Rozdział trzydziesty ósmy - Kłótnia

Po niespodziance, którą zrobił jej Jurij, czekając na nią przed szkołą z bukietem kwiatów i po jego zapewnieniu, że wcale nie traktuje jej jak dziecko, Klaudia była przekonana, że ten dzień nie mógłby być bardziej udany. Kiedy jednak zobaczyła posępną minę swojej sąsiadki, jej pewność siebie gdzieś się ulotniła.

- O co chodzi z panem Gburem? – zapytała zamiast przywitania.

Dziewczyna przestąpiła nerwowo z nogi na nogę.

- My się spotykamy, od jakiegoś czasu nie tylko na stopie zawodowej.

- No właśnie zauważyłam – rzuciła z przekąsem Laura.

- Przepraszam, że dowiedziałaś się w taki sposób. Ja chciałam ci powiedzieć o mnie i Juriju, ale myślałam, że mnie wyśmiejesz albo zbesztasz za to, że wiążę się akurat z nim.

- No i dobrze myślałaś! Czy tobie już całkiem padło na mózg?! Czy ty chociaż przez chwilę pomyślałaś w co się pakujesz? Przecież on ma trzydzieści lat!

- Dwadzieścia dziewięć… - zaprotestowała Praczyk.

- No rzeczywiście, to ogromna różnica – zironizowała szatynka. – To nadal prawie dziesięć lat różnicy. Poza tym on ma dziecko. Czy ty zdajesz sobie w ogóle z tego sprawę? Nie widzisz tej przepaści? Wy jesteście w zupełnie różnych punktach życia. Ty nawet nie skończyłaś szkoły, on już dawno poznał dorosłość. Powinnaś szaleć na imprezach zamiast wpychać się w rodzinne życie. Przecież on ci zabierze całą młodość, najlepsze czasy w życiu.  Nie przyszło ci może do głowy, że on cię wykorzystuje? Może chce cię uwieść, a potem zapędzić do garów? Wiem, że ciągle go bronisz, ale to już przesada.  

- A ty cały czas go oskarżasz! – warknęła ze złością Klaudia. – Mieszasz go z błotem, mimo, że wcale go nie znasz. Co on ci takiego zrobił, że tak strasznie go nienawidzisz? Uwielbiasz się na nim wyżywać, ciągle go obrażasz i jesteś głucha na wszelkie argumenty. Tak, bronię Jurija, a wiesz czemu? Bo w przeciwieństwie do ciebie poznałam go osobiście i wiem, że nie zasługuje na te wszystkie okropne opinie, które wyrażasz na jego temat. Traktujesz go co najmniej jakby był seryjnym mordercą na wolności. Od września widuję go niemal codziennie i widzę, że on wcale nie jest takim gburem za jakiego go uważasz. Jest zamknięty w sobie i milczący, ale to nie jest jednoznaczne z byciem złym człowiekiem. To strasznie niesprawiedliwe, że oskarżasz go o najgorsze. Zwłaszcza, że rozmawiam z Jurijem i on naprawdę potrafi się otworzyć, uśmiechnąć, zrozumieć żart. Nie nawiązuje tak szybko kontaktów, musi się najpierw przekonać do nowej osoby, ale czy to taki wielki grzech?  I jeśli już musisz wiedzieć, to ja uwiodłam Jurija, a nie on mnie. Zależy mi na nim, więc walczyłam o to, żebyśmy byli razem. Twoje argumenty nie zmienią mojej decyzji, dlatego wolałabym, żebyś mnie wspierała zamiast…

- Wiesz co, zawsze cię traktowałam jak przyjaciółkę. Nigdy nie powiedziałyśmy sobie, że nimi jesteśmy, ale ja właśnie tak się czułam.

- Ja też… - zaczęła z uśmiechem dwudziestolatka, ale sąsiadka ponownie jej przerwała.

- Właśnie dlatego nie mogę tego zrobić. Nie mogę cię wspierać w czymś równie absurdalnym jak związek z facetem starszym o dziesięć lat, który na dodatek ma dziecko. To kompletnie głupi pomysł, najgłupszy o jakim słyszałam. Sorry za taką szczerość, ale tak uważam.

