Rozdział czterdziesty - Pogodzenie

Jurij w końcu mógł wznowić swoje treningi, więc dziewczyna ponownie opiekowała się jego córką.  Klaudia tak bardzo przyzwyczaiła się do obecności siatkarza w mieszkaniu, że czwartkowego popołudnia było jej trochę nieswojo, gdy razem z Darią zostały same. Było jakoś... pusto. A może to kwestia dzisiejszej lekcji wychowawczej, która wywołała w jej sercu mały dylemat? Choć brunetka próbowała wyrzucić kłopoty ze swojej świadomości, zagłuszając go zabawą z czterolatką albo jej dobrymi wspomnieniami o Gladyrze, myśl uwierała ją niczym niechciany kamyk w bucie. Ciągle czaiła się gdzieś z tyłu i najwyraźniej nie miała zamiaru jej opuścić.

Kiedy mężczyzna wrócił do domu, Klaudia sama nie wiedziała czy jej problem przybrał na sile czy się osłabił. Na przemian wydawało się jej jedno albo drugie. Starała się nie dać po sobie poznać, że cokolwiek ją dręczy, bo jednego była całkowicie pewna – nie chciała tłumaczyć się zawodnikowi, przynajmniej jeszcze nie teraz. Wypytała więc go bardzo dokładnie o powrót do drużyny, zmusiła do opowiedzenia przebiegu treningu, byle tylko nie dopuścić do rozmowy o niej. Szybko jednak okazało się, że jej nadmierna ciekawość była błędem, bo zamiast uśpić czujność Jurija, jedynie ją rozbudziła.

- A jak tobie minął dzień?

- Zupełnie normalnie – odparła beztrosko. – Nic ciekawego się nie działo.

- Na pewno? – spytał, stając obok niej. – Bo wyglądasz jakbyś w tej swojej małej główce o czymś mocno myślała.

- Ej! Wcale nie jestem taka mała – oburzyła się.

W odpowiedzi sportowiec się tylko uśmiechnął i nieco schylił. Praczyk stanęła na palcach, zbliżając się do niego. Gdy już prawie dotknęła ust blondyna, ten nagle się wyprostował.

- Widzisz, gdybym się nad tobą nie pochylił to byś nawet nie mogła mnie pocałować – popatrzył na nią z błyskiem w oku.

Dwudziestolatka uniosła brwi, prawie rzucając komentarz na temat niedojrzałego zachowania. Po chwili zrezygnowała, przysunęła do siebie krzesło i na nim stanęła. Tym razem to ona górowała nad Jurijem.

- No i co? Teraz to ja jestem wyższa. Sposób, żeby cię pocałować zawsze się znajdzie.

Siatkarz parsknął śmiechem, kładąc jej ręce na talii.

- Jesteś niesamowita, wiesz?

- Taaak, coś tam podejrzewałam – rzuciła zaczepnym tonem, obejmując dłońmi jego szyję.

Dziewczyna przysunęła się i w końcu połączyła ich wargi. Mężczyzna chyba nie zamierzał protestować, bo momentalnie odwzajemnił pocałunek. Przez to całe przekomarzanie się chyba zapomniał o zamyślonym nastroju brunetki, bo nie zadał jej ponownie pytania co ją dręczy, a to bardzo jej odpowiadało.

***

- Siema Juriju Gladyru! – usłyszał radosny ton swojego kolegi.

- Siema – odpowiedział. – Kiepska sprawa z tymi sądami.

Ku zaskoczeniu blondyna, Grzesiek zamiast miotać wściekłym spojrzeniem, jedynie wzruszył ramionami.

- Jakoś przeżyję.

 Środkowy popatrzył na niego ze zdziwieniem. Doskonale znał sprawę sporu o Boćka między Zaksą a jego byłym klubem. Po tym jak niecałe dwa tygodnie temu sąd nałożył na niego karę pieniężną oraz zawiesił go na cztery ligowe kolejki, a dzień później w wyniku odwołania klubu zawiesił swoje decyzje, wszyscy czekali na ponowne rozpatrzenie tej sprawy. Wczoraj okazało się, że wszystkie kary zostają jednak podtrzymane. Oznaczało to nie tylko znaczące uszczuplenie budżetu, ale również – co chyba ważniejsze – wytrącenie z rytmu meczowego. Na jego miejscu mężczyzna poważnie by się zdenerwował, dlatego też dziwiła go tak spokojna reakcja kumpla.

