromienia się na widok swojego pracodawcy, biegnie, aby go przytulić, a potem dostaje od niego kwiaty i całuje go w usta? I jeszcze na sam koniec odchodzi, trzymając go za rękę i nie poświęcając jej ani jednego spojrzenia. Cheerleaderka uznała, że jej sąsiadka i pan Gbur muszą ze sobą chodzić na randki, lecz nie umiała w to uwierzyć. Nie umiała i nie chciała tego zrobić.

Kilka różnych uczuć mieszało się w jej głowie. Po pierwsze szok. Przecież Klaudia nigdy nic nie wspominała, że zależy jej na sportowcu. Nie rozmawiały o nim, a jeśli już, to mówiła tylko, że jest w porządku. W ogóle dziewczyna nie lubiła się o Gladyrze wypowiadać, zazwyczaj zmieniała temat. Forowicz nie wiedziała jak mogło to nie wzbudzić jej podejrzeń. Tym bardziej, że jej sąsiadka zawsze stawała w obronie pracodawcy i nie pozwalała jej go obrażać. Te ich romantyczne gesty były dla niej ogromnym zaskoczeniem, bo w życiu nie spodziewałaby się, że Praczyk zdecyduje związać się z kimś sporo od niej starszym. Stąd też wywodziły się kolejne emocje. Nie chciała ich nazywać obrzydzeniem, bo to zbyt mocne słowo, ale częściowo oddawało to co czuła. Pomijając różnicę wieku, pan Gbur miał dziecko. Brunetka była za młoda, by stać się dla jego córki matką.

Laurze było również przykro i jednocześnie była zła, że dziewczyna do niczego się jej nie przyznała. Mimo, że nigdy tego nie powiedziała głośno, nosiła w sobie przekonanie, że są przyjaciółkami. W końcu opowiadała Klaudii o wszystkich swoich problemach, również tych sercowych, a w ostatnim czasie tylko takie ją prześladowały. Dlaczego Praczyk nie obdarzyła jej takim samym zaufaniem?

***

Jurij zabrał ją do jednej z kędzierzyńskich kawiarni, gdzie znaleźli stolik w najdalszym kącie sali. Choć rozmawiali ze sobą całkiem zwyczajnie, dziewczyna nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że siatkarz czymś się martwi. Momentami patrzył na nią w taki sposób, jakby chciał jej coś powiedzieć, wyznać coś ważnego, lecz za każdym razem odwracał wzrok albo poruszał zupełnie inny temat. Dwudziestolatka nie była pewna czy powinna spytać się o co chodzi, czy może siedzieć cicho. Ostatecznie wybrała tą drugą opcję, nie chcąc do niczego zmuszać blondyna. Sama zresztą nie miała tyle odwagi, by sugerować mu coś, co mogło się jej tylko wydawać.

Kiedy odprowadzał ją na przystanek, okazało się, że przeczucie jej nie myliło. Gladyr znowu rzucił jej to dziwne spojrzenie.

- Muszę cię o coś zapytać – przyznał. – Przepraszam, jeśli to będzie zbyt bezpośrednie. 

- Słucham.

Nie ukrywała, że taki wstęp ją zaniepokoił. A jeśli w tym chodzi o coś bardzo niepożądanego? Co, jeśli mężczyzna stwierdzi, że próba, do której go namówiła jednak nie zadziałała i nie mogą być razem?

- Grzesiek uważa, że jesteś bardzo niepewna siebie. Wyglądał na przekonanego do swojej opinii, a mi to zupełnie do ciebie nie pasuje. I… chciałbym wiedzieć o co mu chodziło. Nie wiem czy to on się myli, czy ja. Bardzo mnie to dręczy, wiesz?