- To wielka szkoda, wiesz? Szkoda, bo ja ciebie cały czas wspierałam w całej tej porąbanej sytuacji z Maksem i Grześkiem. Też nie podobało mi się twoje zachowanie, twoje wodzenie za nos każdego z chłopaków. Nie uważałam, że twoja przyjaźń z Grześkiem jest taka czysta, na kilometr było widać, że coś się między wami dzieje. Potrzebowałaś aż pocałunku, żeby zorientować się, że zdradzasz Maksa, choć tak naprawdę zdradzałaś go od samego początku, bo gdy tylko pojawił się Bociek, myślałaś więcej o nim niż o swoim chłopaku, a to też jest zdradą. Mentalną, ale wciąż zdradą. Kurczowo trzymałaś się Maksa, powtarzałaś jemu, mi i sobie, że to na nim ci zależy najbardziej, lecz każdy oprócz ciebie widział, że wcale tak nie jest. Uważałam, że to bardzo nie fair w stosunku do obydwóch chłopaków, ale wspierałam cię, bo tak robią przyjaciółki. Wspierają się nawet w sprawach co do których mają przeciwne opinie. Nie myśl sobie, że akceptowałam te wszystkie wybryki. Starałam się rozumieć, że ty sama się w tym pogubiłaś, na początku na pewno nie wiedziałaś o co tak naprawdę chodzi. Nie wiem jak długo jeszcze będziesz to ciągnąć. Najpierw desperacko próbowałaś odbudować związek z Maksem, choć doskonale widziałaś jak fatalnie ci to idzie. Potem, gdy w końcu on z tobą zerwał, jesteś wielce zrozpaczona i załamana. Nie posądzam cię tutaj o kolejne udawanie, bo uważam, że naprawdę jest ci smutno. Trzeba jednak zauważyć jedną drobną, ale zasadniczą rzecz. Ty nie żałujesz tego rozstania, lecz tego, że zraniłaś Maksa. To z jego powodu jest ci przykro, bo ciebie osobiście jakoś specjalnie to zerwanie nie ruszyło. To na Grześku ci zależy, i żeby była jasność – nie uważam, żeby było w tym coś złego. Złe jest to, że pozwalasz mu myśleć, że kochasz swojego byłego chłopaka. Zamiast wyciągnąć jakieś wnioski z tej sytuacji, ty dalej ciągniesz swoje kłamstwa.

***

Dziewczyny rozstały się w złości, każda przekonana o własnej racji. W ferworze kłótni i wzajemnych oskarżeń, żadna z nich nie miała zamiaru przyznawać się do swoich błędów. Negatywna energia buzowała wokół Laury także następnego dnia. Szatynka nie wiedziała czy bardziej denerwuje się naiwnością sąsiadki, która najwyraźniej sądziła, że ona i pan Gbur są dla siebie stworzeni, czy te wszystkie oskarżenia kierowane pod jej adresem, które niespodziewanie odwróciły całą rozmowę przeciw niej. Na przemian wściekała się to z jednego, to z drugiego powodu.

- Witaj Lauro!

- Witaj, Grzegorzu.

Forowicz szczerze uśmiechnęła się na widok siatkarza. Jego obecność całkiem realnie poprawiła jej humor, sprawiając, że na chwilę zapomniała o kłótni z Praczyk. Kiedy jednak przyjaciel spytał co u niej słychać, powróciły do niej wydarzenia poprzedniego dnia.

- Ty wiesz, że Klaudia spotyka się z panem Gb… Gladyrem? – poprawiła się szybko.

- No.

Beztroska odpowiedź chłopaka zszokowała cheerleaderkę. Popatrzyła na niego zdezorientowana, mając ochotę zadać mu jakieś dwadzieścia pytań naraz.

- Co? – sapnęła. – Skąd?