- Nie wkurza cię to?

- Wkurza – przyznał – ale razem z panią Sabiną uznaliśmy, że i tak będę grać z Gdańskiem. Oni się sami mieszają w zeznaniach, pani prezes z prawnikami ostro pracuje nad jakimiś kolejnymi oświadczeniami czy oskarżeniami. Wolę się od tego odciąć, wszyscy się przejmują: ty, pani Sabina, trener… Zostawię to wam.

Gladyr rzucił mu uważne spojrzenie.

- Czy coś się stało, że jesteś taki beztroski?

- Ja zawsze jestem beztroski.

- Ta, jasne. A co tam u Laury?

Chłopak jakby mimowolnie się uśmiechnął. Jurij nie potrzebował już żadnych słów.

- Laura też się strasznie martwi. Chyba bardziej niż ja. A poza tym… ostatnio zatańczyła tylko dla mnie.

- Co takiego?

- No, ostatnio się trochę spóźniłem i ona została już sama. I przestawiła taki fajny układ do I will always love you.

- I to było dla ciebie? Skąd o tym wiesz?

- Bo jej zapytałem – odpowiedział jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

 - I powiedziała, że tańczyła dla ciebie?

Jurij gapił się na niego z niedowierzaniem. W głowie się mu nie mieściło, że ktoś może być tak bezpośredni. No, ale chodziło o Grześka. Jemu zawsze przychodziło łatwo przekraczanie granic. Zresztą, gdyby się nad tym zastanowić, sam przecież zachowywał się podobnie. Kilka jego ostatnich rozmów z Klaudią wymagało śmiałości o jaką by siebie nie posądził. Tego nowego siebie oczywiście.

- Ależ skąd. Powiedziała, że to próba na najbliższy mecz. Ale znam ją. Widziałem jej minę. Jestem na jakieś dziewięćdziesiąt procent pewny, że kłamała. A jak leci z Klaudią?

- Dobrze.

- To dobrze, że dobrze – uznał i dodał, jakby od niechcenia: - A wiesz, że jakbyście chcieli kiedyś wyskoczyć gdzieś sami, to mogę zająć się Darią.

W pierwszym odruchu miał zaprotestować, lecz po chwili uniósł lekko kąciki ust.

- Będę pamiętał. Dzięki.

***

 To nie tak, że Forowicz siedziała z nosem przyklejonym do szyby, wypatrując Klaudii niczym jakiś stalker. Jednak co jakiś czas odświeżała facebooka, wypatrując zielonej kropki przy nazwisku sąsiadki, albo zezowała na okno jej pokoju, starając się dojrzeć poświatę świadczącą o tym, że dziewczyna wróciła do domu. Naprawdę chciała z nią w końcu porozmawiać. Przetrawiła swoją złość i teraz marzyła już tylko o pogodzeniu się z nią.

Wreszcie stanęła przed drzwiami jej mieszkania. Trudno było jej określić czy brunetka spodziewała się ją zobaczyć, czy wręcz przeciwnie. Niezależnie od tego, Praczyk zaprosiła ją do środka. Kiedy znalazły się w jej pokoju, Laura posłała koleżance skruszone spojrzenie.

- Przepraszam cię za tą kłótnię. W ogóle przepraszam cię za całe moje nieznośne zachowanie w ostatnich miesiącach. Głupio mi, że byłam taką egoistką, że ignorowałam twoją obronę pana… Gladyra, że nie chciałam go zobaczyć twoimi oczami. Powinnam domyślić się, że on nie jest tylko pracodawcą, przecież było to widać w tym jak go traktowałaś, ale byłam taka skupiona na sobie… Ja tylko… naprawdę martwię się o ciebie. Stąd wzięły się te oskarżenia, które według ciebie są pewnie niesprawiedliwe. Przyznaję, że myślałam stereotypowo. I już na pewno nie powinnam mówić tych bzdur, że nie muszę wspierać cię w czymś czego nie akceptuję. Przepraszam.