 Praczyk przestąpiła z nogi na nogę. W sumie sama nie wiedziała czy te słowa zawodnika są bardziej śmieszne, czy przerażające. Była w tym jakaś ironia, że Jurij nie zauważał jej nieśmiałości, a epizodyczne przypływy odwagi wywołane złością uznał za jej naturalne zachowanie. Jednocześnie właśnie to błędne wyobrażenie sprawiło, że jej serce na chwilę stanęło w miejscu. Nie mogła przecież mu opowiedzieć jak to wygląda z jej punktu widzenia, bo pewnie umarłaby ze wstydu po pierwszym zdaniu. Kiedyś na pewno mu wyzna całą prawdę, za jakiś czas, gdy poczuje się na sto procent swobodnie w jego towarzystwie i gdy okres poznawania się nawzajem już minie. Problem jednak w tym, że Gladyr nadal czekał na odpowiedź. Postanowiła podzielić się z nim kawałkiem rzeczywistości, sprawą, która wciąż dręczyła ją po nocach. Spojrzenie utkwiła jednak w billboardzie ustawionym w odległości jakichś pięciuset metrów, żeby było jej choć trochę łatwiej. Wzięła oddech i postarała się jak najlepiej ubrać w słowa to, co miała mu do przekazania.

- Po prostu… czasami zastanawiam się czy nie traktujesz mnie jak dziecko. Nie zrozum mnie źle, nie przeszkadza mi, że jesteś starszy, ani że masz córkę. To tylko ta niepewność o której mówił ci Grzesiek podsuwa mi takie głupie wątpliwości. I bywa tak, że martwię się, że postępujesz ze mną tak jakbyś postępował z Darią. A ja nie chcę być dla ciebie drugą córką.

Mężczyzna zatrzymał się wpół kroku. Czuła, że na nią patrzy, ale dopiero gdy wypowiedział cicho jej imię, przeniosła wzrok na jego twarz. Jurij wyciągnął rękę, wplatając palce w jej włosy i gładząc kciukiem policzek. Drugą ręką objął ją w talii, nieco do siebie przyciągając. Kiedy poczuła na swoich ustach jego wargi, otoczyła jego szyję ramionami i odwzajemniła pocałunek.

Nie potrzebowała już żadnych innych zapewnień. Ten czuły gest wyrażał więcej niż słowne deklaracje. I ani trochę nie przeszkadzało jej, że pocałunek został niejako przez nią wymuszony. Wręcz przeciwnie, cieszyła się, że środkowy właśnie w taki sposób postanowił rozwiać jej wątpliwości. Jakby chcąc się upewnić, że pojęła jego intencje, odezwał się do niej jeszcze ściszonym głosem.

- Klaudia – powtórzył, nie odsuwając się od niej – nie traktuję cię jak dziecka. Zdecydowanie nie jesteś dla mnie dzieckiem. Ani przez sekundę tak nie pomyślałem, nigdy. Nawet kiedy cię zatrudniałem nie traktowałem cię jak dziecko, więc co dopiero teraz. Jesteś dla mnie kobietą, rozumiesz?

Brunetka zdołała jedynie kiwnąć twierdząco głową. Gladyr pocałował ją ponownie, choć tym razem krócej. Nie przeszkodziło to jednak w krótkim uderzeniu gorąca wywołanym dotykiem jego ust.

Dwudziestolatka ogarnięta wspaniałym samopoczuciem, dopiero w domu przypomniała sobie o Laurze, którą tak bezczelnie zignorowała na widok siatkarza. Musiała jej to wytłumaczyć, ale nie dopuszczała do siebie żadnej pesymistycznej myśli. W ogóle nie brała pod uwagę, że cheerleaderka może czynić jej wyrzuty. Jak nigdy wcześniej Praczyk była przekonana, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Wytłumaczy sąsiadce jak wyglądają sprawy między nią i Jurijem, a ona zrozumie i będzie trzymać za nich kciuki. Może nawet udzieli jej jakichś rad? Dziewczyna na pewno by nimi nie pogardziła, bo pomimo dobrej atmosfery w jej początkującym związku, wciąż potrzebowała wsparcia drugiej osoby. Częściowo dostała je od Boćka, lecz kiedy do niego dołączy jeszcze Forowicz, będzie idealnie. 

Nie mam nic do powiedzenia dziś, chyba.