- To widać – wzruszył ramionami. – Klaudia potem mi to potwierdziła, Jurek też. A czemu pytasz?

- I ty to tak po prostu akceptujesz? Przecież ona jest młodsza o dziesięć lat! A Gladyr ma córkę!

- No i co z tego?

Dziewczyna nie wierzyła w to, co rozgrywało się przed jej oczami. Czy naprawdę tylko ona potrafi trzeźwo myśleć o tym absurdalnym związku? Czy tylko ona widzi w co wpakowała się Klaudia? Dlaczego Bociek traktuje ich znajomość jak coś zupełnie naturalnego?

- Nie uważasz, że on ją wykorzystuje?

Ku jej zdziwieniu brunet… roześmiał się.

- Jurij to ostatnia osoba, którą posądziłbym o wykorzystywanie kogokolwiek. Czemu jesteś tak sceptycznie do nich nastawiona?

- A czemu ty nie jesteś? – odpowiedziała błyskawicznie.

- Bo oni do siebie pasują. Nie widzisz tego?

- Może bym widziała, gdybym wiedziała o wszystkim od samego początku. Tak się jednak składa, że dowiedziałam się dopiero wczoraj i to przez przypadek, bo Klaudia postanowiła o niczym mi nie mówić. Najwyraźniej nie jestem dla niej osobą godną zaufania.

- Niczego nie wiedziałaś?

Dziewczyna pokręciła głową, w skrócie opowiadając przyjacielowi o wczorajszych wydarzeniach: obecności Gladyra przed ich szkołą, niespodziewanych czułych gestach oraz o późniejszej kłótni z jej sąsiadką, w której przyznała się, że spotyka się ze swoim pracodawcą.

- Rozumiem, że możesz być zaskoczona – odezwał się po chwili zawodnik. – Ale oni do siebie pasują. Jurij zmienił się na lepsze pod wpływem Klaudii. Wiesz, on trochę przeżył. To dobrze, że dzięki Klaudii znowu zaczyna widzieć jasne strony życia. Dzieli ich prawie dziesięć lat różnicy, lecz weź też pod uwagę, że Klaudia jest dojrzała jak na swój wiek. Zresztą, przecież widać, że są ze sobą szczęśliwi. Nie sądzisz, że to powinno być najlepszym uspokojeniem twoich obaw? Nie musisz się o nią martwić, bo Klaudia trafiła w dobre ręce, możesz mi wierzyć. Znam Jurija i wiem, że nikomu nie pozwoli jej skrzywdzić.

Cheerleaderka popatrzyła na niego z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony chciała wierzyć jego słowom. Z drugiej, wciąż była wściekła na brunetkę. Świadomość, że sąsiadka wolała zwierzyć Grześkowi podsycała jej złość. Przecież ona ledwo co go znała! Ile razy oni ze sobą rozmawiali? Dwa? Czy może jednak trzy? Bolało ją, że Praczyk wybrała nowo poznaną osobę zamiast niej – koleżanki od paru dobrych lat. Tym bardziej, że ostatnio w ogóle nie obrażała pana Gbura! Owszem, na początku była wobec niego sceptycznie nastawiona i krytykowała każde jego zachowanie, ale od kiedy Klaudia opowiedziała jej o tym opiekuńczym postępowaniu Gladyra, gdy nie pozwolił jej w nocy wracać do domu, mulatka przestała mówić o nim źle. Była zaskoczona jego łagodnym traktowaniu brunetki, przyjęła jednak to do wiadomości. Odpuściła sobie, dlaczego więc sąsiadka nadal jej nie ufała? 

Wiem, wiem, nie lubicie Laury, ale rozumiem dlaczego. Z innej beczki, trzymajcie za mnie kciuki, bo nie mam już żadnego rozdziału napisanego na zapas. Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu coś ogarnę, żeby nie mieć tutaj jakiegoś tfutfu zawieszenia! Aha, no i wiem, że mam u Was zaległości, ale mam radosny maraton w pracy, nadrobię wszystko jak znajdę chwilę wolnego - czyli mam nadzieję niedługo.