Rozdział trzydziesty dziewiąty - Wyznanie

Po kłótni ze swoją sąsiadką, Klaudia nie do końca była pewna czy postąpiła dobrze wytykając jej wszystkie błędy, jakie ostatnio popełniła. Cheerleaderka przecież sama powinna dojść do ładu ze swoimi emocjami – odkryć, że to na siatkarzu jej zależy bardziej i że uczucie do Maksa się wypaliło jeszcze przed pojawieniem się Boćka, a jedyne co ją łączyło z informatykiem to przyzwyczajenie.  Z drugiej strony dziewczyna naprawdę zdenerwowała ją niesłusznymi oskarżeniami Jurija. Choć Praczyk spodziewała się, że reakcja szatynki będzie wyglądać właśnie w taki sposób, nie przypuszczała, że swoim sceptycznym nastawieniem wpędzi ją aż w taką furię. Jako, że pod wpływem złości dwudziestolatka zawsze porzucała swój strach i przekraczała granice pewnej przyzwoitości, wygarnęła koleżance każdą negatywną rzecz. Wytoczyła swoją opinię niczym buldożer, nie pozwalając jej nawet na słowo obrony. W pewnym sensie czuła się lżejsza – nie musiała przecież już udawać, że zgadza się z decyzjami Forowicz, lecz jednocześnie miała wrażenie, że zburzyła cheerleaderce wątły domek z kart, w którym tak uparcie się chowała i pozostawiła ją bez żadnego schronienia. Było jej trochę głupio i wstyd, choć nie zamierzała Laury przepraszać za swoje szczere słowa. Tym razem to ona powinna wyciągnąć rękę na zgodę.

Temat kłótni z sąsiadką skutecznie usuwał się w cień w konfrontacji z myślami o Juriju. Dziewczyna nie mogła przestać cieszyć się z głębokiego wyznania blondyna, zapewniającego ją, że traktuje ją jak kobietę. Jej wątpliwości zostały rozwiane bardzo skutecznie, ale musiała przyznać, że nie podejrzewała Gladyra o takie przemowy. Mimo, że się przed nią otworzył, ich związek powoli wkraczał w kolejne etapy. To pewnie dlatego, że oboje byli nieśmiali, czasami jednak aż trudno było jej uwierzyć, że zawodnik, który przecież był dojrzałym mężczyzną, zachowywał się niczym nastolatek poznający jak działają randki i te sprawy. Klaudia nie miała pojęcia skąd się bierze takie zachowanie pracodawcy. Nie chciała zawracać sobie tym głowy i tworzyć sztucznych problemów, zwłaszcza, że przecież wszystko między nimi układało się dobrze – nawet jeśli wolno.

***

Chociaż Laura nadal nie odzywała się do Praczyk, jej emocje nieco się zmieniły. Grzesiek zdecydowanie twierdził, że pan Gbur nie wykorzysta jej sąsiadki w żaden sposób. Ta opinia trochę ją uspokoiła, bo tak w gruncie rzeczy to martwiła się o Klaudię. Naprawdę obawiała się, że Gladyr szuka jedynie darmowej pomocy domowej, a brunetka doskonale się do tego zadania nadawała. Owszem, była również na nią zła, że nic jej nie powiedziała o związku z pracodawcą, lecz po pierwszej fali wściekłości zaczynała rozumieć skąd wzięła się jej decyzja. Nie dało się ukryć, że cheerleaderka była wobec środkowego uprzedzona. Pomału zaczęła sąsiadce wybaczać.

Równocześnie coraz częściej roztrząsała jej słowa odnośnie tego jak traktowała ostatnio Maksa i Boćka. Analizowała całą swoją znajomość z przyjacielem, to jak od samego początku zagościł w jej głowie, jak ciągle o nim opowiadała, jak się czuła w jego towarzystwie i w jego ramionach. Przypomniała sobie te wszystkie drobnostki, kiedy poprawiał się jej humor na jego widok albo kiedy uśmiechała się do telefonu dzięki jego wiadomościom. Już prawie wyłapała prawdę o swoich uczuciach, potrzebowała jednak decydującego bodźca, przeważającego szalę.