- Ja też przepraszam – odezwała się Klaudia – za to, że na ciebie nawrzeszczałam odnośnie tej sytuacji z Grześkiem i Maksem. Nie…

- Daj spokój – zaprotestowała szybko cheerleaderka. – Miałaś przecież rację. A mi się przydał taki zimny prysznic.

- Mam rozumieć, że…

- …że okryłam w końcu, że mi na nim zależy? Tak. Tylko jestem taką idiotką, że nie wpadłam na to sama. Musiałam to usłyszeć od ciebie, zacząć o tym cały czas myśleć, a potem zatańczyć dla niego taki odjazdowy, wiele mówiący układ, w którym wysyłałam mu serduszka i… to żenujące.

- Czekaj, czekaj. Co ty tak właściwie zrobiłaś? – dwudziestolatka chyba sama nie wiedziała czy bardziej jest rozbawiona, podekscytowana czy zaciekawiona poczynaniami sąsiadki. Wysłuchując relacji, a nawet częściowej prezentacji Laury, Praczyk kręciła głową z niedowierzaniem.

- Wiesz, starałam się być taka seksowna i uwodząca, ale jak przyszło co do czego i Grzesiek się zapytał co to za ekstra pokaz to się mu powiedziałam, że będziemy to tańczyć w sobotę. Ja nie chciałam go znowu wodzić za nos, tylko jakoś… sama nie wiem…

- Stchórzyłaś. Witaj w moim świecie. Aczkolwiek jestem w szoku. Czekałam na ten wybuch, powrót uczuć, bo przecież żadne z was nie wytrzymałoby w takim milczeniu. Ale naprawdę myślałam, że to Grześkowi pierwszemu puszczą nerwy.

 Szatynka mruknęła coś potwierdzająco i przez kilka chwil dziewczyny siedziały obok siebie w milczeniu.

- Klaudia… - odezwała się niepewnie mulatka – możesz mi opowiedzieć jak to było z tobą i panem Gladyrem? Chciałabym nadrobić zaległości.  Chciałabym, żebyś się ze mną podzieliła wszystkim, co uznasz za stosowne. I zobaczyć go tak, jak ty go widzisz.

Jej koleżanka – a może raczej przyjaciółka – uśmiechnęła się. Powoli zaczęła mówić o przebiegu całej swojej znajomości z Jurijem. Zaczęła od samego początku: od tego jak się u niego zatrudniła i współczuła zamiast nienawidzić, jak któregoś dnia pojawiła się ta absurdalna myśl, że chciałaby, żeby na jej widok mężczyzna też się uśmiechał. Przypomniała tylko o obiedzie podczas którego coś się zmieniło w ich relacjach, i o tamtej sytuacji, kiedy blondyn wrócił późno z meczu i nie puścił jej do domu, i o sporze odnośnie jasełek. Do tej pory Forowicz niewiele się odzywała – tą część historii mniej więcej znała, bo wtedy jeszcze brunetka się z nią dzieliła swoimi przeżyciami. Kiedy jednak zaczęła opowiadać o ich pierwszym, tak niespodziewanym pocałunku, próbach wyjaśnienia tego wydarzenia, obietnicy siatkarza, że poczeka na nią do urodzin, a także ich spotkaniach bardziej na poważnie, cheerleaderka co chwilę wchodziła jej w słowo zadając pytania, wyrażając swoje pozytywne zaskoczenie albo zachwyt. Z każdym kolejnym słowem zaczynała rozumieć co miał na myśli Bociek, mówiąc, że ta dwójka do siebie pasuje. Jej uprzedzenia i niepokój gdzieś znikły. Widziała, że Klaudia jest szczęśliwa, a Jurij wcale nie zamierza jej wykorzystać. Przekonała się do tego faceta szybciej i łatwiej niż mogła się tego spodziewać. 

Czterdzieści rozdziałów minęło jak jeden dzień... ♫ Nie wydaje się Wam, że jest już za cukierkowo? Bo ja to widzę i zawsze mam problem, bo takie fragmenty są najchętniej przeze mnie pisane, a jednocześnie zawsze myślę, że Wy po pewnym czasie rzygacie tęczą i macie dość. Ten moment beztroski musi się tutaj jednak znaleźć... Przeżyjecie?