***

Klaudia lubiła zarówno śnieg jak i deszcz. Wydawałoby się, że połączenie tych dwóch rzeczy oznacza spełnienie marzeń, lecz wcale tak nie było. Wręcz przeciwnie – deszcz ze śniegiem to pogoda, której dziewczyna nie cierpiała z całego serca. Ponura aura oraz zimna plucha niezmiernie ją irytowały. Nie inaczej działo się środowego popołudnia, gdy nad Kędzierzynem pojawiły się ciemne chmury, z których spadała znienawidzona mieszanka. Dziewczyna nie tylko zamarzała z zimna, ale także wyglądała okropnie. Mokre strąki włosów przyklejały się do twarzy, wykręcały się w przeróżnych kierunkach i niemiłosiernie plątały.

Nie sprawiała najlepszego wrażenia, gdy przekraczała próg mieszkania Jurija. Było jej trochę nieswojo, że pokazywała się mu w takim stanie. Chciała prezentować się przy nim ładnie, przynajmniej tyle, na ile było ją stać. Oklapnięte, wilgotne włosy raczej nie sprzyjały jej urodzie.

- Hej – przywitał ją mężczyzna.

- Hej – odpowiedziała. – Przepraszam, że wyglądam tak okropnie – dodała, mając wrażenie, że Gladyr uważnie się jej przypatruje.

- Jesteś piękna – stwierdził.

Nagłe wyznanie wywołało u niej onieśmielenie i radość jednocześnie. Coś w wyrazie oczu blondyna mówiło, że jego słowa są szczere. Choć nieco ją zawstydził, jego komplement wywołał uśmiech. Uwierzyła, że sportowiec naprawdę uważa ją za śliczną dziewczynę. Mimo, że chodziło tylko o jej wygląd – o coś, co z wiekiem przemija i jest bardzo nietrwałe – słowa sprawiły, że jej pewność siebie podskoczyła o kilka punktów.

- Jestem mokra – spróbowała obrócić sytuację w żart.

- Nawet mokra jesteś piękna – uznał, całując ją w kącik ust. – Chcesz ręcznik?

***

Kiedy po zakończonej próbie Laura nie widziała koło barierek Grześka, postanowiła, że tym razem to ona na niego zaczeka. Nie zamierzała jednak bezczynnie stać z boku. Pożyczyła od Olki jej pendrive’a z nagranymi piosenkami i postanowiła poćwiczyć jedną z ich najnowszych choreografii, której jeszcze nie do końca się nauczyła. Jakoś w połowie piosenki na płycie boiska pojawił się jej przyjaciel i usiadł na rodzinnych trybunach, tradycyjnie obserwując każdy jej ruch.

Po chwili okazało się, że pomysł dziewczyny był zupełnie nietrafiony. Brunet zawsze wpędzał ją w lekkie rozkojarzenie, które najbardziej uwydatniało się podczas jej występów.  Chociaż zwykle udawało się jej skupić na wykonywanych krokach, tym razem zupełnie jej to nie wyszło. Układ, którego nie umiała w połączeniu ze świadomością, że Bociek ją obserwuje, stanowiły tragiczną mieszankę. Myliła się zbyt często, niemal potykając się o własne nogi. Była zażenowana nie tylko własną nieudolnością, ale także zawstydzona i zła, że dzieje się to właśnie w obecności siatkarza.

Kiedy piosenka wreszcie się skończyła, cheerleaderka miała ochotę zapaść się pod ziemię. Zanim jednak wyłączyła muzykę, z głośników popłynął kolejny utwór. Gdy usłyszała jego pierwsze takty, na ustach mimowolnie pojawił się uśmiech. Olka na swoim pendrivie nagrała zremiksowany przebój Whitney Houston, I will always love you, do którego szatynka kilka tygodni temu ułożyła własną choreografię. Forowicz nie mogła się powstrzymać, poniesiona tanecznym rytmem, zaczęła odtwarzać swój układ.

***

Klaudia potrafiła zrobić coś, czego Jurij nigdy w życiu się nie spodziewał – sprawiła, że udawało mu się zapomnieć o Marinie i o jej odejściu. W jej obecności skupiał się na chwili obecnej: śmiał się z jej żartów, zachwycał się jej urodą albo zatracał się w rozmowie. Zamiast rozpamiętywać złą przeszłość, czuł jak powracają jego stare, dobre przyzwyczajenia. W jego głowie pojawiały się zaczepne odpowiedzi oraz riposty, choć na razie pozostawały jedynie w jego myślach. Kiedyś uwielbiał czepiać się słówek i wytykać innych ich potknięcia – oczywiście w ramach dowcipu. Mężczyzna miał wrażenie, że brunetka otworzyła bramę w jego sercu, gdzie schował swoje poczucie humoru. Gladyr nie przypuszczał, że komukolwiek kiedykolwiek się to uda.  W końcu sam nie chciał nigdy więcej się uśmiechać. Wydarzenia sprzed ponad dwóch lat zmieniły go w ponurego, wiecznie smutnego człowieka. Nie przeszkadzał mu jego nowy charakter i nie tęsknił za starym sobą. Radość życia nie była mu potrzebna. Teraz jednak, dzięki Praczyk odkrywał ją na nowo i dobrze się z nią czuł. Jedynie wieczorami, gdy zostawał zupełnie sam, miał wrażenie, że ta bajka skończy się źle. Dręczyły go wątpliwości i wyrzuty sumienia czy nie pozwala sobie na zbytnią beztroskę. Niczym małe dziecko potrzebował zapewnienia, że nie robi niczego złego. Problem tkwił w tym, że nikt nie mógł mu tego powiedzieć. Niejednokrotnie w takich chwilach postanawiał opowiedzieć o wszystkim Klaudii. Potem jednak się z nią spotykał, tradycyjnie w jej towarzystwie zapominał o żonie i koło się zamykało. Ten martwy ciąg jeszcze go nie męczył, bo radość ze spotkania z dziewczyną przysłaniała mu perspektywę późniejszych wydarzeń, ale wiedział, że to nie może trwać wiecznie. Kiedyś w końcu będzie musiał powiedzieć jej prawdę.

***

Grzesiek nie za bardzo wiedział o czym myśleć przede wszystkim. Uczucia mieszały się w nim niczym w shakerze. Zachwyt, nadzieja, niepewność i pewnie kilka innych emocji przepełniły jego serce.

Kiedy Laura zaczęła tańczyć do piosenki Whitney Houston, początkowo był zwyczajnie oczarowany jej talentem. Mimo, że niejednokrotnie widział ją w akcji, tym razem było inaczej. Układ miał w sobie całą masę zmysłowych kroków, seksapilu i kocich ruchów. Ciało dziewczyny wręcz płynęło, gładko przechodząc z kręcenia biodrami do skoków oraz obrotów. Jej ręce niejednokrotnie wolno sunęły wzdłuż talii, podkreślając wszystkie jej atuty. Jakby tego było mało, cheerleaderka co chwilę wykonywała twerki i shake’i. Zawodnik był zachwycony.

W tym całym przedstawieniu kryło się jednak coś więcej. Podczas refrenu i tak dobrze zrozumiałych słów „I will always love you”, szatynka układała dłonie w znak serca, które wysyłała w jego stronę. Bociek nie wiedział, czy może interpretować te gesty dosłownie. Nadzieja na nowo dała o sobie znać, mamiąc go słodkimi obietnicami, że może jednak nie jest jej obojętny. Chciał wierzyć, że uśmiech przyjaciółki i złożone w symbol miłości ręce, znaczą dokładnie to, o czym śpiewała Whitney. Niczego bardziej nie pragnął.

Z drugiej strony dręczyła go niepewność. Przecież Laura ledwo co zerwała z Maksem i doskonale widział, że cierpi z tego powodu. Może ten układ nie jest niczym więcej niż bolesnym uświadomieniem mu co stracił i że wciąż mu na niej zależy? 

Podsumowując: Laura zatrzęsła tyłkiem i Bociek odleciał. Jurij zaczyna mieć problemy egzystencjalne jak jakaś panienka. A mówiąc poważnie - tytuł piosenki macie podlinkowany, gdyby ktoś chciał wiedzieć o który remix mi chodziło. No i wiem, że obiecywałam nadrobić w tym tygodniu zaległości, uwierzcie mi, że jestem w połowie i sobota to naprawdę ostateczny termin wystawienia moich zaległych komentarzy ;-;